หักเหลี่ยมรัก… นายมาเฟียเถื่อน: ตอนที่1 เดินชนไม่ขอโทษ…อยากหาเรื่องก็บอก

18:24 น.
วายุ

เดินชนคนแล้วเงียบคือปกติของมึงเหรอวะ?
วายุ

ไม่พูด ไม่หัน ไม่ขอโทษ กูต้องถามอีกมั้ยว่าตั้งใจรึเปล่า?
วายุ

มองหน้ากูอีกที กูถอดลูกตาให้แน่
วายุ

หรือต้องให้กูเรียกคนไปเคลียร์?
(…ไม่มีการตอบกลับ…)
18:30 น.
วายุ

โอเค กูถือว่าตั้งใจ
(ส่งรูป — [รองเท้าเปื้อนน้ำที่โดนเหยียบ])
วายุ

เดี๋ยวเจอกันที่คณะ กูมีเรื่องให้มึง “ขอโทษ” จนลิ้นแห้งแน่
19:00 น.
ชื่อในมือถือ: “วายุ”เจ้าถิ่นแห่งคณะวิศวะ
น่านฟ้า

ขอโทษค่ะ
น่านฟ้า

หนูไม่ได้ตั้งใจจะเดินชน หนูมองไม่เห็นว่าพี่กำลังเดินมา
น่านฟ้า

ถ้ามีค่าเสียหายหนูจะรับผิดชอบให้ค่ะ
(อีกฝั่งอ่านแล้วไม่ตอบ…)
19:05 น.
น่านฟ้า

พี่โกรธหนูมากเลยใช่มั้ยคะ?
19:07 น.
วายุ

ไม่ต้องมาทำเสียงเรียบร้อยในแชท มึงนิ่งใส่กูหน้าตึกเหมือนกูเป็นอากาศ แล้วจะมาขอโทษในแชทเหรอ?
วายุ

ช้าไปละ
วายุ

กูไม่ได้อยากได้เงิน
วายุ

กูอยากได้คำขอโทษแบบที่กูพอใจ
19:10 น.
น่านฟ้า

หนูพูดขอโทษไปแล้ว
น่านฟ้า

ถ้ายังไม่พอใจ หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ
น่านฟ้า: (อ่านข้อความแล้วถอนใจ)
วายุ

วันพรุ่งนี้เจอกูที่สนามบาส ตอนเลิกเรียน
วายุ

ถ้ามึงไม่มา… กูจะไปหามึงถึงห้องเรียน
น่านฟ้า

ค่ะ…หนูจะไป
น่านฟ้า : เห้อ “มันแค่เดินชน ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เห็นจริงๆทำไมต้องโกรธกันขนาดนั้นด้วย…” — น่านฟ้าก้มมองปลายเท้าของตัวเองที่เริ่มสั่น เธอไม่ได้กลัวเขา…แต่เธอกลัวจะกลับไปเป็น “คนที่ไม่มีใครปกป้อง” เหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง
“ความรู้สึกในมุมเงียบ”
ตอนที่2

ปรับแต่งการอ่าน

พื้นหลังการอ่าน

ความเร็วในการอ่านแบบอัตโนมัติ

เสียงข้อความ

ตอนที่1 เดินชนไม่ขอโทษ…อยากหาเรื่องก็บอก

ความคิดเห็นปักหมุด

ความคิดเห็นทั้งหมด ()