Bad' Wayu ❊ แค้นคนรัก NC20+

​

Impressive often occur the first time we meet.

ความประทับใจมักเกิดขึ้นครั้งแรกที่เราพบกัน.

ไอ้สารเลว!

ฉันเลิกกับมันได้ก็ดีแล้ว ผู้ชายพรรคนั้นคบไปก็มีแต่แย่ ทั้งสันดานเสีย! หลายใจ! หลอกเอาเงินฉันไปเปย์ผู้หญิงคนอื่น! ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน! เสียแรงที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม!

เหอะ!

อย่ามาให้เห็นอีกนะไอ้เลวมินตั้น!

ต้นฝนคนนี้ขอลาขาด!

และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมานั่งจ๋อมอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งที่อยู่บนถนนเส้นเดียวกันกับคอนโด เป็นผับกึ่งบาร์ที่มีการแบ่งชั้น สำหรับดนตรีสดอยู่ชั้นบน ส่วนชั้นล่างมีดีเจคอยเปิดเพลงให้สายแดนซ์พากันส่ายสะโพกโยกเต้น

ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ใช่สายนั้น เลยต้องมานั่งฟังดนตรีสดจิ๊บเหล้าอยู่คนเดียวที่หน้าเคาว์เตอร์

ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่มี แต่เวลาแบบนี้ขออยู่คนเดียวจะดีกว่า

และเหตุที่ทำให้คนที่ไม่ชอบความวุ่นวายอย่างฉันต้องมานั่งอยู่ที่นี่ก็เพราะจับได้ว่าแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมหิ้วสาวกลับคอนโด ไม่พอ มันยังมาหลอกเอาเงินฉันไปเปย์ผู้หญิงคนอื่นอีก!

ก็ยอมรับนะว่าตัวเองโง่

แต่สาบานเลยว่าจะไม่กลับไปโง่อีก!

อย่างที่บอกอ่ะ...ลาขาด!

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

มหา'ลัย

10.20น.

“ได้ข่าวว่าเมื่อคืนฝนเข้าผับอีกแล้วเหรอ?” นี่เป็นเสียงของฟ้าเพื่อนรักของฉันถามขึ้น ขณะที่ฉันเอาแต่นอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะรอเวลาอาจารย์เข้าสอน

ฉันมีเพื่อนสนิทสองคนคือฟ้าและซิน เราทั้งสามอยู่ปีสอง คณะบริหาร อีกไม่นานก็จะขึ้นปีสามแล้วล่ะ

และคำถามของฟ้าก็เป็นแบบนี้มาหนึ่งสัปดาห์แล้ว (แต่ฉันเลี่ยงตอบความจริง) นั่นแปลว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันไปผับตลอด แล้วก็เมากลับคอนโดทุกคืน แต่เพราะฉันรู้ลิมิตตัวเองดีถึงได้พาตัวเองกลับคอนโดครบสามสิบสองทุกครั้ง

“ไปเอาข่าวมาจากไหนล่ะ?” ฉันถามทั้งๆที่เปลืองตายังคงปิดอยู่

“ก็พวกไฟเห็น” ไฟที่ว่าก็เพื่อนฉันนี่แหละ เราสนิทกันประมาณหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้สนิทมากเหมือนที่ฉันสนิทกับฟ้าและซิน 

“มันมาฟ้องฟ้าเหรอ?” คราวนี้ฉันลืมตาขึ้น เห็นฟ้าพยักหน้างึก ๆ “ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายฝนรู้มั้ย?”

