เสียงกาน้ำชาบนเตาเซรามิกลั่นดังเบา ๆ

แต่ในห้องโถงกว้างกลับเงียบสงัดเกินบรรยาย

วีรินทร์นั่งตัวตรงอยู่บนโซฟาสีเข้ม ใบหน้าเรียบเฉยดั่งรูปสลัก หญิงสาวในชุดสูทเรียบหรูสีเทาอ่อน กอดอกอย่างมั่นคง

สายตาของเธอจับจ้องไปยังชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านราวกับเขาเป็นเพียง

ที่เธอต้องเจอวันนี้

นที...ในเสื้อเชิ้ตพับแขนและกางเกงผ้าสบาย ๆ ดูไม่เหมือนชายผู้กำลังจะ “แต่งงาน” ภายในหนึ่งเดือนข้างหน้า

วีรินทร์เปิดบทสนทนา ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาอย่าง ไม่ปิดบังความรำคาญ

วีรินทร์พยักหน้าเบา ๆ

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

ก่อนจะหันกลับมามองเขา เป็นครั้งแรกในรอบสิบนาที

อ่านแล้ว

เสียงเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นเช่นเคย

ร้านอาหารอิตาเลียนเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ริมถนนในซอยทองหล่อ ไฟวอร์มไลท์นวลอ่อนให้ความรู้สึกสงบและเป็นส่วนตัว

เหมาะกับการเจรจาที่ไม่มีใครอยากให้ใครได้ยิน

วีรินทร์มาถึงตรงเวลาเป๊ะ ไม่เร็วไม่ช้า

ชุดเดรสสีกรมยาวกรุยกรายรับกับส้นสูงสีขาวงาช้าง

เธอก้าวเข้ามาโดยไม่มองซ้ายขวา แล้วตรงไปยังโต๊ะมุมในสุดที่นทีนั่งรออยู่

เขาเอ่ยเบา ๆ เมื่อเธอนั่งลง

เธอตอบเสียงเรียบ ดวงตายังไม่มีแววอ่อนโยน เหมือนหญิงสาวที่พร้อมสร้างครอบครัว

เธอเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ปฏิเสธ

เธอเปิดแฟ้มช้า ๆ

ข้อความเรียบง่าย สั้น กระชับ วางอยู่ตรงหน้าเธอ:

ข้อตกลงเบื้องต้นระหว่าง นที และ วีรินทร์

-อยู่คนละห้องนอน -ไม่แทรกแซงชีวิตส่วนตัว เว้นแต่จำเป็น - ปรากฏตัวร่วมกันในงานสังคม หรือกิจกรรมของครอบครัวเท่านั้น -งดการมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยา -อยู่ร่วมกันเป็นเวลา 1 ปี หลังจากนั้นสามารถ ขอยกเลิกพันธะได้โดยไม่มีข้อผูกมัด

เธอหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋า แล้วขีดเส้นใต้ข้อสุดท้าย

อยู่ร่วมกันเป็นเวลา 1 ปี หลังจากนั้น...หาก ‘ทั้งสองฝ่าย’ ยังยืนยันว่าความรู้สึกไม่เปลี่ยน จึงจะยกเลิกพันธะได้

เธอพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ แต่นทีสัมผัสได้ถึงความจริงใจ แฝงอยู่ในประโยคเหล่านั้น

วีรินทร์เซ็นตาม เธอพับเอกสารเก็บใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อย แล้วดื่มน้ำเปล่าในแก้วต่อหน้าช้า ๆ

ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ ราวกับไม่ได้ตั้งใจให้เขาได้ยินนัก