คำสารภาพรัก : 1

มหาลัยเอกชนX

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ม่อนเด็กหนุ่มรีบจ้ำเท้าเดินลิ่วเพื่อที่จะไปให้ทันทำงานวันแรกของเขา เมื่อเดินผ่านห้องกิจกรรมของคณะเขาได้ยินเสียงของผู้หญิงดังออกมาจากในห้อง ประตูที่ปิดไม่สนิททำให้เขาหยุดด้วยความสงสัยกับเสียงครางนั้น

“ซี๊ดดด แรงอีกค่ะแบรี่ เหมียวเสียวใจจะขาดแล้ว อู้ววว!”

“อ้าขากว้างๆสิ ฉันจะได้กระแทกเข้าไปลึกๆ กรอดดดด”

สายตาที่แอบมองลอดเข้าไปภายในห้องก็ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าร้อนฉ่า หญิงสาวอกโตนอนราบบนโต๊ะตัวยาวโดยมีชายหนุ่มที่เธอเรียกชื่อเขาว่า แบรี่ ยืนอยู่ที่ขอบโต๊ะตัวนั้น เรียวขาสวยอ้ากว้างตามคำสั่งของผู้ชายตัวสูงที่ดึงกระโปรงนักศึกษาขึ้นเหนือเอวคอดก่อนจะรัวเอวหนากระแทกแก่นกายเข้าไปในร่องของเธอถี่รัว

“อ๊ะๆๆ แบรี่ขา เสียว อื้อออ เหมียวจะเสร็จแล้วนะคะ แรงอีก”

“จะออกแล้ว ซี๊ดดด เหมียวดูดให้หน่อย…เร็ว!!”

ชายหนุ่มถอนแก่นกายออกจากตัวเธอและถอดถุงยางอนามัยออกก่อนที่หญิงสาวอกโตจะลุกขึ้นและลงมานั่งคุกเข่าตรงหน้าเขา มือเล็กจับท่อนเอ็นเข้าไปในโพรงปากพร้อมดูดเลียให้อย่างถึงพริกถึงขิง ใบหน้าหล่อเข้มสไตล์ฝรั่งเงยหน้าซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน

“ซี๊ดดด ดูดแรงๆจะออกแล้ว”

อ๊อกๆๆ

เอวหนาเด้งสวนแก่นกายเข้าออกในปากสวยของเธอไม่กี่อึดใจ น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาจนล้นปากก่อนเธอจะกลืนมันลงไป ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากทันทีเมื่อเขาเอาแก่นกายออกและก้มลงหอมไปที่พวงแก้มสีแดงที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนา

จุ๊บ…

“วันนี้ฉันสนุกมากเลย ขอบใจนะไว้เจอกันใหม่…ฉันไปล่ะ”

“เดี๋ยวสิคะแบรี่ พอเสร็จก็จะทิ้งเหมียวเลยเหรอคะ?”

“ไหนเธอบอกแค่สนุกๆไง แล้วนี่อะไรกัน?”

“แต่ แบรี่คะ!”

เด็กหนุ่มที่แอบมองพวกเขายังคงยืนขาแข็งขยับไปไหนไม่ได้ชั่วขณะ ในใจก็คิดทำไมผู้ชายคนนั้นถึงเห็นแก่ได้ แค่สนุกงั้นเหรอ?บ้าสิ...ผู้หญิงที่ยอมนอนกับผู้ชายแค่คิดสนุกๆจริงเหรอ?

แบรี่มองประตูห้องที่ปิดไม่สนิท เขาเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้นคงมาแอบดูพวกเขานั่นเอง แต่ก็ช่างเถอะ! หญิงสาวยังคงกอดแขนแกร่งเมื่อพวกเขาจัดเสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ผู้ชายตัวโตก็ปัดมือเธอออกก่อนจะยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มและคำพูดของเขามันพวกวายร้ายชัดๆ

“ฉันไม่ใช่ของตายของใคร ถ้าไม่อยากสนุกก็อย่าเสี่ยงเอาตัวเข้ามาใกล้ฉันอีก….จำไว้ หึ”

พูดจบเขาก็เดินออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปตามเสียงเรียกของหญิงสาวเลยสักนิด เด็กหนุ่มรีบหันรีหันขวางและหลบไปที่มุมตึกทันที แล้วทำไมเขาต้องแอบผู้ชายคนนั้นด้วยนะ! เขาคิด

.........................................................

