วายุ : (อ่านข้อความเงียบไปเกือบชั่วโมง)

คืนที่ห้องพักมืดสนิท วายุดึงน่านฟ้าลงนั่งบนเตียง แล้วกระชากเธอเข้าหา ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นปีศาจที่เต็มไปด้วยความหึงหวงอย่างไม่อาจควบคุม

วายุ (เสียงต่ำกดข่มขู่)

น่านฟ้าสั่น ไม่กล้าสบตา แต่สายตาวายุร้อนแรงเกินไป เธอจึงกลืนน้ำลายแล้วพูดเบา ๆ

.

วายุ (ข่มขวัญต่อ)

.

มือวายุบีบไหล่เธอแน่นจนเจ็บ จากนั้นจูบหนักหน่วงแบบไม่มีการปรานี ริมฝีปากกัดลงบนริมฝีปากนุ่ม ๆ ของน่านฟ้าอย่างแรงจนเธอแทบขาดใจ

.

วายุ (กระซิบกลางจูบ)

น่านฟ้าพยายามจะผลักเขาออก แต่แรงวายุเหมือนพายุ เขาใช้แขนล็อกทั้งตัวเธอไว้แน่น จูบเปลี่ยนเป็นการกัดคอและใช้ลิ้นชอนไชอย่างครอบครอง

.

น่านฟ้า (เสียงสั่น)

วายุไม่พูดอะไร เขาแค่ลากเธอไปยังเตียง กระชากเสื้อผ้าออกทีละชิ้น มือหยาบกร้านสอดคล้องกับความร้อนแรงที่ถาโถมเข้ามา

.

วายุ (คำพูดแรง)

ร่างกายของทั้งสองสื่อสารกันด้วยความร้อนแรง ทั้งความดิบและความอ่อนโยนปะปนกันจนกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

เสียงครางและลมหายใจหอบหนักในห้องเล็ก ๆ ทุกความหึงหวงถูกระบายผ่านสัมผัสที่แรงแต่ยังคงเต็มไปด้วยความรัก

.

น่านฟ้า (กระซิบระหว่างคืนที่เร่าร้อน)

วายุ (ตอบด้วยเสียงแหบ)

.

.

ตอนที่15