​"มึงจะไปไหนไอ้ภู ห้องเรียนไปทางนี้"

ไอ้ภีม พี่ชายฝาแฝดของผมที่เกิดห่างกันไม่กี่นาที หน้าตาเราสองคนคล้ายกันแทบจะแยกไม่ออก ผมกับมันรักกันนะ แต่ก็รักกันสไตส์ผู้ชาย มีทะเลาะกัน ต่อยกันบ้าง เล่นกันไม่ถึงตายหรอก แค่นอนโรงพยาบาลแค่นั้นเอง

ตอนนี้ผมกับมันอายุ 15 ปี เราเรียนโรงเรียนชายล้วน ผมกับไอ้ภีมเรียนคนละห้อง เนื่องจากไอ้ภีมมันเป็นเด็กเรียน ส่วนผมเป็นเด็กเลว (มั่ง) ใครๆ ต่างก็กลัวผม เพราะผมพูดจริงทำจริง ไม่ได้มีความสุขภาพบุรษอย่างไอ้ภีม เหมือนนรกกับสวรรค์แหละ เราถูกสร้างให้เหมือนและแตกต่างกันในเวลาเดียวกัน

"จะไปไหนก็เรื่องของกูไหม? " ผมพูดแล้วล้วงเอาบุหรี่ในกางเกงนักเรียนออกมาจุดสูบ

"มึงจะโดดเรียนอีกไม่ได้นะไอ้ภู ไม่งั้นมึงจะไม่มีสิทธิ์สอบ ครูเค้าฝากกูมาเตือนมึงเนี่ย มึงจะขึ้นไหม ม. 4 อะ"

"ฮึ! ไม่ได้ขึ้น ม. 4 ก็ช่างแม่งดิ" ผมพูดแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา

การเรียนไม่ได้สำคัญกับผมนักหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ขอ ผมไม่มาเรียนแล้ว ผมรู้ทุกอย่างก่อนที่ครูจะสอนซะอีก เพราะพ่อให้ผมและไอ้ภีมเรียนพิเศษกับครูพิเศษที่ตัวเองจ้างมาสอน ไม่รู้จะให้มาเรียนอีกทำไม เบื่อฉิบหาย

"มึงนี่นะ! สัส! บุหรี่เนี่ยจะสูบอะไรนักหนา! อายุเพิ่ง 15 จะรีบตายไปไหน"

"กูไม่ตายง่ายๆหรอก บาปกูเยอะ"

"เถียงกูทุกคำ ถ้ามึงไม่ใช่น้องกูไม่สนใจมึงหรอกนะ"

"กูไม่ได้ขอให้มึงมาสนใจนิ จะไปไหนก็ไป กูรำคาญ บ่นกูทุกวัน"

"ถ้าพ่อรู้ว่ามึงไม่เข้าเรียน มึงซวยแน่"

"ก็ถ้าไม่มีใครปากหมาไปบอก พ่อก็ไม่รู้หรอก" ผมพูดแล้วมองไอ้ภีม ก็ที่นี่มีแค่ผมกับมันแค่สองคน ถ้าพ่อรู้ก็มันนี่แหละไปบอก

"ทำตัวไร้ประโยชน์มากขึ้นทุกวัน แล้วก็เสือกมองนางฟ้า"

กึก!

ผมชะงักทันทีที่มันพูดถึงนางฟ้า นางฟ้าที่มันพูดถึงคงจะหมายถึง 'น้ำใส' พี่สาวบุญธรรมของพวกเรา เธออายุมากกว่าพวกเรา 4 ปี ที่ไอ้ภีมเรียกน้ำใสว่านางฟ้าเพราะเธอเรียนหมอ ตอนนี้ก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เพิ่งขึ้นปี 1

"นางฟ้า ฮึๆ อีกไม่นานมึงจะได้เห็นนางฟ้าตกสวรรค์"

"กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน"

“กูรักไปแล้ว และมันก็เปลี่ยนไม่ได้ ถ้าให้กูเลือกระหว่างให้หยุดรักกับตาย กูขอเลือกตายดีกว่า”

