​

“อย่าให้เจอคราวหน้าแล้วกัน จะซ่าไม่ออกเลยคอยดู”

เด็กหนุ่มลูกครึ่งคาดโทษอีกฝ่าย ไม่เพียงแค่นั้น แม่เด็กสาวสตอล์กเกอร์ยังทำให้เขาคลาดกับบิดาอีกต่างหาก หากไม่มามัวเสียเวลาอยู่ตรงนี้ บางที่เขาอาจจะได้เห็นหน้าตา ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ที่ยึดนิคาโอไว้กับตัวได้นาน แสดงว่ามีดีอยู่ไม่น้อย

“กลับเถอะไมเคิล” ซีโน่บอกเมื่อคิดว่าตามบิดาไม่ทันแล้ว

“นายน้อยจะไปไหนต่อไหมครับ”

“ผมอยากกลับไปดูหน้าเจ้าหมายักษ์ ป่านนี้คงอาละวาดน่าดู หึๆ” เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่กว่าจะออกมาจากเพนต์เฮาส์ได้ ก็ต้องสู้รบกับเจ้าออพติมัสเสียจนเหนื่อยหอบ แต่หมาสี่ขาหรือจะสู้คนได้

“งั้นเรารีบกลับกันเถอะครับ ถ้านายรู้ผมอาจจะถูกหักเงินเดือนที่ปล่อยให้ลูกชายถูกขังอยู่ในห้องน้ำก็ได้”

ไมเคิลคำนวณเงินเดือนในใจว่าตอนนี้ยังมีเหลือให้ผู้เป็นนายหักอีกหรือไม่ อีกใจก็นึกสงสารเจ้าออพติมัส ที่ถูกล้างแค้นโดยการถูกจองจำในห้องน้ำหรู

“งั้นขอแวะสนามแข่งสักสองสามชั่วโมงแล้วกัน ป่านนี้หมอนั่นคงนอนเย็นสบายอยู่ในห้องน้ำ ฮ่าๆ”

พูดจบคนเจ้าคิดเจ้าแค้นก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้นเมื่อคิดถึงเจ้าหมายักษ์ที่ต้องถูกขังอยู่ในพื้นที่จำกัด เพราะนิสัยของไซบีเรียนฮัสกีนั้นเป็นหมาจอมซน และเขาก็เชื่อว่าเจ้าออพติมัส ไพร์ม ก็คงยิ้มไม่ออก

“เหมือนกันยิ่งกว่าแกะเสียอีก” ไมเคิลพูดกับตัวเองเมื่อเห็นท่าทางของซีโน่ หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาที่ได้อยู่ด้วยกันทำให้เขารู้ว่าซีโน่นั้นมีบุคลิกท่าทางเหมือนนิคาโอทุกกระเบียดนิ้ว ที่สำคัญที่เหมือนมากคือนิสัยใจคอ

แม้ผู้เป็นนายจะปฏิเสธมาโดยตลอดว่าหนุ่มลูกครึ่งคนนี้ไม่ใช่ลูกของตัวเอง ทว่าเวลานี้เขาเชื่อเหลือเกินว่าเรื่องนี้ต้องมีมูล และมีเค้าของความเป็นจริงอยู่เกินครึ่ง ไมเคิลฟันธง

ทางด้านมาเฟียหนุ่มที่ถูกแม่กระต่ายน้อยเมินไม่พูดไม่จาด้วยมาหลายชั่วโมง ตั้งแต่กลับจากห้างสรรพสินค้าก็ตามง้อไม่ห่าง ทว่าแม่คนใจแข็งก็ยังไม่ปริปากพูดด้วยแม้แต่คำเดียว

“มันไม่ใช่แบบที่คุณเข้าใจนะทูนหัว” นิคาโอพยายามอธิบาย แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีสนใจ ยังนั่งนิ่งเงียบมาตลอดตั้งแต่มาถึงห้องพัก แต่เรื่องแค่นี้เขาไม่มีทางยอมแพ้ให้เธอถอยห่างจากเขาหรอกนะ

“ริฮานน่าเป็นเพื่อนผม” ชายหนุ่มอธิบายตามความเป็นจริง

“...”

นิรดายังคงเงียบ ไม่ได้ฟังในสิ่งที่มาเฟียหนุ่มพยายามอธิบาย เพราะกำลังถามใจตัวเองถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ ตอนที่เจอริฮานน่า เจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยตามแบบฉบับของสาวอิตาลีโดยแท้ ไม่แปลกเลยหากทั้งสองกำลังคบหาดูใจกัน ทว่าสิ่งที่แปลกไปคือใจเธอเอง เพราะมันกำลังจะไม่ใช่ของตัวเธออีกต่อไป มันตื่นเต้นดีใจทุกครั้งยามที่เขาอ่อนโยนและทะนุถนอมเธอ แต่มันก็เสียใจทุกครั้งเช่นกันยามรู้ว่าเขามีคนอื่นอยู่แล้วทั้งคน

‘แกกำลังหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้อย่างนั้นรึ ยายฝัน’ นิรดาถามตัวเอง

คำตอบที่ได้กลับมาน่าตกใจ เพราะตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในบ่วงของซาตานร้ายที่สร้างกับดักไว้ แม้จะมีภูมิคุ้มกันจากเรื่องเมื่อหลายปีก่อน และปฏิญาณตนแล้วว่าจะไม่ไปข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกเด็ดขาด ทว่าพอตกมาอยู่ในสถานการณ์จริงแบบนี้กลับควบคุมหัวใจตัวเองได้ยากลำบาก นี่สินะเสน่ห์ที่ผู้หญิงค่อนโลกหลงใหลในตัว นิคาโอ เบคเค็ตต์ คิงส์ตัน