“ฝนก็สัญญากับฟ้าสิ ว่าถ้าจะไป ห้ามไปคนเดียวอีก ชวนฟ้าหรือซินไปด้วยก็ได้” ฟ้าพูดอย่างจริงจัง

เพื่อนฉันคนนี้เป็นคนที่ดีมาก ๆ คำพูดและมารยาททุกกิริยาบทคือดีทุกอย่าง แม้ไม่ได้มาจากครอบครัวที่รวยแต่ก็ถูกอบรมมาอย่างดี

ฟ้าเป็นคนรูปร่างสวยเซ็กซี่จัด หน้าอกอวบคัพซี สะโพกกลมโด่งงอนสวย เอวคอดไม่เกินยี่สิบสี่นิ้ว ผิวไม่ขาวมากกำลังดี ใบหน้าเรียวสวย ดวงตาคมกริบที่ว่าถ้าใครสบตาเป็นต้องบาดใจแน่ๆ แต่ทว่าผิดกับนิสัยจริงๆของฟ้ามาก ฟ้าเป็นคนค่อนข้างนิ่งเงียบแต่กลับอ่อนไหวง่าย

อ่อนไหวที่ว่าไม่ได้แปลว่าอ่อนแอหรือขี้ร้องแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะฟ้าขี้สงสารต่างหาก เห็นใครทุกข์ร้อนหน่อยไม่ได้เป็นต้องช่วย ยกตัวอย่างเช่นงานกลุ่ม ถ้าครูจัดให้แน่นอนว่าฟ้าไม่ได้อยู่กับฉัน แต่ต้องไปอยู่กับพวกที่ชอบเอาเปรียบ ชอบอ้างนู่นอ้างนี่ สุดท้ายเป็นฟ้าที่ทำงานคนเดียว แต่คะแนนกลับได้ทั้งสองคน

ฉันเป็นคนไม่ชอบความยุติธรรม แต่ฟ้าก็ห้ามทุกครั้งที่ฉันจะฟ้องอาจารย์

นี่แหละสาเหตุที่ทำให้ฉันและซินเป็นห่วงฟ้ามาก ๆ

“ก็ได้ ฝนสัญญา” ฟ้ายิ้มทันทีที่ได้ยินคำตอบของฉัน “แล้วซินไปไหน ทำไมยังไม่มา?”

“อ้อ! ซินโทรมาบอกว่าวันนี้จะเข้าสายหน่อย เพราะต้องรอพี่ชายน่ะ”

ฉันครางอ่อในคอเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องเปิดออก แน่นอนว่าต้องเป็นร่างสูงของอาจารย์หนุ่มสุดหล่อวัยยี่สิบห้าปี ที่เรียนเก่งมาก ๆ สามารถจบ ป.โท ในวัยยี่สิบห้าปีได้

แต่วันนี้ผิดคาดแหะ... ทำไมกลายผู้อำนวยการ (ผอ.) เสียได้

ผอ. ที่ว่าก็เป็นลูกเจ้าของมหา'ลัยที่ฉันเรียนอยู่นี่แหละ เขาชื่อเวกัส อายุก็เท่ากันกับอาจารย์มังกรที่ต้องเข้ามาสอนคาบนี้นี่แหละ ถ้าข่าวที่ฉันได้ยินมาไม่ผิดเพี้ยนคือเขาเป็นเพื่อนกัน และก็เรียนเก่งมาก ๆ จบ ป.โท ในวัยยี่สิบห้าเหมือนกัน

“สวัสดีนักศึกษา” เสียงทุ้มเอ่ย ขณะที่นักศึกษาทุกคนกำลังทำความเคารพ ผอ. อย่างงุนงง

“ทำไม ผอ. มาเองล่ะ?” ฉันหันมาถามฟ้าที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือถามเงียบ ฉันจึงเรียกเพื่อนสนิทตัวเองอีกครั้ง “ฟ้า”

“อะ...อือ เมื่อกี้ฝนว่าอะไรนะ” ฟ้ามีสะดุ้งเล็กน้อย

“ฝนจะถามว่าทำไม ผอ. เข้ามาในนี้แทนที่จะเป็นอาจารย์มังกรล่ะ ฟ้ารู้หรือเปล่า?”

