​วันต่อมา...

ณ มหาวิทยาลัย 

" อ้าว...น้องครับ! "   

" ค่ะ... "     ฉันที่เดินตรงเข้าตึกเรียนของคณะต้องหยุดชะงักมองพี่ทีมที่เพิ่งเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาเรียกทัก เพราะแถวนี้ไม่มีคนฉันเลยรู้ว่าเขาเรียกฉันแน่นอน

" เมื่อวานพี่ไม่เจอน้อง วันแรกก็ไม่มาเลยนะครับ "   พี่ทีมพูดพร้อมเดินไล่ต้อนฉันให้ถอยหลังจนมาชิดกับกำแพงห้อง 

" คือ...เมื่อวานหนูไม่สบายค่ะ " 

" ข้ออ้างสินะครับ " 

" เปล่านะคะพี่..หนูพูดจริงๆ "    ฉันจะทำไงดีล่ะ คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าพี่ทีมต้องเอาเรื่องฉันแน่ 

พอฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ทีมก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ประชิดเกือบติดใบหน้าของฉัน เหลือแค่คืบ 

" น้องนี่... ไม่กลัวพี่จูบเลยนะครับเนี่ย.. " 

" ฮะ..? "   

" ก็ถึงได้ไม่ยอมหลบหน้าไปทางอื่นไง " 

พอพี่ทีมพูดจบฉันก็หันหลบหน้าทันที ก่อนที่เขาจะยิ้มขำฉันจึงหันกลับมาพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจคนตรงหน้าเอามากๆ

" นี่พี่แกล้งหนูงั้นหรอ... " 

" ก็ใช่สิครับ พี่ไม่ใช่อาจารย์สักหน่อย จะทำอะไรน้องได้ล่ะ... "    พูดแล้วขำขยับตัวออกห่าง 

" ที่ทีม... "   ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าแบบยิ้มไม่ออก 

" เอาล่ะ พี่ไม่กวนน้องล่ะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน " 

" ......... "     ฉันไม่พูดอะไร 

พี่ทีมหันมองซ้ายมองขวาไม่มีคนแถวนี้แล้วหันกลับมามองหน้าฉันเหมือนเดิม 

" เรื่องที่พี่ให้ไปทำ.... " 

" เรื่องที่หนูต้องขอเบอร์พี่ชินนั่นหรอคะ " 

" อืม... "    

" ไม่ได้หรอกค่ะ แล้วที่หนูต้องป่วย มันก็เพราะเขาเลยคนเดียว... "    พอคิดถึงเรื่องนั้นที่ไรฉันรู้สึกโมโหทุกที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...ใจก็กลัวว่าพี่ทีมจะเอาเรื่อง คงจะไม่ให้ฉันไปวิ่งหรอกนะ 

" หว้า...แย่จังเลยนะ "    

" พี่คงจะไม่ได้ให้หนูไปวิ่งแทนหรอกนะค่ะ "   

" ก็น้องมาสายซะด้วยสิ จะปล่อยให้ลอยนวลโดยไม่ทำอะไรก็ยังไงยังไงอยู่ " 

" ........ "     ฉันกลัวใจผู้ชายคนนี้จัง 

" งั้นก็ คืนนี้ไปกินข้าวกับพี่ แล้วพี่จะยกโทษให้ " 

" ฮะ...? "   อะไรกัน ง่ายขนาดนั้นเลย... แต่...ไม่มั่ง!ง่ายอะไรกันละ กินข้าวตอนกลางคืนเนี่ยนะ 

" เอาไงครับ มันก็แค่กินข้าวด้วยกัน " 

" เอิบ.... "     ชักลังเลแล้วสิ สีหน้าของคนตรงหน้าก็ดูจะมั่นใจสะด้วย ถ้าฉันไม่ไปกินข้าวตอนเย็นฉันคงได้ไปวิ่งอ้อมสนามสามสิบรอบแน่ๆเลย....

" นี่น้อง... ถ้าไม่สบายใจ กินอยู่ร้านตรงหน้ามหาลัยก็ได้นะครับ "    

" ....... "      อืม.....ความคิดดี...

" ยังไงครับน้อง.... " 

" งั้นตามนั้นเลยค่ะ เจอกันตอนเย็นนะคะ " 

พอฉันพูดจบที่ทีมก็เดินหายออกจากตึกไปโดยไม่พูดอะไร ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในเรื่องของเขา 

คนๆนี้...มองดูแล้วก็เหมือนจะไม่ค่อยไว้ใจได้เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย 

แต่ใช่ว่าฉันจะเชื่อในคำพูดของพี่ชินซะหน่อย เขาก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะน่ากลัวเท่ากันเลย.... 

" ยัยไข่หวาน...... "    พอจู่ๆที่ฉันจะเดินเข้าห้องเสียงของยัยเพื่อนสนิทฉันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆก็วิ่งป่าแลบเข้ามาแทรกหน้าฉันทันที 

" อะไรของเธอยัยน้ำ...ตกอกตกใจหมด "    ฉันพูดพลางยกมือขึ้นมากุมหน้าอกตัวเองแล้วถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่

" เมื่อวานทำไมถึงไม่มาเรียนฮะ "   

" เธอนี่เป็นเพื่อนประษาอะไร ไม่รู้ว่าเพื่อนไม่สบาย "   ฉันพูดพลางหันหน้าไปทางอื่นทำท่าเหมือนกับงอน

" ว่าไงนะ เธอไม่สบาย... แล้วหายดียัง เป็นไรไหม?แล้วทำไมไม่โทรบอกเล่า โทรหาก็ไม่รับสาย ยัยนี่นิ " 

" ใส่ฉันเป็นชุดเลยนะยะ ก็เพราะโทรศัพท์ฉันตกน้ำหรอกถึงโทรไม่ติด แล้วอีกอย่างฉันก็ตั้งใจที่จะไม่บอกเธอ...เพราะเดี๋ยวก็วิ่งแจ้นมาหาฉันที่โรงพยาบาลอีก เรื่องเรียนก็สำคัญนะยะ "    ฉันก็ใส่คืนเป็นชุดเหมือนกัน คนตรงหน้ายิ้มแก้มบานก่อนจะพูดขึ้นอีก 

" ออ....จ๊ะ ว่าแต่ ฉันไม่ได้มาประถมนิเทศ เป็นไงบ้างหละนุกไหม " 

" สนุกกับผีน่ะดิ ฉันโดนลงโทษเรื่องที่มาสาย...แต่! เดียวนะ...เธอบอกว่าเธอไม่ได้มาประถมนิเทศในวันนั้น นี่ไม่ได้โดยทำโทษอะไรเลยงั้นเหรอ? "    

ยัยน้ำส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า " มั้ยเหรอ?... "    

" ........ "    เท่านี้ฉันก็รู้แล้วว่าพี่ทีมต้องการจะแกล้งแค่ฉันคนเดียว เพราะอะไรล่ะ?เขาไม่รู้จักฉันสักหน่อย 

ถ้าอยากจะรู้เรื่อง ยิ่งต้องไปตอนเย็นตามนักสินะ

" อะไรเล่ายัยไข่หวาน เธอเงียบไปแบบนี้มันน่ากลัวนะรู้ไหม " 

" อืมๆ ช่างมันเถอะ เข้าเรียนกัน "    ฉันปัดความสงสัยออกที่มีในหัวจนหมดก่อนจะยิ้มหวานให้ยัยเพื่อนตัวดีคนนี้แล้วเดินเข้าห้องทันที 

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××