ตอนที่ 45

แบบอักษร

หลังจากที่ติณกลับมาจากบริษัทของหัวหน้า เขาได้ข้อมูลของผู้ชายคนนั้นมาและตอนนี้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกบดานอยู่ที่ไหน ติณไม่อยากรอช้าที่จะจัดการกับเรื่องนี้เพราะความปลอดภัยของรินคือสิ่งสำคัญที่สุด

โดยที่ติณเลือกจะปฏิบัติการณ์คืนนี้ แต่เขาตัดสินใจจะไม่บอกริน เพราะถ้ารู้เธอคงไม่ปล่อยติณไปแน่นอน และเขาก็ไม่อยากให้รินต้องห่วง

ติณจึงแอบเพิ่มการรักษาความปลอดภัยโดยให้บอดี้การ์ด 3 คนที่ติณเคยขอให้คุ้มกันรินมาช่วยแต่ขอห้ามให้รินเจอเด็ดขาด

ทั้ง 3 คนตอบรับทันทีจนติณแปลกใจเพราะปกติ 3 คนนี้จะไม่ค่อยว่างรับงาน ถึงว่างก็น้อยมากที่จะตรงกันครั้งก่อนติณต้องขอร้องและข่มขู่ ทั้ง 3 ถึงตอบรับ แต่นี้เขาเอ่ยแค่เพียงสั้นๆทั้ง 3 กลับตอบรับทันที

"แปลกจริงๆ"

เวลาตี 1 ติณสำรวจว่ารินนอนหลับแล้วเขาจึงรีบออกจากบ้านทันที

สถานที่ติณต้องไปห่างจากบ้านรินประมาณ 2 ชั่วโมง ซึ่งนั้นหมายความว่าติณใช้เวลาไปกลับ 4 ชม.และเขาต้องใช้เวลาในการจัดการคนคนนั้นให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเขากลับมาไม่ทันรินต้องสงสัยแน่นอน

ตอนนี้ติณอยู่บริเวณบ้านที่ผู้ชายคนนั้นกบดาน ในที่ผู้ชายคนนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆซึ่งแต่บ้านแต่ละหลังมีความห่างกันพอสมควรมันจึงง่ายต่อการทำงานของติณในครั้งนี้ เพราะเขาไม่อยากให้ใครต้องแตกตื่น

ติณเข้าไปที่ประตูของบ้านหลังเล็กพร้อมใช้กุญแจผีที่เขาเตรียมมาไขอย่างเบามือที่สุด ติณเดินเข้าไปที่เตียงของผู้ชายคนนั้น พร้อมชักปืนออกมาจ่อหัวผู้ชายคนนั้น

"นายรู้ว่าฉันมาทำไม และอย่าตุกติกอะไรถ้ายังอยากมีชีวิต"

ติณเอ่ยขึ้น

ผู้ชายคนนั้นลืมตาทันที แต่พอรู้สึกมีโลหะอันเย็นเฉียบจ่อที่หัวมันทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

"คุณต้องการอะไร"

ผู้ชายคนนั้นทำเสียงสั่นๆ

"ใครใช้ให้นายไปตัดเล็กคาน"

"ผมไม่รู้ว่าเขาคือใครผมแต่รับงานมาแต่ผมไม่ได้ติดต่อกับคนจ้างวานโดยตรง"

"นายติดต่อผ่านใคร"

"ผม...."

ในระหว่างที่สนทนากับติณมือของผู้ชายคนนั้นสอดเข้าไปใต้หมอนอย่างช้าๆ

แต่ติณเองไหวตัวทันอยู่ก่อนแล้ว

"ปุป"

เสียงปืนที่มีกระบอกเก็บเสียง

กระสุนปืนยิงไปทะลุที่มือของผู้ชายคนนั้นอย่างแม่นยำ

"อั๊กก"

"ต่อไปก็จะเป็นหัวของนาย"

" มะ มันเป็นแก๊งหยกราตรี"

"คนที่ส่งงานให้นายชื่ออะไร"

"เฉิน"

"ขอบคุณ"

ติณพูดเสียงเรียบ

" ปุป ปุป ปุป"

เสียงปืนที่ผ่านกระบอกเก็บเสียง 3 นัดติดกันทำให้ผู้ชายคนนั้นสิ้นลมหายใจทันที

"ใครที่มันกล้าทำร้ายผู้หญิงของฉัน มันอย่าคิดว่าจะมีลมหายใจอยู่ได้ ต่อให้แกจะโดนจ้างวานมาก็ตาม"

ติณพูดเสียงเย็น พร้อมเดินออกจากบ้านหลังนั้นทันที

ติณรีบกลับให้ทันเพราะเขาใช้เวลากับที่นี้ไป 30 นาที กว่าที่จะถึงบ้านคงเกือบตี 5 ครึ่งพอดี

และเป็นไปตามที่กำหนดติณมาถึงตี 5 ครึ่งพอดี เขาลงรถและเดินเข้าไปหาบอดี้การ์ดที่มารอติณอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน

"ขอบคุณมาก"

ติณเอ่ยเสียงเรียบ

"ไม่ต้องห่วง นายเรียกใช้ฉันได้ตลอดสำหรับงานนี้"

"ฉันเหมือนกัน"

"ฉันด้วย"

"ทำไมพวกนายดูกระตือลือล้นขนาดนั้น"

"นายก็รู้ฉันเองก็เป็นหนี้ชีวิตนาย"

ทอมบอดี้การ์ดร่างผิวสีแทนอารมณ์ดีรีบตอบ

"ใช่ๆ"

กันหนุ่มน้อยหน้าเกาหลีตี๋อินเทรน แต่ฝีมือไม่หน่อมแน้มเหมือนหน้าตารีบเสริม

"อือๆ"

โทมัสหนุ่มหล่อชาวฮ่องกงที่หน้าหวานแต่พูดน้อยต่อยหนักรีบเสริม

"เรายินดีช่วยนายตลอด"

ทอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"แต่ไม่ทุกครั้ง ไม่สิแทบจะนับครั้งได้"

ติณเอ่ยขึ้นมา

"ทำไมพี่มองว่าพวกผมแล้งน้ำใจแบบนี้พวกผมเสียใจนะ เราร่วมงานกันมาตั้งเท่าไหร่ตอนที่อยู่อิรักปมก็ไม่เคยปฏิเสธพี่ และตอนที่อยู่ หน่วย A อีกถึงผมจะไม่ค่อยไปกับพี่เพราะผมงานยุ่งมาแต่ผมก็ไม่เคยที่จะไม่ให้ความสำคัญกับพี่"

กันหนุ่มน้อยผู้ร้อยเหตุผลเอ่ย

โทมัส สนับสนุนด้วยการพยักหน้าท้ันที

"นาย 3 คนนี้เป็นเพื่อนกันได้ยังไงนะ นิสัยต่างกันขนาดนี้"

ติณเอ่ยพร้อมเอามือกุมหน้าผาก

"วันนี้เป็นยังไงบ้างมีอะไรผิดปกติไหม"

ติณรีบถามสถานการณ์ทันที เพราะว่าถ้าพูดเรื่องอื่นอีกเขาอาจจะปวดหัวจนความดันขึ้นก็ได้

"จะว่าปกติก็ไม่เชิง เพราะว่ามีคนเข้ามาสอดแนมใกล้ๆตัวบ้าน แต่ไม่ได้เข้ามาทำอะไรแต่ที่น่าสงสัยคือทางนั้นใช้กล้องถ่ายรูปถ่ายภาพไปหลายรูปพอสมควร "

ทอมยังเป็นคนเอ่ยเช่นเคย

ติณขวดคิ้วทันที

"นายได้จดทะเบียนรถไว้ไหม"

ติณสงสัยมากเพราะหมู่บ้านนี้การที่จะมีคนเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นยากมาก ยิ่งโซนที่รินอยู่เป็นเขต VIP นั้นหมายถึงการรักษาความปลอดภัยต้องเพิ่มเป็นเท่าตัว

"แน่นอนผมจดแน่นอน นี้ผมเป็นคนเห็นคนแรกนะพี่ติณ และผมก็ไม่พลาดที่จะจดอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้คนสายตาดีและช่างสังเกตุแบบผมคงไม่มีใครมองเห็นแน่ๆ"

กันหนุ่มน้อยที่เรียกได้ว่าช่างสังเกตุที่สุดในทีมเอ่ยขึ้น กันเป็นคนมากฝีมือแต่เสียอย่างเดียวเขาพูดมากไปหน่อย บ่อยครั้งที่ทำให้ติณถึงกับยกธงยอมแพ้เพราะการจ้อของกันนั้นระดับฟ้าประทานจริงๆ

"ส่วนนายละโทมัส ได้อะไรบ้าง"

ติณหันมาทางโทมัสเพื่อให้กันหยุดพูดไปเพราะถ้าติณถามต่อมีหวัง 6 โมงเช้าติณก็ไม่มีทางได้เข้าบ้าน

โทมัสไม่ได้พูดอะไรนอกจากยื่นเมมโมรี่ให้กับติณ

"ขอบคุณ"

ติณรู้ทันทีว่าโทมัสยื่นเมมโมรี่ที่มีรูปถ่ายของกล้องแอบถ่ายให้ โทมัสเป็นผู้ชายที่ไม่พูดมาก ไม่สิแทบจะไม่พูดเลย แต่ลงมือทำทันทีที่เขารู้สึกไม่ปลอดภัยและไม่น่าไว้ใจ

"เห้ยย พี่ไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี้พี่แย่งผลงานผมไม่นะ ทำไมพี่ทำแบบนี้ พี่ติณพี่ต้องชำระความให้ผมนะ &฿?:,฿@"$€%#*^+?<{]\]<>>*€€!€¥¥*€<|~??!•"

ติณทำหูทวนลมทันที

"ถ้างั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ"

ติณรีบกล่าวกับ ทอมและโทมัส โดยที่กันยังพูดไม่หยุด

"พี่ติณณณณ ฟังผมก๊อนนน"

ติณรีบเข้าบ้านทันทีโดยไม่หันหลังกลับ

และทั้ง 2 หนุ่มก็รีบลากหนุ่มน้อยช่างจ้อขึ้นรถทันที

หลังจากที่ขึ้นรถแล้วกันหนุ่มน้อยพูดขึ้นทันที

"เห้อ ผมสารภาพเลยแล้วกันที่ผมรับงานนี้ไม่ใช่เพราะพี่ติณ แต่เป็นเพราะท่านประธานสุดสวยที่ยิ้มทีทำให้ผมละลายไปกองกับพื้นคนนั้นต่างหากละ"

ทอมและโทมัสที่นั่งข้างหน้าทั้งคู่รีบหันไปที่เบาะหลังที่มีกันนั่งอยู่ทันที

"เห็นทีคงมีเรื่องที่พี่จะยอมกันไม่ได้แล้วละ"

ทอมเอ่ยยิ้มๆแต่เป็นยิ้มที่น่ากลัวมากกว่าที่ผ่านมา