“ฟ้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฟ้าส่ายหน้า ฉันหันกลับไปมอง ผอ. อีกครั้ง ก่อนร่างสูงจะทำการไขข้อสงสัย

“อาจารย์มังกรลากิจธุระ วันนี้ผมจะมาสอนแทน มีใครสงสัยอะไรมั้ยครับ?” ฉันรับรู้ได้ถึงรัศมีความดุของ ผอ. มาแต่ไกล

เขาเป็นคนหล่อมาก ร่างสูงหุ้นดี ใบหน้าองค์ประกอบทุกอย่างลงตัวราวกับพระเจ้าสร้าง คิ้วดกดำเป็นทรงสวยแต่กลับซ่อนความเหย่อหยิ่งเอาไว้ ริมฝีปากสีสดหนากระจับรับกันได้ดีกับสันจมูกที่โด่งเป็นสัน

ไม่แปลกหรอกถ้านักศึกษาทุกคนรวมถึงฟ้าจะอึ้งกับความหล่อของเขา

แต่บอกไว้ก่อน ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกเนื้อเต้นใจตุบอะไรเลยกับบุคคลตรงหน้า หนึ่งอาจเป็นเพราะ ผอ. ไม่ใช่สไตล์ฉัน สอง...ฉันยังทำใจเรื่องแฟนเก่าไม่ได้

“ไม่มีครับ/ค่ะ” เสียงนักศึกษาชายและหญิงตอบ

เสียววินาทีหนึ่งฉันเห็น ผอ. มองมายังฟ้า แต่ก็แค่เสียววินาทีจริง ๆ ซึ่งอาจจะเป็นการเผลอมองโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้

17.30น.

ในที่สุดก็เลิกเรียนเสียที ฉันนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นในห้องเรียนมาตั้งแต่เที่ยงแล้วล่ะ ปัจจัยรองก็คือง่วงเพราะเมาค้างนิดหน่อย ส่วนปัจจัยหลัก ๆ ก็เรื่องแฟนเก่า แต่นี่ยังดีกว่าช่วงแรก ๆ ที่เลิกกัน ช่วงนั้นเรียนไม่รู้เรื่องเลยล่ะ

ดีหน่อยที่ไอ้เลวนั่นยังไม่มีข่าวออกมาว่ามีแฟนใหม่ในช่วงที่ฉันกำลังเฮิร์ท ไม่งั้นฉันได้เป็นหนักกว่าตอนนี้แน่

ก็นะ...คบมาตั้งแต่มัธยม นี่ก็จะจบปีสองอยู่ล่ะ มันก็คงเป็นธรรมดาที่ฉันต้องใช้เวลาในการทำใจ

“แยกเลยมั้ย? พี่แซมรอซินอยู่หน้าตึกแล้ว” นี่เป็นเสียงของซิน เพื่อนสนิทอีกคนของฉัน

ซินเข้ามาเรียนตั้งแต่ช่วงเที่ยงแล้วล่ะ ส่วนแซมที่ว่าก็พี่ชายของซินนั่นเอง

ซินน่ะเป็นผู้หญิงสตรอง มองผ่าน ๆ ก็คิดว่าทอม แต่ไม่ใช่ ใบหน้าหวาน ๆ นั่นช่างขัดกับลุคสุด ๆ

“งั้นแยกเลยก็ได้” ฟ้าว่า

“งั้นแยกกันตรงนี้...บะ” บาย~ ฉันยังพูดคำนี้ไม่จบ เสียงทุ้มของบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ยัยซิน!” เมื่อหันไปมองก็เจอกับร่างสูงของพี่แซมนั่นเอง

เขาไม่ได้มาคนเดียว ทว่ามีผู้ชายที่ตัวสูงพอกันเดินมาด้วย

ใบหน้าหล่อจัดทำให้ฉันนึกถึง ผอ. และนึกถึงคำพูดที่ตัวเองเปรียบเปรยก่อนหน้านี้ พระเจ้าสร้างมาชัด ๆ ใบหน้าหล่อ ๆ นั่น

ไม่รู้ว่าฉันจ้องเขาไปนานเท่าไร รู้ตัวอีกทีก็ตอนถูกจ้องกลับนั่นแหละ มุมปากหนาหยักลึกยกขึ้นบางเบา นั่นทำให้คิ้วฉันขมวดเข้าหากันไม่น้อย

อะไร...

ยิ้มให้ฉันเหรอ?

“ฝนรู้จักพี่วายุเหรอ?” ซินกระซิบลงข้างหู ในขณะเดียวกันผู้ชายสองคนก็กำลังเดินตรงมายังเราทั้งสามคน

“พี่วายุ? ใครเหรอซิน” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็คนที่ยิ้มให้ฝนไง เพื่อนพี่ชายซินเอง” คนที่หล่อเหมือนพระเจ้าสร้างนี่น่ะเหรอ?

ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธคำถามของซินทันที “ฝนไม่รู้จักนะซิน”

“กลับได้ยังซิน เดี๋ยวพี่มีธุระ” เสียงที่ดังขึ้นในระยะใกล้ ทำให้ฉันรู้ได้ว่าคนทั้งสองได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกฉันแล้ว

ฉันล่ะสายตาจากซินไปยังพี่แซม ก่อนจะลากสายตาไปยังคนที่ซินบอกว่าชื่อวายุ ปรากฏว่าพี่เขายังคงมองฉันและยิ้มมุมปากเหมือนเดิม

นั่นยิ้มให้ฉันจริง ๆ ใช่มั้ยน่ะ

“สวัสดีค่ะพี่แซม” ฟ้ายกมือไหว้ ฉันจึงยกมือไหว้ตาม

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ” พี่แซมตอบรับก่อนจะหันกลับไปหาซินอีกครั้ง “กลับไม่กลับ?”

“กลับค่ะกลับ พี่แซมจะเร่งทำไมนักหนาคะ” ซินมียู่หน้าเล็กน้อย “งั้นแยกกันตรงนี้เลยเนอะ”

“อืม เจอกันพรุ่งนี้นะซิน” ฟ้าว่า

“บ๊ายบาย~” ฉันโบกมือ

“บาย เจอกันพรุ่งนี้”

แล้วซินกับพี่แซมก็เดินไป ทั้งสองคนพี่น้องเดินไปแล้ว เหลือเพียงแค่พี่วายุเท่านั้นที่ยังอ้อยอิ่งมองหน้าฉันเหมือนอาจจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด ซึ่งฉันเองก็ไม่กล้าพอที่จะถามว่า ข้องอะไรคะ? จึงทำได้แค่โค้งตัวลงคล้าย ๆ การทักทายเท่านั้น ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไป

อะไรงะ...

สรุปฉันคิดไปเองเหรอ ที่คิดว่าพี่เขามีเรื่องจะพูดด้วย?

อือ...สงสัยคิดไปเอง

“งั้นฟ้าไปนะ กลับดี ๆ ล่ะฝน”

“ให้ฝนไปส่งมั้ย? เดินกลับเองเหนื่อยนะ” แม้หอฟ้าจะใกล้มหา'ลัยมาก แต่ฉันก็เสนอตัวไปส่งบ่อย ๆ แต่ก็โดนปฏิเสธทุกครั้งไป

“เอ่อ...ไม่ดีกว่า ฟ้าไปนะ ถึงแล้วจะไลน์หา”

“โอเค เจอกันพรุ่งนี้”

“เจอกันพรุ่งนี้”

แม้จะงงและอยากรู้เหตุผล แต่ฉันก็เหยียบเอาไว้เพราะไม่อยากทักถามเรื่องส่วนตัวมากเกินไป แม้จะสนิทกัน แต่ก็คงมีเรื่องบางเรื่องที่เก็บไว้คนเดียวแล้วสบายใจกว่าอยู่ดี

เฮ้อ...

พออยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว...

ก็อดคิดถึงมินตั้นไม่ได้เลยแหะ

สงสัยคืนนี้ต้องลงที่เดิม เพิ่มเติมคือผิดสัญญากับฟ้า

เอาเถอะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะดื่มให้แก่ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น

ร้านเล่า(เหล้า)มาดิ๊

20.30น.

ในที่สุดฉันก็มาถึงร้านเหล้าร้านประจำในหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา สั่งแต่ของเดิม ๆ จำนวนแก้วเดิม ๆ ฟังเพลงเศร้า ๆ เหมือนเดิม สุดท้ายน้ำตาก็ไหลเหมือนเดิม

“เหล้ามาอีกแก้วดิ๊ ฮึก!” สั่งไป น้ำตาก็ไหลไป

ฟีลลิ่งประมาณนี้ผู้หญิงอย่างเรา ๆ คงเจอกันบ่อย แต่การที่ต้องมานั่งจมปักกับอดีตก็คงมีแต่ผู้หญิงโง่ ๆ แบบฉันเท่านั้นแหละ

“ได้แล้วครับ”

ทันทีที่ได้แก้วเหล้ามา ฉันก็ทำการกรอกมันเข้าปาก เดาได้ว่าตอนนี้หน้าฉันต้องเบ้มากแน่ ๆ ก็เล่นดื่มเพียว ๆ ไม่ผสมแบบนี้

“ขมงะ...” แต่ก็ซัดเข้าไปหลายแก้วแล้วเหมือนกัน

ฉันไม่ใช่คนดื่มหนัก แต่กลับคอแข็งเหมือนพวกดวลเหล้าทุกคืนยังไงยังงั้น

“อีกแก้ว”

ฉันสั่งอีกแก้ว กะว่าจะเป็นแก้วสุดท้ายของการล้างผู้ชายเลว ๆ ออกจากสมอง แต่ไม่ทันได้กระดกเข้าปากหรอก ก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาซะงั้น

ฉันวางแก้วเหล้าไว้ที่เดิม ก่อนจะลงจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปยังห้องน้ำ ระหว่างทางก็มีคนมองฉันไม่น้อย ก็คงเพราะเดินไปร้องไห้ไปเหมือนคนบ้านั่นแหละ

ฉันมองสภาพตัวเองในกระจก...

สิ่งแรกที่คิดได้คือ คนหรือศพ?

ขอบตาดำหน่อย ๆ ดวงตาแดงหน่อย ๆ ผมยุ่งหน่อย ๆ อืม...ได้คำตอบแล้ว

ศพในร่างคน...

เมื่อทำธุระเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องน้ำ กะว่าจะไปดื่มเหล้าแก้วนั้นให้เสร็จแล้วกลับคอนโด

แต่ทว่ามีแรงมหาศาลจากไหนไม่รู้กระชากเข้าที่แขนฉัน ก่อนจะลากไปยังที่ที่ไม่ค่อยมีคน คาดว่าน่าจะเป็นมุมสูบบุหรี่

“ใคร? มากระชากทำไม” ด้วยความที่สติเหลืออยู่ไม่ถึง 60% ทำให้ฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมนี่ได้

พยายามมองบุคคลตัวสูง ๆ ตรงหน้า แต่ก็มองได้ไม่ชัด 100% ว่าเขาคนนี้คือใคร แต่ดูท่าแล้วไม่ใช่คนอันตรายที่จะพาฉันไปข่มขืนหรือฆ่าหั่นศพแน่ ๆ

“...” เขาเงียบ

“ฮึก! ถามว่าใคร!” ฉันไม่ได้ร้องเพราะกลัวเขา แต่เป็นเพราะน้ำตาที่ยังเหลือค้างอยู่ต่างหาก

“...” เขายังคงเงียบ แต่ฉันรับรู้ได้ถึงสัมผัสบางเบาที่แตะลงบนหัวแล้วลูบเบา ๆ คล้ายกับปลอบโยน

กำลังโอ๋ฉันเหรอ...

