ตอนที่16 กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าหนี.
-
12:00 น.
-
น่านฟ้า
พี่วายุ หนูจะไปหาพ่อเย็นนี้นะ
-
วายุ : อ่านแล้ว
-
วายุ
กูไปด้วย
-
น่านฟ้า
ไม่เป็นไรพี่… เดี๋ยวพ่อถาม หนูอธิบายไม่ถูก
-
วายุ
งั้นมึงจะไปคนเดียว? ในสภาพแบบนี้?
-
วายุ
คิดว่ากูจะปล่อยมึงเดินออกจากห้องในสภาพที่มีรอยกูเต็มตัวเหรอ?”
-
น่านฟ้า : อ่านแล้ว
-
น่านฟ้า
…..
-
วายุ
คืนนี้กูจะไปส่ง ไม่ต้องเถียง กูหวง กูหึง และกูไม่ให้ใครได้มองมึงแบบเมื่อคืนอีก
-
น่านฟ้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เหมือนจะร้องไห้ แต่มือเล็กกลับจับชายเสื้อเขาไว้แน่น… ไม่ได้ผลัก ไม่ได้หนี
-
.
-
21:40 น.
-
วายุ
กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้ามึงยังคิดจะหนีกูอีก… กูจะ ขังมึงไว้ ทั้งชีวิต
-
น่านฟ้า
แล้วพี่จะรักหนูไปจนถึงตอนนั้นได้ไหม…?
-
วายุ
กูไม่ได้แค่รัก กูคลั่งมึงไปแล้ว…
-
เขากดร่างของน่านฟ้าลงบนโซฟาในห้อง สายตาดุจัด รุนแรง แต่ลึกข้างในเต็มไปด้วยความรักที่เดือดดาล มือหนากำข้อมือน่านฟ้าไว้แน่น ก่อนจะโน้มตัวลงมาครอบครองริมฝีปากเธออีกครั้ง ทั้งหยาบ ทั้งลึก ทั้งร้อนแรง และเต็มไปด้วยความต้องการครอบครองอย่างแท้จริง
-
.
-
22:08 น.
-
วายุ (กระซิบชิดหู)
-
.
-
วายุ
มึงไม่มีทางไปไหนได้อีกแล้ว มึงเป็นของกู… ของกูคนเดียว
-
น่านฟ้า
พี่… อย่าทำแบบเมื่อคืนอีกนะ… หนูจะตายเพราะใจมันเต้นไม่หยุด…
-
วายุ
ก็ตายบนตัวกูนี่แหละ
-
เสียงหัวเราะเบา ๆ ในความมืด พร้อมเสียงเตียงที่สั่นเบา ๆ และเสียงลมหายใจหนัก ๆ ที่เริ่มประสานกันอีกครั้ง คืนนี้… จะไม่มีใครหนีจากกันอีกแล้ว เพราะเมื่อ ‘รักจนเสียสติ’… ก็ไม่มีใครยอมแพ้
-
.
-
ตอนที่17
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()