ติณกำลังวิ่งเข้าไปเปิดประตูให้ริน แต่ช้ากว่าริน เมื่อเธอเปิดและเข้าไปนั่งเองโดยที่ไม่รอติณเหมือนทุกครั้ง

ติณถึงกับหน้าเหว่อ เพราะเขาเริ่มรู้แล้วว่าเจ้านายอารมณ์เสียสุดๆ

ติณรีบวิ่งไปที่นั่งคนขับ พร้อมถามเจ้านายว่า

"ไปไหนครับ"

เงียบ.......

ติณถึงกับแทบเอามือกุมขมับ

"งั้นกลับบ้านนะครับ"

เงียบ.... เช่นเคย

ติณรีบขับรถกลับคฤหาสน์หลังงามโดยที่ไม่กล้าเอ่ยใดๆอีกตลอดทาง

เขาจอดรถและรีบวิ่งลงไปเปิดประตูให้ริน แต่ก็ยังช้ากว่ารินเหมือนเคยเมื่อเธอเปิดเองและเดินเข้าบ้านแบบไม่พูดคุยกับติณใดๆ

"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย"

ติณถึงกับไม่ยอมเอารถไปเก็บเขาล็อครถและวิ่งตามรินทันทีทันใด

"ริน"

ติณเรียกชื่อของเธอแทนคำว่าท่านประธาน

รินยังเดินหน้าต่อโดยที่ไม่หยุดใดๆ

"รินเดี๋ยวกัน"

ติณยังคงเรียก แต่เธอก็ไม่หยุดเหมือนเคย

ติณวิ่งเข้าไปหารินพร้อมกับดึงแขนของเธอไว้ และพูดด้วยความร้อนรน

"รินคุณเป็นอะไร"

เงียบ.....

'นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอติณ'

รินคิดในใจมันยิ่งทำให้รินโมโหขึ้นกว่าเดิม

เธอหันหน้ามามองติณด้วยสีหน้าโกรธเต็มทน

ติณถึงกับสะดุ้งแต่ตัวเขาเองพยายามใจดีสู้เสือสุดฤทธิ์

"รินเป็นอะไรรินบอกติณที"

รินสะบัดมือของติณพร้อมพูดเสียงแข็งว่า

"อย่ามาจับมือฉัน ไปจับมือหมี่โน้นไป"

ติณรู้ทันทีทันใดว่าเกิดจากสาเหตุอะไรถึงทำให้เจ้านายสาวของเขาเป็นแบบนี้

แทนที่มันจะทำให้เขาโกรธ แต่เปล่าเลยในใจเขาตอนนี้มันดีใจแทบเนื้อเต้น มันทำให้เขายิ้มออกมา

และนั้นเหมือนเติมเชื่อไฟให้กับริน

"ท่านประธานของผมหึงเหรอครับ"

ใช่เธอหึง แต่มีเหรอที่เธอจะยอมรับว่าเธอหึง

"ไม่ ชั้นแค่ไม่ชอบนายเอาเวลางานไปจีบสาวเท่านั้น สำหรับฉันงานคืองาน"

รินพูดแก้ตัวทันที

"แสดงว่ารินไม่ได้หึงผม?"

"ใช่ทำไมฉันต้องหึง แค่บอดี้การ์ดของตัวเองด้วย"

ให้ตายเธอก็ไม่มีทางยอมรับ มันน่าอายเกินไปที่เธอจะยอมรับว่าหึงเขาจริงๆ

แต่ติณได้ยินดังนั้นถึงกับเงียบและทำสีหน้าเสียใจทันที

"ใช่สินะผมมันแค่บอดี้การ์ดของคุณ คุณมาหึงผมทำไม คุณเป็นถึงท่านประธานใหญ่ของซัน กรุ๊ปที่รวยติดอันดับต้นๆของเมือง M แถมคุณยังมีสามีเป็นรัฐมนตรีกระทรวงการศึกษาอีกตางหาก"

ติณพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ และดวงตาของเขาที่มองมายังรินก็มีแต่ความน้อยใจ

"ติณ"

รินเริ่มรู้สึกทำไมกลับเป็นเธอที่ผิดทั้งที่คนที่คุยกับผู้หญิงอื่นคือเขาแท้ๆ

ยิ่งคิดว่าทั้งคู่คงส่งข้อความหวานๆหากันทุกคืนมันยิ่งทำให้เธอโมโหยิ่งขึ้น มันทำให้คำพูดของเธอเฉือดเฉือนยิ่งขึ้นไปอีก

"รู้ตัวก็ดี"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เธออยากให้เขาเจ็บเหมือนเธอเจ็บตอนนี้

เธอแค่นึกภาพต่างๆว่าทุกสิ่งที่เขาทำให้เธอ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเช่นกันมันยิ่งทำให้เธอไร้เหตุผล

"ครับผมจะจำไว้"

ติณพูดเสียงต่ำ

ตัวรินเองก็เหมือนไฟยังสุมที่หัวใจเธอเธอใช้กระเป๋าถือฟาดไปโดนหัวของติณและพูดตะโกนใส่ติณเสียงดัง

"จะไปไหนก็ไป!!!"

และเธอรีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันที

--- เอาแล้วทะเลาะกันแล้ว ---

ตอนแรกไรท์ติดธุระด่วนแต่ตอนนี้ทำธุระเสร็จแล้วค่ะเลยรีบมาปั่นให้ แต่วันนี้คงแค่ 2 ตอนนะคะ กราบงามๆที่ติดตามค่ะ