ใครกัน รู้จักฉันมั้ย แล้วฉันล่ะรู้จักเขาหรือเปล่า...

อยากได้คำตอบจัง แต่พอลองมองหน้าก็มองไม่ชัด พอลองถามเขาก็ดันไม่ตอบ

“ใครเหรอ?”

“...เธอไม่รู้จักพี่”

“...” พี่?

“แต่เดี๋ยวก็คงรู้จัก”

“...อ่า เหรอ?”

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะให้ลำคอเบา ๆ ก่อนผู้ชายตรงหน้าโน้มตัวเข้ามาใกล้ ปลายจมูกเราแตะกันเล็กน้อย ลมหายใจร้อนวาบรดอยู่ที่แก้มทำให้รู้ว่าเราใกล้กันแค่ไหน...

เราจ้องตากัน แต่ฉันกลับมองหน้าเขาไม่ชัด ทุกอย่างกำลังเบลอ เสียงสะอึกสะอืนหายไปกลายเป็นการกลั้นหายใจแทน พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวราวกับจะพังทลายออกมา

ตึก ตัก... ตึก ตัก...

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เด็กขี้แย...” ไม่ใช่คำพูดที่ทำให้ฉันชะงักค้าง...

“...!!!” แต่เป็นเพราะปลายจมูกโด่งที่กดลงบนแก้มฉันต่างหาก!

นะ...นี่ฉันโดนขโมยหอมจากผู้ชายแปลกหน้าเหรอ!

“กลับกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ฉันยังคงมึนงงและตกใจกับการกระทำก่อนหน้านี้ไม่หาย ในขณะที่คนตรงหน้าเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

ปกติ?

หอมแก้มคนอื่นแล้วทำตัวปกติเหรอ!?

แถมยังยิ้มได้หน้าระรื่นที่สุด

แต่ทำไม...รอยยิ้มนั้นคุ้นจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่ และแน่นอนแอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายทำให้ฉันนึกไม่ออก แถมยังไม่สามารถมองออกด้วยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

รู้แค่ว่าหล่อ น่าเชื่อถือ และ... “รู้คอนโดหนูเหรอ?” ฉันไว้ใจเขา

ไว้ใจคนแปลกหน้า!

ไม่บ่อยนักที่ฉันจะแทนสรรพนามคำว่า ‘หนู’ กับคนแปลกหน้า... ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จัก แต่ทำไมถึงไว้ใจได้ขนาดนี้

ร่างสูงที่ยังไม่ได้ถอยหน้าหนีไปไหนไกล ขยับปากพูดอีกครั้ง และมันทำให้คิ้วฉันขมวดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก

“เราอยู่คอนโดเดียวกันค่ะ”

ฉันคราง เหรอ? ในใจ ในขณะที่สมองคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าความรู้สึกที่บอกว่าเคยเห็นเขาก่อนหน้านี้ คือเห็นที่คอนโดหรือเปล่านะ?

แต่เพราะสติอันน้อยนิดทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออก นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงไม่เดินหนีออกจากคนแปลกหน้านี้เสียที แถมกำลังเทใจให้เขาไปส่งที่คอนโดด้วย

บ้าชะมัด...

เพราะอกหักเลยเป็นคนแบบนี้เหรอต้นฝน แค่ผู้ชายที่มันไม่รักเราแค่คนเดียวถึงเป็นแบบนี้เหรอ

“พอแล้ว อย่าร้อง...” คนตรงหน้าพูด

แต่...ฉันร้องไห้อีกแล้วเหรอ ทำไมทุกครั้งที่นึกถึงแฟนเก่าเฮ็งซวยจะต้องร้องไห้เป็นคนอ่อนแอทุกที

ฉันก้มมองพื้นครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูง เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้และบอกกับฉันว่า...

