กรุงเทพฯ, วันอาทิตย์, เวลา 06.00 น. แสงอรุณรำไรแตะขอบฟ้า เป็นเวลาที่ใครหลายคนยังพลิกกายใต้ผ้าห่ม แต่สำหรับบางคน มันคือรุ่งอรุณของการเริ่มต้นใหม่ เช่นเดียวกับคม แก้วแสงเพชร ใจกลางเมืองหลวงที่หลับใหล กำลังค่อยๆ ตื่นขึ้น ท้องถนนเริ่มคลาคล่ำไปด้วยยานพาหนะที่พากันมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง

คมกล่าวลา ก่อนจะคร่อมรถจักรยานยนต์คู่ใจ

คมเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ได้เพียงสามเดือน ด้วยปัญหาทางครอบครัวบางอย่าง ทำให้เขาตัดสินใจละทิ้งบ้านเกิดมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของคม หน้าจอแสดงเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย

คมตัดสาย แล้วรีบเปิด GPS เพื่อค้นหาเส้นทางไปยังบ้านของคุณประจักษ์

คมรีบกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทอีกคน

ทักษ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่คมจะได้ยินเสียงเหมือนกำลังพลิกหาเอกสารบางอย่าง

คมกัดฟันกรอด เขายิ้มแสยะให้กับเพื่อน แม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เพราะความผิดพลาดของเพื่อน อาจหมายถึงชีวิตของลูกสาวนายประจักษ์และครอบครัวของเขา

ณ บ้านนายประจักษ์

ต้นตอบพร้อมกับเอื้อมมือล้วงเข้าไปในเสื้อ แล้วดึงเอาพระเครื่ององค์เล็กออกมา

ต้นพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ถูกมัดไว้กับโซฟาอย่างแน่นหนา

มันพึมพำ พร้อมกับนำเอาพระเครื่องของมัน สวมใส่ไปที่คอของหญิงสาวที่ถูกผีสิง

แต่แล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมือของต้น เผลอไปดึงโดนยันต์ที่ประจักษ์มัดติดไว้กับเชือก จนยันต์หลุดออกมา!!!

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังสนั่น "โครม!!!" ไฟดับลงทันที แล้วอยู่ดีๆ ก็มีลมพัดเข้ามาอย่างรุนแรง ดังฟู่... ทำให้ทุกคนในห้องนั้น มองอะไรไม่เห็น ต่างคนต่างล้มลุกคลุกคลาน ราวกับถูกพายุโหมกระหน่ำ เมื่อตั้งสติได้ ทั้งสามคนก็พบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในบ้านอีกต่อไป แต่กลับมาอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

ประจักษ์หันไปเจอ เจ้านิดนอนแน่นิ่งอยู่ข้างโขดหิน  ประจักษ์รีบเข้าไปดูลูกน้องของตน

นิดทำหน้าสงสัย ไม่ต่างอะไรกับประจักษ์ ที่กำลังงงงวย ว่าตนเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วลูกสาวเขา กับไอ้ต้นหายไปไหน เขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือแว่วดังมาตามลม เป็นเสียงของผู้ชาย ประจักษ์จำได้ทันที ว่านั่นคือเสียงของเจ้าต้น

นิดลุกขึ้น แล้วหยิบปืนลูกโม่ที่เหน็บไว้ที่เอวขึ้นมาถือไว้ในมืออย่างมั่นคง พร้อมที่จะยิงได้ทันที หากเจอเป้าหมายที่ต้องการ ประจักษ์เองก็เช่นกัน ทั้งสองคนถือปืนไว้ในมือ แล้วค่อยๆ เดินตามเสียงร้องไป

รอบๆ ตัวพวกเขา เป็นป่าทึบ ในยามค่ำคืน แต่มันแปลกตรงที่ พวกเขามองเห็นในที่มืดได้อย่างชัดเจน ราวกับมีดวงตาที่ปรับเข้ากับความมืดมิดได้เป็นอย่างดี

พอเดินตามเสียงมาได้สักพัก เสียงนั้นก็ยิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "โอย!! ช่วยด้วย นาย..ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที"

ประจักษ์หันซ้ายหันขวา แต่กลับไม่พบใคร

ประจักษ์เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นเจ้าต้น ร่างติดอยู่บนต้นไม้ โดยมีช่วงกลางลำตัวแขวนอยู่บนกิ่งไม้ พอประจักษ์เงยหน้าขึ้นไปมอง จู่ๆ ร่างของมันก็ตกลงมาจากต้นไม้ที่สูงประมาณตึกสองชั้น ตกลงมากระแทกพื้นเสียงดังสนั่น "ตุบ!!"