"เฮ้อ...กูล่ะปวดหัวกับความคิดมึง มีใครคิดแบบมึงบ้าง ที่จะเอาพี่ตัวเองทำเมียเนี่ย"

"กูไง คิดและก็จะทำ อีกไม่นานหรอก"

ผมเฝ้ามองน้ำใสมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้รักน้ำใสมากขนาดนี้ ผมรักน้ำใสและหวงเธอมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แถมตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่าน้ำใสนั้นไม่ใช่พี่สาวของผม และผมก็รักพี่สาวตัวเอง และยิ่งตอนนี้ผมรู้ว่าน้ำใสไม่ใช่ลูกของพ่อแม่ผมจริงๆ ฮึๆ แน่นอนว่าผมจะไม่พลาดที่จะทำให้เธอเป็นของผม

"เลวจริงๆ ถ้าพ่อกับแม่รู้นะ มึงตายแน่"

"ก็แค่ตาย จะกลัวทำไม"

"หุ้! คุยกับหมายังรู้เรื่องกว่าคุยกับมึงอีก" ผมยักไหล่ให้ภีมแล้วนั่งสูบบุหรี่ต่อ

พวกเราอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน ผมมักจะมานั่งสูบบุหรี่ที่นี่ เพราะมันเงียบสงบ ผมไม่ชอบความวุ่นวาย ยิ่งตอนโรงเรียนเลิก มีเด็กผู้หญิงมัธยมมากมายที่เดินผ่านหน้าโรงเรียนแล้วยิ้มให้ผม มาขอเบอร์ผมบ้าง ผมเบื่อสังคมตอแหล และก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ผู้หญิงสมัยนี้ทำไมต้องตอแหลตั้งแต่เด็ก 

"ทิ้งบุหรี่แล้วไปเข้าเรียน เร็วๆ "

"กูไม่ไป ก็คือไม่ไป"

"เออ! โดนพ่อด่าก็อย่ามาให้กูช่วยก็แล้วกัน! ไอ้น้องเวร! "

"เผื่อมึงจะลืม กูไม่เคยขอให้มึงช่วย"

ปึก!

"นี่มันอะไรกันภูผา! ทำไมถึงมีจดหมายเรียกพบผู้ปกครองมาอีกแล้วหะ! "

"เฮียใจเย็นๆสิ ลูกตกใจหมด" 

ผมกลับมาที่บ้านก็เจอพ่อกอดอกยืนรอที่กลางบ้านพร้อมกับปาซองจดหมายใส่ผมทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ผมก้มมองดู มันเป็นจดหมายเรียกพบผู้ปกครองน่ะ มันมาที่บ้านผมทุกอาทิตย์ ไม่สิ มาทุกวันมั่ง ก็เรื่องเดิมๆ ผมไม่เข้าเรียน  

"เงียบไปเลยเอม ตามใจลูกจนเสียคน เห็นไหมว่ามันถูกเรียกผู้ปกครองอีกแล้ว แกจะทำให้ฉันปวดหัวไปถึงไหนไอ้ลูกเวร! "

"ผมไม่อยากเรียน น่าเบื่อ"

"ไอ้ภู! " พ่อเรียกชื่อผมเสียงดังก่อนจะง้างมือทำท่าจะตบ แม่ที่เห็นก็รีบเข้ามาจับแขนของพ่อไว้

"อย่าตบลูกนะเฮีย! "

"เฮ้อ...เออ!" พ่อถอนหายใจและยอมลดมือลงตามที่แม่ขอ พ่อน่ะยอมแม่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ พ่อจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมแทบจะอยากหายไปจากตรงนี้

"อยากทำตัวเหี้ยมากใช่ไหม...ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอก และจะให้ลูกน้องคุมแกทุกฝีก้าว"

"ผมไม่ไป!"

