​

​

บุรุษสวมเสื้อผ้าอย่างสุภาพชนเดินมุ่งเข้ามายังโรงพยาบาลไนท์ยามค่ำคืน ทุกที่ที่เขาเดินผ่านนำมาซึ่งความหนาวเหน็บอย่างไม่น่าเชื่อ แม้แต่หมอหรือพยาบาลที่พานพบยังรู้สึกหวั่นอยู่ในใจและอย่างจะยกหูโทรหารปภ.เสียเดียวนั้น แต่ตราบใดที่พวกเขาไม่ก่อเรื่องสิ่งเดียวที่ทำได้คือ เฝ้าดูอย่างหวาดหวั่น

“ญาติคนไข้หรือยังไงกัน?” เจนนี่ ที่เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดหันไปถามกับจีจี้

“ไม่น่าจะใช่นะ เดินไปทางนั้นได้ด้วยเหรอ?” จีจี้มองตามด้วยความรู้สึกต่อต้าน คนกลุ่มนั้นกำลังเดินไปยังปีกตะวันตกของตึก ซึ่งเป็นเขตต้องห้ามของทุกคน

“ท่าไม่ดีแล้ว เราควรจะไปห้ามนะ” เจนนี่ทำท่าจะเดินเข้าไปทักท้วงทว่าถูกจีจี้ดึงแขนเอาไว้เสียก่อน

“ดูตัวหน่อยทูนหัว ขืนเธอไปได้โดนพวกนั้นลากไปซ้อม รีบไปเถอะ อาจจะเป็นคนรู้จักของหมอวินก็ได้ ดีไม่ดีอาจเป็นญาติ ดูผิวเขาสิขาวซีดไร้สีเลือดเหมือนกันไม่มีผิด” จีจี้มองอย่างวิเคราะห์ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

เจนนี่ที่แม้จะรู้สึกไม่ชอบมาพากลแต่ก็ยังเดินตามเพื่อนไปเพราะการผ่าตัดที่ผ่านมายาวนานจนเธอรู้สึกล้าจนสายตัวแทบขาด

“อยากจะอาบน้ำใจจะขาด วันนี้นัดหมอเกลไปข้างนอกไหม?” จีจี้ยื่นมือไปกำลูกบิดไว้ทำท่าจะเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัว ทว่ากลับถูกเจนนี้คว้าไหล่เอาไว้เสียก่อน เจ้าตัวหันไปมองอย่างสนเท่ห์

“หมอเกลยังไม่กลับมา...”

“อ้าวเหรอ น่าเสียดายจริง งั้นเราไปกันสองคนก็ได้” จีจี้ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ตั้งท่าจะเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเดียว

“ที่นั้นไม่มีคน!” เสียงตะคอกของเจนนี่ทำให้จีจี้หันมาถลึงตาใส่

“อะไร?” คนเหนื่อยอยากจะพักเต็มที่ แต่เจนนี่ยังรบเร่าไม่เลิก

“หมอวินไปกับหมอเกล หมอวินไม่อยู่ที่เขตต้องห้ามแล้วคนพวกนั้นจะมาทำอะไร...” แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเจนนี่ทำให้จีจี้นึกตามแล้วหยั่งรู้ในที่สุด

เรื่องไม่ชอบมาพากลเริ่มเกิดขึ้นแล้ว คนพวกนั้นมาทำอะไร?

ภายใต้หลังคาที่อบอุ่นและมวยผ้าห่มที่หนานุ่ม สองร่างกอดกระหวัดกันไม่ยอมห่าง มือแกร่งลูบไล้ตามเนื้อนวลสาวอย่างลุ่มหลง ใบหน้าเย็นเยือกนั้นซุกอยู่ที่อกอวบอิ่มไม่ยอมห่าง ร่างแน่งน้อยก็นอนกอดก่ายเขากลับไม่น้อยหน้า สองกรน้อยๆกอดศีรษะเอาไว้หลวมๆพลางก้มลงจูบครั้งแล้วครั้งเล่า

ลมหายใจเย็นๆของทั้งคู่ต่างพวยพุ่งออมากระชันชิดถี่รั่วด้วยเพราะอารมณ์หวามที่แล่นพล่านอยู่ในกายมาอย่างยาวนานหลายชั่วยามอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหายไปแม้แต่น้อย

มือน้อยๆค่อยๆกอบกุมแก้มสากของเขาเอาไว้ก่อนจะดึงเอาหน้าของเขาที่ซุกไซร้อยู่ที่เนินอกอิ่มให้เงยขึ้นมารับประทับจูบแสนหวานเอาไว้ กลีบปากค่อยๆทาบทับลงอย่างดุเดือน ทั้งคู่ต่างพยายามที่จะเป็นผู้คุมเกมอย่างไม่ลดละ เมื่ออีกฝ่ายทำท่าว่าจะละเลียดลิ้มอย่างดุดัน หมอวินก็สอดลิ้นเข้าไปกวาดรสหวานของหญิงสาวเข้ามาอย่างป่าเถื่อน เขาถนัดเรื่องบีบบังคับให้อีกฝ่ายรู้สึกทรมานเพราะขาดอากาศหายใจ ทรมานจนต้องยอดลงเป็นผู้ตามที่ดีของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“อื้ออออ...หมออ...” หญิงสาวผละริมฝีปากออกมาได้อย่างยากลำบากมองตาค้อนได้สองทีก่อนจะถูกเขากดริมฝีปากทาบทับมาอีกหน ด้วยกระบวนท่าที่หนักหน่วงและรุนแรงกว่าเก่า

