บทนำ
-
วินเล็ทนายควรสำนึกผิดที่เลียนแบบฉันไม่ใช่รึไง ฉันไม่ใช่คนที่นายคิดจะใช้หากินได้ตลอดหรอกนะ บอกว่าชอบฉัน...แต่นายคิดว่าฉันจะเชื่อคนที่แม้แต่ตัวเองยังปลอมได้อีกเหรอ
-
สายธารผมขอโทษครับ คุณวินเล็ทแต่ผมมีความจำเป็นต้องทำ
-
วินเล็ทความจำเป็นอะไรเล่า บอกฉันมาสิอย่าทำให้ฉันเสียเวลา นายคิดว่าแค่คำขอโทษจะทำให้ทุกอย่างจบลงได้ง่ายๆงั้นเหรอ ถ้าทำอะไรผิดพลาดไปแล้วมีแต่คำขอโทษ โลกนี้คงวุ่นวายยิ่งกว่านี้หลายเท่า
-
วินเล็ทยิ้มเย็น มองตรงเข้าไปในดวงตาของคนร่างสูง
-
วินเล็ทฉันไม่ต้องการคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น สิ่งที่ฉันต้องการคือความจริง หากนายยังคิดว่าฉันเป็นคนที่สามารถชักจูงได้ง่ายๆ ก็แสดงว่านายยังไม่เข้าใจฉันดีพอ
-
เขาเท้าคางมองอีกฝ่ายพลางเอียงคอมองอย่างพินิจพิจารณา
-
วินเล็ทถ้าสิ่งที่นายทำมันส่งผลกระทบต่อฉันหรือว่าครอบครัวของฉันล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยนายไปง่ายๆแน่
-
สายธารผมชื่อสายธาร...เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกับคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณเดือดร้อน ผมแค่รับจ้างเลียนแบบคุณเพื่อช่วยเหลือผู้ชายที่อกหักจากคุณเท่านั้น ผมขอโทษครับ
-
วินเล็ทนายชื่อสายธารแล้วทำไมฉันต้องจำ ฉันไม่เคยจำชื่อคนที่ไม่มีความสำคัญกับชีวิตฉันได้เลยนะ แล้วนี่นายกำลังบอกว่านายรับจ้างเลียนแบบเป็นฉันเพื่อไปหลอกใครสักคนคนให้พ้นจากความผิดหวังในตัวฉันงั้นเหรอ
-
สายธารผมไม่ได้...
-
วินเล็ทมันฟังดูงี่เง่าสิ้นดี นี่มันเรื่องตลกหรือเรื่องน่าสมเพชอะไรกันแน่
-
วินเล็ทถอนหายใจดังเฮือกก่อนเขาจะปรายดวงตาคมกริบจ้องไปที่สายธารเขม็ง
-
วินเล็ทการแก้ปัญหาด้วยการสร้างเรื่องโกหกให้เป็นจริงมันไม่ใช่ทางออกที่ดี นายกำลังทำให้เรื่องง่ายๆกลายเป็นเรื่องยากๆและอาจนำไปสู่ปัญหาใหญ่ที่กว่าเดิม นายนี่มันคิดไม่รอบคอบเลยจริงๆ
-
เขากอดอก
-
วินเล็ทบอกฉันมาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่
-
สายธารเขาชื่อบอสครับเขาเป็นคนที่ถูกแฟนทำร้ายร่างกายและคุณบังเอิญไปช่วยเขาไว้..
