​บทที่ ๒

-งานประมูลเพชร บริษัท CC-Plus- 

“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ธามหลานรัก” ‘ทรงริท’ เอ่ยทักทายลูกชายเพื่อนรักทันที เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในงาน

“สวัสดีครับคุณอา” ธาวินประนมมือไหว้สวัสดีผู้สูงอายุกว่า ส่วนเรียวและกิตติที่มาด้วยกันทำเพียงก้มศรีษะให้เท่านั้น 

“ไหว้พระเถอะ...ว่าแต่ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย เป็นไงบ้างคงสบายดีนะ?” ถามพลางใช้มือข้างหนึ่งตบบ่าอีกคนเบาๆ

“สบายดีครับ คุณอาคงสบายดีเช่นกันนะครับ?” ประโยคแรกคือคำ ส่วนประโยคถัดมาคือคำถาม

“อาสบายดี...” ตอบออกไปสั่นๆ ก่อนจะกล่าวประโยคต่อมา 

“...เห็นหน้าเราแล้วก็อดคิดถึงพ่อเราไม่ได้ เราเหมือนพ่อเรามากนะ หน้าเสียดายที่เขาไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของเรา เขาคงภูมิใจมากที่มีลูกชายที่เก่งเหมือนเขาขนาดนี้” เพราะรักและเอ็นดูชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนลูกอีกคน เขาเลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมออกไป 

ธาวินไม่ใช่แค่หน้าตาเหมือนบิดาเท่านั้น แต่รวมทั้งท่าทางความคิดความอ่านที่เหมือนกันอย่างกับแกะ และหน้าเสียดายที่เพื่อนรักของเขาจากไปเร็วเกินไป เลยไม่ได้เห็นลูกชายคนเดียวในตอนนี้

“ใช่ซะที่ไหนละครับ...ถ้าไม่มีคุณอาช่วยชี้แนะ ผมเองก็คงไม่มีวันได้มายืนอยู่จุดนี้” มาเฟียหนุ่มปฏิเสธคำชมด้วยรอยยิ้ม ใช่ว่าเขาไม่ยอมรับคำเอ่ยชมของทรงริท แต่เขาเพียงคิดว่าถ้าไม่มีเพื่อนของพ่อคนนี้คอยชี้แนะนำทาง ชีวิตเขาก็คงสิ้นสุดไปนานแล้ว

“เอาเถอะ...เราเลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า นั่งสิเดี๋ยวงานก็จะเริ่มแล้ว” ว่าพลางอย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาตัวยาวหน้าเวทีเดินแบบพร้อมเชิญชวนให้ธาวินนั่งลงข้างๆ ชึ่งชายหนุ่มเองก็ทำตามอย่างไม่ขัดข้อง

“น้องเอ็มมาไม่มาเดี๋ยวหรือครับ?” ซักพักได้ธาวินจึงเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ เพราะตั้งแต่เข้ามาในงานก็ยังไม่เห็นเอ็มมาน้องสาวแสนน่ารักของเขาเลย

“วันนี้เอ็มมาร่วมเดินแบบด้วย เลยยังไม่ออกมา” ทรงริทตอบหลานชาย ซึ่งชายหนุ่มก็พยักหน้ารับรู้ 

“นายครับ” เรียวที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยเรียกเจ้านาย 

“อะไร?” ธาวินหันมาถามมือขวาคนสนิท

“ขอตัวซักครู่ครับ” เรียวตอบ 

“อืม” ธาวินพยักหน้าอนุญาตโดยไม่ต้องถามเหตุผล (เพราะรู้ว่าเรียวต้องการปลดปล่อย😂) 

พอได้รับอนุญาต เรียวจึงไม่รอช้าที่จะก้มหน้าให้เป็นความเคารพแล้วเดินเลี่ยงออกไปทางห้องน้ำ

๐๐๐๐๐

-ณ ห้องแต่งตัวของเหล่านางแบบ-

“สวยที่สุดเลยดาหลา ทั้งชุดทั้งเครื่องเพชร...มันดูเหมาะกับเธอมากเลยอ่ะ ดูเลอค่ามาก” เอ็มมาเอ่ยชมเพื่อนสาวทันที เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องลองชุด ชุดเดรสยาวแหวกข้างสีน้ำเงินกับเครื่องเพชรเม็ดไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่มาก เมื่อได้อยู่บนเนื้อตัวของดาหลาเธอช่างดูเลอค่าเสียจริง

“เธอก็พูดเกินไป ฉันนะหรอเหมาะกับของพวกนี้” ทว่าดาหลากับคิดกลับกัน ลูกเมียน้อยอย่างเธอนะหรือดูเลอค่า หึ หน้าขำ=_= 

