___

วันถัดมา

ณ ไกรอัครวรกุล กรุ๊ป

ครืดดด

สายตาคมหันไปมองประตูเลื่อนที่ถูกเปิดออกก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นปู่ของตนเดินเข้ามา

รามพยักหน้าเบา ๆ มือล้วงในกระเป๋ากางเกงพลางยืนมองเตชินท์เงียบ

เตชินท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่รามจะพยักหน้าตามเช่นกัน

|

ณ สตูดิโอทัศนา

แก้วน้ำหวานในมือรุจถูกยื่นให้กับกลิ่นพ่าย

รุจเดินเข้าไปในเฟรมถ่ายภาพทำให้กลิ่นพ่ายมองเห็นรุจผ่านจอกล้องที่เซ็ตเอาไว้

กลิ่นพ่ายเดินไปวางแก้วน้ำบนโต๊ะใกล้ ๆ และเดินกลับมาปรับเซ็ตกล้องอีกครั้งโดยมีรุจเป็นคนทดลองแสงเหล่านี้ให้เขา

อยู่ ๆ รุจก็เดินเข้ามาใกล้กล้องที่กลิ่นพ่ายกำลังลองมันอยู่ ทำให้ร่างบางละสายตาจากกล้องขึ้นมองชายร่างสูงตรงหน้า แววตาทั้งสองผสานกันท่ามกลางห้องสตูที่มีเพียงพวกเขาสองคน

* เจ็ดปีก่อน *

กลิ่นพ่ายใช้เพียงสองนิ้วในการจับกล้องขนาดจิ๋วนี้ขึ้นดูด้วยสีหน้าสงสัย ทำเอาเตชินท์แอบยิ้มตามกับภาพตรงหน้าก่อนที่ร่างบางจะยกมันขึ้นส่องรูตรงกลางของกล้องโดยหลับตาหนึ่งข้าง ทว่ากลับไม่เห็นวิวเมืองตรงหน้าแต่เห็นชื่อของเขาอยู่ภายในนั้น...

Klinphai ♡

กลิ่นพ่ายลดกล้องจิ๋วลงและหันมามองเตชินท์ที่ยืนยิ้มมองเขาอยู่

เตชินท์ไม่ตอบแต่หยิบสร้อยในมือกลิ่นพ่ายมาและสวมใส่ที่คอระหงของกลิ่นพ่ายทำให้ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองเข้าใกล้กันอย่างไม่อาจะละได้

เตชินท์เมื่อสวมสร้อยให้เสร็จจึงเลื่อนใบหน้าออกห่างคนตัวเล็กเล็กน้อยเพื่อสบตาคู่สวยตรงหน้านี้

มือเล็กกำสร้อยที่สวมอยู่เอาไว้แน่น...ผ่านมาหลายปี แต่สร้อยเส้นนี้...ไม่เคยถูกถอดออกจากลำคอนี้เลย

ครืดดด

ประตูบานเลื่อนถูกเลื่อนเปิดทำให้รุจและกลิ่นพ่ายหันไปมองผู้มาใหม่

ดวงตาเบิกกว้างตกใจของกลิ่นพ่าย ทำเอาเธอที่เห็นก็พลอยตกใจตาม

|

ณ ไกรอัครวรกุล กรุ๊ป

- ห้องทำงาน -

ครืดดด

บานประตูถูกเลื่อนเปิดออกจากคนภายนอก

ภูวินทร์ถือซองเอกสารเข้ามาในห้อง เตชินท์จึงเดินไปนั่งลงโซฟากลางห้อง ก่อนที่ซองเอกสารจะถูกเปิดออกและวางลงตรงหน้าเขา

เตชินท์กำลังมองภาพรวมขาเข้าตม.ประเทศซึ่งภาพทั้งหมดนั้นเป็นภาพของกลิ่นพ่าย ก่อนจะเลื่อนสายตามามองกองเอกสารอีกฝั่ง

เตชินท์หยิบกระดาษแผ่นบนสุดขึ้นมาดู สายตาคมไล่อ่านประวัติอย่างละเอียด...แต่ยังไม่ทันอ่านถึงไหนสายตากลับหยุดชะงัก...

ประวัติส่วนบุคคล ชื่อปัจจุบัน: นายกัณฐ์รวี เทวารุ่ง ชื่อเดิม: นายรวีภัทร เทวารุ่ง (เปลี่ยนชื่อเมื่อปี พ.ศ. 2xxx) วันเกิด: 12 มิถุนายน พ.ศ. 2xxx อายุ: 28 ปี สัญชาติ: ไทย ศาสนา: พุทธ ที่อยู่: 88/12 ถนนสุขสันต์ แขวงบางกอกน้อย เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร 10700

|

ณ สตูดิโอทัศนา

11:30

ณาลัลน์ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากยืนเงียบอยู่อย่างนั้น

|

Klinphai's part

@CELESTRIAL CONDO

ปึก...!

คนตัวเล็กเดินชนกับใครบางคนทว่าตอนนี้เขาเอาแต่ก้มหัวขอโทษไม่หยุด

เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น ร่างบางจึงหยุดและเงยหน้ามอง

เสียงแผ่วของกลิ่นพ่ายหารู้ไม่ว่าชายร่างสูงตรงนี้ได้ยิน

เตโชเอ่ยพลางก้มตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากคอนโดโดยไม่หันกลับมามอง ทว่าร่างบางกลับมองตามหลังเขาจนคลาดสายตาไป

|

เตชินท์ กำลังโทร...

ติ๊ด

|

Klinphai’s part

' ขอโทษครับ '

ร่างบางสลัดภาพฉายนั้นที่กำลังฉายขึ้นมาในหัวออก มานั่งนึกย้อนดี ๆ นั่นไม่ใช่เตชินท์สักหน่อย น่าอายชะมัด...

ร่างบางพึมพำพลางหยิบจี้สร้อยออกมา

กลิ่นพ่ายส่องเข้าไปในรูกล้องเล็ก ๆ ด้านบน

Klinphai ♡

รอยยิ้มหวานได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาอีกครั้ง เมื่อส่องเข้าไปเจอชื่อของตัวเอง เพียงเท่านั้นความทรงจำเก่า ๆ ก็หวนคืนกลับมาหาเขาทั้งหมดอีกครั้งเมื่อส่องกล้องจิ๋วตัวนี้

ติ้ง !

Messenger: พี่ลูกกอล์ฟ

|

[Messenger]

พี่ลูกกอล์ฟ

|

คนตัวเล็กนั่งตอบข้อความของรุ่นพี่อยู่พักหนึ่ง อยู่ ๆ เฟสบุ๊คของเขามันก็ได้ดังขึ้น

Facebook : Techin Chanintorn sent you a friend request

|

Techin's part

[ Facebook ] Kanrawee Devarung +Add friend | Message

✔️Add friend

เตชินท์ลุกขึ้นยืนและทิ้งมือถือลงในกระเป๋ากางเกงจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไปพร้อมกับกุญแจรถส่วนตัว

|

Klinphai's part

กลิ่นพ่ายส่งข้อความหาลูกกอล์ฟเพื่อลางานเวลาที่เหลือในวันนี้ เพราะไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปอีกจะบังเอิญเจอเมื่อเช้านี้อีกหรือเปล่า

แก้มป่องที่อมลมเอาไว้ได้ปล่อยลมออกมาจนแก้มนั้นแฟบไป สักพักประตูลิฟท์ก็ได้เปิดออก

ติ๊ง

ขาเรียวก้าวออกมาจากลิฟท์ กำลังเดินออกไปทางด้านหน้าคอนโดเพื่อหาอะไรกินในช่วงเวลากลางวันแต่กลับต้องชะงักฝีเท้ากะทันหัน

กึก...!

นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานสายตากันในระยะไกล ไม่ต้องคอยจับสังเกตเลยว่าใช่เขาหรือเปล่า...แค่ดวงตาคมคู่นั้นที่มองเข้าไป...ทุกอย่างในตอนนั้นมันก็ฉายขึ้นในโสตประสาทหมดแล้ว

กลิ่นพ่ายหันหลังและปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะหันกลับมาและทำเป็นไม่เห็นอีกฝ่ายเพื่อเดินผ่านออกไปทว่าก็ถูกมือหนาจับแขนเอาไว้

หมับ...!

กึก..

น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามออกไป ทว่าร่างบางพยายามจะบิดข้อแขนออกจากการจับกุมก็ถูกมือหนากุมมันเอาไว้แน่น

ทั้งสองค่อย ๆ หันมามองหน้ากันและกัน ทว่าเตชินท์กลับเห็นนัยน์ตาสวยกำลังแดงกร่ำขึ้นเรื่อย ๆ

ร่างบางก้มหน้าต่ำหลบสายตาคนตรงหน้า

' ไม่คิดว่าต้องมาจำได้อีก '

คำคำนี้มันแล่นตำอกกลิ่นพ่ายจนจุก...ความจริงที่ต้องยอมรับว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมจริง ๆ เพราะการกระทำของเขาเพียงฝ่ายเดียว...

ร่างบางแกะมือหนาที่จับข้อแขนอยู่ให้ปล่อยออกจนมันเป็นอิสระ

เพียงเท่านั้น ขาเล็กก็รีบสาวเท้าเดินหนีไปอย่างเร็ว

แม้แต่สรรพนามระหว่างเรา...ยังกลับคืนสู่จุดเริ่มต้นเลย...

___