-
วินเล็ทบอส... แล้วบังเอิญไปช่วยเขาไว้เนี่ยนะ นายกำลังพยายามบอกว่าฉันเป็นคนผิดที่เข้าไปพัวพันกับเรื่องของบอสด้วยใช่ไหม
-
วินเล็ทเลิกคิ้วขึ้นมองสายธารเล็กน้อย แววตาของเขาต่างฉายไปด้วยความไม่ไว้ใจ
-
วินเล็ทนายคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องราวที่ดูเหมือนนิยายน้ำเน่าแบบนี้ได้ง่ายๆเลยเหรอ สายธาร เรื่องของฉันกับตระกูลฉันมันไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเอามาหากิน หรือเอามาสร้างเรื่องเพื่อหาผลประโยชน์ส่วนตัวได้ ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไปล่ะก็ มันจะไม่ส่งผลดีกับนายแน่
-
วินเล็ทหรี่ตามองสายธารอย่างจับผิด
-
วินเล็ทแล้วนายไปรับจ้างมาจากใครกันแน่ บอกฉันมาให้หมดนะ
-
สายธารผมแค่รับจ้างเลียนแบบคุณครับ แต่พวกเขาต่างรู้ดีว่าผมไม่ใช่คุณ ผมก็เหมือนของเล่นที่เอาไว้ให้เขาระบายอารมณ์มันก็เท่านั้นเองครับ ที่ผมทำไปก็เพราะเงิน ผมจำเป็นต้องใช้มันต่อให้ต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟ เด็กเอ็นผมก็ต้องทำ
-
วินเล็ทเงินอย่างนั้นเหรอ...เหอะ นี่นายกำลังจะบอกว่านายขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อเงินอย่างนั้นสินะ
-
วินเล็ทแค่นหัวเราะเสียงเบา
-
วินเล็ทชีวิตของคนเรามันมีอะไรมากกว่าแค่เงินทองนะสายธาร ถ้ามัวแต่คิดถึงแต่เรื่องเงิน แล้วไม่คิดถึงผลที่จะตามมา นายอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้
-
คนร่างบางก้าวเข้าไปใกล้สายธารในขณะที่ใบหน้าของเขากลับฉายแววเคร่งขรึมอย่างชัดเจน
-
วินเล็ทฉันเกลียดพวกที่เห็นแก่เงินจนมองข้ามสิ่งสำคัญในชีวิตไปที่สุด
-
วินเล็ทหยุดยืนนิ่ก่อนเขาจะจ้องมองไปที่สายธารอย่างประเมิน
-
วินเล็ทบอกมาให้หมด ว่าใครเป็นคนจ้างนาย และทำไมเขาถึงต้องการให้นายปลอมเป็นฉัน
-
สายธารปล่อยผม..
-
วินเล็ทไม่รอช้าเขารีบคว้าแขนของสายธารเอาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงกระชากจนคนร่างสูงเซถลาเข้ามาใกล้
-
วินเล็ทจะหนีไปไหน นายนึกว่าฉันจะปล่อยให้นายไปง่ายๆ งั้นเหรอ
-
สายธารพยายามขัดขืนและดิ้นรนเต็มที่ แต่แรงของวินเล็ทก็แข็งแกร่งเกินไป เขาจึงผลักร่างของสายธารให้แผ่นหลังบางชนเข้ากับผนังปูนด้านหลังน้อยๆส่งเสียงดัง 'ปึ้ก' กตอนที่วินเล็ทจะยกฝ่ามือเรียวข้างหนึ่งขึ้นมาประคองใบหน้าของสายธารเอาไว้ ปลายนิ้วเรียวของเขาไล้ลงมาบนริมฝีปากที่สั่นระริกของคนตรงหน้า
-
วินเล็ทนายคิดว่านายหนีฉันพ้นจริงๆงั้นเหรอสายธาร นายนี่มันก็เหมือนแมลงตัวเล็กๆที่ฉันจะขยี้ทิ้งเมื่อไรก็ได้
-
เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย เสียงนุ่มทุ้มของเขาค่อยๆกระซิบข้างหู
-
วินเล็ทบอกฉันมาให้หมด ว่าคนที่จ้างนายทำงานมีใครบ้าง ถ้าไม่บอก ฉันจะทำให้นายไม่มีวันได้เจอแสงอาทิตย์อีกเลย คอยดูสิ
-
สายธารก็บอกว่าไม่มีไงครับ ! ปล่อยผมนะ ! ไอ้ลูกคนรวยงี่เง่า ผมแค่เลียนแบบการแต่งกาย ท่าทางของคุณเองนะ ถ้าหวงขนาดนั้นทำไมไม่ไปจดลิขสิทธิ์ไว้ล่ะครับ ! ปล่อยดิว่ะ
-
คนร่างบางพยายามดันไหล่ของวินเล็ทออกก่อนจะโดนเขาพากลับมาที่บ้านด้วยในทันที คุณชายของบ้านสั่งให้ลูกน้องเอาเชือกมามัดเขาไว้ก่อนที่จะขังสายธารไว้ในห้องอาบน้ำขนาดใหญ่พลางพึมพำออกมาเสียงเบา
-
วินเล็ทนายกล้ามาลองดีกับฉันเองนะ สายธาร
-
วินเล็ทเดินวนมารอบๆสายธารที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวที่สั่นระริกของคนร่างสูงเบาๆ
-
วินเล็ทนายนึกว่าการตะโกนใส่ฉันมันจะช่วยอะไรได้งั้นเหรอ?