ผับNEW

ม่อนได้งานทำที่ร้านนี้เพราะเพื่อนของเขาแนะนำก็ได้ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ของร้านทันที ม่อนเรียนรู้เรื่องการเป็นบาร์เทนเดอร์มาจากรุ่นพี่ที่เขาเคารพและสอนเขาทุกอย่างเกี่ยวกับอาชีพนี้

ม่อนเป็นนักศึกษาทุนปีสองการโรงแรมของมหาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กและมีใบหน้าหวานกว่าสาวๆอีก นี่เป็นคำยืนยันจากพวกเพื่อนๆในกลุ่มเดียวกันแต่เขาไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่คนอื่นคิดแม้มันจะย้อนแย้งกับรูปหน้าของเขาก็เถอะ

เด็กหนุ่มเป็นคนเรียนดีแต่ยากจน ความฝันที่เขาอยากเรียนการโรงแรมเพื่อจะได้ทำงานดีๆและมีเงินเยอะๆเพื่อจะได้ดูแลแม่ ม่อนอยู่กับแม่เขาเพียงแค่สองคนตั้งแต่จำความได้เพราะพ่อของเขาทิ้งเขาและแม่ไปตั้งแต่ม่อนอายุได้ห้าเดือน

แม่ของม่อนเป็นแม่ค้าขายขนมหวานอยู่ในตลาดใกล้ๆบ้านเช่า เด็กตัวเล็กๆตื่นมาช่วยแม่ทำขนมตั้งแต่ตีสี่จนช่วยแม่เข็นรถขนมไปถึงตลาดก็ต้องรีบกลับมาเก็บกวาดบ้านและค่อยแต่งตัวไปเรียน ม่อนทำอย่างนี้มาตั้งแต่อายุสิบขวบจนถึงตอนนี้เขาก็ยังทำมันอยู่ แม้จะมีรายได้ไม่มากนักแต่แม่ของเขาก็พยายามเก็บหอมรอมริบเพื่อให้เป็นค่าเล่าเรียนของม่อน

ส่วนม่อนเองก็หารายได้เสริมมาตั้งแต่เด็กๆและพอเรียนมัธยมปลายเขาก็ทำงานช่วงหลังเลิกเรียนเพื่อรวบรวมเงินไว้เป็นทุนไปต่อมหาลัยนั้นเอง แต่เขาโชคดีที่มีคุณครูแนะแนวคอยให้ความช่วยเหลือถึงทำให้ม่อนสอบชิงทุนของมาหาลัยXได้โดยไม่คิดไม่ฝัน มหาลัยเอกชนสำหรับคนมีเงินเท่านั้นถึงจะเรียนได้ ไม่รู้ว่าโชคช่วยหรือผีผลักให้เขาได้เข้ามาเรียนในรั้วมหาลัยนี้กันแน่แต่ก็ช่างเถอะขอแค่ได้เรียนและจบไปมีการมีงานทำก็พอแล้วล่ะ ม่อนคิด

“เฮ้ยไอ้ม่อนมึงเรียนที่นั่น มึงรู้จักพี่แบรี่ไหมวะ?”

“ใครวะแบรี่?”

“ก็รุ่นพี่ปีสี่คณะวิศวะไง ที่เป็นฝรั่งหน้าตาหล่อๆอ่า”

แล้วใบหน้าของผู้ชายเมื่อเย็นก็ลอยเข้ามาในหัวทันที

“อ๋อ…ไอ้ฝรั่งหื่นนะเหรอ ทำไมกูต้องรู้จักด้วยวะไอ้เก๋า !”

“เชี้ย!…นี่มึงไม่รู้ไงว่าร้านนี้มันเป็นของพ่อพี่เขา ไอ้เวรม่อนมึงนี่หาเรื่องใส่ตัวล่ะ”

“แล้วไง…ใครสนวะ! ไอ้เก๋าทำงานเหอะอย่าไร้สาระนักเดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอกมึง”

เก๋าเพื่อนของเขาก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่ม่อนก็ไม่สนใจเพราะที่เขาได้งานไม่ใช่เพราะลูกเจ้าของร้านซะหน่อยแต่มันเป็นฝีมือของเขาล้วนๆต่างหากล่ะ เวลาก็ผ่านไปช้าๆเด็กหนุ่มก็ทำงานของตัวเองอย่างตั้งใจ ลูกค้าเข้าออกที่ร้านไม่ขาดจนกระทั่งมีผู้ชายเข้ามาในร้านกลุ่มใหญ่

แกร๊ง…

“เชิญที่โต๊ะเลยครับคุณแบรี่”

“อืม เอาเหล้าที่สั่งมาให้ด้วยล่ะ”

“ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการให้เรียบร้อยเลยครับ”

“แล้วพ่อฉันล่ะเข้ามาหรือเปล่า?”

“คุณจอร์นบอกจะเข้ามาดึกๆนะครับ”

“งั้นเหรอ?”

