วันต่อมา...
ณ มหาวิทยาลัย
" อ้าว...น้องครับ! "
" ค่ะ... " ฉันที่เดินตรงเข้าตึกเรียนของคณะต้องหยุดชะงักมองพี่ทีมที่เพิ่งเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาเรียกทัก เพราะแถวนี้ไม่มีคนฉันเลยรู้ว่าเขาเรียกฉันแน่นอน
" เมื่อวานพี่ไม่เจอน้อง วันแรกก็ไม่มาเลยนะครับ " พี่ทีมพูดพร้อมเดินไล่ต้อนฉันให้ถอยหลังจนมาชิดกับกำแพงห้อง
" คือ...เมื่อวานหนูไม่สบายค่ะ "
" ข้ออ้างสินะครับ "
" เปล่านะคะพี่..หนูพูดจริงๆ " ฉันจะทำไงดีล่ะ คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าพี่ทีมต้องเอาเรื่องฉันแน่
พอฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ทีมก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ประชิดเกือบติดใบหน้าของฉัน เหลือแค่คืบ
" น้องนี่... ไม่กลัวพี่จูบเลยนะครับเนี่ย.. "
" ฮะ..? "
" ก็ถึงได้ไม่ยอมหลบหน้าไปทางอื่นไง "
พอพี่ทีมพูดจบฉันก็หันหลบหน้าทันที ก่อนที่เขาจะยิ้มขำฉันจึงหันกลับมาพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจคนตรงหน้าเอามากๆ
" นี่พี่แกล้งหนูงั้นหรอ... "
" ก็ใช่สิครับ พี่ไม่ใช่อาจารย์สักหน่อย จะทำอะไรน้องได้ล่ะ... " พูดแล้วขำขยับตัวออกห่าง
" ที่ทีม... " ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าแบบยิ้มไม่ออก
" เอาล่ะ พี่ไม่กวนน้องล่ะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน "
" ......... " ฉันไม่พูดอะไร
พี่ทีมหันมองซ้ายมองขวาไม่มีคนแถวนี้แล้วหันกลับมามองหน้าฉันเหมือนเดิม
" เรื่องที่พี่ให้ไปทำ.... "
" เรื่องที่หนูต้องขอเบอร์พี่ชินนั่นหรอคะ "
" อืม... "
" ไม่ได้หรอกค่ะ แล้วที่หนูต้องป่วย มันก็เพราะเขาเลยคนเดียว... " พอคิดถึงเรื่องนั้นที่ไรฉันรู้สึกโมโหทุกที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...ใจก็กลัวว่าพี่ทีมจะเอาเรื่อง คงจะไม่ให้ฉันไปวิ่งหรอกนะ
" หว้า...แย่จังเลยนะ "
" พี่คงจะไม่ได้ให้หนูไปวิ่งแทนหรอกนะค่ะ "
" ก็น้องมาสายซะด้วยสิ จะปล่อยให้ลอยนวลโดยไม่ทำอะไรก็ยังไงยังไงอยู่ "
" ........ " ฉันกลัวใจผู้ชายคนนี้จัง
" งั้นก็ คืนนี้ไปกินข้าวกับพี่ แล้วพี่จะยกโทษให้ "
" ฮะ...? " อะไรกัน ง่ายขนาดนั้นเลย... แต่...ไม่มั่ง!ง่ายอะไรกันละ กินข้าวตอนกลางคืนเนี่ยนะ
" เอาไงครับ มันก็แค่กินข้าวด้วยกัน "
" เอิบ.... " ชักลังเลแล้วสิ สีหน้าของคนตรงหน้าก็ดูจะมั่นใจสะด้วย ถ้าฉันไม่ไปกินข้าวตอนเย็นฉันคงได้ไปวิ่งอ้อมสนามสามสิบรอบแน่ๆเลย....
" นี่น้อง... ถ้าไม่สบายใจ กินอยู่ร้านตรงหน้ามหาลัยก็ได้นะครับ "
" ....... " อืม.....ความคิดดี...
" ยังไงครับน้อง.... "
" งั้นตามนั้นเลยค่ะ เจอกันตอนเย็นนะคะ "
พอฉันพูดจบที่ทีมก็เดินหายออกจากตึกไปโดยไม่พูดอะไร ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในเรื่องของเขา
คนๆนี้...มองดูแล้วก็เหมือนจะไม่ค่อยไว้ใจได้เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
แต่ใช่ว่าฉันจะเชื่อในคำพูดของพี่ชินซะหน่อย เขาก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะน่ากลัวเท่ากันเลย....
" ยัยไข่หวาน...... " พอจู่ๆที่ฉันจะเดินเข้าห้องเสียงของยัยเพื่อนสนิทฉันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆก็วิ่งป่าแลบเข้ามาแทรกหน้าฉันทันที
" อะไรของเธอยัยน้ำ...ตกอกตกใจหมด " ฉันพูดพลางยกมือขึ้นมากุมหน้าอกตัวเองแล้วถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่
" เมื่อวานทำไมถึงไม่มาเรียนฮะ "
" เธอนี่เป็นเพื่อนประษาอะไร ไม่รู้ว่าเพื่อนไม่สบาย " ฉันพูดพลางหันหน้าไปทางอื่นทำท่าเหมือนกับงอน
" ว่าไงนะ เธอไม่สบาย... แล้วหายดียัง เป็นไรไหม?แล้วทำไมไม่โทรบอกเล่า โทรหาก็ไม่รับสาย ยัยนี่นิ "
" ใส่ฉันเป็นชุดเลยนะยะ ก็เพราะโทรศัพท์ฉันตกน้ำหรอกถึงโทรไม่ติด แล้วอีกอย่างฉันก็ตั้งใจที่จะไม่บอกเธอ...เพราะเดี๋ยวก็วิ่งแจ้นมาหาฉันที่โรงพยาบาลอีก เรื่องเรียนก็สำคัญนะยะ " ฉันก็ใส่คืนเป็นชุดเหมือนกัน คนตรงหน้ายิ้มแก้มบานก่อนจะพูดขึ้นอีก
" ออ....จ๊ะ ว่าแต่ ฉันไม่ได้มาประถมนิเทศ เป็นไงบ้างหละนุกไหม "
" สนุกกับผีน่ะดิ ฉันโดนลงโทษเรื่องที่มาสาย...แต่! เดียวนะ...เธอบอกว่าเธอไม่ได้มาประถมนิเทศในวันนั้น นี่ไม่ได้โดยทำโทษอะไรเลยงั้นเหรอ? "
ยัยน้ำส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า " มั้ยเหรอ?... "
" ........ " เท่านี้ฉันก็รู้แล้วว่าพี่ทีมต้องการจะแกล้งแค่ฉันคนเดียว เพราะอะไรล่ะ?เขาไม่รู้จักฉันสักหน่อย
ถ้าอยากจะรู้เรื่อง ยิ่งต้องไปตอนเย็นตามนักสินะ
" อะไรเล่ายัยไข่หวาน เธอเงียบไปแบบนี้มันน่ากลัวนะรู้ไหม "
" อืมๆ ช่างมันเถอะ เข้าเรียนกัน " ฉันปัดความสงสัยออกที่มีในหัวจนหมดก่อนจะยิ้มหวานให้ยัยเพื่อนตัวดีคนนี้แล้วเดินเข้าห้องทันที
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××