หลังจากที่ติณกลับมาจากบริษัทของหัวหน้า เขาได้ข้อมูลของผู้ชายคนนั้นมาและตอนนี้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกบดานอยู่ที่ไหน ติณไม่อยากรอช้าที่จะจัดการกับเรื่องนี้เพราะความปลอดภัยของรินคือสิ่งสำคัญที่สุด
โดยที่ติณเลือกจะปฏิบัติการณ์คืนนี้ แต่เขาตัดสินใจจะไม่บอกริน เพราะถ้ารู้เธอคงไม่ปล่อยติณไปแน่นอน และเขาก็ไม่อยากให้รินต้องห่วง
ติณจึงแอบเพิ่มการรักษาความปลอดภัยโดยให้บอดี้การ์ด 3 คนที่ติณเคยขอให้คุ้มกันรินมาช่วยแต่ขอห้ามให้รินเจอเด็ดขาด
ทั้ง 3 คนตอบรับทันทีจนติณแปลกใจเพราะปกติ 3 คนนี้จะไม่ค่อยว่างรับงาน ถึงว่างก็น้อยมากที่จะตรงกันครั้งก่อนติณต้องขอร้องและข่มขู่ ทั้ง 3 ถึงตอบรับ แต่นี้เขาเอ่ยแค่เพียงสั้นๆทั้ง 3 กลับตอบรับทันที
"แปลกจริงๆ"
เวลาตี 1 ติณสำรวจว่ารินนอนหลับแล้วเขาจึงรีบออกจากบ้านทันที
สถานที่ติณต้องไปห่างจากบ้านรินประมาณ 2 ชั่วโมง ซึ่งนั้นหมายความว่าติณใช้เวลาไปกลับ 4 ชม.และเขาต้องใช้เวลาในการจัดการคนคนนั้นให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเขากลับมาไม่ทันรินต้องสงสัยแน่นอน
ตอนนี้ติณอยู่บริเวณบ้านที่ผู้ชายคนนั้นกบดาน ในที่ผู้ชายคนนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆซึ่งแต่บ้านแต่ละหลังมีความห่างกันพอสมควรมันจึงง่ายต่อการทำงานของติณในครั้งนี้ เพราะเขาไม่อยากให้ใครต้องแตกตื่น
ติณเข้าไปที่ประตูของบ้านหลังเล็กพร้อมใช้กุญแจผีที่เขาเตรียมมาไขอย่างเบามือที่สุด ติณเดินเข้าไปที่เตียงของผู้ชายคนนั้น พร้อมชักปืนออกมาจ่อหัวผู้ชายคนนั้น
"นายรู้ว่าฉันมาทำไม และอย่าตุกติกอะไรถ้ายังอยากมีชีวิต"
ติณเอ่ยขึ้น
ผู้ชายคนนั้นลืมตาทันที แต่พอรู้สึกมีโลหะอันเย็นเฉียบจ่อที่หัวมันทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
"คุณต้องการอะไร"
ผู้ชายคนนั้นทำเสียงสั่นๆ
"ใครใช้ให้นายไปตัดเล็กคาน"
"ผมไม่รู้ว่าเขาคือใครผมแต่รับงานมาแต่ผมไม่ได้ติดต่อกับคนจ้างวานโดยตรง"
"นายติดต่อผ่านใคร"
"ผม...."