ลูกชายของเจ้าของร้านพาเพื่อนๆมาเลี้ยงเหล้าที่ร้านบ่อยๆจนผู้จัดการรู้ว่าต้องดูแลเขาอย่างไร ครอบครัวของแบรี่ย้ายจากอังกฤษมาอยู่เมื่อไทยตั้งแต่เขาอายุได้สิบขวบ แม่ของเขาเสียไปแล้วและที่พ่อของเขาพามาอยู่ที่เมืองไทยก็เพราะเขาได้พบรักครั้งใหม่กับแม่นิ่ม สาวไทยที่เคยทำงานในบริษัทพ่อของเขาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วนั่นเอง

“เฮ้ยแบรี่ นั่นเด็กชงเหล้าใหม่เหรอวะ?”

“ไหนวะ…หน้าแม่งหวานอย่างกับผู้หญิงเลยวะไอ้แบ”

อาทกับหนุ่ยเพื่อนของเขาเอ่ยพร้อมกับชี้ไปทางเคาน์เตอร์ที่ม่อนทำงานอยู่

“ไม่รู้ดิกูก็เพิ่งเห็นเนี้ย!”

“เหล้ามาแล้วครับคุณแบรี่”

ผู้จัดการยกเหล้าพร้อมกับแกล้มอีกสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะ

“นั่นเด็กใหม่เหรอ?”

“ไหนครับ อ๋อ เจ้าม่อนบาร์เทนเดอร์คนใหม่นะครับเพิ่งมาทำงานวันนี้เอง”

“หน้าตาดีว่ะ ว่าไหมไอ้อาท”

“จริงว่ะไอ้หนุ่ย”

พวกเขายังคงพูดถึงบาร์เทนเดอร์หน้าหวานกันต่อจนแบรี่ต้องหันไปมองเขาอีกรอบ จริงอย่างที่เพื่อนๆเขาพูดม่อนเป็นผู้ชายหน้าหวานเวลายิ้มก็ดูมีเสน่ห์ด้วย เขามองเด็กหนุ่มที่ให้บริการลูกค้าที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์ก็ยิ่งทำให้แบรี่จับจ้องไม่วางตา เขาพูดไปแล้วก็ยกเหล้าดื่มไปด้วยจนเพื่อนเขาอีกคนเดินมาที่โต๊ะ

“มาแล้วเหรอวะไอ้เจตต์”

“เออ มองอะไรกันอยู่วะ?”

“นู้นๆ”

เจตต์มองไปตามมือที่อาทชี้ก็เห็นม่อนกำลังชงเหล้าให้กับลูกค้าอยู่

“นั้นมันน้องม่อนปีสองนี่หว่า”

“มึงรู้จักด้วยไงว่ะ?”

“น้องม่อนเขาเป็นเด็กทุนนะ”

“เดี๋ยวนี้มึงคลุกคลีกับเด็กทุนด้วยเหรอวะ กูไม่ยักรู้”

“ก็ไม่ขนาดนั้นปล่าววะไอ้แบ”

“เอ้าๆอย่ามัวเถียงกันเลย แดกเหล้าดีกว่า อ่ะ…เหล้ามึงไอ้เจตต์”

อาทพูดตัดบทระหว่างแบรี่กับเจตต์เอาดื้อๆ แล้วหนุ่ยก็เรียกลูกเจ้าของผับอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาที่มองนักเรียนทุนไม่กระพริบ

“เฮ้ย…ไอ้แบมึงจะแดกน้องเขาไงวะ จ้องซะขนาดนั้น”

“เออหรือพวกมึงไม่อยากแดกวะ!”

“แหม!…อยากดิแต่กูกลัวพ่อมึงไง เรื่องเก่าเพิ่งจะซาไปเองนะเว้ย”

“ถ้าพวกมึงไม่เอา…กูเอาเอง”

แบรี่เอ่ยขึ้นลอยๆและยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด พวกเขานั่งดื่มกันไปเรื่อยๆและพ่อของแบรี่เข้ามาที่ร้านตอนไหนก็ไม่รู้ เขาเห็นลูกชายตัวเองก็เอือมระอากับนิสัยเอาแต่ใจแทบไม่ไหว ตั้งแต่ที่แม่เขาตายไปแบรี่ก็โทษว่าพ่อของเขาเป็นต้นเหตุเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น

“เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“เออๆไปเหอะ”

แบรี่แยกตัวเดินมาเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินมาเจอพ่อของเขาตรงทางเดิน พวกเขาไม่ค่อยได้พูดคุยกันดีๆสักเท่าไหร่ คนเป็นพ่อเวลาเจอหน้าลูกก็จะบ่นแต่เรื่องที่เขาทำตัวเหลวไหล ส่วนลูกก็คิดว่าพ่อไม่เคยรักเขาตั้งแต่แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนั้น

“นี่แกจะเมาหัวราน้ำไปถึงไหน…เรื่องเรียนนะตั้งใจเรียนหน่อยนะ อย่าทำให้ฉันเหนื่อยไปมากกว่านี้จะได้ไหม ห้ะ!”

