จากนั้นรินโทรไปสั่งให้ทางตำรวจมาเคลียร์สถานที่
"เรื่องนี้ฉันไม่อยากให้เป็นข่าว"
รินเอ่ยเสียงเรียบๆ
"ได้ครับคุณรินเรื่องนี่ผมจะปิดไว้และรีบเร่งสืบให้เร็วที่สุดครับ"
นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่พูดอย่างนอบน้อม
"และเรื่องคราวก่อนเป็นยังไง"
"นักฆ่าที่นั้นตายหมดเลยครับเราเลยไม่สามารถสืบได้เพราะทุกคนมาจากนักฆ่าองค์กรมืด ที่ทุกคนไม่มีประวัติใดๆ ส่วนคุณแอนโทนี่หนีไปได้เพราะเขาพาลูกน้องมามากกว่า 50 คน"
นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ยังกล่าวรายงานต่อเนื่อง
"เรื่องคุณแอนโทนี่ฉันรู้"
รินกล่าวเสียงเรียบๆ
"ท่านประธาน วันนี้ท่านประธานมีงานแค่เซ็นเอกสารบางส่วน เรากลับบ้านท่านประธานดีไหมครับ ที่นี้คงไม่สะดวกเพราะต้องให้ทางตำรวจเคลียร์สถานที่ ส่วนพวกเอกสารที่ท่านจะต้องเซ็นผมจะนำกลับไปให้"
ติณเสนอ เพราะวันนี้รินไม่มีนัดนอกสถานที่
"อืม"
รินตอบเบาๆ
"แต่ก่อนหลับเราแวะทานอาหารก่อนไหมครับ เพราะท่านประธานยังได้ทานอะไรเลย"
และติณเองก็ยังไม่ได้ทานเช่นกัน
"ไม่ ฉันไม่หิว"
ไม่รู้ว่าไม่หิวหรือกินไม่ลงกันแน่ ตอนนี้เธออยากพักผ่อนมากกว่า เธอรู้สึกว่า 2-3 วันมานี้เธอเหนื่อยมากเกินไป
"ครับ"
ติณรับคำ
ติณขับรถพารินกลับคฤหาสน์หลังงามทันที
พอมาถึงรินไม่พูดใดๆเธอเดินขึ้นห้องทันที
ส่วนติน้ดินออกไปหาบอดี้การ์ดหน้าประตูพร้อมสั่งอะไรเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
เวลา 18:00 น.
รินเดินลงมาเพื่อมาถามหาเอกสารงานกับติณ
"เอกสารทำไมไม่เอาไปวางบนห้องทำงานให้ฉัน"
รินถามติณทันที
"ก็ท่านประธานสั่งห้ามขึ้นชั้นบนถ้าไม่ได้รับอนุญาต"
ติณทำหน้าตีมึน
"อืม"
รินรับแบบจนใจ เธอรู้สึกเธอไม่เคยชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย หรือเธอยอมเองนะ
รินแปลกใจตัวเอง 2-3 วัน มานี้เธอรู้สึกอารมณ์ขึ้นๆลงๆเวลาอยู่กับติณ ในบางครั้งก็หงุดหงิดในบ้างครั้งก็พอใจ
"งั้นช่วยเอาเอกสารขึ้นไปให้ฉันด้วย"
รินพูดจบเธอรีบเดินขึ้นชั้น 2 ทันที
"เดี๋ยวกันครับท่านประธาน"
ติณเรียกรินไว้แบบเร่งรีบ
"อะไร"
รินเริ่มหงุดหงิดเพราะเธอรู้สึกว่าการอยู่ใกล้ๆกับติณทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ
"ผมทำอาหารไว้ให้ท่านประธาน ทานก่อนค่อยขึ้นไปทำงานนะครับ เพราะเที่ยงท่านก็ไม่ได้ทานอะไรเลย"
"ฉัน..."
