[ ไข่หวาน ]
...
เช้า...
แกร๊ก~
เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาทำฉันรู้สึกตัวตื่น แสงสว่างจ้าของวันใหม่เล็กลอดผ่านทางช่องหน้าต่างเข้ามาในห้อง แม้ว่าจะมีผ้าม่านคลุมอยู่อีกชั้น ก็ไม่อาจหยุดยั้งรังสี UV ได้
ฉันยกมือขึ้นขยี้ตาก่อนจะงัวเงียลุกขึ้นนั่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ไข่ข้าวเดินเข้ามาพอดี พี่หยุดชะงักตรงหน้า ฉันจ้องมองหน้าคนทั้งสองสลับกันด้วยแววตาตกใจ และสับสน?
" เป็นไงบ้างไข่หวาน.. "
" .......? " พี่ฉันพูดถามแต่ฉันยังไม่ทันได้ตอบ มัวแต่มองพวกพี่เขาอยู่อย่างนั้น
" ไข่หวาน... "
" ค่ะพี่ "
" มองอะไรนักหนา...พี่ถามว่าเธอค่อยยังชั่วยัง "
" ออ...คร่า... แล้วพี่... " ฉันงงว่าฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง ภายในห้องสีฟ้าผ้าม่านสีฟ้าเตียงผู้ป่วยสีฟ้าชุดผู้ป่วยสีฟ้า...นี่มัน โรงพยาบาลชัวร์!
แล้วใครพาฉันมาล่ะ?
จำได้ว่าครั้งสุดท้ายอยู่กับพี่ชินนิ..
" นี่นะแฟนพี่เอง ชื่อชิน รู้จักกันแล้วสินะ? " พี่พูดพรางหันหน้าไปมองพี่ชิน สักพักก็หันกลับมาพูดกับฉันต่อ " ว่าแต่ ทำไมถึงได้โง้ขนาดนี่นะ ไข่หวาน... วายน้ำไม่เป็นก็ยังจะกระโดดลงไปอีก มันอันตรายรู้หรือเปล่า " พี่ฉันพูดอย่างคนเป็นห่วง
" พี่... ไข่หวานขอโทษค่ะ " ฉันก็รู้สึกผิดจริงๆหละ แต่ว่า... ทำไมพี่ไม่โทษเขาบ้างหละ ไม่ใช่เพราะเขาน่ะเหรอที่ทำให้ฉันต้องกระโดดลงไปแบบนั้น ฉันก็ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้
แต่ว่านะ! ทั้งสองเป็นแฟนกัน!?
พี่คบกับคนใจร้ายคนนั้นได้ไงอ่ะ ไม่หน้าเชื่อ
แต่ก็นะ พี่ไข่ข้าวก็สวยมาก..ส่วนพี่ชินก็หล่อเวอร์.. พวกเขา...เหมาะสมกันดีออก
" ไข่หวาน... "
" ค่ะ "
" เหม่ออะไรของเธอ...พี่จะไปชื่อข้าว จะเอาอะไรไหม? " พี่พูดถามฉันพลางเดินอ้อมมาหยิบเอากระเป๋าที่หัวเตียง
" ไข่หวานขอเป็นโจ๊กหมูค่ะ "
" ฉันด้วย... " หลังจากฉันพูดจบพี่ชินก็พูดต่อขึ้นมาทันที
" อืม... งั้นเดี๋ยวมา นายห้ามทำอะไรน้องฉันสาวฉันเด็ดขาดนะชิน " พี่พูดพลางชี้หน้าพี่ชิน
" เออ! " พี่ชินตอบรับแบบหงุดหงิด ก่อนที่พี่ไข่ข้าวจะเดินออกจากห้องไป ต่อมาพี่ชินก็เดินมานั่งที่โซฟาด้านข้างฉันทันที
" ขอบคุณนะค่ะที่โทรบอกพี่ไข่ข้าว..ที่แท้ก็รู้ว่าหนูเป็นน้อง.... "
" ไม่รู้ มันแค่บังเอิญ " พี่ชินพูดแทรกขึ้นตอบทันที
" ออ... " แค่บังเอิญจริงๆน่ะเหรอ
ฉันหันมองหน้าของคนด้านข้างที่กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสงสัย ก่อนที่พี่ชินจะหันกับมามองฉัน
ฉันสดุ้นนิดหน่อยก่อนจะหันหน้าหรบหนี
" ไอ้ทีม... ขอเตือน อยู่ห่างๆเข้าไว้ " จู่ๆพี่ชินก็พูดขึ้น ฉันหันมองอย่างสงสัย?ว่าทำไมพี่ทีม... ฉันถึงต้องอยู่ห่างๆเขาหละ ความจริงคนที่ฉันหน้าจะอยู่ห่าง มันน่าจะเป็นเขาต่างหากหละ
" ....... " ฉันไม่พูดอะไร มัวแต่จ้องหน้าพี่ชิน
" มองไร! หน้าฉันไม่ใช่คำตอบ อยากรู้อะไรก็ถาม.. "
" ....... " ฉันส่ายหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมหัวทันที
" ยัยนี่! "
" ค่ะ เข้าใจแล้ว "
" ก็ดี.. "
" แต่ถึงอย่างไง พี่ทีมเขาก็เป็นรุ่นพี่ หนูคงจะหนีหน้าเขาไม่ได้หรอกนะค่ะ " ฉันพูดเพราะไม่เชื่อในคำพูดของเขาเลยน่ะสิ
" แล้วแต่... ไม่ใช่เรื่องของฉัน แค่เห็นว่าเธอเป็นน้องสาวของแฟนหรอก ถึงบอก "
" ขอบคุณค่ะ " ฉันรีบพูดต่อ
" ....... " พี่ชินเงียบกริบ ก่อนที่ฉันจะนึกคิด แล้วฉันจะทำไงหละ วันนี้ฉันคงจะไปเรียนไม่ได้แน่เลย แย่จริงๆเลย วันแรกของเทอมด้วยสิ
โธ่....ชีวิตฉัน
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××