“พ่อห่วงผมหรือกลัวว่าผมจะไปก่อเรื่องกันแน่ล่ะครับ?”

“แบรี่! ฉันถามแกอยู่ไม่ใช่ให้แกมาย้อนถามฉัน!”

“งั้นผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรพ่อแล้ว ผมขอตัว”

“ไอ้ลูกคนนี้ ชอบทำให้ฉันเหนื่อยจริงๆ”

“พ่อก็ไม่ต้องเลี้ยงผมซิ!ถ้าผมทำให้พ่อเหนื่อยนักก็เลิกเลี้ยงไปซะ!”

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือที่ตบไปบนใบหน้าของแบรี่ดังลั่น คนเป็นพ่อเองเสียงสั่นเครือเมื่อเขาเห็นสายตาลูกชายที่กำลังมองตำหนิเขาอยู่

“แกคิดได้แค่นี้เหรอแบรี่ แล้วที่ฉันทำมาทุกอย่างเนี้ยไม่ใช่ทำเพื่อแกเหรอ แกมัวแต่โทษว่าฉันเป็นคนทำให้แม่แกตายทั้งๆที่แกก็รู้อยู่แก่ใจ”

“เลิกพูดถึงแม่ผมซะที! แม่ผมไม่ผิดพ่อรู้ไว้ด้วย”

แบรี่เดินหนีออกมาทันทีแต่เขามองเห็นเงาคนที่ตรงเสายืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาเดินอ้อมไปอีกด้านและเห็นว่าเป็นบาร์เทนเดอร์คนใหม่กำลังยืนอยู่ เด็กหนุ่มต้องได้ยินพวกเขาทะเลาะกันแน่ๆ

ผลัก!

“โอ๊ย! อะไรวะ?”

“ไงมึงมาแอบฟังอะไรวะ?”

“เปล่าซะหน่อย ผมแค่จะไปเข้าห้องน้ำ!”

“แล้วทำไมไม่ไปเข้า…รอห่าอะไรตรงนี้!”

แบรี่ดันร่างเล็กชิดเสาเต็มแรง เสียงถามดุๆของเขาทำให้ม่อนแอบกลัวนิดๆเพราะความเกรี้ยวกราดแบบนี้สินะถึงได้เถียงคนเป็นพ่อโดยไม่รู้สึกอะไรเลยและเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีก

“ผมแค่…”

“จำเอาไว้นะ ถ้าเรื่องที่กูทะเลาะกับพ่อหลุดออกไป กูถือว่าเป็นมึงที่ปล่อยข่าว”

“เฮ้ย!ได้ไงครับ”

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็หุบปากมึงเอาไว้ดีๆก็แล้วกัน ไม่งั้นมึงเจ็บตัวแน่!”

แบรี่ยกนิ้วชี้หน้าของม่อนพร้อมข่มขู่เขาด้วย แต่เรื่องอะไรม่อนต้องยอมรับกับสิ่งที่เขายังไม่ได้ทำด้วยล่ะ?

“คุณมันก็แค่ลูกเฮงซวย ทำตัวเป็นขี้เมา แถมเป็นผู้ชายที่ชอบฟันผู้หญิงแล้วทิ้งอีก โอ๊ย!”

มือใหญ่ยกขึ้นค้ำคอขาวของเด็กหนุ่มทันทีเมื่อพูดจบ

“มึงรู้จักกูแค่ไหนถึงมาด่ากูแบบนี้ไอ้หน้าอ่อน!”

“ปะ ปล่อย อึกๆ ก็ผมพูดอย่างที่ผมเห็นจริงๆนี่”

ใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวรดมาที่แก้มของเด็กหนุ่ม งั้นที่แบรี่เห็นคนยืนอยู่ตรงประตูห้องกิจกรรมก็เป็นไอ้บาร์เทนเดอร์หน้าหวานนี่สินะ 

“งั้นก็เป็นมึงที่เห็นกูเอากับเหมียวในมหาลัยใช่มั้ย หึ…มึงนี่ไม่น่าเข้ามาในโลกส่วนตัวของกูเลยจริงๆ ไหนๆก็เข้ามาแล้วกูจะทำให้มึงรู้ว่าโลกส่วนตัวของกูมันน่ากลัวกว่าที่มึงคิด…ยินดีต้อนรับว่ะไอ้หน้าอ่อน!”

นิยายเรื่องใหม่ตอนแรกมาอัพแล้วคับผม ​แวะติชม คอมเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยนะคับ