// ทายาให้

เจ็บมั้ย // น้ำเสียงอ่อนโยน

ไหนว่าเลิกกันแล้ว

// จ้องหน้าว่านใกล้ๆ

// เอื้อมมือไปลูบแก้ม ( เผลอตัว )

( คิดถึง โหยหา )

// ค่อยๆ โน้มคอว่านลงมา // ประกบปากด้วยความคิดถึง

//ผละจูบ

..................// มอง นิ่ง

( พยายามตั้งสติ ) // เบี่ยงตัวออก

ผมขอโทษ // เบี่ยงหน้าออก

// มองตาม ( หวั่นไหว )

พี่แม็กซ์ทำอะไรคะเนี้ย

ข้าวต้มกุ้งครับ

( หน้าของว่านลอยเข้ามา ) ( คิดถึงเรื่องราวของตัวเองกับว่าน )

ไหนมาชิมสิ๊

ใครมาคะ

// เปิดประตู

แม่ ( ตกใจ )

เออ ..............ฉันเอง ขอบใจนะที่ยังจำแม่ตัวเองได้ // เดินเข้าห้อง

// เดินตามเข้ามา

// ชะงัก // มองคนตรงหน้า

คุณแม่ สวัสดีค่ะ // ยกมือไหว้

ตาแม็กซ์ นี่มันอะไรกัน // หันมองหน้าแม็กซ์

..................... // นิ่ง

ไหนเมียแก

................ // หันมองหน้าปานวาด // อึกอัก

เมียไหนคะคุณแม่ ตรงนี้ก็มีแค่พลอย ที่อยู่กับพี่แม็กซ์ตั้งแต่เมื่อคืน

.................. ( หน้าชาวาบ )

แกนี่เป็นคนยังไงห๊ะตาแม็กซ์

ทำไมความรักของแกมันถึงได้วุ่นวายแล้วก็ทำร้ายใครต่อใคร แม้กระทั้งตัวเองแบบนี้

คุณแม่คะ เราสองคนรักกัน...........// กำลังจะอ้าปากพูด

เธอหยุดพูดก่อน // หันมอง หน้าดุ

// สะดุ้ง

ทำไมแม่จะไม่รู้เรื่องระหว่างแกกับว่าน

แม่รู้ด้วยซ้ำว่า แกมีเงื่อนไขอะไรต่อกัน แม่สืบจนรู้ทุกอย่างนั้นแหล่ะ

แต่ที่แม่ปล่อยให้ว่านอยู่ต่อ เพราะแม่เห็นว่า เธอเป็นคนทำให้แกมีความสุขอีกครั้ง

...................... ( ใจสั่น ) // คิดตามที่ปานวาดพูด

แกยิ้ม แกหัวเราะ มากกว่าเดิมที่แกเคยเป็นอยู่ด้วยซ้ำ

นั้นคือเหตุผลเดียวเลยที่คนเป็นแม่อย่างฉัน ยอมลดมาตรฐานคู่รักลูกชายคนเดียว

ฉันมองข้ามฐานะ มองข้ามทุกอย่างได้ เพียงเพราะว่านทำได้ในสิ่งที่ไม่เคยมีคนไหนทำได้ // หันมองหน้าพลอย // หน้าตาดุดัน

ตัวแกเองก็เถอะ ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองสักที ก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป

ยอมรับสักทีว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว อย่าไปยึดติดกับสัญญาที่แกพยายามรักษาอยู่ฝ่ายเดียว

ถ้าแค่นี้ยังคิดไม่ได้ ไม่รู้ใจตัวเอง ก็แล้วแต่แกเลยแล้วกัน

แต่แม่บอกไว้เลย ไม่ต้องพาใครไปหาแม่แล้ว แม่เหนื่อย.............// เดินออก

// รีบเดินตาม

คุณแม่พูดอะไรก็ไม่รู้ พี่แม็กซ์อย่าไปฟังนะคะ // กอดแขน

// คิดตามที่ปานวาดพูด // หันมองพลอย ( รู้สึกอึดอัด )

แม่ฝากขอโทษนะครับที่วันนี้ไม่ได้มา พอดีญาติมาที่บ้าน แต่ว่าแม่อยากให้คุณน้าได้ทานครับ

ผมก็เลยอาสาเอามาให้แทน // ยื่นของฝากให้

ขอบใจมากนะลูก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ( หยอกกัน )

อ้าว.....ว่าน คิว มาพอดีเลย

แล้วดูวิ่งไล่กันมาเป็นเด็กๆ ( เอ็นดู )

// หันมองตามเสียง

ทำไมได้มาพร้อมน้อง

มั่วล่ะ แย่งอะไรวะ เธอนั้นแหล่ะ มาแย่งของเค้ากิน

// ยิ้มตาม ( ว่าน )

มารู้จักพี่ซันก่อนเร็วทั้งคู่เลย

นี่พี่ซัน ลูกน้าบัว เพื่อนสนิทแม่ไงจำได้มั้ย

จะไปจำได้ไง พี่เค้าเพิ่งกลับจากเกาหลี

ถึงว่า หล่อโอปป้ามาก สเปคเธอเลยค่ะชวรินทร์ หล่อโอปป้าแบบนี้

สวัสดีครับ // ยิ้มทักทาย

โอ้ย......อะไรวะ เบียดทำไมเนี้ย เขินมากหรือไง

// ส่ายหน้าเอ็นดู

ไม่รู้จักอายพี่เค้าเลยนะ หยุมหัวกันโชว์พี่ซันเลยพวกนี้

เธอนั้นแหล่ะ // ขยับเบียดคืน

( น่ารักจัง ) // คิดในใจ // ยิ้มตาม

( คิดถึงเรื่องราวของตัวเองกับว่าน )

( คิดถึงเรื่องราวของตัวเองกับพลอย )

// เตรียมของทำขนม

// เดินเข้ามา // กวาดสายตามองหาว่าน

ข้าวหอม เชฟว่านล่ะ

เชฟว่าน ขอออกไปหาใครสักคนนี่แหล่ะครับ

หาใคร ?

เชฟรับโทรศัพท์แล้วก็ขอออกไปสัก 15 นาทีครับ // ยิ้ม

ลูกค้าเหรอ

ไม่นะครับ เห็นว่า พี่ที่รู้จักกัน

ใครกัน // พูดคนเดียวเบาๆ

ข้าวหอมคนที่มาหาเชฟว่าน หล่อมากแกร๊........... ฉันจะเครซี่ตายยยย // พูดเสียงดัง // เดินเข้ามา ( ไม่ทันมอง )

// ส่งซิก

// หันตามเสียง

อุ้ย............บอส // โค้ง

ขอโทษที่เสียงดังค่ะ ฝันคิดว่าข้าวหอมอยู่คนเดียว

เชฟว่านอยู่ไหน

เอ่อ............. // เลิ่กลั่ก

// หันมองหน้าทอฝัน // หน้าตึง

ร้าน Copfee Cafe ค่ะ

// เดินออก

แกร...........ไม่ตั้งใจแหกปากมานะเว้ย ใครจะไปคิดว่าบอสอยู่ในครัววะ

ก็ดีแล้ว // ยกยิ้ม

นี่อาจจะเป็นข้อดีที่เธอแหกปากก็ได้นะฝัน // เดินไปทำงานต่อ

จริงเหรอวะ // เกาหัว งงๆ