"ฮึ! " พ่อกระตุกยิ้มที่มุมปากใส่ผม บ่งบอกได้ว่าผมไม่สามารถอะไรได้

@ อเมริกา

ผมถูกส่งมาเรียนที่อเมริกาโดยมีคนของพ่อคุม อีกไม่กี่วันผมก็จะบินกลับไทย เพราะผมเรียนจบไฮสคูลแล้ว ส่วนไอ้ภีมมันเรียนอยู่ที่เมืองไทย ผมถูกส่งให้มาเรียนเพื่อให้ดัดนิสัย ผมจำใจต้องเรียนเพราะคำขอของแม่ ผมอาละวาทหนักมากวันนั้นจนแม่ที่เข้ามาขอร้องผม ขอร้องให้ผมทำเพื่อท่าน ผมรักแม่มาก ผมยอมเพราะแม่เป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด ผมดูเป็นลูกที่เลวเนอะที่ทำให้พ่อแม่ปวดหัว ก็ทำยังไงได้ล่ะ ไอ้นิสัยแบบนี้ผมก็ได้มาจากพ่อนั้นแหละ

                   "เฮ้! ภู อีกไม่กี่วันยูก็จะกลับไทยแล้ว วันนี้เราไปดริ้งกันหน่อยดีไหม? "

"เอาดิ"

ผมไม่เคยบอกว่าผมเปลี่ยนตัวเองเป็นคนดี ผมก็คือผม และดูจะเลวร้ายมากกว่าเดิม เพราะการที่ผมอยู่ที่นี่มันมีอิสระมากขึ้น ผมมันก็วัยรุ่นธรรมดาที่มีความอยากรู้อยากลอง แน่นอนว่าผมทำทั้งหมด ดื่มเหล้า เสพยา และมีเซ็กซ์ ผมทำมัน คนที่บ้านผมไม่รู้หรอก จะรู้ก็แค่คนของพ่อที่ผมห้ามให้พวกมันบอก ถ้าพวกมันบอก ผมนี่แหละจะจัดการพวกมันเอง

พวกเรามาที่ห้องห้องหนึ่งเพราะในนี้มาปาร์ตี้เล็กๆ ผมกับเพื่อนมานั่งดื่ม ส่วนคนอื่นๆ ก็เต้น หรือไม่ก็จูบกันตามประสาความมึนเมา

"วันนี้ไอมีตัวใหม่มา อยากลองปะ รับรองฟินยาว" เพื่อนของผมชูถุงขนาดเล็กที่มีผงสีขาวอยู่ข้างในให้ผมดู 

"ฮึๆ " แค่ผมยิ้ม พวกเพื่อนๆของผมก็รู้ ว่ามันคือคำตกลง

ครับ ผมเสพยา ไม่ได้เสพมากมายนะ เสพแค่ทดลองว่ามันรู้สึกยังไง และผมก็ไม่ได้ติดยาด้วย ผมรู้ลิมิตของตัวเอง และรู้วิธีหลีกเลี่ยง

"อ่าาาส์...อมลึกๆ ซี๊ดดดด..."

อั่ก! อั่ก! อั่ก!

ผมจับหัวฝรั่งผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาขอร่วมด้วย หลังจากที่เสพยานั้นไปทำให้ผมปากแห้งและเกิดอารมณ์อยาก ผมก็เลยให้ฝรั่งผู้หญิงคนที่เข้ามาหาจัดการกามอารมณ์ให้ ผมกดหัวเธอเพื่อให้เธออมส่วนนั้นของผมให้สุดโคน ตอนนี้ในห้องนี้เหมือนปาร์ตี้เซ็กซ์ อาจจะใช่ก็ได้เพราะตอนนี้รอบตัวผมเต็มไปด้วยกลิ่นของกามอารมณ์ ที่มีวัยรุ่นหญิงชายกำลังจูบและมีอะไรกัน เป็นคู่และเป็นหมู่ ผมพาเธอเข้าไปในห้องนอนและมีเซ็กซ์กัน ทุกครั้งที่มีปาร์ตี้ ผมก็มักจะจบลงด้วยการมีเซ็กซ์ แต่ผมไม่ได้มัวนะ ผมเลือกคนที่จะเอาด้วย และผมก็ป้องกันตัวเอง ไม่ปล่อยให้เกิดปัญหาตามหลังมาหรอก หลังจากที่ปาร์ตี้เสร็จผมก็กลับมาที่บ้าน

