เซราส อิมเพล

​​

     ผมเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา ใส่แว่นเชยๆไม่มีอะไรโดดเด่น รูปร่างผอมสูงค่อนข้างขี้โรคพอควร คุณจะเจอคนแบบผมได้ตามสถานีรถไฟยามหลังเลิกเรียน 

นึกภาพออกรึยัง

ชีวิตในโรงเรียนค่อนข้างน่าเบื่อ ในหนึ่งวันเหมือนแผ่นเทปที่เล่นซ้ำๆ

กรอไป

กรอมา 

ผู้คนรอบข้างยิ่งแล้วใหญ่ เคยทำอะไรก็ทำอยู่แบบนั้น อย่างเช่นไอ้หมูที่นั่งอยู่ข้างๆผม หมอนี่ชอบมองเด็กผู้หญิงพร้อมกับทำหน้าหื่นๆ บางทีก็โดนพี่ชายไม่ก็แฟนเขากระทืบเอา แต่ก็ไม่เข็ด ยังทำตัวเป็นไอ้หื่นตามตอแยเขาไปทั่ว

อา

โรงเรียนมันช่างน่าเบื่อ น่าเบื่อจริงโว้ย น่าเบื่อเสียจนอยากตายเลยล่ะ 

และพอคิดแบบนี้ผมก็สมหวังจนได้ 

เรื่องอะไรน่ะหรือ? 

ก็แบบว่า...

ผมกำลังจะตายยังไงล่ะ

มนุษย์เรามีแต่พวกโรคจิต ไอ้บ้านั่นก็โรคจิต ยัยนี่ก็โรคจิต ตัวผมก็โรคจิต แม่งมีแต่คนโรคจิต โลกทั้งใบมันบิดเบี้ยวจนอยากจะอาเจียนออกมา 

ก็รู้ใช่ใหมว่าคนที่บอกว่าอยากตายๆก็แค่บ่นไปงั้นแหละ ถ้าอยากตายจริงๆก็คงไปโดดตึกไม่ก็ผูกคอตายไปแล้ว ที่พูดก็แค่เบื่อหน่ายในชีวิตไม่ก็พวกขี้กลัว บ่นออกมาให้โลกมันมีสีสันขึ้นก็แค่นั้น 

แน่นอน 

ผมก็เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งในสองข้อที่พูดมา

เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า บอกไปแล้วใช่ใหม่ว่าผมกำลังจะตาย คุณฟังไม่ผิดหรอก 

ต า ย

เรื่องมันเกิดขึ้นในวันจันทร์อันน่าเบื่อหน่าย ตัวผมที่ได้พักสองวันเต็มๆต้องกลับไปโรงเรียน  มันทั้งน่าเบื่อและขี้เกียจเลยล่ะ อยากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บ้านชะมัด แต่ก็นะ หน้าที่คือหน้าที่ ผมต้องไปเรียนอย่างช่วยไม่ได้

วันนี้ทั้งวันเป็นอะไรที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย ทำไมน่ะหรือ ก็ผมน่ะล่องลอยในความฝันยังไงล่ะ 

ใช่แล้ว 

ผมหลับ 

ทั้ง วัน เลย 

อาจารย์ที่เคารพก็แค่มองมาแล้วสั่นหัว ไม่นะ อย่าคิดว่าผมเป็นคนไม่ได้เรื่องสิ ก็แค่ตามหาความฝันเท่านั้นเอง

และคาบเรียนทั้งวันก็ผ่านไปแบบนี้

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน กริ่งที่ดังก็ปลุกให้ผมตื่น ผมหาวครั้งหนึ่ง ส่ายหัวไปมาเพื่อขับไล่ความง่วง 

แต่อยู่ๆก็มีเสียงด่าดังขึ้นท่ามกลางห้องเรียน

     "นี่ ไอ้อ้วน แกแอบมองแฟนชั้นอีกแล้วหรอ อยากตายหรือไงวะ"

     "มะ..ไม่ได้มองสักหน่อย ฉันมอง..เอ่อ..มองท้องฟ้าต่างหาก นายไม่คิดว่าท้องฟ้าวันนี้มันสวยบ้างหรอ พอดีว่าแฟนนายนั่งอยู่ข้างหน้าต่างก็เลยเหมือนว่าฉันมองเธอแค่นั้นเอง"

     "อย่ามาล้อเล่นนะโว้ย จะโกหกก็ให้มันเนียนๆหน่อย แหกตาดูสิวะ ท้องฟ้าอย่างนี้หรอที่แกเรียกว่าสวย มืดยังกับพายุจะเข้าอย่างนี้เนี่ยนะ ไอ้หมูเอ้ย แกโดน"