“ดาหลา คือ....เรื่องเมื่อกลางวัน ฉัน...” นานพอสมควรกว่าเอ็มมาจะเอ่ยประโยคถัดมาด้วยน้ำเสียงไม่เต็มนัก

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ลงมือคืนนี้” ราวกับว่าอ่านความคิดคนตรงหน้าออกว่าเธอต้องการอะไร

“แต่ถ้าเธอหนักใจ...เธอจะไม่เป็นเพื่อนกับฉันต่อก็ได้นะ” และเพื่อเป็นการตัดปัญหา ดาหลาจึงตัดสินใจตัดขาดความเป็นเพื่อนระหว่างตนเองกับเพื่อนสาว ถึงแม้มันจะยากมาก เพราะเอ็มมาเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ แต่เธอไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ

“ได้ไงล่ะ...ฉันไม่มีวันเลิกคบกับเธอหรอกนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ เพราะถ้าไม่มีเธอช่วยฉันไว้ในวันนั้น...” เอ็มมากล่าวตัดพอพลางนึกถึงเรื่องราวในอดีต

๐๐๐๐๐

-เมื่อหลายปีก่อน-

“กรี๊ดดดดดดดดดดด! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! กรี๊ดดดดดดดด!”

ตอนนั้นเอ็มมา อายุประมาณสิบแปดถึงสิบเก้าปี เธอได้หนี้ออกมาเที่ยวนอกบ้านกับเพื่อนๆที่ผับแห่งหนึ่งตามประสาเด็กวัยรุ่น ทว่าด้วยความไร้เดียงสาของเธอ เธอเลยเกือบถูกหลอกไปขาย...

“พวกแก้จะพาเธอไปไหน?” 

...แต่ดีที่วันนั้นดาหลาผ่านมาแถวนั้นพอดีจึงช่วยเธอไว้ได้

“ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้” หญิงสาวที่อยู่ในสภาพไม่คอยหน้ามองนักเอ่ยขอบคุณบุคคลที่ช่วยชีวิต

“ไม่เป็นไร เรามันผู้หญิงด้วยกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว” 

“ฉันชื่อเอ็มมานะ เธอชื่ออะไรเหรอ? เรา...เป็นเพื่อนกันได้ไหม?” 

“เธอคงไม่อย่างเป็นเพื่อนกับฉันหรอก ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นใคร” ว่าแล้วก็จะเดินเลี่ยงออกไป แต่มีหรือคนอย่างเอ็มมาจะยอม

“เดี๋ยวสิ!...” เอ็มมารีบขวางทางไว้ “...ทำไมละ? พูดอย่างกับว่าเธอไม่ใช่คนดี” เอ๊...หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง? คิดในใจพลางปลายตามองไอ้พวกสี่คนที่จับเธอมา ซึ่งนอนหมดสภาพกันอยู่บนพื้นคอนกรีต แถมเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยหยาดเลือด เพราะบางรายถูกยิง บากรายก็ถูกซ้อมจนหมดสภาพ 

“แล้วถ้าฉันบอกว่าเป็นนักฆ่า ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับฉันไหม?” ประโยคที่หญิงสาวเอื้อนเอ่ยออกมาทำเอาเอ็มมาซะงักไปชั่วขณะ ไม่อยากจะเชื่อ สวยๆอย่างดาหลาเนี่ยนะจะเป็นนักฆ่า แต่ถ้าดูจากพวกที่นอนจมกองเลือดอยู่ก็คงจะเป็นเรื่องจริง=_= 

๐๐๐๐๐

-ปัจจุบัน-

“...ตอนนั้นฉันยอมรับนะว่ากลัว แต่คิดไปคิดมามีเพื่อนเป็นนักฆ่าก็ดีเหมือนกันนะ และตั้งแต่คบกับเธอมาเธอสอนให้ฉันเข็มแข็งขึ้น รู้จักโลกใบนี้มากขึ้น แล้วอย่างนี้จะให้ฉันเลิกคบกับเพื่อนดีๆอย่างเธอได้ยังไง” เอ็มมากุมมือเพื่อนสาวไว้แน่น

“แต่ฉันต้องกำจัดคนในครอบครัว(?) เธอนะ” ดาหลามองเพื่อนรักอย่างอ้อยอิ่ง

“งานใกล้เริ่มแล้ว ไปเตรียมตัวดีกว่า” เมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องตัดปัญหาแบบนี้แหละเนอะ

“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอกันหลังเวที” ว่าแล้วก็ปล่อยมือดาหลาให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปเข้าห้องน้ำ

.............................................................

คำผิดแก้ทีหลังนะคะ🤗