"ไปไหนมา" ผมชะงักเท้าทันทีที่ได้ยินเสียงหวานของใครบางคนในความมืด แม้ว่าผมจะมาอยู่ที่นี่หลายปี ผมก็ไม่เคยลืมน้ำเสียงนี้ได้เลย

น้ำใส

มาได้ยังไง? มาตอนไหน? และทำไมไม่มีใครรายงานผม

"..." ผมเลือกที่จะไม่ตอบ จนน้ำใสส่งเสียงไม่พอใจและเปิดไฟในห้องผมจนสว่าง ผมยืนนิ่งค้างกลางอากาศจ้องมองใบหน้าสวยที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี

'ไม่เจอกันนาน ยังสวยเหมือนเดิม ไม่สิ มากกว่าเดิมต่างหาก อยากจับฟัดฉิบ'

ริมฝีปากเรียวบางสีแดงระเรื่อน่าจูบ พวงแก้มแดงน่าหอม ด้วยที่ฤทธิ์ยาที่ผมเสพมายังไม่ส่าง ผมเดินเข้าไปหาน้ำใสอย่างรวดเร็วก่อนจะคว้าตัวเข้ามากอด

หมับ!

ผมกอดน้ำใสนิ่งโดยไม่พูดอะไร กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆประจำตัวของน้ำใสมันลอยอยู่รอบจมูกของผม และแน่นอนว่ามันปลุกบางอย่างในตัวผมที่มันเพิ่งสงบไปตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมไม่รอช้าก้มหน้าไปซุกไซร้ซอกคอหอมๆของน้ำใส และดูเหมือนคนในอ้อมกอดผมจะตกใจอยู่ไม่น้อย 

"อะ...ภะ...ภูจะทำอะไร! ปล่อยพี่นะ! ปล่อยพี่นะภูผา! " น้ำใสดิ้น พยายามดันผมให้ออก แต่ตัวแค่เนี่ยจะสู้อะไรผมได้ 

"ขอเอาหน่อย อย่าดิ้นได้ไหมวะ! มันจูบไม่ถนัด!"

"กรี๊ดดดด!! ปล่อยพี่นะภูผา! " เมื่อน้ำใสได้ยินสิ่งที่ผมต้องการก็กรี๊ดออกมา และพยายามดิ้นมากกว่าเดิม ผมทำเสียงฮึดฮัดเมื่อเห็นน้ำใสพยายามเบี่ยงหน้าหนีเพื่อไม่ให้ผมจูบ ผมเอามือจับคางของน้ำใสแล้วก้มไปจูบปากนิ่ม

"อึก อื้อออ อื้อออ" น้ำใสพยายามดิ้นและเอามือทุบผม ผมถอนจูบออกแล้วดึงแขนน้ำใส เหวี่ยงเธอไปบนเตียงนอน

ตุบ!

"อึก! " น้ำใสนอนเอามือกุมท้องตัวเองด้วยความจุก

"ภะ..ภูผามีสติหน่อย ฮึก" น้ำใสพูดเสียงสั่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ผมมองร่างกายขาวผ่องของน้ำใสก่อนจะแสะยิ้มให้เธอ

"สติฉันมีตลอดแหละ เพียงแต่ตอนนี้ฉันอยากเอาเธอ" ได้กลิ่นตัวหอมๆของน้ำใสแล้วมันอยากได้อยากชิมร่างกายนี้ 

ความรู้สึกผิดบาป มันไม่เคยอยู่ในหัวของผมอยู่แล้ว 

"ฮึก ฮื่อๆ อย่าทำพี่เลย เราเป็นพี่น้องกันนะ ฮื่อๆ" 

"ฮึๆ เดี๋ยวก็ได้รู้ว่า เราเป็นพี่น้องกัน หรือว่าเป็นผัวเมียกัน" ผมเดินเข้าไปหาน้ำใสก่อนจะขึ้นคร่อมร่างบางที่นอนร้องไห้อยู่ใต้ร่าง

"ฮือๆ อย่าทำอะไรพี่เลย อึก พี่ขอร้องล่ะ" น้ำใสยกมือไหว้ผมด้วยความกลัว ผมเอื้อมมือไปจับมือของน้ำใสไว้พร้อมกับทำหน้าสงสาร

"ขอร้อง ก็ร้องดังๆนะ ฉันอยากฟัง ฮึๆ " พูดจบผมก็กรีดยิ้มร้ายให้น้ำใส ก่อนจะก้มไปซุกไซร้ซอกคอน้ำใสอย่างหื่นกระหาย

"กรี๊ดดดด!!" น้ำใสทั้งกรี๊ด ทั้งดิ้น ตบผมด้วย และแน่นอนว่าผมไม่สนใจ ผมแรงเยอะกว่าน้ำใสมาก สุดท้ายผมก็ทำมันจนสำเร็จ  น้ำใสเป็นของผมโดยที่เธอไม่เต็มใจ 

ครั้งแรกของน้ำใส ผมเผลอทำรุนแรงไปหน่อย ตัวช้ำหมดเลย 

ผมมองร่างกายขาวที่เต็มไปด้วยรอยที่ผมทำ รอยดูด รอยกัดมันเด่นชัดมาก ยิ่งรอยมือผมตรงคอน้ำใส ผมบีบตอนที่เธอตบผม มันโมโหไงไม่เคยมีใครกล้าตบผมสักคน ก็ช่วยไม่ได้ อยากมาตบก่อนทำไมล่ะ ผมมองผลงานตัวเองแล้วยิ้มออกมา มาให้เอาถึงที่ก็เอานะสิ อุตส่าห์พยายามหลีกเลี่ยงไม่สนใจตั้งหลายปี จู่ๆ มาเจออยู่ในห้อง ไม่เอาก็โง่นะสิ

"ฮื่อๆ ฮื่อๆ " คนตัวเล็กนอนกำผ้าห่มร้องไห้จนตัวโยน

"ร้องไห้ทำไมนักหนากะอีแค่มีผัวเนี่ย! " หงุดหงิดซะมัด นอนร้องไห้มาเกือบชั่วโมงล่ะ ไม่เหนื่อยบ้างรึไง

"ทำไมภูต้องทำแบบนี้กับพี่ด้วย! เราสองคนไม่ควรทำแบบนี้นะ! เราสองคนเป็นพี่น้องกัน!" น้ำใสหันมาตะคอกใส่ผมทั้งน้ำตา

"ก็เอาไปแล้ว ให้ทำไงวะ" ผมพูดน้ำใสอย่างไม่รู้สึกผิด

ผมเคยทำอะไรแล้วรู้สึกผิดเหรอ? ไม่มีอะ ไม่เคยรู้สึกผิด อะไรที่ทำแล้วผมได้ผลประโยชน์มันคือความดีทั้งหมด

"พี่จะมีหน้าไปเจอพ่อกับแม่ยังไง ฮึก ฮื่อๆ พวกท่านต้องเสียใจมากแน่ๆ ถ้ารู้เรื่องนี้ ฮื่อๆ "

"คิดมากไปก็เท่านั้น มีน้องเป็นผัวเนี่ยไม่ถึงกับตายนักหรอก ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาศึกษานิสัย" ผู้หญิงคนอื่นๆที่ผมมีเซ็กซ์ด้วยไม่เห็นจะร้องไห้อย่างกับมีคนตายเหมือนน้ำใสเลยซัก มีแต่อยากจะเอากับผมอีกทั้งนั้น 

"พี่คิดว่านายมาเรียนที่นี่แล้วจะทำตัวดีขึ้น ที่ไหนได้กลับทำตัวเลวกว่าเดิม!"

"ก็ไม่เคยบอกว่าจะเปลี่ยนตัวเองนี่ ที่ถูกส่งมาเรียนที่นี่ก็แค่เปลี่ยนสถานที่เลว ฉันน่ะเลวยิ่งกว่านี้อีกนะจะบอกให้"

"พี่จะบอกพ่อว่าภูทำอะไรไว้บ้าง"

"ก็ถ้ากล้าก็บอกไปสิ แล้วเธอจะได้รู้ว่านรกมีจริง" 

"ฮึก อึก" น้ำใสยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง ทำท่าจะลุกลงจากเตียง

"จะไปไหน?" สภาพเหมือนหมาโดนรถชนยังจะมีแรงลุกอีก 

"พี่จะกลับเมืองไทย ฮึก พี่ไม่น่ามาที่นี่ตามคำขอของภีมเลย"

"จะรีบไหนล่ะ ฉันยังกินเธอไม่อิ่มเลยนะคุณพี่สาว ไม่สิ เมีย...ใช่ปะ? เพราะฉันเอาเธอแล้วนิ"

เพี๊ยะ!

"ไอ้สารเลว! " ตัวเล็กนิดเดียว ตบเจ็บฉิบ

หมับ!

"อะ! " น้ำใสแทบหงายหลังเมื่อถูกผมกระชากผม ผมมองน้ำใสแววตาโกรธ 

"แม่ฉันยังไม่เคยตบฉันเลยนะ เธอเป็นใครถึงกล้าตบหน้าฉันถึง 2 ครั้ง! "

"ฮึก" คนตัวเล็กเบะปากปล่อยหยดน้ำตาไหลไม่ขาดสาย

"หรือว่าคิดว่าเป็นเมียฉันแล้วจะตบฉันยังไงก็ได้งั้นเหรอ? หา!! "

"อึก ฮื่อๆ ฮื่อๆ "

"ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนไอ้ภีมนะ ตบมากๆ ระวังจะโดนตบคืน"

ผลัก!

ตุบ!

ผมผลักน้ำใสจนล้มหน้าคะมำ

"ฮื่อๆ " น้ำใสหันมองหน้าผมทั้งน้ำตา ผมเบิกตาด้วยความตกใจ(เล็กน้อย) ปากเรียวเล็กที่ผมจูบนั้นมันมีเลือดออก ปากของน้ำใสคงจะกระแทกกับพื้นตอนที่ถูกผมผลักล้ม

"ลุกขึ้น! " ผมเดินเข้าไปดึงแขนน้ำใสให้ลุกขึ้น เลือดมันไหลออกมาเยอะพอสมควร ปากไม่ได้แตกธรรมดาล่ะ

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน! " น้ำใสสะบัดแขนออกจากมือผมอย่างแรง ผมยืนนิ่ง ไม่ได้ตกใจที่น้ำใสสะบัดแขนออกไป แต่ตกใจสรรพนามที่เปลี่ยนไปต่างหาก

ฉันเหรอ? ฮึๆ ก็ดี ก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นพี่ตั้งนานแล้ว 

"ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก พอดีกลัวเลือดจะเปื้อนพื้นห้อง มันสกปรก ลุก!" 

"ฮื่อๆ ฉันเกลียดนาย! เกลียดที่สุดเลย!!"

"เออ! คนอย่างกูก็ไม่ได้ขอให้ใครมารักเหมือนกัน! "

ตอนแรกมันก็นะ ^^ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ 

​

​ภูผานิสัยไม่ดี :(

​

มาเปิดทิ้งไว้ก่อนน๊า ^^

​

** ตอนนี้ไรท์ไปอัพใน ReadAWrtie ด้วยนะคะ เนื่องจากเพื่อนแนะนำมาว่าในเว็บนี้เลิศเหมือนกัน ไรท์ก็เลยไปอัพนิยายในเว็บนี้ด้วยจ้า ^^ 

​

** ​นามปากกาเดิมเลยค่ะ Evil ในเว็บไรท์รีดอะไรท์ ไรท์อัพแค่เรื่องแอลกะทิ กับภูผาน้ำใสเน้อ