ในระหว่างที่สนทนากับติณมือของผู้ชายคนนั้นสอดเข้าไปใต้หมอนอย่างช้าๆ
แต่ติณเองไหวตัวทันอยู่ก่อนแล้ว
"ปุป"
เสียงปืนที่มีกระบอกเก็บเสียง
กระสุนปืนยิงไปทะลุที่มือของผู้ชายคนนั้นอย่างแม่นยำ
"อั๊กก"
"ต่อไปก็จะเป็นหัวของนาย"
" มะ มันเป็นแก๊งหยกราตรี"
"คนที่ส่งงานให้นายชื่ออะไร"
"เฉิน"
"ขอบคุณ"
ติณพูดเสียงเรียบ
" ปุป ปุป ปุป"
เสียงปืนที่ผ่านกระบอกเก็บเสียง 3 นัดติดกันทำให้ผู้ชายคนนั้นสิ้นลมหายใจทันที
"ใครที่มันกล้าทำร้ายผู้หญิงของฉัน มันอย่าคิดว่าจะมีลมหายใจอยู่ได้ ต่อให้แกจะโดนจ้างวานมาก็ตาม"
ติณพูดเสียงเย็น พร้อมเดินออกจากบ้านหลังนั้นทันที
ติณรีบกลับให้ทันเพราะเขาใช้เวลากับที่นี้ไป 30 นาที กว่าที่จะถึงบ้านคงเกือบตี 5 ครึ่งพอดี
และเป็นไปตามที่กำหนดติณมาถึงตี 5 ครึ่งพอดี เขาลงรถและเดินเข้าไปหาบอดี้การ์ดที่มารอติณอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน
"ขอบคุณมาก"
ติณเอ่ยเสียงเรียบ
"ไม่ต้องห่วง นายเรียกใช้ฉันได้ตลอดสำหรับงานนี้"
"ฉันเหมือนกัน"
"ฉันด้วย"
"ทำไมพวกนายดูกระตือลือล้นขนาดนั้น"
"นายก็รู้ฉันเองก็เป็นหนี้ชีวิตนาย"
ทอมบอดี้การ์ดร่างผิวสีแทนอารมณ์ดีรีบตอบ
"ใช่ๆ"
กันหนุ่มน้อยหน้าเกาหลีตี๋อินเทรน แต่ฝีมือไม่หน่อมแน้มเหมือนหน้าตารีบเสริม
"อือๆ"
โทมัสหนุ่มหล่อชาวฮ่องกงที่หน้าหวานแต่พูดน้อยต่อยหนักรีบเสริม
"เรายินดีช่วยนายตลอด"
ทอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"แต่ไม่ทุกครั้ง ไม่สิแทบจะนับครั้งได้"
ติณเอ่ยขึ้นมา
"ทำไมพี่มองว่าพวกผมแล้งน้ำใจแบบนี้พวกผมเสียใจนะ เราร่วมงานกันมาตั้งเท่าไหร่ตอนที่อยู่อิรักปมก็ไม่เคยปฏิเสธพี่ และตอนที่อยู่ หน่วย A อีกถึงผมจะไม่ค่อยไปกับพี่เพราะผมงานยุ่งมาแต่ผมก็ไม่เคยที่จะไม่ให้ความสำคัญกับพี่"
กันหนุ่มน้อยผู้ร้อยเหตุผลเอ่ย
โทมัส สนับสนุนด้วยการพยักหน้าท้ันที
"นาย 3 คนนี้เป็นเพื่อนกันได้ยังไงนะ นิสัยต่างกันขนาดนี้"
ติณเอ่ยพร้อมเอามือกุมหน้าผาก
"วันนี้เป็นยังไงบ้างมีอะไรผิดปกติไหม"
ติณรีบถามสถานการณ์ทันที เพราะว่าถ้าพูดเรื่องอื่นอีกเขาอาจจะปวดหัวจนความดันขึ้นก็ได้
"จะว่าปกติก็ไม่เชิง เพราะว่ามีคนเข้ามาสอดแนมใกล้ๆตัวบ้าน แต่ไม่ได้เข้ามาทำอะไรแต่ที่น่าสงสัยคือทางนั้นใช้กล้องถ่ายรูปถ่ายภาพไปหลายรูปพอสมควร "
