เวลา 12:45 น.

เวลา 19:00 น.

ปิดการแจ้งเตือน

ณ บ้านยายของญา

ญาเปิดประตูเข้ามาในบ้านด้วยความเงียบเหงา ตั้งแต่คุณยายของญาเสีย เธอก็ไม่เคยกลับมาที่นี้เลย ญาไปอยู่กับคุณแม่ตั้งแต่วันที่เผาคุณยายเสร็จ อยู่กับคุณแม่ได้12ปี คุณแม่ของเธอก็เสียชีวิต ครั้งนี้มันทำให้ตัวของญาเสียใจมากจนไม่สามารถจะรับความรู้สึกนี้ไหว

ญามองไปรอบๆบ้าน ได้แต่คิดถึงคุณยายและคุณแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว

ญาทรุดลงกับพื้น พร้อมร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

เช้าวันต่อมา..

ญาเก็บของของคุณยาย นั่งคิดถึงวันเก่าๆ เธอโตมากับยายตั้งแต่เด็กๆ เพราะแม่ต้องทำงานที่กรุงเทพเพื่อส่งญาเรียน ส่วนคุณพ่อของญานั้นได้เกิดอุบัติเหตุ ตอนแม่ของญาตั้งครรภ์ได้4 เดือน

ญาเจอกล่องไม้กล่องหนึง มันเป็นกล่องไม้เก่าสีน้ำตาลเข้ม ขนาดเท่าสมุดA5

ญาร้องด้วยความตื่นเต้น ในกล่องไม้นั้นมีปิ่นปักผมสีทอง ที่ประดับหัวปิ่นด้วยทับทิ่มสีแดงเลือดหมู

และในกล่องไม้นั้น มีกระดาษใบหนึ่งที่เป็นข้อความภาษาแปลกๆ ที่ญาอ่านไม่ออก เป็นเหมือนจดหมายถึงใครสักคน

เวลา 20:37 น.

ญาออกมานั่งหลังบ้าน บรรยากาศเงียบสงบ มีเสียงน้ำไหลผ่าน และเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง

ญาหยิบปิ่นที่เจอในกล่องไม้เก่าขึ้นมาดู

ญาเงยหน้ามองดวงจันทร์ สลับกับมองป่าตรงข้ามที่มีแม่น้ำกั้น

เสียงอุทานออกมาเบาๆ ใจของญาเต้นแรงขึ้น

ภาพที่ญาเห็น เป็นเงารูปร่างคล้ายกับคนแต่งกายสวมเสื้อคลุมยาวนุ่งโสร่ง มีชฎาทรงสูง

ทันใดนั้น ท้องฟ้าเปิดแสงดวงจันทร์กระทบลงมาบนพลอยที่ประดับที่ปิ่น ที่อยู่ในมือของญา มีลมพัดผ่านตัว ภาพในหัวของญาก็แสดงให้เห็นถึงชายคนนึงที่แต่งตัวคล้ายกษัตริย์ กำลังกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนกับเธอ

ญาพูดออกมาเสียงเบาๆ

แล้วเธอก็หมดสติบนเก้าอี้หลังบ้าน

.

.

.