ตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ A

"Z1ได้ยินชัดเจนไหมตอบด้วย..."

เสียงดังจากวิทยุสื่อสารที่ตกลงอยู่พื้นแต่ไม่ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังต่อสู้สนใจเนื่องจากชายหนุ่มกำลังเจอสถานะการตึงเครียดระหว่างการช่วยตัวประกันหมอขององค์กรที่เหลือชีวิตเพียงแค่คนเดียวเนื่องจากมีปืนนับสิบกระบอกเล็งมาที่หัวของเขา

"แกคิดว่าจะรอดออกไปเหรอZ1"

ชายต่างชาติที่ถือปืนในมือที่กำลังเล็งมาที่หัวของติณหรือ Z1 กล่าว

"ตอนเราเจอกันเมื่อ 2 ปีก่อนแกก็พูดแบบนี้อดัม แต่ฉันก็ยังอยู่"

ติณยิ้มมุมปากแล้วกล่าวขึ้น

"พวกฉันมีเป็นสิบ แกมีแค่คนเดียวแล้วยังมีตัวถ่วงเป็นนังนี้อีกคน แกคิดเหรอว่าครั้งนี้จะง่ายเหมือนครั้งก่อน"

อดัมมาเฟียทรงอิทธิพล จ่อปืนไปที่หัวตัวประกันและกล่าวขึ้น

"แมนจริงๆนะกองกำลังของแกเอาชนะฉันไม่ได้ถึงกับใช้ตัวประกันขู่"

"แกอยากจะพูดอะไรก็พูดไปในเมื่อวันนี้แกต้องตายที่นี้ หึหึ"

อดัมเล็งปืนไปที่ติณพร้อมเหนี่ยวไกล ในระหว่างนั้นเองมีดที่ติณแอบหยิบจากที่ซ้อนลับในข้อมือก็ถูกซัดไปอย่างเร็วเกินที่คนปกติจะมองทันปักที่มือของอดัมอย่างรวดเร็วพร้อมวิ่งไปชิงตัวประกันจากอดัม

"อ๊ากกกก ไอ้สวะ ยิงมันนนน"

เสียงอดัมร้องบอกลูกน้องอย่าง เกรี้ยวกราด เสียงปืนนับ 10 กระบอกดังขึ้นติดๆกันหลายนัด แต่ตรงนั้นกลับไร้ร่องรองชายหนุ่มและตัวประกัน

"แยกย้ายกันหาZ1มันมีตัวถ่วงคงไปได้ไม่ไกลหรอก"

ทางด้านติน ตอนนี้กำลังแบกตัวประกันสาวพร้อมวิ่งเต็มกำลังเพื่อไปถึงยังเขตช่วยเหลือตัวประกัน

"พวกนี้ตามเหมือนแมลงสาบบินเลยวุ้ย"

"ทนไว้นะคุณใกล้ถึงแล้ว"

"ค่ะ" ตัวประกันสาวตอบด้วยเสียงแหบแห้ง

เสียงปืนที่ยิงไล่หลังมาใกล้เรื่อยๆทำให้ติณถึงกับจนหนทาง

"คุณพอวิ่งไหวไหม"

"พอไหวค่ะ"

"นี้" ชายหนุ่มกระตุกสร้อยที่คอที่เป็นโค๊ดสัญลักษณ์ของกองกำลังพิเศษให้ตัวประกันสาว

"จากนี้ทางนี้ตรงไปอีก 2 กิโลจะเป็นที่มีคนอยู่ช่วยเหลือคุณ ผมจะดักทางนี้ไว้ เพราะถ้าเราไปแบบนี้เราได้ตายทั้งคู่แน่คุณนำสร้อยนี้ให้กับทางกองกำลังช่วยเหลือคุณจะรอดปลอดภัย"

"แล้วคุณละคะ"

"อย่าถามมากรีบไป"

หญิงสาวทำสีหน้าลำบากใจ พร้อมกับวิ่งไป

"มาเลยพวกแมลงสาบบิน ฉันไม่ตายก็พวกแกที่ตาย"

4 ปีต่อมา......

บนลู่วิ่งในฟิตเนสกำลังมีชายหนุ่มสูง187รูปร่างกำยำวิ่งเหงื่อไหลบนลู่วิ่งโดยมีสาวเล็กสาวใหญ่ในฟิตเนสกำลังจ้องเขาตาเป็นมัน โดยที่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจใดๆ

เสียงมือถือดังขึ้นพร้อมตัดเพลงที่ชายหนุ่มกำลังฟังอยู่ไป

"ฮัลโล่ คับหัวหน้า"

"Z1 คุณว่างหรือเปล่า"

เสียงปลายสายดังขึ้น

"หัวหน้าอย่าเรียกผม Z1 เลยครับเรียกผมติณเถอะผมออกจากกองกำลังมา 2 ปีแล้ว"

"เห้อ ฉันเข้าใจเหตุผลของนายนะติณแต่กองกำลังขาดคนฝีมือดีอย่างนายไปก็น่าเสียดาย"

"ผมจะไม่หักหลังใครถ้าใครไม่หักหลังผมก่อน"

ติณกล่าวเสียงเย็นชา

"เอาละมาเข้าเรื่องกันดีกว่า ฉันมีงานพิเศษให้นายทำ เป็นการคุ้มครอง VIP คุ้มค่าแน่นอน"

"ผมไม่อยากรับงานพวกนี้แล้วและทุกวันนี้ผมก็มีความสุขกับชีวิต slow life ของผมแบบนี้ดี"

"นายมันใจแล้วเหรอติณว่านายชอบแบบนี้... และการคุ้มครองครั้งนี้นายอาจจะได้ปะทะกับอดัมนะ"

"อดัม"

ภาพครอบครัวเมื่อ 2 ปีที่แล้วโผล่มาในหัวของติณ ปกติข้อมูลครอบครัวของหน่วยพิเศษจะถูกปกปิดไว้เพื่อความปลอดภัย แต่ข้อมูลของติณกลับถูกซื้อด้วยเงินเพื่อแลกข้อมูล ยายญาติเพียงคนเดียวของเขาถูกฆ่าเพียงเพราะตัวเขาเองที่เป็นทหารพิเศษมันทำให้เขาคิดถึงภาพวันที่ปืนจ่อหัวยายพร้อมคำสั่งเสีย

'ติณยายอยากให้ติณใช้ชีวิตแบบธรรมดา'

'ปังงง' เสียงปืนที่ดังทะลุหัวของยายยังติดตา

"ติณได้ยินไหม?"

ติณสะดุ้งตื่นจากภวังค์

"ครับหัวหน้า"

"ถ้านายอยากได้ข่าวอดัมนายต้องรับงานนี้"

"ครับผมรับงานนี้"

"ยายติณขอโทษนะยายติณคงใช้ชีวิตธรรมดาไม่ได้ รอติณแก้แค้นให้ยายได้ติณจะกลับมาใช้ชีวิตแบบที่ยายต้องการ"