‘แกไม่ได้หวั่นไหวหรอกยายฝัน แกแค่เผลอใจให้กับความเสเสร้งแกล้งทำของเขาเท่านั้น’

หญิงสาวพยายามปลอบใจตัวเอง แต่ไม่ว่าจะยกเหตุผลใดมาอ้างก็มีผลลัพธ์ไม่ต่างกัน คือเธอกำลังมีใจให้ผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือกับดัก แต่เหตุไฉนยังยอมเดินเข้าไปในกับดักนั้นอย่างเต็มใจ

‘เธอควรจะทำยังไงต่อไปดี’ หญิงสาวถามตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อวงแขนแกร่งโอบรอบลำคอ และใบหน้าคมซบลงที่บ่าจากทางด้านหลัง เสียงอู้อี้ดังตามมา

“ผมขอโทษที่รัก แต่ริฮานน่าเธอเป็นเพื่อนผมจริงๆ”

“...”

เขาอธิบายเรื่องราวของริฮานน่าให้หญิงสาวฟังตั้งแต่เริ่มต้นรู้จักกัน ก่อนที่เพื่อนสาวจะหลงเข้าไปในบ่วงลึกลับของไมลีย์ มือขวาซึ่งเปรียบดังพี่ชายของเขา แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรแม่กระต่ายน้อยก็ยังคงนิ่งเฉย จนสุดท้ายเขาต้องใช้ภาษากายเข้าช่วย โดยการคุกเข่าบนพื้นและสวมกอดเธอจากทางด้านหลังตามคำแนะนำของเพื่อนรัก

‘ผู้หญิงมักแพ้ทางผู้ชายอ่อนโยน ถ้าเขายังนิ่งอยู่ แกก็ใช้ภาษากายช่วยเจรจา’ รอสส์ได้กล่าวไว้เมื่อไม่นานมานี้

“ได้โปรดคุยกับผมที” ชายหนุ่มอ้อนวอน

หากใครได้ยินว่าผู้ยิ่งใหญ่ในวงการธุรกิจโลจิสติกส์อย่างนิคาโอกำลังคุกเข่าให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว คงคิดว่าเป็นเรื่องตลกสิ้นดี แต่ทุกอย่างย่อมมีโอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ

แม้ในโลกธุรกิจชายหนุ่มจะมีอำนาจมากมายและไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร แต่ในเรื่องของหัวใจ เขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ผู้หญิงที่รักใจอ่อน และพร้อมจับมือเดินไปพร้อมกัน ซึ่งผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขายอมคือผู้หญิงตรงหน้านี้เท่านั้น

“เอ่อ...คือ” คนถูกอ้อนทำตัวไม่ถูก แต่ใช่ว่าคนขี้อ้อนจะเห็นใจ

“คืนนี้ผมต้องออกงาน แต่ไม่มีคู่ควง...ที่รู้ใจ” ชายหนุ่มปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะทำให้สาวเจ้าตกใจด้วยการหมุนเก้าอี้ที่เธอนั่งให้หันมาหาเขาแล้วอ้อนต่อ

“ช่วยเป็นผู้หญิงคนนั้นให้ผมได้ไหมครับ”

“เอ่อ...” นิรดาอึกอัก แค่การชวนไปออกงานในฐานะคู่ควงกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกขอแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น แล้วหัวใจที่เป็นของเขาไปเกินครึ่งจะต้านทานได้นานเท่าไร

“นะครับคนดี นะครับๆ” ชายหนุ่มจับมือนุ่มมาถูแก้ม เผื่อหญิงสาวจะใจอ่อน ซึ่งดูเหมือนว่าจะได้ผลไม่น้อยเลยทีเดียว

“ค่ะ”

กว่าจะรู้ตัวเธอก็ตอบตกลงไปเสียแล้ว ทำให้คนขี้อ้อนยิ้มหน้าบาน และเธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารอยยิ้มของนิคาโอทำให้เธอใจเต้นแรง และอยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้ไปอีกนาน

“เราไปเลือกชุดกันดีกว่าเนอะ” นิคาโอชวนอย่างตื่นเต้นดีใจ เพราะจะใช้โอกาสนี้เปิดตัวแม่กระต่ายน้อยของตนด้วย ไม่ว่าเธอจะพยายามตีจากเขาอีกกี่ครั้งก็คงลำบากกว่าเดิม เพราะเธอจะเป็นที่รู้จักของคนทั้งโลก

“ค่ะ”

หญิงสาวรับคำอย่างง่ายดาย ใจอ่อนยวบลงมากเมื่อเห็นท่าทีกระตือรือร้นของคนตัวโต

มันคงไม่แปลกใช่ไหมที่คนเราจะตกหลุมรักผู้ชายคนเดิมซ้ำๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ดวงตาสีสวยของเขาทำให้เธอเผลอใจตั้งแต่วินาทีที่ได้สบตา แม้เคยมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้น และเธอพยายามพาตัวเองออกจากวังวนแห่งรักนั้น แต่เมื่อพบกันอีกครั้งแบบไม่ได้ตั้งใจ ความรู้สึกเดิมเมื่อเจอกันครั้งแรกก็ไหลกลับมา แถมเจ้าตัวยังทำตัวให้ความรู้สึกนั้นชัดเจนมากขึ้น

บางครั้งเราอาจจะคิดหรือตัดสินปัญหาของคนอื่นได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อเป็นปัญหาเราเองมันกลับยากลำบาก เพราะเราไม่ได้ใช้แค่สมองในการคิด แต่เราใช้ทั้งหัวใจในการตัดสิน

...แล้วจะผิดไหมหากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง