​บทที่ ๓

‘หึ บอกแล้วไงสาวน้อยว่าเราต้องได้เจอกันอีก’ ธาวินกล่าวในใจ เมื่อมั่นใจว่าหญิงสาวบนเวทีคือมัจจุราชสาวเมื่อตอนกลางวัน

“ดาหลา เพื่อนสนิทเอ็มมา” ทรงริทเอ่ยแนะนำหญิงสาวกับหลานชายอย่างถือวิสาสะ 

“ไม่ยักจะรู้ว่าน้องเอ็มมามีเพื่อนแบบนี้ด้วย” ชายหนุ่มพูดขึ้นลอยๆ ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆขมวดคิ้วยุ่งด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจกับถ้อยคำที่ธาวินเอื้อนเอ่ย 

“เพื่อนแบบนั้น แบบไหน?” เพราะเอ็มมาบอกแค่ว่าดาหลาเป็นลูกสาวมาเฟียและเป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้ เขาเลยไม่ทราบเรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนลูกสาวคนนี้มากนัก

“ไม่มีอะไรหรอครับ อย่าสนใจเลย” มาเฟียหนุ่มปฏิเสธหน้าตาย

“...” 

“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” จบคำก็กระชากตัวลุกขึ้นด้วยความลืมตัว “อ๊าส~” จึงทำให้เขานิ่วหน้าหลุดเสียงซี้ดปากด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลตรงเอวสอบอย่างเลี่ยงมิได้

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เพราะสังเกตเห็นใบหน้าเจ็บปวดของหลานชาย ทรงริทเลยอดไม่ได้ที่จะถามไถ่อย่างเป็นห่วงเป็นใย

“ปะ เปล่าครับ” ธาวินปฏิเสธเสียงกระเส่าพร้อมกับพยักหน้าให้มือขวาและมือซ้ายของเขา... 

“นางแบบบนเวที ชุดเดสรยาวสีน้ำเงินแหวกข้าง” เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มเอ่ยกับเรียวและกิตติ หลังจากเดินเลี่ยงออกมาจากทรงริทได้สักพัก 

“นายจะให้ฆ่าเลยไหมครับ?” คำถามของกิตติส่งผลให้สองเทาแกร่งที่กำลังก้าวไปข้างหน้าเป็นอันหยุดชะงัก ก่อนจะหมุนตัวกลับมามองมือซ้ายคนสนิทตาเขม็ง เจ้าของคำถามรีบก้มหน้าก้มตา เพราะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด

“จะให้พวกเราจัดการยังไงครับ?” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีเรียวจึงเอ่ยถามผู้เป็นนายเพื่อกลบเกลื่อน

“จับไปขังไว้ที่คฤหาสน์...ห้องนอนฉัน” สองลูกน้องคนสนิทถึงกับอ้าปากค้างกับประโยคทิ้งท้าย พากันกระพริบตาปริบๆมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังค่อยๆเดินห่างออกไป

“สงสัยเราจะได้นายหญิงสมใจแล้วว่ะ^^” กิตติสะกิดแขนเรียวดิกๆ 

“เหอะ! ขอให้ว่าที่นายหญิงรอดจากสามวันแรกก่อนเถอะ” เรียวเอ่ยทิ้งท้ายกับคนข้างๆ ก่อนจะลากคอมันเดินตามธาวินไปด้วย

๐๐๐๐๐

“เฮ้ย~ กว่าจะจบได้ หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง” เอ็มมาบ่นอุบ ขณะที่กำลังปะเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากเดินแบบเสร็จ

“เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วนี่” เสียงของดาหลาดังขึ้นจากทางด้านหลัง 

“ให้ฉันไปส่งไหม?” เอ็มมาเอียงคอมาถามเพื่อนรัก

“ฉันมากับพี่นุ ไม่รบกวนเธอหรอก” เจ้าของคำถามพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ 

“งั้นฉันกลับก่อนนะ” เป็นเอ็มมาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากปะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์เสร็จสรรพ และเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

“อืม เจอกัน” ดาหลาตอบรับก่อนที่เอ็มมาจะเดินแยกออกไป รอจนอีกคนไปลับตาจึงทำทีควานหาของในกระเป๋าสะพานของตน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคถัดมา เพราะสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองเธออยู่ 

“จะออกมาดีๆหรือจะออกมาด้วยน้ำตา” 

“...” ไร้เสียงขานรับใดๆ

“นับหนึ่งถึงสามไม่งั้นฉันยิง” ไม่ว่าเปล่าแต่อาวุธร้ายสีดำเงาวับยังถูกชักออกมาจากกระเป๋าสะพานและถูกเล็งไปยังที่ซ้อนของบุคคลนิรนาม

“หนึ่ง!...สอง!” 

“หนูกลัวแล้วค่ะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะ” เด็กงั้นหรอ? ดาหลาถึงกับชะงักไปชั่วขณะเมื่อเด็กหญิงวัยประมาณเก้าถึงสิบขวบเดินประนมมือออกมาจากที่ซ่อน เกือบลั่นไกฆ่าเด็กแล้วมั้ยละ

แต่พอเรียกสติกลับมาได้จึงรีบเก็บปืนในมือและตรงติ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กทันที

“หนูมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวค่ะ แล้วพ่อแม่ของหนูไปไหน?” หญิงสาวย่อตัวลงต่ำเพื่อถามไถ่เด็กน้อย 

“...” ทว่าเด็กสาวกลับเงียบไม่พูดไม่จาอะไร ดาหลาคิดว่าเธอคงเป็นลูกสาวของแขกในงานประมูล แต่เอ๋เขาอนุญาตให้เด็กมางานแบบนี้ด้วยหรอ? 

“ว่าไงจ๊ะ หนูเป็นใครชื่ออะไร บอกพี่ได้ไหม?” นานพอสมควรเหมือนกันกว่าหญิงสาวจะเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้าอีกครั้ง 

“...” และคำตอบที่ได้มาก็ยังคือความเงียบกับแววตาสั่นระริกระรี้​ 

“...”

“ขอโทษด้วยนะคะ แต่หนูต้องทำ” ในที่สุดเด็กน้อยก็ยอมพูดจากับเธอ ทว่าประโยคที่เอื้อนเอ่ยกลับทำให้ดาหลาต้องขมวดคิ้วยุ่ง มองหน้าคนตัวเล็กด้วยความสงสัย 

พรึ่บ! 

ไม่กี่วินาทีต่อมา ผ้าเช็ดหน้าในมือเล็กๆของเด็กน้อยก็ถูกเลื่อนขึ้นไปปิดที่ปากและจมูกของหญิงสาวตรงหน้า และผละออกในเวลาต่อมา

“หนูทะ ทำอะไรพี่คะ?” ดาหลาจับข้อมือเด็กน้อยไว้มั่น เอ่ยถามด้วยความมึนงง พร้อมกับสายตาที่เริ่มมึนมัว 

มับ!

ก่อนที่หญิงสาวจะหมดสติล้มลงไปกับบนปูนเย็นเฉียบกิตติก็รีบเข้ามาประคองรับเธอไว้ทัน 

“ขอบคุณนะ ส่วนนี่ค่าจ้าง” ว่าพลางยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งให้เด็กสาว ซึ่งเธอก็รับมันมาอย่างรวดเร็ว

“พี่ชายจะพาพี่สาวคนสวยไปไหนค่ะ” เด็กน้อยเอียงคอถาม

“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก! ไปได้แล้ว!” กิตติตอบด้วยน้ำเสียงดุดัน พร้อมอุ้มร่างบางในอ้อมกอดขึ้นแนบอกแล้วเดินเลี่ยงออกไป 

๐๐๐๐๐

-ขณะเดียวกัน ฌ หน้าเวทีเดินแบบ-

“คุณพ่อขา~ สวัสดีค่ะพี่ธาม สบายดีนะคะ” เรียวถึงกับเบิกตาโต เมื่อจู่ๆเอ็มมาก็เดินเข้ามาเรียก ทรงริทว่าพ่อและประนมมือไหว้ทักทายธาวิน ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าเวทีเดินแบบ ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆทรงริทแล้วตวัดแขนเรียวกอดรัดเอวสอบของผู้เป็นพ่อไว้หลวมๆ

ธาวินทำเพียงยกยิ้มมุมปากและพยักหน้าให้หญิงสาว ในขณะที่คนข้างหลังแทบยืนไม่ติดที่ อัตราหัวใจตอนนี้เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อรู้ว่าคนที่ตนจูบสั่งสอนไปเป็นถึงน้องสาวของผู้เป็นนาย ตายแน่ไอ้เรียวเอ้ย=_=^

จริงอยู่ว่าเรียวอยู่กับธาวินและรู้จักกับทรงริทมานานหลายปีแล้ว แต่ที่เขาไม่รู้จักเอ็มมาก็เพราะว่าธาวินพึ่งจะกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อไม่กี่ปีมานี้ 

“เป็นไงเดินแบบเหนื่อยมั้ย?” ทริงริทเอ่ยถามลูกสาวสุดที่รัก

“ไม่คะ แค่เห็นหน้าคุณพ่อความเหนื่อยล้าก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย” เอ็มมาออดอ้อนผู้เป็นพ่อพลางกระพริบตาปริบๆให้ธาวิน 

“ไม่ได้เจอกันนานหลายปี ยังขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะ” ธาวินอดไม่ได้ที่จะกระเซ้ากระแหย่ เพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีกี่ปีน้องสาวคนนี้ก็ยังขี้อ้อนไมเปลี่ยนแปลง

เอ็มมาหัวเราะคิกคักในลำคอ ก่อนที่สายตาหวานของเธอจะไล่ไปสบตากับบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลังของมาเฟียหนุ่มอย่างเย้ยหยัน ตอนนี้เรียวได้แต่ก้มหน้าก้มตาภาวนาขอให้เธอไม่พรั่งปากบอกเรื่องที่เขาจูบเธอกับสองหนุ่มต่างวัยผู้หน้าเกรงขามด้วยเถิด ไม่อย่างงั้นเขาอาจจะไม่มีวันพรุ้งนี้

...ตายแน่ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า มองไอ้เรียวมันทำไม” ธาวินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเอ็มมาจ้องมองมือขวาของตนนานพอสมควร

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร...” หญิงปฏิเสธแล้วปรับเสียงให้ดูน้อยอกน้อยใจในประโยคถัดมา “...ว่าแต่พี่ธามเถอะ กลับมาอยู่ที่นี่ก็นานแล้วไม่เห็นไปเยี่ยมน้องสาวผู้น่ารักคนนี้เลยนะ~” 

“ก็พี่งานเยอะ” ธาวินให้เหตุผล

“งานอะไรสำคัญกว่าน้องสาวคะ?” เอ็มมาตีหน้าบึ้งใส่ ทำให้คนถูกถามกับคนในอ้อมกอดอย่างผู้เป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะอมยิ้มให้ 

ทรงริทกำลังคิดว่ามันคงดีไม่น้อยถ้าให้ลูกสาวสุดรักสุดหวงกับหลานชายคนนี้ลองคบหาดูใจกัน...

“นายครับ งานที่ให้ทำเรียบร้อยแล้วครับ” ทว่าความคิดของเขาก็ต้องเป็นอันชะงักไป เมื่อกิตติเดินเข้ามารายงานความเรียบร้อยของงานที่ได้รับมอบหมายกับผู้เป็นนายอย่างธาวิน ซึ่งเขาทำแค่พยักหน้ารับรู้

“งั้นพี่ขอกลับก่อนนะ...เดี๋ยวว่างๆจะไปรับไปทานข้าว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณอาสวัสดีครับ” ประโยคแรงเอ่ยกับเอ็มมา ส่วนประโยคที่เอ่ยกับทรงริทพลางประนมมือขึ้นไหว้เป็นการลา ก่อนจะผุดลุกขึ้น

“ไปเถอะไว้เจอกันใหม่ หลานชาย” ชายวัยกลางคนผุดลุกขึ้นตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ ซึ่งเอ็มมาเองก็ผุดลุกขึ้นตามทุกคนพร้อมประนมมือขึ้นไหว้ลาธาวินเช่นกัน 

“สัญญาแล้วนะว่าจะไปรับน้องสาวคนนี้ไปทานข้าว” และไม่วายที่จะทำสัญญากับพี่ชายสุดที่รัก

“สัญญาครับ” ว่าพลางเลื่อนฝามือหนาไปขยี้ผมหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปพยักหน้าให้ลูกน้องทั้งสองแล้วเดินเลี่ยงออกไป

เรียวหันมาสบตากับเอ็มมาเพียงนิด ทว่าเธอกลับเบี่ยงหน้าหนี ก่อนที่เขาจะเดินเลี่ยงออกไปเช่นกัน

..................................................................

คำผิดแก้ทีหลังนะคะ:)