จากนั้นรินโทรไปสั่งให้ทางตำรวจมาเคลียร์สถานที่

"เรื่องนี้ฉันไม่อยากให้เป็นข่าว"

รินเอ่ยเสียงเรียบๆ

"ได้ครับคุณรินเรื่องนี่ผมจะปิดไว้และรีบเร่งสืบให้เร็วที่สุดครับ"

นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่พูดอย่างนอบน้อม

"และเรื่องคราวก่อนเป็นยังไง"

"นักฆ่าที่นั้นตายหมดเลยครับเราเลยไม่สามารถสืบได้เพราะทุกคนมาจากนักฆ่าองค์กรมืด ที่ทุกคนไม่มีประวัติใดๆ ส่วนคุณแอนโทนี่หนีไปได้เพราะเขาพาลูกน้องมามากกว่า 50 คน"

นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ยังกล่าวรายงานต่อเนื่อง

"เรื่องคุณแอนโทนี่ฉันรู้"

รินกล่าวเสียงเรียบๆ

"ท่านประธาน วันนี้ท่านประธานมีงานแค่เซ็นเอกสารบางส่วน เรากลับบ้านท่านประธานดีไหมครับ ที่นี้คงไม่สะดวกเพราะต้องให้ทางตำรวจเคลียร์สถานที่ ส่วนพวกเอกสารที่ท่านจะต้องเซ็นผมจะนำกลับไปให้"

ติณเสนอ เพราะวันนี้รินไม่มีนัดนอกสถานที่

"อืม"

รินตอบเบาๆ

"แต่ก่อนหลับเราแวะทานอาหารก่อนไหมครับ เพราะท่านประธานยังได้ทานอะไรเลย"

และติณเองก็ยังไม่ได้ทานเช่นกัน

"ไม่ ฉันไม่หิว"

ไม่รู้ว่าไม่หิวหรือกินไม่ลงกันแน่ ตอนนี้เธออยากพักผ่อนมากกว่า เธอรู้สึกว่า 2-3 วันมานี้เธอเหนื่อยมากเกินไป

"ครับ"

ติณรับคำ

ติณขับรถพารินกลับคฤหาสน์หลังงามทันที

พอมาถึงรินไม่พูดใดๆเธอเดินขึ้นห้องทันที

ส่วนติน้ดินออกไปหาบอดี้การ์ดหน้าประตูพร้อมสั่งอะไรเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เวลา 18:00 น.

รินเดินลงมาเพื่อมาถามหาเอกสารงานกับติณ

"เอกสารทำไมไม่เอาไปวางบนห้องทำงานให้ฉัน"

รินถามติณทันที

"ก็ท่านประธานสั่งห้ามขึ้นชั้นบนถ้าไม่ได้รับอนุญาต"

ติณทำหน้าตีมึน

"อืม"

รินรับแบบจนใจ เธอรู้สึกเธอไม่เคยชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย หรือเธอยอมเองนะ

รินแปลกใจตัวเอง 2-3 วัน มานี้เธอรู้สึกอารมณ์ขึ้นๆลงๆเวลาอยู่กับติณ ในบางครั้งก็หงุดหงิดในบ้างครั้งก็พอใจ

"งั้นช่วยเอาเอกสารขึ้นไปให้ฉันด้วย"

รินพูดจบเธอรีบเดินขึ้นชั้น 2 ทันที

"เดี๋ยวกันครับท่านประธาน"

ติณเรียกรินไว้แบบเร่งรีบ

"อะไร"

รินเริ่มหงุดหงิดเพราะเธอรู้สึกว่าการอยู่ใกล้ๆกับติณทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

"ผมทำอาหารไว้ให้ท่านประธาน ทานก่อนค่อยขึ้นไปทำงานนะครับ เพราะเที่ยงท่านก็ไม่ได้ทานอะไรเลย"

"ฉัน..."