ประจักษ์กับนิด รีบวิ่งเข้าไปดูต้น พร้อมกับตรวจสอบว่ามันเป็นอะไรมากหรือไม่ ปรากฏว่ามันยังหายใจอยู่ มันพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

นิดห้ามปรามมัน สักพักมันก็ชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้ที่มันเพิ่งตกลงมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

ทุกคนมองตามที่มันชี้ ก็เห็นร่างที่ยืนอยู่บนต้นไม้ เป็นผู้หญิง สวมเสื้อสีขาว ผมยาวปิดบังใบหน้า แต่เห็นดวงตาสีแดงฉาน ลอดผ่านเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าออกมา

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้ง 3 คน ตกตะลึงพรึงเพริด ก็คือ ลิ้นที่ยาวเฟื้อย จนเกือบถึงพื้น เคลื่อนไหวเป็นจังหวะ เหมือนงูร้าย

เห็นแค่นั้น นิดก็ลั่นกระสุนปืนออกไปอย่างไม่คิดชีวิต "ปั้ก! ปั้ก! ปั้ก!" ด้วยความตื่นตระหนก มันยิงปืนจนกระสุนหมดแม็ก เสียงดังแชะ มันก็ยังคงเหนี่ยวไกปืนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น แต่เจ้ากรรม ร่างนั้นกลับไม่สะทกสะท้านต่อคมกระสุนปืนที่นิดยิงออกไปเลยแม้แต่น้อย

ส่วนประจักษ์ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว ปืนในมือร่วงหล่นลงพื้น เหมือนมือไม่มีเรี่ยวแรง ทั้ง 3 คน ต่างพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งเงียบ ไปชั่วขณะ

ปีศาจร้ายตนนั้น ก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ แล้วมายืนประจันหน้ากับประจักษ์ แล้วมันก็เอื้อมมือไปบีบคอของต้นขึ้นมา แล้วใช้ลิ้นเลียไปที่บริเวณใบหน้าของต้น ทั้งสองคนได้แต่ยืนนิ่ง ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ไอ้ปีศาจร้าย ใช้ลิ้นของมัน ล้วงเข้าไปในปากของต้น ต้นได้แต่ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เขาทั้งเอามือทุบตี ทั้งเอาขาถีบ ไอ้ปีศาจร้ายก็ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับว่า ต้นไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดวูบดับไป ก็ได้มีเสียงปืนดังสนั่นขึ้น "ปั้ง!!"

หัวของปีศาจร้าย ถูกกระสุนยิงเข้าอย่างจัง ทำให้มันสะบัดร่างของเจ้าต้น กระเด็นไปอีกทาง แล้วร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ปั้ง! หลังจากสิ้นเสียง เขาก็ลั่นกระสุนปืนออกไปอีก 1 นัด เข้าที่ลำตัวของมัน มันร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วพยายามจะกระโดดขึ้นต้นไม้ เพื่อหลบหนี

ปั้ง! อีก 1 นัด คราวนี้เขาเล็งไปยังศีรษะของมัน ด้วยแรงเหวี่ยง ที่มันกำลังกระโดดลอยตัวอยู่กลางอากาศ เมื่อถูกยิง ทำให้ร่างของมันหมุนคว้าง ตกลงมากระแทกพื้นเสียงดัง "ตุบ" แล้วกลิ้งหายเข้าไปในป่า พร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ที่ฟังแล้วชวนขนลุกขนพอง

หลังจากเสียงร้องเงียบหายไป พวกประจักษ์ก็เริ่มขยับตัวได้ นิดรีบวิ่งเข้าไปดูต้น เห็นมันนอนคว่ำหน้านิ่งไม่ไหวติง นิดค่อย ๆ พลิกร่างของต้น ให้หงายหน้าขึ้นมา ปรากฏว่ามันยังหายใจอยู่

ประจักษ์จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

หลังจากพูดจบ ก็มีเสียงฝีเท้าดังออกมาจากพุ่มไม้

คมพูดด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ ไม่แสดงอาการทุกข์ร้อนอะไร

คมได้ถามประจักษ์ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้ยันต์หลุด

เขาถอนหายใจ แล้วพูดต่อไปว่า

คมจะทำอย่างไรต่อไป? เขาจะสามารถพาประจักษ์และลูกน้องออกจากมิติพิศวงนี้ได้หรือไม่? และอะไรคือเบื้องหลังของปีศาจร้ายตนนี้? เรื่องราวการต่อสู้กับวิญญาณร้ายเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น…