รินกำลังปฏิเสธ ติณรีบสวนขึ้นทันที
"ไม่ต้องห่วงครับ ไม่อ้วนแน่นอน แค่สลัดผักและ สเต็กอกไก่พริกไทยดำเท่านั้นเอง"
รินเหมือนรู้สึกปฏิเสธไม่ได้ เลยรับคำเบาๆ
"อืม"
ติณลากเก้าอี้เพื่อให้รินนั่ง รินนั่งลงพร้อมถามว่า
"นายไปซื้อของมาตอนไหน"
ติณจัดแจงอาหารให้รินพร้อมพูดว่า
"ผมให้บอดี้การ์ดหน้าบ้านไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตมาให้น๊ะ"
"และอีกอย่างผมคงไม่ยอมห่างท่านประธานอีกแล้ว เพราะวันนี้ผมเกือบกลับมาไม่ทัน"
ติณพูดพร้อมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของริน โดยไม่รู้คำพูดของเขานั้นได้สั่นคลอนหัวใจของเจ้านายสาวอีกครั้ง
"อืม"
รินตอบเบาๆพร้อมกล้มหน้าลงทานอาหารทันที เพราะเธอกลัวติณจะจับได้ว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไป
"อร่อยไหมครับ ผมทำเองกับมือเลยนะ"
ติณพูดยิ้มๆ
"อืม"
ติณเริ่มชินกับคำนี้แล้ว แรกๆเขายอมรับมันค่อนข้างหงุดหงิดที่ได้ยินคำนี้ แต่หลังจากวันนี้เขารู้สึกว่าคำว่า "อืม" นี้มีค่ามากมาย
ติณเก็บจานไปล้างและเจ้านายสาวของเขาเดินขึ้นไปเข้าห้องทำงานทันที
"ก็อกๆ"
ติณเคาะประตูห้องทำงานของริน
"เข้ามา"
รินนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมที่จะทำงาน
ติณนำเอกสารวางตรงหน้าของรินและแจกแจงรายละเอียดของเอกสารต่างๆ
ติณยังไม่ไปไหนเขายังนั่งรอตรงโซฟาในห้องทำงานของริน
"เอกสารโครงการนี้ส่วนตรงนี้ขาดไป 1 แผ่นหรือเปล่า"
รินเอ่ยขึ้น
ติณเดินไปที่โต๊ะเจ้านายทันที แต่แทนที่เขาจะเดินไปด้านหน้าเขากลับเดินไปด้านหลังเก้าอี้แทน ซึ้งนั้นพอรินหันหน้ามาก็เจอกับติณพอดี
"ใครใช้ให้นายมาตรงนี้"
"อ่า ผมคิดว่าจะได้ไม่ต้องหันเอกสารไปมา และถ้าให้ท่านประธานเดินไปฝั่งผมมันคงไม่ควร"
ติณให้เหตุผลข้างๆคูๆ
ใจนึงเขายอมรับกับตัวเองว่าเขาค่อนข้างจะหลังเสน่ห์เจ้านายสาวคนนี้เข้าเต็มเปา อยากจะเห็นสีหน้าอย่างอื่นที่ไม่ใช่เย็นชาแบบนี้ อยากจะลองเห็นเจ้านายยิ้ม ว่าจะสวยแค่ไหนนะ
รินไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เธอพยายามหันไปสนใจงานตรงหน้าทันที
'เจ้านายเขาใช้น้ำหอมอะไรนะ'
ติณแอบสูดกลิ่นของเจ้านายโดยที่เจ้านายไม่รู้ตัว
"นายยย ฟังอยู่หรือเปล่า รินหันหน้ามาถาม"
"คะ ครับ ฟังอยู่ครับ"
ติณรีบตอบอย่างร้อนรนเพราะกลัวเจ้านายสาวจับได้ว่าเขาคิดเรื่องไม่ดี
'มายืนตรงนี้ทำไมนะมันทำให้ฉันไม่มีสมาธิ'
รินคิดพร้อมถอนหายใจ เธอรู้สึกเธอไม่เคยหวั่นไหวแบบนี้มาก่อน มันทำให้เธอรับกับอารมณ์ที่ไม่เคยชินแบบนี้ลำบาก เธอไม่รู้เธอควรทำตัวยังไงวางมือวางไม้ที่ไหน
'ฉันเป็นอะไรกันแน่นะ'
ถึงตอนที่ 20 แล้ว คอมเมนท์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันได้ เพราะเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อาจจะมีพลาดบ้าง สนุกไม่สนุกยังไงคอมเมนท์ได้นะคะ ❤️