รินกำลังปฏิเสธ ติณรีบสวนขึ้นทันที

"ไม่ต้องห่วงครับ ไม่อ้วนแน่นอน แค่สลัดผักและ สเต็กอกไก่พริกไทยดำเท่านั้นเอง"

รินเหมือนรู้สึกปฏิเสธไม่ได้ เลยรับคำเบาๆ

"อืม"

ติณลากเก้าอี้เพื่อให้รินนั่ง รินนั่งลงพร้อมถามว่า

"นายไปซื้อของมาตอนไหน"

ติณจัดแจงอาหารให้รินพร้อมพูดว่า

"ผมให้บอดี้การ์ดหน้าบ้านไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตมาให้น๊ะ"

"และอีกอย่างผมคงไม่ยอมห่างท่านประธานอีกแล้ว เพราะวันนี้ผมเกือบกลับมาไม่ทัน"

ติณพูดพร้อมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของริน โดยไม่รู้คำพูดของเขานั้นได้สั่นคลอนหัวใจของเจ้านายสาวอีกครั้ง

"อืม"

รินตอบเบาๆพร้อมกล้มหน้าลงทานอาหารทันที เพราะเธอกลัวติณจะจับได้ว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไป

"อร่อยไหมครับ ผมทำเองกับมือเลยนะ"

ติณพูดยิ้มๆ

"อืม"

ติณเริ่มชินกับคำนี้แล้ว แรกๆเขายอมรับมันค่อนข้างหงุดหงิดที่ได้ยินคำนี้ แต่หลังจากวันนี้เขารู้สึกว่าคำว่า "อืม" นี้มีค่ามากมาย

ติณเก็บจานไปล้างและเจ้านายสาวของเขาเดินขึ้นไปเข้าห้องทำงานทันที

"ก็อกๆ"

ติณเคาะประตูห้องทำงานของริน

"เข้ามา"

รินนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมที่จะทำงาน

ติณนำเอกสารวางตรงหน้าของรินและแจกแจงรายละเอียดของเอกสารต่างๆ

ติณยังไม่ไปไหนเขายังนั่งรอตรงโซฟาในห้องทำงานของริน

"เอกสารโครงการนี้ส่วนตรงนี้ขาดไป 1 แผ่นหรือเปล่า"

รินเอ่ยขึ้น

ติณเดินไปที่โต๊ะเจ้านายทันที แต่แทนที่เขาจะเดินไปด้านหน้าเขากลับเดินไปด้านหลังเก้าอี้แทน ซึ้งนั้นพอรินหันหน้ามาก็เจอกับติณพอดี

"ใครใช้ให้นายมาตรงนี้"

"อ่า ผมคิดว่าจะได้ไม่ต้องหันเอกสารไปมา และถ้าให้ท่านประธานเดินไปฝั่งผมมันคงไม่ควร"

ติณให้เหตุผลข้างๆคูๆ

ใจนึงเขายอมรับกับตัวเองว่าเขาค่อนข้างจะหลังเสน่ห์เจ้านายสาวคนนี้เข้าเต็มเปา อยากจะเห็นสีหน้าอย่างอื่นที่ไม่ใช่เย็นชาแบบนี้ อยากจะลองเห็นเจ้านายยิ้ม ว่าจะสวยแค่ไหนนะ

รินไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เธอพยายามหันไปสนใจงานตรงหน้าทันที

'เจ้านายเขาใช้น้ำหอมอะไรนะ'

ติณแอบสูดกลิ่นของเจ้านายโดยที่เจ้านายไม่รู้ตัว

"นายยย ฟังอยู่หรือเปล่า รินหันหน้ามาถาม"

"คะ ครับ ฟังอยู่ครับ"

ติณรีบตอบอย่างร้อนรนเพราะกลัวเจ้านายสาวจับได้ว่าเขาคิดเรื่องไม่ดี

'มายืนตรงนี้ทำไมนะมันทำให้ฉันไม่มีสมาธิ'

รินคิดพร้อมถอนหายใจ เธอรู้สึกเธอไม่เคยหวั่นไหวแบบนี้มาก่อน มันทำให้เธอรับกับอารมณ์ที่ไม่เคยชินแบบนี้ลำบาก เธอไม่รู้เธอควรทำตัวยังไงวางมือวางไม้ที่ไหน

'ฉันเป็นอะไรกันแน่นะ'

ถึงตอนที่ 20 แล้ว คอมเมนท์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันได้ เพราะเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อาจจะมีพลาดบ้าง สนุกไม่สนุกยังไงคอมเมนท์ได้นะคะ ❤️