หมอกยืนพิงขอบประตูมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆ

ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเข้ากับลูกของเขาอย่างง่ายดายเกินคาด

...มากกว่าที่เขาเคยคิดว่าใครสักคนจะทำได้

เขาไม่ใช่คนช่างพูด ไม่รู้จะเปิดประโยคยังไง จนกระทั่งน้ำหวานเดินออกมาพร้อมถุงผ้าในมือ

หมอกถามโดยไม่ทันคิด

ระหว่างเดินมาส่ง ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่บรรยากาศกลับไม่ได้อึดอัด น้ำหวานเดินช้าๆ ข้างหมอก

เงียบกันไปพักหนึ่ง ก่อนน้ำหวานจะหยุดเดินหน้าบ้านตัวเอง

หมอกเงียบ แล้วก็พยักหน้าเบาๆ

น้ำหวานไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกได้ถึงความแปลกไปเล็กๆ ในเสียงของเขา แต่เธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น บริเวณหน้าโรงเรียนเล็กๆ คึกคักเป็นพิเศษ เด็กๆ ตื่นเต้นกับการเจอคุณหมอ

ข้าวฟ่างในชุดนักเรียนเดินจับมือน้ำหวานเข้ามา

พร้อมชี้ไปที่ชายหนุ่มในชุดกราวน์สีขาวที่ยืนทักทายเด็กๆ

ขณะนั้นเอง หมอพีทหันมาเห็นเธอพอดี แววตาเขาเบิกกว้างก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจ

เขาเดินเข้ามาหาเธอ ก่อนพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

น้ำหวานกำลังจะตอบ แต่เสียงทุ้มคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

บ่ายวันนั้นหลังเด็กๆ ได้รับวัคซีน บรรยากาศที่โรงเรียนก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม เด็กส่วนมากหลับปุ๋ยหลังร้องไห้จ้าระหว่างฉีด

แต่มีอยู่คนหนึ่ง ที่ยังนั่งตาแป๋วไม่ยอมหลับ

ด้านนอก

เขาพูดติดตลก แต่แววตากลับจริงจัง

คำพูดของเขาแผ่วเบา แต่มากพอจะทำให้น้ำหวานนิ่งไปครู่หนึ่ง

ในขณะเดียวกัน หมอก ที่เพิ่งแวะมารับลูกก็เดินมาเห็นภาพนั้นพอดี

เขายืนมองอยู่เงียบๆ ห่างออกมาเพียงไม่กี่ก้าว

เสียงเด็กพูดเบาๆ เหมือนกระซิบ แต่พอถึงหูของหมอก มันกลับดังเกินคาด หมอกก้มมองลูก

ดวงตาของเด็กหญิงไม่มีน้ำตา

แต่มันบอกชัดว่าเธอรู้สึก “เสีย” บางอย่างในใจไปแล้วเล็กน้อย

คืนนั้นที่บ้าน

หมอกเงียบไป ก่อนจะเอื้อมมือแตะหัวลูกเบาๆ

คำตอบนั้น ทำเอาน้ำหวานถึงกับชะงัก เธอพอจะเดาออก...ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็เจ็บเล็กๆ อยู่ดี

เย็นวันนั้น น้ำหวานตัดสินใจเดินมาหาหมอกที่หน้าบ้าน

หมอกเงียบ…ก่อนจะตอบช้าๆ

สายตาทั้งสองสบกันเงียบๆ ท่ามกลางลมเย็นที่พัดผ่านต้นมะม่วงในยามเย็น เขาไม่ได้ตอบอะไร

แต่น้ำหวานแน่ใจว่า... เธอเห็นแววบางอย่างในดวงตาของเขา

บางอย่างที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นแม้จะยังไม่กล้าพูดออกมาในวันนี้