“แล้วไอ้สัตว์นรกนั่นน่ะ รีบ ๆ ลืม”

[Wayu Talks]

ผมมองร่างบางที่กำลังหลับไหลด้วยฤทธิ์เหล้าอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง มองใบหน้าสวยหวานที่ใครได้มองก็ต้องพูดเป็นคำเดียวว่า ‘สวย’

ผมเป็นจำพวกแพ้ความสวย สิ่งแรกที่สายตาคนเรามองก็คือ ‘ใบหน้า’ ผมชอบผู้หญิงสวย แต่ทุกครั้ง ‘คนสวย’ เหล่านั้นมักจะวิ่งเข้าหามาให้ผมได้เลือกเอง ไม่จำเป็นที่ ‘วายุ’ คนนี้ จะต้องดิ้นลนหาผู้หญิงสวยพวกนั้นเพื่อมาสนองตัณหา แต่เธอคนนี้กลับต่างออกไป...

เธอชื่อ ‘ต้นฝน’ เรียนคณะบริหารซึ่งเป็นคณะเดียวกับน้องสาวคนเดียวของผม ‘นังปีศาจยูรัน’ แต่คนล่ะช่วงชั้นปี ต้นฝนอยู่ปีสองพวงด้วยตำแหน่งอดีตดาวคณะ

ที่พิเศษคือนอกจากเธอไม่ได้วิ่งเข้าหาผมแล้ว ยังเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมอยากวิ่งเข้าหาอีกด้วย แน่นอนเพราะความสวยของเธอช่างสะดุดตา

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น...

ผมเจอเธอเมื่ออาทิตย์ก่อนที่ร้าน ‘เล่า(เหล้า)มาดื๊’ เป็นร้านผับกึ่งบาร์ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดผมเท่าไร ผมเห็นเธอครั้งแรกที่หน้าเคาว์เตอร์ คือผู้หญิงร่างบาง หุ่นเพรียวและหน้าตาสวย แต่นั่นไม่ใช่เหตุที่ทำให้ผมต้องมองเธอตลอดเวลาที่อยู่ในเล่า(เหล้า)มาดิ๊หรอก ทว่าเป็นเสื้อผ้าที่เธอใส่และปฏิกิริยาของเธอต่างหาก...

กางเกงบอลขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาว...

ทรงผมยุ่งเหยิงราวกับรังไก่...

ผู้หญิงเขาแต่งตัวแบบนี้เข้าผับ? แล้วยังร้องไห้ซัดเหล้าเป็นว่าเล่น คิดได้ตอนนั้นคือเธอต้องอกหักแน่ ๆ ส่วนผมก็คงบ้านั่งมองใครก็ไม่รู้เป็นชั่วโมงสองชั่วโมงโดยไม่รู้สึกเบื่อ ในทางกลับกันผมกลับรู้สึก ‘สนใจ’ เธอเสียด้วยซ้ำ

และถ้าวันนั้นเธอไม่เดินชนและเหยียบเท้าผมแล้วเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคงไม่ติดใจมาจนถึงทุกวันนี้

แปลกคนจริง ๆ ยัยผู้หญิงสวยคนนี้ ปกติผู้หญิงเห็นผมมีแต่เอานมมาชน นี่เดินกระแทกไหล่เหยียบตีนแต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ

สรุปแล้ว เพราะความ ‘สวย’ หรือความ ‘แปลก(ประหลาด)’ กันแน่ที่ทำให้ผมสนใจผู้หญิงคนนี้

ผมยังหาข้อสรุปไม่ได้ แต่ไม่ได้สนใจตรงจุดนั้นเท่าไร เพราะตั้งแต่วันนั้นผมก็ตามสืบเรื่องของเธอจนรู้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องครอบครัวเพียงเรื่องเดียว แต่เรื่องที่ทำให้ผมใจวูบวาบขึ้นมานั้นคงเป็นเรื่องที่พัก ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือพรหมลิขิตเพราะผมและเธอดันอยู่คอนโดเดียวกัน!

