[ ไข่หวาน ] 

...

เช้า...

แกร๊ก~

เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาทำฉันรู้สึกตัวตื่น แสงสว่างจ้าของวันใหม่เล็กลอดผ่านทางช่องหน้าต่างเข้ามาในห้อง แม้ว่าจะมีผ้าม่านคลุมอยู่อีกชั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งรังสี UV ได้ 

ฉันยกมือขึ้นขยี้ตาก่อนจะงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ไข่ข้าวเดินเข้ามาพอดี พี่หยุดชะงักตรงหน้า ฉันจ้องมองหน้าคนทั้งสองสลับกันด้วยแววตาตกใจ ​และสับสน?

" เป็นไงบ้างไข่หวาน.. "   

" .......? "     พี่ฉันพูดถามแต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบ มัวแต่มองพวกพี่เขาอยู่อย่างนั้น

" ไข่หวาน... " 

" ค่ะพี่ "  

" มองอะไรนักหนา...พี่ถามว่าเธอค่อยยังชั่วยัง " 

" ออ...คร่า... แล้วพี่... "    ฉันงงว่าฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง ภายในห้องสีฟ้าผ้าม่านสีฟ้าเตียงผู้ป่วยสีฟ้าชุดผู้ป่วยสีฟ้า...นี่มัน โรงพยาบาลชัวร์! 

แล้วใครพาฉันมาล่ะ?

จำได้ว่าครั้งสุดท้ายอยู่กับพี่ชินนิ..

" นี่นะแฟนพี่เอง ชื่อชิน รู้จักกันแล้วสินะ? "   พี่พูดพรางหันหน้าไปมองพี่ชิน สักพักก็หันกลับมาพูดกับฉันต่อ " ว่าแต่ ทำไมถึงได้โง้ขนาดนี่นะ ไข่หวาน... วายน้ำไม่เป็นก็ยังจะกระโดดลงไปอีก มันอันตรายรู้หรือเปล่า "     พี่ฉันพูดอย่างคนเป็นห่วง 

" พี่... ไข่หวานขอโทษค่ะ "      ฉันก็รู้สึกผิดจริงๆหละ แต่ว่า... ทำไมพี่ไม่โทษเขาบ้างหละ ไม่ใช่เพราะเขาน่ะเหรอที่ทำให้ฉันต้องกระโดดลงไปแบบนั้น ฉันก็ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ 

แต่ว่านะ! ทั้งสองเป็นแฟนกัน!? 

พี่คบกับคนใจร้ายคนนั้นได้ไงอ่ะ ไม่หน้าเชื่อ  

แต่ก็นะ พี่ไข่ข้าวก็สวยมาก..ส่วนพี่ชินก็หล่อเวอร์.. พวกเขา...เหมาะสมกันดีออก 

" ไข่หวาน... " 

" ค่ะ " 

" เหม่ออะไรของเธอ...พี่จะไปชื่อข้าว จะเอาอะไรไหม? "   พี่พูดถามฉันพลางเดินอ้อมมาหยิบเอากระเป๋าที่หัวเตียง 

" ไข่หวานขอเป็นโจ๊กหมูค่ะ " 

" ฉันด้วย... "    หลังจากฉันพูดจบพี่ชินก็พูดต่อขึ้นมาทันที 

" อืม... งั้นเดี๋ยวมา นายห้ามทำอะไรน้องฉันสาวฉันเด็ดขาดนะชิน "    พี่พูดพลางชี้หน้าพี่ชิน

" เออ! "    พี่ชินตอบรับแบบหงุดหงิด ก่อนที่พี่ไข่ข้าวจะเดินออกจากห้องไป ต่อมาพี่ชินก็เดินมานั่งที่โซฟาด้านข้างฉันทันที 

" ขอบคุณนะค่ะที่โทรบอกพี่ไข่ข้าว..ที่แท้ก็รู้ว่าหนูเป็นน้อง.... " 

" ไม่รู้ มันแค่บังเอิญ "    พี่ชินพูดแทรกขึ้นตอบทันที

" ออ... "     แค่บังเอิญจริงๆน่ะเหรอ 

ฉันหันมองหน้าของคนด้านข้างที่กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสงสัย ก่อนที่พี่ชินจะหันกับมามองฉัน

ฉันสดุ้นนิดหน่อยก่อนจะหันหน้าหรบหนี 

" ไอ้ทีม... ขอเตือน อยู่ห่างๆเข้าไว้ "   จู่ๆพี่ชินก็พูดขึ้น ฉันหันมองอย่างสงสัย?ว่าทำไมพี่ทีม... ฉันถึงต้องอยู่ห่างๆเขาหละ ความจริงคนที่ฉันหน้าจะอยู่ห่าง มันน่าจะเป็นเขาต่างหากหละ 

" ....... "     ฉันไม่พูดอะไร มัวแต่จ้องหน้าพี่ชิน 

" มองไร! หน้าฉันไม่ใช่คำตอบ อยากรู้อะไรก็ถาม.. " 

" ....... "     ฉันส่ายหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมหัวทันที 

" ยัยนี่! " 

" ค่ะ เข้าใจแล้ว "   

" ก็ดี.. " 

" แต่ถึงอย่างไง พี่ทีมเขาก็เป็นรุ่นพี่ หนูคงจะหนีหน้าเขาไม่ได้หรอกนะค่ะ "    ฉันพูดเพราะไม่เชื่อในคำพูดของเขาเลยน่ะสิ 

" แล้วแต่... ไม่ใช่เรื่องของฉัน แค่เห็นว่าเธอเป็นน้องสาวของแฟนหรอก ถึงบอก " 

" ขอบคุณค่ะ "    ฉันรีบพูดต่อ 

" ....... "     พี่ชินเงียบกริบ ก่อนที่ฉันจะนึกคิด แล้วฉันจะทำไงหละ วันนี้ฉันคงจะไปเรียนไม่ได้แน่เลย แย่จริงๆเลย วันแรกของเทอมด้วยสิ 

โธ่....ชีวิตฉัน 

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××