Ep.1 จูบแรก
สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออิม ยุนอา ทุกคนต่างรู้จักชื่อนี้ดี เพราะฉันก็เปรียบเสมือนไอคอนแห่งวงการบันเทิงเกาหลีใต้ เพราะทั้งสวย เก่ง มีความสามารถหลากหลาย ชนิดที่หาตัวจับได้ยาก ฉันรู้สึกเหนื่อยกับการต้องรักษาภาพพจน์น่ารัก เรียบร้อย ไร้ความรู้สึกมากค่ะ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อมันเป็นหนึ่งในงานของฉัน แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ...ฉันน่ะเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว
.
.
.
ณ งานเปิดตัวน้ำหอม S ประเทศเกาหลีใต้
“และ ตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอยครับ กับการปรากฏตัวของนางเอกสาว อิม ยุนอา” พิธีกรหนุ่มกล่าวดังกึกก้อง เมื่อเอ่ยชื่อฉัน ขณะนี้รถลีมูซีน ดำขลับ ก็ได้เคลื่อนตัวมาถึงด้านหน้าพรมแดง เมื่อการ์ดเปิดประตู เท้าขาวที่มีรองเท้าสติลเลตโต้สีขาว ร่างบางในชุดเดรสสีน้ำเงินมีกระดุม ความยาวสั้นเหนือเข่าประมาณ 2 นิ้ว ก็เดินออกมา นักข่าวต่างกรูกันมาถ่ายภาพฉันกันเต็มไปหมด เสียงแชะดังยาวนาน ฉันก้าวเท้าเดินไปตามพรมแดง พร้อมโบกมือทักทายแฟนๆ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ประปราย ถึงฉันจะเย็นชาแต่ฉันก็รักแฟนๆของฉันนะคะ และแล้วเมื่อฉันเดินขึ้นถึงจุดถ่ายกับแบ็กกราวนด์ เสียงของพิธีกรคนเดิมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“และคนสำคัญไม่แพ้นางเอกสาว อิม ยุนอา ก็ปรากฏตัวขึ้นครับ ลี มินโฮ!!!!!” เสียงของเขาหนักแน่นที่ชื่อของตาบ้านั่น อ่า.. ทำไมฉันถึงเรียกเขาไม่สุภาพแบบนั้นน่ะหรอคะ ก็เรื่องมันเกิเมื่อ 2 ปีก่อน
.
.
.
2 ปีก่อน
ณ กองถ่าย Doctor’s love
“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่มีทางจูบจริงแน่นอน มันก็แค่ถ่ายละคร ใช้มุมกล้องก็ได้ จะจูบจริงทำไม ไม่ทราบคะ?” ฉันฉุนเฉียวมาก เมื่ออยู่ๆผู้กำกับก็เดินมาบอกว่าให้มี Kiss scene แถมยังจูบจริง อีกต่างหาก บ้าหรอ ฉันยังไม่เคยมีจูบแรกเลยนะ แล้วจะให้ฉันให้มันกับคนแปลกหน้างั้นเหรอ ไม่มีทาง
“ใจเย็นๆนะครับ แค่แตะริมฝีปากกันเอง ไม่ได้ดูดดื่มน่ะครับ” ผู้กำกับพยายามเกลี้ยกล่อมฉัน
“นี่คือ จะให้จูบให้ได้เลยใช่ไหมคะ งั้นก็เปลี่ยนนักแสดงเถอะค่ะ ฉันขอบาย” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงธรรมดาที่ฟังแล้วก็เหมือนเหวี่ยงนั่นแหละค่ะ
ผู้กำกับหน้าเสีย ไม่รู้จะพูดยังไงกับฉัน เพราะมันจำเป็นต้องมีฉากนี้จริงๆ เพื่อให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไป
“ถ้างั้นก็เปลี่ยนนักแสดงเถอะครับ” เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มแทรกขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันตึงเครียด ฉันหันหน้ากลับไปมองเขาทันควัน
“ก็ในเมื่อเธอไม่อยากเล่น ก็ไม่ต้องเล่นหรอกครับ เป็นนักแสดงแท้ๆแต่กลับไม่มีความเป็นมืออาชีพเอาซะเลย แค่ฉากจูบกันไม่ถึง 5 วิด้วยซ้ำ...”
“คุณจะไปรู้อะคะ” เขาพูดยังไม่ทันจบ ฉันก็โต้ขึ้นมา
“ผมน่ะไม่รู้อะไรหรอกครับ เพียงแค่คิดซะว่านี่เป็นแค่งานๆหนึ่ง คุณไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ มันก็แฟร์ๆน่ะครับ หึ” เขาพูดเสร็จก็ยิ้มมุมปาก
“ผมน่ะเป็นมืออาชีพน่ะครับ เรื่องแค่นี้ผมไม่แคร์หรอกครับ เนอะ” เขาหันไปหาผู้กำกับ เขายิ้มให้ตาบ้านั่นแบบขอไปที
มันเหมือนเขาหลอกด่าฉันยังไงไม่รู้ ฉันเป็นนักแสดงมืออาชีพนะ ฉันจะไม่ยอมให้เขาดูถูกเขาแบบนี้แน่
“ตกลงค่ะ ฉันจะถ่าย” ฉันกอดอก พูดออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“จริงนะครับ เอ้าทุกคน ประจำที่ได้ นางเอกถ่ายต่อแล้วโว้ย” ผู้กำกับดีใจมากที่ฉันตอบเขาแบบนั้น
“นายน่ะ เดี๋ยวได้รู้กันว่า ใครเป็นมืออาชีพกันแน่” ฉันหันไปหาเขาแล้วท้าทาย เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มมุมปาก แล้วไปประจำที่ เขาที่ว่าคือใครน่ะหรอคะ ก็คนที่ฉันเรียกว่าตาบ้านั่นนั่นแหละ
ณ ฉากบนดาดฟ้า
“ซอนแจคะ ฉันไม่รู้จะทำยังเลย ฉันทำมันพังหมดทุกอย่าง ฉันเป็นคนผิดเอง”
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดครับ ได้โปรดอย่าโทษตัวเอง เพราะมันทำผมใจสลาย”
“ลาก่อนค่ะ ฉันรู้ว่าคุณจะต้องมีอนาคตที่สดใส แม้ไม่มีฉันแล้ว” ฉันพูดเสร็จพร้อมโดดลงจากตึกสูงระฟ้า แต่ไม่ต้องห่วงมันเป็นแค่ฉาก มีสลิง
“เยจี!!!!!!!!!!!”
.
.
“คุณช่วยฉันทำไม ฉันไม่ต้องการ” ฉันร้องไห้ออกมา เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับประกบริมฝีปกของฉันกับเขาลงที่ริมฝีปากฉัน ฉันเพิ่งได้รับจูบแรก จากคนที่ฉันไม่ได้รัก และเขาคือลี มินโฮ ผู้ชายที่ปากร้ายแต่กับฉัน ฉันไม่เคยรับรู้ว่าจูบจะมีความพิเศษขนาดนี้ มันทั้งหวาน และอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ขณะที่ฉันเคลิบเคลิ้ม เขาก็ถอดจูบออก
“คัท!!!!!!!!!!!!!!”
ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้กันนะ ทำไมฉันไม่อยากให้มันจบเลย ให้ตายสิ นี่มันความรู้สึกบ้าอะไรกันเนี่ย ตั้งสติๆ อิมยุนอา ตั้งสติ
.
.
.
ปัจจุบัน ณ งานเปิดตัวน้ำหอม S
ขณะที่นักข่าวต่างรุมล้อมถ่ายรูปร่างงามๆของฉันอยู่ พวกเขาก็เบือนความสนใจไปที่ลี มินโฮ ซึ่งกำลังเดินมาทางนี้ อะไรกัน นี่ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะ ให้ตายสิ
“เชิญทางนี้ครับ” การ์ดคนหนึ่งเดินมาเชิญฉันเข้าไปในงาน กลิ่นหอมหวาน กลิ่นความหรูหราในงาน อ่า.. ฉันคิดถึงมันจริงๆ ก็แหมช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกงานน่ะค่ะ เพราะว่าเพิ่งผ่านช่วงคัมแบคไปเอง แต่ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับมืออาชีพอย่างฉัน งานนี้มีเซเลบริตี้มามากมาย แต่ฉันนี่แหละที่โดดเด่นที่สุด
“นูน่ายุนอา ใช่มั้ยครับ ผม แจซอกครับ จำผมได้ไหมครับ เราเคยแสดงละครด้วยกันอยู่น่ะครับ”
“อ๋อค่ะ จำได้ค่ะ” ใครวะคะ จำไม่ได้หรอกค่ะ แต่ก็โกหกออกไปน่ะ
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ สบายดีไหมครับ ผมอยากเล่นละครกับนูน่าอีกจังครับ” เขายิ้มกว้างให้ฉัน
“อ่า...ค่ะ หวังว่าจะมีโอกาสหน้านะคะ” ฉันยิ้มตอบ
“ขอตัวนะคะ” ฉันรีบพูดก่อนเขาจะชวนคุยไปมากกว่านี้ ก็รำคาญน่ะค่ะ ฉันปลีกตัวออกมา นั่งอยู่คนเดียว เพราะเบื่อพวกชอบยอ และยังมาจีบอีก ก็อย่างเช่นคนเมื่อกี๊ไงคะ ฉันรู้ทันหรอกค่ะ แต่ไม่เล่นด้วยเท่านั้นเอง อ่า... เบื่อจังนะ เมื่อเวลาผ่านไป ก็มีเสียงชายคนหนึ่งตรงหน้าฉันพูดขึ้น
“คุณอิมยุนอาครับ ท่านประธานเชิญมาร่วมถ่ายรูปด้วยกันครับ ทางนี้ครับ” อ่าในที่สุดก็ถ่ายรูปสักที อยากกลับแล้ว
ระหว่างทางเดินไปก็มีสายตาจับจ้องมากมาย ฉันเลยต้องยิ้ม ทำเขินอายเล็กน้อย หึ เมื่อไปถึงก็มีพวกผู้บริหารระดับสูง และก็..ตาบ้านั่นร่วมถ่ายด้วยนั่นแหละค่ะ ฉันกับตาบ้าลีมินโฮยืนด้วยกันตรงกลาง ท่ามกลางเหล่าผู้บริหาร และตากล้อง มิหนำซ้ำ ต้องทำหน้าเหมือนว่าเรารักกันดี เป็นเพื่อนที่ดี ยิ้มให้กัน โถๆ
อ๊ะ มันเหมือนมีใครพยายามเอามือมาโดนก้นฉันเรื่อยเลย ชักไม่น่าไว้ใจแล้วสิ
“เห้ย!” จู่ๆก็มีเสียงนุ่มนวลแต่ครั้งนี้เกรี้ยวกราดกว่าเดิมดังข้างหูฉัน ตอนนี้ทุกอย่างในงานอยู่ในความเงียบสงบ พร้อมทั้งหันไปมองจับจ้องที่ต้นเสียงเป็นตาเดียวกัน
“คุณทำอะไรน่ะครับ นี่มันในงานนะครับ ไม่ใช่โรงแรม ได้โปรดอย่าเผยธาตุแท้ด้วยครับ” ฉันหันไปมองต้นเสียง ลีมินโฮโวยวายออกมา พร้อมจับมือของหนึ่งในผู้บริหาร
“ว่าไงครับ!” เสียงเขาดังขึ้นอีก มันเกรี้ยวกราดมาก ผู้บริหารคนนั้นทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังพยายามแถได้
“อ..อะไรครับคุณ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆนะ” เขาพูดพร้อมหันไปหาผูบริหารด้วยกัน แต่เขาเหล่านั้นทำหน้าไม่เชื่อใจ
“ก็เห็นๆอยู่ว่าคุณเอามือมาลูบกระโปรงยัยบ้านี่น่ะ” ห้ะ.. ยัยบ้าที่เขาว่าหมายถึง ฉันหรอ?
“อ่า... ถ้างั้นเราไปเปิดกล้องวงจรปิดกันดูครับ”
.
.
จบแล้วค่ะ ตอนที่1 ถ้าชอบยังไงก็กดไลค์ คอมเม้นให้กำลังใจคนแต่งด้วยเน้อ ขอบคุณจ้า
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น