ตอนที่17 เป็นของกู… จนกว่าจะตาย
-
09:51 น.
-
วายุ
กูเตือนแล้วใช่ไหม ว่าอย่าหนี
-
น่านฟ้า
หนูไม่ได้หนี… หนูแค่กลับห้องตัวเอง
-
วายุ
ไม่ใช่ห้องของมึงอีกแล้ว
-
วายุ
ห้องมึงคือตรงข้างเตียงกู ตรงอกกูที่มึงต้องซุกทุกคืน!
-
น่านฟ้า
พี่วายุ… พูดเบา ๆ หน่อยได้ไหม
-
น่านฟ้า
คนข้างห้องได้ยินหมดแล้ว
-
วายุ
กูอยากให้ทั้งชั้นรู้ ว่ามึง ‘เป็นของกู
-
น่านฟ้าเดินไปห้องเรียนแบบตัวสั่น เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้ปล่อยให้หลับเลย ทั้งจูบ ทั้งกัด ทั้งขบ ทั้งครอบครอง ทุกอย่างที่ ‘ยินยอม’ ทั้งที่ปากบอกปฏิเสธ แต่ตัวกลับตอบสนองแทบคลั่ง
-
.
-
11:20 น.
-
น่านฟ้า
พี่วายุ พี่ส่งใครตามหนู?
-
วายุ
ทำไม? คิดจะหนีอีก?
-
น่านฟ้า
เปล่า… หนูแค่รู้สึกเหมือนโดนจับตามองตลอดเวลา
-
วายุ
กูแค่กันคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้มึง
-
วายุ
เพราะมึงมันน่ารักจนคนอยากแย่ง
-
ช่วงบ่ายมีรุ่นพี่คนหนึ่งมาชวนไปนั่งกินข้าว น่านฟ้ากำลังลังเล แต่ยังไม่ทันตอบ…
-
.
-
.
-
วายุ00:00:17
-
วายุ
กูบอกแล้วใช่ไหมว่าใครมายุ่งกับมึง กูจะหักขามัน!
-
น่านฟ้า
พี่ฟังหนูก่อน—
-
วายุ
ไม่ต้องอธิบาย แค่กลับห้องกูเดี๋ยวนี้!
-
น่านฟ้าถูกลากกลับห้องทันที และนั่นคือจุดเริ่มของค่ำคืนที่ร้อนแรงที่สุด
-
.
-
18:12 น.
-
.
-
น่านฟ้า
พี่… หนูเจ็บ
-
วายุ
อย่าทำเสียงแบบนั้นใส่กู… กูจะยิ่งไม่หยุด
-
เสียงลมหายใจหนัก ๆ เสียงมือกระชากเสื้อ เสียงโซ่ข้อมือที่วายุเตรียมไว้ก่อนหน้านั้น…)
-
.
-
วายุ
คืนนี้มึงจะไม่ได้นอน… เพราะกูจะเอาความคิดเรื่องผู้ชายคนอื่นออกจากหัวมึงให้หมด
-
น่านฟ้า
(เสียงสั่น): “พี่วายุ… หนูรักพี่นะ”
-
วายุ (เสียงอ่อนลงครั้งแรก)
-
วายุ
“กูก็รักมึง… รักจนจะคลั่งอยู่แล้ว
-
คืนนั้นน่านฟ้าถูก ‘สั่งสอน’ แบบที่ลืมไม่ลง และมันไม่ได้จบแค่ร่างกาย แต่มันเป็นคืนที่เขายอมสารภาพ… ว่าเขารักจนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
-
.
-
ตอนที่18
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()