ติณกำลังวิ่งเข้าไปเปิดประตูให้ริน แต่ช้ากว่าริน เมื่อเธอเปิดและเข้าไปนั่งเองโดยที่ไม่รอติณเหมือนทุกครั้ง
ติณถึงกับหน้าเหว่อ เพราะเขาเริ่มรู้แล้วว่าเจ้านายอารมณ์เสียสุดๆ
ติณรีบวิ่งไปที่นั่งคนขับ พร้อมถามเจ้านายว่า
"ไปไหนครับ"
เงียบ.......
ติณถึงกับแทบเอามือกุมขมับ
"งั้นกลับบ้านนะครับ"
เงียบ.... เช่นเคย
ติณรีบขับรถกลับคฤหาสน์หลังงามโดยที่ไม่กล้าเอ่ยใดๆอีกตลอดทาง
เขาจอดรถและรีบวิ่งลงไปเปิดประตูให้ริน แต่ก็ยังช้ากว่ารินเหมือนเคยเมื่อเธอเปิดเองและเดินเข้าบ้านแบบไม่พูดคุยกับติณใดๆ
"เกิดอะไรขึ้นเนี้ย"
ติณถึงกับไม่ยอมเอารถไปเก็บเขาล็อครถและวิ่งตามรินทันทีทันใด
"ริน"
ติณเรียกชื่อของเธอแทนคำว่าท่านประธาน
รินยังเดินหน้าต่อโดยที่ไม่หยุดใดๆ
"รินเดี๋ยวกัน"
ติณยังคงเรียก แต่เธอก็ไม่หยุดเหมือนเคย
ติณวิ่งเข้าไปหารินพร้อมกับดึงแขนของเธอไว้ และพูดด้วยความร้อนรน
"รินคุณเป็นอะไร"
เงียบ.....
'นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอติณ'
รินคิดในใจมันยิ่งทำให้รินโมโหขึ้นกว่าเดิม
เธอหันหน้ามามองติณด้วยสีหน้าโกรธเต็มทน
ติณถึงกับสะดุ้งแต่ตัวเขาเองพยายามใจดีสู้เสือสุดฤทธิ์
"รินเป็นอะไรรินบอกติณที"
รินสะบัดมือของติณพร้อมพูดเสียงแข็งว่า
"อย่ามาจับมือฉัน ไปจับมือหมี่โน้นไป"
ติณรู้ทันทีทันใดว่าเกิดจากสาเหตุอะไรถึงทำให้เจ้านายสาวของเขาเป็นแบบนี้
แทนที่มันจะทำให้เขาโกรธ แต่เปล่าเลยในใจเขาตอนนี้มันดีใจแทบเนื้อเต้น มันทำให้เขายิ้มออกมา
และนั้นเหมือนเติมเชื่อไฟให้กับริน
"ท่านประธานของผมหึงเหรอครับ"
ใช่เธอหึง แต่มีเหรอที่เธอจะยอมรับว่าเธอหึง
"ไม่ ชั้นแค่ไม่ชอบนายเอาเวลางานไปจีบสาวเท่านั้น สำหรับฉันงานคืองาน"
รินพูดแก้ตัวทันที
"แสดงว่ารินไม่ได้หึงผม?"
"ใช่ทำไมฉันต้องหึง แค่บอดี้การ์ดของตัวเองด้วย"
ให้ตายเธอก็ไม่มีทางยอมรับ มันน่าอายเกินไปที่เธอจะยอมรับว่าหึงเขาจริงๆ
แต่ติณได้ยินดังนั้นถึงกับเงียบและทำสีหน้าเสียใจทันที
"ใช่สินะผมมันแค่บอดี้การ์ดของคุณ คุณมาหึงผมทำไม คุณเป็นถึงท่านประธานใหญ่ของซัน กรุ๊ปที่รวยติดอันดับต้นๆของเมือง M แถมคุณยังมีสามีเป็นรัฐมนตรีกระทรวงการศึกษาอีกตางหาก"
ติณพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ และดวงตาของเขาที่มองมายังรินก็มีแต่ความน้อยใจ
"ติณ"
รินเริ่มรู้สึกทำไมกลับเป็นเธอที่ผิดทั้งที่คนที่คุยกับผู้หญิงอื่นคือเขาแท้ๆ
ยิ่งคิดว่าทั้งคู่คงส่งข้อความหวานๆหากันทุกคืนมันยิ่งทำให้เธอโมโหยิ่งขึ้น มันทำให้คำพูดของเธอเฉือดเฉือนยิ่งขึ้นไปอีก
"รู้ตัวก็ดี"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เธออยากให้เขาเจ็บเหมือนเธอเจ็บตอนนี้
เธอแค่นึกภาพต่างๆว่าทุกสิ่งที่เขาทำให้เธอ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเช่นกันมันยิ่งทำให้เธอไร้เหตุผล
"ครับผมจะจำไว้"
ติณพูดเสียงต่ำ
ตัวรินเองก็เหมือนไฟยังสุมที่หัวใจเธอเธอใช้กระเป๋าถือฟาดไปโดนหัวของติณและพูดตะโกนใส่ติณเสียงดัง
"จะไปไหนก็ไป!!!"
และเธอรีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันที
--- เอาแล้วทะเลาะกันแล้ว ---
ตอนแรกไรท์ติดธุระด่วนแต่ตอนนี้ทำธุระเสร็จแล้วค่ะเลยรีบมาปั่นให้ แต่วันนี้คงแค่ 2 ตอนนะคะ กราบงามๆที่ติดตามค่ะ