​บทที่ ๖

-ครึ่งชั่วโมงผ่านไป-

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างหนาของธาวิน ชายหนุ่มในชุดนอนทรงสบายตัวเดินออกมา ก็พบว่าหญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมจึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมทั้งขยับปากถาม

“หิวยัง ได้ยินมาว่ายังไม่ได้ท่านมื้อเย็นหนิ” 

“...” เงียบ

“ถ้าไม่หิว งั้นก็ไปอาบนำ้” ธาวินถึงกับต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อหญิงสาวตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบไม่ไหวติ่ง มาเฟียหนุ่มเลยตัดสินใจเดินเข้าไปล้มตัวนอนลงข้างๆเธอบนเตียง

“กักขังฉันไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะฉันไม่มีวันให้ในสิ่งที่นายต้องการ” ดาหลาพูดขึ้นทั้งที่ไม่ได้มองคนข้างๆเลยสักนิด

“หึ ถ้าผมปล่อยคุณไปคุณก็กลับมาฆ่าผมอยู่ดี” 

“รู้อย่างนั้นแล้ว ทำไมถึงยังเก็บฉันไว้ล่ะ ทำไหมไม่ชิงฆ่าฉันก่อนๆที่ฉันจะฆ่านาย” เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน ในขณะที่เขาหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเลื่อนใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ๆ กระซิบตรงกกหูน้ำเสียงแหบพร่า

“ทำไมต้องฆ่า สวยๆอย่างคุณเสียดายตายสิ ว่าไหม...ดาหลา” 

“.!!!” เจ้าของชื่อเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีที่ แต่ยิ่งกว่านั้นคือประโยคถัดมาของเขา

“ดาหลา ยุติธรรม อายุ 25 ปี จบการศึกษาปริญญาตรี เป็นลูกหลงของนายไพศาล ยุติธรรม กับ...ภรรยาน้อย แต่ท่านเสียไปตั้งแต่เธออายุสิบห้า เพราะเป็นเพียงลูกเมียน้อยเลยไม่ได้รับการยอมรับเหมือนลูกคนอื่นๆ จึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขายอมรับ ถึงขั้นยอมสละชีวิตขาวสะอาดของตัวเองมาเป็นนักฆ่า ฆ่าทุกคนที่เขาต้องการให้ฆ่า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่สนใจ” ธาวินพูดออกไปโดยไม่คิดเลยว่ามันจะทำร้ายจิตใจของคนฟังมาเพียงใด

“อึก...” ดาหลาเริ่มสะอื้นออกมาเบาๆทันทีเขาพูดจบ หยาดนำ้ตาที่พยายามกักกลั้นเอาไว้ในใจตลอดมาค่อยๆรินไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น 

เสียงสะอื้นไห้เรียกให้ธาวินต้องรีบผละตัวออกห่างออกมาเล็กน้อย หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันวุ่นขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะทำร้ายจิตใจของเธอได้ถึงเพียงนี้ 

“อึก...ใช่! ฉันมัน...อึก...ลูกเมียน้อย! ฮือๆ ผิดเหรอ!?...อึก ผิดเหรอที่เกิดมา!? ฮือๆๆ ผิดเหรอ!? ฮือๆๆ อึก” ดาหลาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ตะเบ็งเสียงระบายทุกห่วงความรู้สึกออกมาอย่างคลั่งจน เธอผิดเหรอ? ผิดเหรอที่เป็นลูกเมียน้อย? ผิดเหรอที่ต้องการความรักความสนใจเอาใจใส่จากผู้ชายคนนั้น? เธอผิดมากใช่ไหม?

“ผะ..ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ธาวินถึงกับหน้าเสีย ทำอะไรไม่ถูกนอกจากใช่นิ้วปาดนำ้ตาออกจากพวกแก้มให้อย่างอ่อนโยน

“นายก็พูดได้สิ! อึก...ฮือๆๆ นายไม้ได้เจ็นหนิ อึก...นายรู้ไหมว่าคนที่ถูกทอดทิ้งเขารู้สึกยังไง อึก...ฮือๆๆ เจ็บ...รู้ไหมว่าเจ็บ ฮือๆๆ” 

หมับ! 

ธาวินตัดสินใจรวบตัวร่างบางเข้าสู้อ้อมกอดอบอุ่นของเขา หวังให้มันช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น ถึงจะไม่มากแต่ก็คงช่วยได้บ้าง 

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าในชีวิตนี้คุณเจออะไรมาบ้าง แต่ถ้าร้องออกมาแล้วรู้สึกดีขึ้นก็ปล่อยมันออกมา ระบายมันออกมา ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่ข้างๆคุณ” ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นไปลูบกลุ่มผมดกดำเพื่อเป็นการปลอบเบาๆ 

“ทำไมเขาไม่รักฉันบ้าง ฮือๆๆ...อึก ทำไม! ฮือๆๆ ฉันยอมทำทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยตอบแทนด้วยความรักของเขาเลย ฮือๆๆ” ท่อนแขนเรียวขยับโอบกอดตอบชายหนุ่มอย่างลืมตัว เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกที่เขาสวมกอดเธอไว้แบบนี้

“ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกนะ ที่ไม่รักลูกตัวเอง เชื่อผมสิ”

“อึก...”

“นอนไหม จะได้ไม่ต้องคิดมาก” เขาผละออกมาเช็ดนำ้ตาให้อีกครั้ง แล้วช้อนตัวเธอขึ้นเล็กน้อยเพื่อพาเธอมาวางลงกลางเตียง

“...” ดาหลาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย แต่เลือกที่จะขยับล้มตัวลงนอนพร้อมหลับตาลงช้าๆ โดยมีธาวินโอบกอดเธอไว้ไม่ห่าง จนกระทั่งเขาและเธอเผลอหลับไปพร้อมๆกัน

........................................

หากมีคำผิดหรือคำคาดต้องขออภัยด้วยนะครัช ;)