ทอมยังเป็นคนเอ่ยเช่นเคย
ติณขวดคิ้วทันที
"นายได้จดทะเบียนรถไว้ไหม"
ติณสงสัยมากเพราะหมู่บ้านนี้การที่จะมีคนเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นยากมาก ยิ่งโซนที่รินอยู่เป็นเขต VIP นั้นหมายถึงการรักษาความปลอดภัยต้องเพิ่มเป็นเท่าตัว
"แน่นอนผมจดแน่นอน นี้ผมเป็นคนเห็นคนแรกนะพี่ติณ และผมก็ไม่พลาดที่จะจดอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้คนสายตาดีและช่างสังเกตุแบบผมคงไม่มีใครมองเห็นแน่ๆ"
กันหนุ่มน้อยที่เรียกได้ว่าช่างสังเกตุที่สุดในทีมเอ่ยขึ้น กันเป็นคนมากฝีมือแต่เสียอย่างเดียวเขาพูดมากไปหน่อย บ่อยครั้งที่ทำให้ติณถึงกับยกธงยอมแพ้เพราะการจ้อของกันนั้นระดับฟ้าประทานจริงๆ
"ส่วนนายละโทมัส ได้อะไรบ้าง"
ติณหันมาทางโทมัสเพื่อให้กันหยุดพูดไปเพราะถ้าติณถามต่อมีหวัง 6 โมงเช้าติณก็ไม่มีทางได้เข้าบ้าน
โทมัสไม่ได้พูดอะไรนอกจากยื่นเมมโมรี่ให้กับติณ
"ขอบคุณ"
ติณรู้ทันทีว่าโทมัสยื่นเมมโมรี่ที่มีรูปถ่ายของกล้องแอบถ่ายให้ โทมัสเป็นผู้ชายที่ไม่พูดมาก ไม่สิแทบจะไม่พูดเลย แต่ลงมือทำทันทีที่เขารู้สึกไม่ปลอดภัยและไม่น่าไว้ใจ
"เห้ยย พี่ไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี้พี่แย่งผลงานผมไม่นะ ทำไมพี่ทำแบบนี้ พี่ติณพี่ต้องชำระความให้ผมนะ &฿?:,฿@"$€%#*^+?<{]\]<>>*€€!€¥¥*€<|~??!•"
ติณทำหูทวนลมทันที
"ถ้างั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ"
ติณรีบกล่าวกับ ทอมและโทมัส โดยที่กันยังพูดไม่หยุด
"พี่ติณณณณ ฟังผมก๊อนนน"
ติณรีบเข้าบ้านทันทีโดยไม่หันหลังกลับ
และทั้ง 2 หนุ่มก็รีบลากหนุ่มน้อยช่างจ้อขึ้นรถทันที
หลังจากที่ขึ้นรถแล้วกันหนุ่มน้อยพูดขึ้นทันที
"เห้อ ผมสารภาพเลยแล้วกันที่ผมรับงานนี้ไม่ใช่เพราะพี่ติณ แต่เป็นเพราะท่านประธานสุดสวยที่ยิ้มทีทำให้ผมละลายไปกองกับพื้นคนนั้นต่างหากละ"
ทอมและโทมัสที่นั่งข้างหน้าทั้งคู่รีบหันไปที่เบาะหลังที่มีกันนั่งอยู่ทันที
"เห็นทีคงมีเรื่องที่พี่จะยอมกันไม่ได้แล้วละ"
ทอมเอ่ยยิ้มๆแต่เป็นยิ้มที่น่ากลัวมากกว่าที่ผ่านมา
"ฉันด้วย"
โทมัสเอ่ยสั้นๆแต่หนักแน่น

ทอม หนุ่มหล่อที่ยิ้มอารมณ์ดีตลอดเวลา

โทมัส หนุ่มหน้าหวานพูดน้อย

กัน หนุ่มหล่อหน้าเกาหลีที่พูดจนลิงหลับและตื่นมาและหลับต่อได้
Cr:รูป แทค 2pm ,หยางหยาง,คิมมินซอก EXO