กลับมายังเรื่องที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผมเฝ้ามองเธอ (อยู่ห่าง ๆ) หลัก ๆ ก็คงเป็นที่ร้านเล่า(เหล้า)มาดิ๊ ผมเห็นเธอเมากลับคอนโดทุกคืน และใช่ผมขับรถตามเธอทุกคืน ถือว่ารู้ลิมิตตัวเองดี ที่เมาแต่เมาอย่างมีสติเหลือพอขับรถได้ แต่วันนี้กลับต่างออกไป...คล้ายกับว่าเธอกำลังดื่มเพื่อลืม ‘แฟนเก่า’ เป็นครั้งสุดท้าย ถึงได้เมาจนจำหน้าผมไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ความจริงคือเราเพิ่งเจอกันไปเมื่อช่วงเย็นนี้เอง

ผมเดินมาถึงหน้าห้อง 1708 ซึ่งเจ้าของห้องก็หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนผมนี่เอง ตอนนี้คีย์การ์ดเธออยู่ในมือผม ใช้เวลาเพียงครู่เดียวผมก็เข้าห้องมาได้

จัดการวางร่างบางลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมพอประมาณและไม่ลืมที่จัดการเปิดแอร์ให้

ผมจ้องมองใบหน้าสวยหวาน อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นสัมผัสอย่างทะนุถนอม

“ถ้าแฟนเก่ามันลืมยาก...” ริมฝีปากประทับลงที่กลุ่มผมหอมแผ่วเบา เพียงเสียววินาทีก็ผละออกและพูดต่อให้จบประโยคว่า... “เดี๋ยวพี่ช่วยเองครับ”

เพียงแค่นั้นผมก็ลุกขึ้นยืน จัดการปิดไฟและตรวจสอบดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะกลับห้องตัวเอง ผลันสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่โต๊ะข้างหัวเตียงอีกฝั่ง

มันคือกรอบรูป...

กรอบรูปขนาดกลางถูกคว่ำลงกับโต๊ะ ผมหยิบมันขึ้นมาดู...หึ!

เกลียดจังวะไอ้ผู้ชายที่อยู่ในรูป

จากที่สืบมา มันคือเหี้ยตัวหนึ่งซึ่งมีนามว่า...มินตั้น!

[Completed 100%]

Talk2 :

อยากได้ผู้ต้องเดินชนไหล่และเหยียบเท้าค่ะ 5555 สมัยนี้ใครเค้าเอานมเบียดกัน 55555555 ยอมใจเฮียค่ะ มึนมากเข้าห้องคนอื่น แถมยังเสนอตัวให้เค้าเพื่อที่ต้นฝนจะได้ลืมแฟนเก่าอีก วุ้ยยย

วันนี้มาอัพให้ 20% ครบ 100% แล้ว สรุปเฮียชอบคนสวยหรือคนแปลก ฝากคอมเม้นให้เฮียมันด้วยน้าา ความจริงไรท์จะมาอัพวันที่ 30 แต่ทนไม่ไหว โผล่มาก่อนวันหนึ่ง 55555

Talk1 ;

ก็จะงงกันไปตามระเบียบ ว่าทำไมเฮียมันถึงรู้จักต้นฝนและเข้าหาต้นฝนขนาดนี้ อีก 20% มีคำตอบจ้า

เรื่องนี้จริงๆฟินมากนะ พระเอกน่ารักมากเลยด้วย #วายุวายร้าย

เวกัสมาโผล่ให้รู้จักกันหน่อย บอกเลยคนนี้เกรี้ยวกราด จับตามองฟ้าไว้ให้ดีๆล่ะ นั่นน่ะนางเอกเซ็ตใหม่ อิอิ