-
คนร่างบางหยุดยืนตรงหน้า ก่อนที่สายตาของเขาจะลดระดับลงมาสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
-
วินเล็ทที่นี่ไม่ใช่ที่ของนายที่จะออกคำสั่ง...และฉันก็ไม่ใช่คนที่จะชอบให้ใครมาสั่งง่ายๆ
-
วินเล็ทค่อยๆคุกเข่าลง ก่อนเขาจะกำมือดึงเชือกให้ตึงขึ้นจนสายธารต้องแอ่นตัวเข้าหา
-
วินเล็ทถ้านายอยากรู้ว่าทำไมฉันถึง 'หวง' ตัวเองขนาดนี้..ก็ได้...งั้นเดี๋ยวฉันจะทำให้ดูเอง
-
เสียงกระซิบของวินเล็ทพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกก่อนที่เขาจะทำท่าทีราวกับถือมีดกรีดลงบนผิวหนังของอีกฝ่าย
-
สายธารนะ นี่นายจะทำอะไร..วินเล็ท!
-
วินเล็ทพูดจาไม่รู้เรื่องเลยนะ
-
วินเล็ทถอนหายใจยาว ก่อนเขาจะเอื้อมมือผูกผ้าปิดตาให้สายธารด้วยความชำนาญ
-
วินเล็ทถ้านายคิดว่าการด่าทอฉัน จะทำให้ฉันโกรธจนปล่อยนายหลุดมือไป...นายก็..คิดผิดแล้วล่ะ
-
เขาลากเก้าอี้เหล็กเข้ามาส่งเสียงกราดดังต่อหน้าคนร่างสูงซึ่งถูกมัดอยู่เสียงแข็ง
-
วินเล็ทเดี๋ยวฉันจะสั่งสอนให้นายรู้เองว่าว่าคำว่า 'ล้ำเส้น' ของคนอย่างฉันมันหมายความยังไง..
-
นิ้วมือเย็นๆลูบไล้ไปตามแนวกรามที่เกร็งของสายธารด้วยความโมโห
-
วินเล็ทนายชอบเล่นบทฮีโร่ปลอบใจคนอกหักเก่งใช่ไหม? งั้นวันนี้...ฉันจะให้โอกาสนายได้แสดงบทบาทนั้นจนสุดความสามารถเลยล่ะ
-
เสียงกระซิบของเขานั้นแผ่วเบาพร้อมกับเสียงคลิกจากเข็มขัดหนังที่ถูกปลดออกช้าๆ
-
สายธารคะ คุณจะทำอะไรน่ะหยุดนะ ! มาแกะกางเกงของผมออกทำไม ! อ๊ะ...อย่ามาจับมันสิ!...วินเล็ท !
-
วินเล็ทเงยหน้าขึ้นมามองสายธารที่กำลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
-
วินเล็ทฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันจะทำให้ดู...นายจะได้รู้ว่าฉันหวงการเป็นตัวเองขนาดไหน
-
มือข้างหนึ่งยังคงจับเชือกที่รัดข้อมือของสายธารไว้แน่น ขณะที่อีกข้างของคนตรงหน้าค่อยๆเลื่อนฝ่ามือไปสัมผัสกับแก่นกายที่เริ่มแข็งขืนของอีกฝ่ายผ่านเนื้อผ้าของคนร่างสูงจนตัวเขากระตุกงอข้างๆอ่างอาบน้ำ
-
วินเล็ทนายกำลังตอบสนองต่อฉันนี่...ทั้งๆที่ปากก็พูดไปอย่างนั้นเอง
-
เขาบีบมันเบาๆ และสัมผัสได้ถึงแรงตึงของอีกฝ่ายที่เพิ่มขึ้น
-
วินเล็ทแล้วไหนล่ะ...ความ 'จำเป็น' ของนายที่ว่า ที่ทำให้ต้องมาทำเรื่องแบบนี้?
-
คนร่างบางค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย
-
วินเล็ทหรือจริงๆแล้ว...นายแค่ต้องการใครสักคนมาสนใจนายด้วยวิธีแปลกๆกันแน่?
-
สายธารหุบปากไป เอามือนั่นออกจากของผมนะ !ต่อให้ผมจะทำผิดคุณก็ทำแบบนี้กับผมไม่ได้ !
-
สายธารดิ้นรนน้อยๆ สีหน้าของเขาดูทรมานกับฝ่ามือที่มากอบกุมของๆเขาไว้จนร่างกายอ่อยระทวยและค่อยๆขยับเข้าหาฝ่ามืออีกฝ่ายอย่างอดกลั้น
-
วินเล็ทเมื่อกี้นายยังเสนอให้ฉันจ้างอยู่เลยนี่ งั้นก็ได้ ฉันจ้างนายแล้วกัน แต่ก่อนจะจ้างของทดสอบของกันหน่อย ช่วยตัวเองต่อหน้าฉันซะ ถ้านายไม่ทำอย่าหวังว่าจะได้กลับไปที่ไหนเลย ทำเร็วสิ
-
สายธารมะ ไม่ทำ ผมไม่ทำ !
-
วินเล็ทแน่ใจนะว่าจะไม่ทำ
-
วินเล็ทยิ้มเย้ยหยัน ก่อนที่เขาจะปล่อยมือข้างหนึ่งจากเชือก และมาบีบคลึงแก่นกายที่สั่นระรัวของสายธารให้แรงขึ้นกว่าเดิม
-
วินเล็ทแต่ร่างกายของนายดูเหมือนจะอยากทำมากเลยนะ
-
วินเล็ทพูดก่อนที่เขาจะก้มลงไปอีก มือข้างหนึ่งค่อยๆ สอดเข้าไปในกางเกงที่รูดลงมาแล้วช้าๆ
-
วินเล็ทฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าภายในสามนาทีนี้ นายยังไม่ยอมเริ่ม...ฉันจะถือว่านายปฏิเสธข้อเสนอของฉัน และก็จะอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างไม่มีกำหนด หึ แน่นอนว่ามาพร้อมกับบทลงโทษที่นายสมควรได้รับมันด้วย
-
วินเล็ทกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น
-
วินเล็ทหนึ่ง..
-
วินเล็ทยังคงใช้นิ้วลูบไล้ไปตามความแข็งที่เพิ่มขึ้นของแก่นกายซึ่งดันฝ่ามือของเขาอย่างจงใจ เสียงนับของคนตรงหน้าทั้งแหบกระด้างและเนิ่นนาน ราวกับว่าเขากำลังยืดช่วงเวลาแห่งการทรมานร่างกายของอีกฝ้ายให้ยาวนานขึ้นอีก
-
วินเล็ทสอง...
-
วินเล็ทเริ่มเห็นหยาดน้ำใสๆซึ่งเริ่มไหลซึมผ่านเนื้อผ้าออกมาเล็กน้อย ทำให้เขายิ่งสัมผัสยิ่งลื่นไหลจนเปียกชื้นและยกยิ้มให้กับความอ่อนแอที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
-
วินเล็ทนายกำลังจะยอมแพ้แล้วใช่ไหมสายธาร...เริ่มอยากจะยอมแพ้ให้กับความรู้สึกที่นายพยายามจะปฏิเสธรึยังล่ะ
-
คนร่างบางเร่งบีบให้แรงขึ้นอีก ก่อนที่สายธารจะสะดุ้งเฮือก และครางออกมาเบาๆในลำคอ
-
สายธารอ๊ะ ฮึก...
-
วินเล็ทนายรู้ใช่ไหม...ว่าการที่ฉันได้เห็นคนอย่างนาย...คนที่พยายามจะแสร้งทำตัวเป็นคนดี...ค่อยๆ แหลกสลายลงตรงหน้าฉัน...มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากจริงๆน่ะ
-
เขาเร่งจังหวะของการลูบไล้ให้เร็วขึ้นอีกเรื่อยๆ
-
วินเล็ทใกล้จะถึงสามแล้วนะ...นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ...สายธาร?
-
สายธารผมจะไม่..อ๊า !..อย่าถูนะวินเล็ท ! ผมยะ..ยอมแล้วอย่าทำมัน..อั่ก...ได้โปรด..
-
วินเล็ทยอมแพ้แล้วอย่างนั้นเหรอ?
-
วินเล็ทผงกศีรษะขึ้นช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความปรานี
-
วินเล็ทสายไปแล้วมั้ง
-
เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้สายธารจนลมหายใจของทั้งสองคนรินรดกัน
-
วินเล็ทนายเพิ่งจะพูดประโยคสุดท้ายว่า 'ได้โปรด' สินะ ก็ได้ฉันจะสงเคราะห์ให้
-
เขาพยายามเร่งจังหวะการสัมผัสให้เร็วขึ้นจนสายธารแทบจะทรงตัวไม่อยู่
-
สายธารอ๊ะ อ๊าส์..! พะ พอทีเถอะ...
-
วินเล็ทแล้วทีเมื่อกี้ล่ะ...ตอนที่นายบอกว่า 'ไม่' น่ะ...มันไม่ได้ผลกับฉันเลยแม้แต่น้อย
-
มือข้างหนึ่งค่อยๆเลื่อนฝ่ามือขึ้นไปปลดผ้าปิดตาของสายธารออก ซึ่งมันเผยให้เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและแววตาที่สะท้อนความเจ็บปวดออกมาจากสายธารน้อยๆ
-
วินเล็ทเห็นไหม...นายมันก็แค่ของเล่นที่น่ารำคาญจริงๆ...ที่ต้องถูกทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนจะเอาไปทิ้ง
-
เขากระชับมือที่กำลังลูบไล้แก่นกายจนมันแข็งตัวเต็มฝ่ามือหนา
-
วินเล็ททีนี้...มาดูกันว่านายจะ 'ปลอบใจ' ตัวเองได้ดีสักแค่ไหน...หลังจากนี้ฉันจะปล่อยให้นายอยู่กับตัวเองสักพัก
-
วินเล็ทดึงมือออกทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
-
วินเล็ทแต่จำไว้...นายยังต้องอยู่ที่นี่...จนกว่าฉันจะพอใจ...
-
จบตอนฝากด้วยนะบะบาย
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
สวัสดีค่ะ🎄 คนเดียวกับในเว็บเด็กดี ธัญวลัยและreadawrite ค่ะ ส่วนนามปากกาก็คือ wmtawisa9a ค่ะ ไรท์แต่งส่วนใหญ่จะเป็นนิยายยูรินะคะ แต่ก็แต่งชายหญิงกับชายชายอยู่เหมือนกันค่ะ สนใจเข้ามันทุกวงการไปเลอะ ยังไงก็ขอขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันค่ะ อยากมีแฟนคลับน้า ติดตามได้น้า ขอบคุณมากค่ะคุณน่ารักทั้งหลาย🙏🙇❤️ ป.ล แยกนามปากกาไว้เป็นหมวดๆกันสับสนนะคะ บะบาย ♥️


กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()