___

หกปีก่อน...

ณ วันสำเร็จการศึกษานักศึกษาระดับปริญญาตรี

เตชินท์ นักศึกษาปริญญาโท อายุยี่สิบหกปี กำลังจะจบการศึกษาหลังจากนี้อีกไม่นาน เขายืนถือช่อดอกหุลาบเพื่อรอแสดงความยินดีกับบัณฑิตที่รอคอย

ทว่ารอจนเวลาล่วงเลยมานานพักหนึ่ง...กลับไม่มีเงาของบัณฑิตคนนั้นปรากฏให้เขาเห็นเลย

กลิ่นพ่าย กำลังโทร...

กลิ่นพ่าย กำลังโทร...

เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงกระทั่งตกเย็น จากลานกว้างมหาวิทยาลัยที่มีบัณฑิตหนุ่มสาวเต็มลาน ตอนนี้กลับเหลือเพียงเขา...แค่คนเดียว

|

- หอพักนักศึกษา -

ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าหอพักคุ้นเคย ในรถมีช่อดอกไม้ที่ตั้งใจซื้อมาเพื่อมอบให้ใครสักคนแต่ก็ยังไม่ได้ให้ เขาไม่สามารถเข้าไปภายในได้เพราะประตูเป็นระบบสแกน

เขาต่อสายหาคนในตึกนี้อีกครั้ง แม้รู้ทั้งรู้ว่าโทรไปมากแค่ไหน ก็ต่อโทรไม่ติด

กลิ่นพ่าย กำลังโทร...

ติ๊ด

เมื่อได้ยินสายถูกรับ ในใจมันก็ชื้นขึ้นมาอีกครั้งแต่แค่ไม่กี่วิเท่านั้น ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม...

" หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.... "

โทรศัพท์ในมือหล่นลงข้างกายอย่างอ่อนแรง

’ รับปริญญาพ่าย พี่ไม่ต้องมาก็ได้ ’

’ พี่จะมา พี่จะมาแสดงความยินดีกับความสำเร็จในชีวิตพ่าย ’

เตชินท์เดินเข้าไปหา รปภ. หน้าหอพัก

" ครับ "

รปภ. มองหน้าเตชินท์อย่างนึกครุ่นคิด ก่อนจะทำหน้าคิดออก

" อ้อคุณที่มาหาน้องกลิ่นพ่ายบ่อย ๆ นี่เอง "

กึก..

" บอกว่าจะไปเรียนต่อน่ะครับ "

การหายไปโดยไม่มีคำลาใด ๆ ของเธอในวันนั้น...ทำเอาผมเข่าแทบทรุด

นอกจากไม่สามารถติดต่อเธอได้แล้ว...ยังติดต่อครอบครัวเธอไม่ได้อีก เพราะ เธอไม่เคยแนะนำครอบครัวให้ผมได้รู้จักเลย

|

ณ บ้านไกรอัครวรกุล

เตชินท์เดินเข้ามาในโถงบ้านอย่างอ่อนแรง แววตาอ่อนล้า ราวกับร่างนี้ไร้วิญญาณไปแล้ว

" พี่เตชาน! ม๊าาาา พี่เขาแย่งหนังสือเพียงไปอ่า "

" อ่านทำไม บรรจุไม่ได้หรอก ไปทำงานกับพวกพี่ดีกว่า "

" เอาคืนมาาาาา "

" เตชินท์ล่ะ "

เสียงของตุลย์ดังขึ้น

|

’ บอกว่าไปเรียนต่อน่ะครับ ‘

ความเงียบกำลังเข้าครอบงำร่างหนา

ไร้ซึ่งจุดหมายในโลกแสนว่างเปล่า มองฟ้าตั้งแต่เช้าจนตะวันลับเลือนหายไป ฉันยังคงมองหาว่าเธออยู่ที่ไหน ช่วยมาบอกฉันที...ชีวิตต้องทำยังไง

“ คุณเตชินท์ ขออนุญาตนะครับ ”

เสียงแว่วของภูวินทร์ดังขึ้นให้ร่างหนาได้ยิน

“ คุณนับดาวบอกว่ามีจดหมายถึงคุณเตชินท์ ไม่ได้จ่าหน้าซอง ไม่มีชื่อผู้ส่ง ที่อยู่ หรือเบอร์โทรศัพท์แนบมา ผมวางไว้บนโต๊ะนะครับ ”

ภูวินทร์ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เขารับรู้ทั้งหมดเรื่องราวในวันนี้...และเขาก็เป็นคนเดียวในบ้านที่รู้เรื่องราวของพวกเขาสองคน

ปึ้ง...

เสียงประตูถูกปิด ดังขึ้นให้เขาได้ยิน สักพักเขาจึงเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่เสื้อผ้าเปียก ๆ จนพื้นห้องเขาชื้นแฉะ

✉️ จาก - ถึง คุณชนินทร ไกรอัครวรกุล

|

' ถ้าวันนั้น คนในรถไม่ใช่พี่ พ่ายคงไม่ได้รู้จักพี่ '

เตชินท์หันกลับไปมองหน้ารถ

' ถ้าวันนั้น ไม่รีบ คงไม่ได้รู้จักพ่ายเหมือนกัน '

ถึงทิ้งไว้แค่...พี่กับจดหมายฉบับเดียว

จดหมายที่ไม่มีที่อยู่ผู้ส่ง ไม่มีเบอร์ติดต่อ ไม่มีชื่อเต็มของใครนอกจากชื่อของเขา ' เตชินท์ '

