หญิงสาวร่างเล็กในชุดกระโปรงคลุมเข่า

วิ่งตามเด็กนักเรียนคนหนึ่ง ที่กำลังจะชนข้าวฟ่างพอดี เธอเอื้อมมือดึงเด็กไว้ทันเวลา

หมอกมองหญิงสาวตรงหน้า

เธอคือ น้ำหวาน คุณครูประจำชั้นอนุบาลคนใหม่ ที่เพิ่งย้ายมาจากต่างอำเภอเมื่อสัปดาห์ก่อน

ข้าวฟ่างหันไปมองน้ำหวานแล้วตาโต

เสียงใสเรียกชื่อแบบที่ทำเอา หมอกถึงกับขมวดคิ้วเล็กๆ

น้ำหวานหน้าแดง แอบหัวเราะเขินๆ ก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อน

หมอกมองลูกสาวที่หัวเราะคิกคัก รู้สึกแปลกใจในความผูกพันที่เกิดขึ้นเร็วเกินคาด

เขาหันไปสบตากับน้ำหวานอีกครั้ง แววตาของเธออ่อนโยน มีความจริงใจและเป็นธรรมชาติบางอย่างที่เขาไม่เจอมานาน

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

น้ำหวานรีบหยิบกระเป๋าสะพาย เตรียมจะเดินแยกตัวไป

แต่ข้าวฟ่างกลับเดินมากอดขาเธอไว้แน่น

หมอกชะงัก

น้ำหวานชะงักกว่า

หัวใจเขาเต้นแผ่วอย่างแปลกประหลาด ในขณะที่เขารู้ดีว่า…นี่อาจเป็นครั้งแรก ที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามาในโลก ของเขากับลูก…อย่างไม่ทันตั้งตัว

รถกระบะสีเทาคันเล็กเคลื่อนตัวช้าๆ ไปตามถนนในหมู่บ้านสงบเงียบ เสียงเพลงจากวิทยุคลอเบาๆ ในบรรยากาศเย็นสบายยามเย็น

น้ำหวานไม่คิดว่าจะลงเอยแบบนี้…

เธอเพิ่งมาทำงานไม่ถึงสัปดาห์ แต่กลับนั่งรถกลับบ้านกับอาจารย์หน้านิ่งที่ขึ้นชื่อว่า “เจ้าระเบียบที่สุด“

และเด็กหญิงน่ารักที่เรียกเธอว่า “แม่หวาน” ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน

คำพูดเรียบง่าย แต่ทำให้น้ำหวานเผลอยิ้มออกมา

บ้านของหมอก อยู่ท้ายหมู่บ้าน เป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์อบอุ่น มีต้นไม้ล้อมรอบ ลานหน้าบ้านถูกปูลานอิฐแดงและมีชิงช้าสีฟ้าเก่าๆ อยู่ใต้ต้นมะม่วง

ขณะนั้นเองประตูบ้านเปิดออก หญิงชราท่าทางขึงขังแต่ดูใจดีใน ชุดผ้าถุงเดินออกมา พร้อมเสียงเรียก