มือเย็นๆของเธอจิบหัวไหล่เขาจนเป็นรอยเล็บสิบนิ้ว ทว่าคนที่ถูกกระทำดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านสักนิด เขายังคงไล่ขบเม้มกลีบปากเธออย่างรุนแรงจนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดจางๆที่คละคลุ้งจนเธอหลงมั่วเมาอยู่พักใหญ่

ใครกันที่บอกว่าเขาสุภาพ เธอขอคัดค้านจนหัวชนฝาเลยทีเดียว คนๆนี้เหมือนหลุดออกมาจากป่าและกระหายในเรือนร่างของสตรีอย่างหนักหน่วง ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอเสพเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มีแต่จะลุ่มหลงมัวเมาหนักขึ้นเรื่อยๆ

แววตาสีฟ้ากระจ่างของเขานั้นเคลือบด้วยกลิ่นอายของราคะ กลิ่นของความลุ่มหลงตลบอบอวลเสียจนคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาถึงกับดวงตาพร่าเลือน

“หมอ อย่าจับตรงนั้น...เบาๆหน่อยสิคะ...ว๊ายยยอย่าทำแบบนั้น...อร๊ายยย” เสียงกรีดร้องเงียบไปครู่หนึ่งทันทีที่ความแข็งขึงของเขากล่ำกายเข้ามายึดครองพื้นที่อย่างเอาเรื่อง

เกลโก้งโค้งแอ่นก้นอยู่ใต้อาณัติของหมอหนุ่ม ผิวหลัวนวลขาวอย่างกับดอกลิลลี่ สะโพกผายของเธอมันช่างยียวนชวนให้ฟาดเป็นไหนๆ

ป๊าบบบบบ!!!

“อื้ออ หมอ!” คนตัวเล็กที่จมใบหน้ากับหมอนหันหน้ามาประท้วงคนตัวใหญ่ที่ครอบครองเรือนร่างยังไม่พอ นี่เขากำลังทำร้ายร่างกายกันชัดๆ แต่กลับถูกสายตาเย้ยหยันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หนำซ้ำยังกระแทกเอาแก่นกายเข้ามากระทุ้งกันหน้าตาเฉย

คนบ้า!

เขาถนอมเธออยู่แค่สองวันแรงหลังตอนป่วย ทว่าหลังจากร่างกายกลับมาแข็งแรงดังเก่า เธอก็จำหมอวินคนดีที่ทำทุกอย่างด้วยความแผ่วเบาไม่ได้อีกเลย สาวเจ้าเคยคิดว่าจะเอารอยช้ำเป็นข้ออ้างในการข่มขู่ให้เขาเลิกทำรุนแรง ทว่าร่างกายของเธอคล้ายกับโคถึก ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนแม้จะผ่านสมรภูมิรักอย่างหนักหน่วงกับเขาขนาดไหนก็ตาม

เสียงฝนที่ดังลอดเข้ามาในห้องนั้นยังไม่รุนแรงเท่ากับท่วงทำนองสวาทที่เขาปรนเปรอ มันทั้งเผ็ดร้อนและช่วยให้หายใจขาดช่วงเป็นไหนๆ เขามีลีลารักที่รัญจวนใจและเป็นผู้นำที่ดีอย่างเหลือร้าย ที่น่าละอายคือเธอยอมเป็นผู้ตามเขาอย่างทาสสวาทคนหนึ่ง

ครั้นเสร็จกามกิจรอบรอบสุดท้ายก็เกือบจะย่างเข้าอีกวัน คนหนุ่มที่ว่าแกร่งเมื่อถูกรีดน้ำออกมาจนหมดสิ้นก็สิ้นไร้ไม่ต่อ เขาเหนื่อยหรือง่วงก็สุดรู้ ร่างเย็นชืดของเขาล้มทับร่างเธอและกอดก่ายเอาไว้อย่างแสนรักแสนหวง

อุณหภูมิผิวที่เย็นเสมอกันของทั้งคู่ทำให้เกลสัมผัสไม่ได้ถึงความเย็นของร่างกายเขาเหมือนแต่ก่อน มันให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาด เธอร็สึกว่าเขาตัวอุ่นขึ้นและผิวของเธอก็เริ่มจะซูบซีดลงจนกลายเป็นสีขาวกระจ่างอย่างเขาเข้าไปทุกวัน การที่เขาคอยเฝ้าดูอาการเธออย่างใกล้ชิดมาตลอดสามสี่วันนี้ ผลรับที่ได้คือเธอกลายเป็นผู้ป่วยรายใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว อีกสองวันหมอวินจะสอนให้เธอได้รู้จักวิธีการรักษาชีวิตให้รอดจากเจ้าเชื้อวายร้าย เธอทำใจมาได้สักพักแล้วว่าการดื่มเลือดน่าจะเป็นหนทางของมัน แต่พอคิดว่าต้องกินเลือดคนสดๆมันก็ทำให้รู้สึกคลื่นเหี้ยนอย่างบอกไม่ถูก

ระหว่างที่ความคิดต่างๆของเกลกำลังตื่นตัวในเช้าตรู่ สายจากทางไกลก็ดังขึ้นรบกวนการผลอดรักของชายหญิง คนข้างกายที่งีบไปได้ไม่ถึงสิบนาทีก็เงี่ยหูฟังด้วยความชินของประสาทสัมผัสที่ดีเลิศของเขาเอง

“มีคนเข้าไปในตึกฝั่งตะวันตกคะ”

​