     "อ๊ากกก อย่าทำช้านนน"

แล้วไอ้หมูหื่นก็โดนฝ่าเท้าถีบเข้าซี่โครงนอนลงไปดิ้นกับพื้น แต่เหมือนว่าไอ้หน้าหล่อจะไม่พอแค่นั้น เข้าไปกระทืบซ้ำพร้อมกับด่าไปด้วย ดีที่คนในห้องยังออกไปไม่หมดก็เลยจับแยกได้ก่อนที่จะช้ำในตาย

     "เฮ้ พอได้แล้วน่า เดี๋ยวมันก็ตายหรอก"

     "เออว่ะ มันก็แค่มองนี่หว่า ไม่ได้ลวนลามอะไร แฟนแกฉันก็มอ..มะ..ไม่มีไร"

     "แต่ฉันเตือนมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วพวกแกรู้บ้างไหม! ไอ้บ้านี่มันชอบตามคนอื่นเขาไปทั่ว ทั้งรุ่นน้องหรือพวกห้องอื่นก็ไม่อยากเข้าใกล้มันแล้ว!"

     "เออน่า อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งนาน แค่นี้ก็ปล่อยๆไปเถอะ"

     "ไม่โว้ยยย! กูจะฆ่ามานนน!"

     "อย่าทำโผ้มมม"

ผมมองฉากข้างหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ถ้าคุณได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนพวกนี้จะรู้เอง แรกๆมันก็ตื่นเต้นอ่ะนะ แต่นานไปความน่าสนใจมันก็น้อยลงเรื่อยๆจนกลายเป็นความรำคาญ 

ไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก 

ทุกเรื่องนั่นแหละ

     "เฮ้อ" 

เมื่อผมลุกขึ้นยืน ทุกคนก็หยุดกึกแล้วหันมามองผม 

อีกแล้ว 

คนพวกนี้มันอะไรกันนะ 

ทำหน้าอย่างกับผมเป็นตัวประหลาด

ผมเลิกสนใจแล้วเริ่มออกเดิน ตลอดทางคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย หลักๆก็คนรอบตัว พวกน่าเบื่อ ถ้าเลือกได้ผมอยากเกิดเป็นแมงกระพรุนจะได้ไม่ต้องเจอหน้าใคร ล่องลอยไปในทะเลได้ตามใจฉัน 

แต่ผมกลับไม่รู้เลยว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าพวกเขา

ผมกำลังถูกแทง

ด้วยมีดเล่มหนึ่ง

ตอนนี้มีดเล่มนั้นกำลังกระซวกเข้าร่างผม

เจ็บชะมัด...

สิบสาม 

สิบสี่ 

สิบห้า

ผมพยายามนับมีดเพื่อดึงสติตัวเองไว้ แต่เหมือนว่ากำลังนับแกะ เพราะสติอันน้อยนิดกำลังลดลงอย่างช้าๆ 

ไม่ 

ผมยังตายไม่ได้ 

ถึงโลกนี้มันจะน่าเบื่อขนาดใหน แต่ผมต้องไม่มาตายแบบนี้ เกิดโดนพวกเมายาแล้วคลั่งฆ่าตายตัวผมในอดีตต้องไม่ยกโทษให้แน่

แต่ก็ได้แค่คิด 

หมอนั่นอยู่ข้างหลังผม มือข้างหนึ่งล็อกคอ อีกข้างกระหน่ำแทง ใครที่เจอแบบนี้ก็ทำได้แค่ยืนรอความตาย 

อ๊ะ 

หยุดแล้ว

เมื่อมันคลายมือเหมือนว่าเรี่ยวแรงที่คอยพยุงหมดไป ตัวผมค่อยๆทรุดลงกับพื้น ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ถ้ามาถึงขนาดนี้อย่างน้อยก็ขอเลือกท่าตายหน่อยเถอะ

ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายเลือกที่มันสบายที่สุด 

แหงนมองท้องฟ้า...

แต่เหมือนว่าจะคิดผิดแฮะ

เพราะตอนนี้ฝนกำลังตก มองอะไรไม่เห็นเลย...

ในวาระสุดท้ายของชีวิตผมก็ยังเลือกผิด แต่ก็เอาเถอะ ไม่ว่าเลือกทางใหนมันก็บัดซบพอกันนั่นแหละ

สติของผมค่อยๆเลือนลางอย่างช้าๆ สุดท้ายก็ดับไป...

++++++++