หกปีหลัง

กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย

|

ณ โรงแรมไกรอัครวรกุล

- งานแต่งเพียงดาว & โซ่ -

แชะ ! แชะ ! แชะ ! 📸

เตชินท์ยืนมองน้องของตนอยู่ห่าง ๆ โดยมีเตชานและเตโชยืนประกบคนละข้าง

เตชินท์ยืนเงียบ มองโซ่และเพียงดาวกำลังเดินสู่ประตูวิวาห์ นั่นไม่ใช่จุดจบของทั้งหมด...แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตจริงอีกขั้น

|

สองชั่วโมงผ่านไป

- หน้างาน -

อีโรส กำลังโทร…

ลูกกอล์ฟกำลังร้อนใจอยู่ข้างในหลังจากได้รับข่าวร้ายจากครอบครัวว่าแม่ของเขากำลังถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลกะทันหัน

เมื่อต่อสายหาเพื่อนไม่ติด เขาเปลี่ยนเป้าหมายโทรหารุ่นน้องแทน

กลิ่นพ่าย กำลังโทร...

ติ๊ด

ปลายสายเงียบพักหนึ่งก่อนจะส่งเสียงตอบกลับ

|

Klinphai 's part

คนข้างในรีบกดลิฟท์เปิดออกเมื่อได้ยินเสียงร่างบาง กลิ่นพ่ายรีบเข้าลิฟท์มาและเอ่ยขอบคุณเขา

กลิ่นพ่ายส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเพื่อนร่วมลิฟท์ก่อนจะก้มสนใจโทรศัพท์มือถือแทน

ติ้ง !

Messenger <พี่ลูกกอล์ฟ> : share a location

กลิ่นพ่ายกดเข้าดูพิกัด

โรงแรมไกรอัครวรกุล

กึก..

ติ้ง !

Messenger <พี่ลูกกอล์ฟ> : งานชั้นเจ็ดนะพ่าย รีบมานะ

Messenger <พี่ลูกกอล์ฟ> : พี่ขอโทษจริง ๆ

ติ๊ง

ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิด คนข้าง ๆ เขาได้เดินนำออกไปก่อน เหลือเพียงเขาคนเดียว ลิฟท์กำลังจะปิด ร่างบางจึงรีบกดเปิดอีกครั้งและเดินออกมา

|

โรงแรมไกรอัครวรกุล

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

อยู่ ๆ หัวใจของเขามันก็เต้นแรงขึ้นผิดปกติ

กลิ่นพ่ายพึมพำเบา ๆ กับตัวเองและนั่งมองกระจกรถในขณะที่กำลังเดินทางไปตามพิกัดที่ลูกกอล์ฟส่งมาให้เขา

กระทั่ง...

“ ถึงแล้วครับ ”

“ น้องครับ ”

“ ถึงแล้ว ”

คนตัวเล็กนั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้อีกทีคนขับก็ได้เรียกดึงสติเขาจนเห็นว่าตอนนี้รถจอดอยู่หน้าโรงแรมแล้ว กลิ่นพ่ายรีบจ่ายเงินค่ารถและลงจากรถมาพร้อมกับกระเป๋ากล้องที่สะพายอยู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในโรงแรมระดับห้าดาวตรงหน้า

กลิ่นพ่ายรีบวิ่งไปกดลิฟท์ แต่ไม่นานนักประตูลิฟท์ก็ได้เปิดออกและพบกับคนมากมายที่แต่งตัวไปในธีมเดียวกัน เดินออกมาขากข้างใน และเขาก็เข้าไปอยู่ในนั้นแทน

3 ⬆️

5 ⬆️

7 ↕️

ติ๊ง

กลิ่นพ่ายพูดกับตัวเองเบา ๆ ในขณะที่กำลังเดินตามสองข้างทางที่ประดับด้วยดอกไม้สีขาว อยู่ ๆ กลับได้ยินเสียงตะโกนเรียกตากล้องดังขึ้น

“ ตากล้อง! ”

คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย

“ ตากล้องยังอยู่ไหม! ”

กลิ่นพ่ายรีบวิ่งถือกล้องไปหาต้นเสียงอย่างเร็ว เมื่อวิ่งมาถึงก็เห็นชายมีอายุคนหนึ่งในชุดสูทกำลังมองไปรอบ ๆ เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้นอย่างเร็ว

ตุลย์พูดจบก็เดินกลับไปยืนประจำที่เดิมของตนเองหน้าแบล็คดรอป กลิ่นพ่ายมองไปยังเจ้าของงานซึ่งเป็นบ่าวสาวของวันนี้

คนตัวเล็กอมยิ้มหวานเมื่อเห็นภาพนั้น พลางเดินเซ็ตกล้องไปยืนอยู่กึ่งกลางเพื่อถ่ายรูปรวมให้กับพวกเขา

กลิ่นพ่ายละสายตาจากเตชินท์ที่ยืนมองเขาอย่างไม่อาจคาดเดาสายตาคู่นั้นได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมัน...นิ่งราวน้ำแข็งแห้งเลยล่ะ..

สายตาสวยที่มองในกล้องยังคงจับจ้องเพียงชายร่างสูงคนนั้น

แชะ !!! 📸

ร่างหนาสาวเท้าเดินอย่างไวไปยังลิฟท์ และเห็นลิฟท์อีกตัวได้ปิดไปแล้วและกำลังลงไปข้างล่าง เขารีบกดลิฟท์ ดีที่ไม่มีใครใช้งานเวลานี้จึงไมต้องรอ

|

ติ๊ง

___