เล่ห์รักหัวใจมาเฟีย[Ep.30]
× 0
× 0
× 0
‘แกร๊ก’
เพราะการฝึกจากออร์แลนด์ แค่เพียงเสียงแปลกๆดังขึ้น ก็ทำให้เด็กสาวสะดุ้งขึ้นมาจากเตียงนุ่มและเหลือบมองนาฬิกาดิจิทัล ที่โชว์เวลา 02:30
ร่างเล็กมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นซิลเวอร์ เซโน่ ออร์แลนด์ มี่อิงที่นอนฟุบอยู่ข้างๆเซโน่ รอบข้างๆก็ยังมีลินด์และลูกน้องอีกสี่ห้าคน นั่งล้อมวงดื่มสังสรรค์กัน
‘แกร๊ก’
เมื่อเสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง คายุจึงวิ่งไปหยิบมีดพกที่วางอยู่ใต้หมอนขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเดินออกไปดู ห้องที่มีต้นตอของเสียง
“ใครน่ะ!”
ภายใต้ความมืดมีแสงของดวงจันทร์สาดส่องเข้ามาแค่นั้นทำให้เธอต้องรีบปรับสายตาให้ชินชากับความมืดมิด
‘ท่าไม่ดีแล้วสิ’
ร่างเล็กค่อยๆถอยหลังช้าๆเพื่อที่จะกลับไปที่ห้องและตะโกนเรียกพวกที่นั่งกันอยู่ข้างล่าง
‘กึก...กึก...’
หน้าต่างเปิดไม่ออกแฮะ ไม่ว่าจะพยายามผลักมันมากเท่าไหร่ดูเหมือนมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดออกเลย
‘หมับ!!’
มือปริศนาเอื้อมเข้ามาจิกหัวคายุและเหวี่ยงให้กระเด็นไปกระแทกกำแพงจนมีดที่เธอถือหล่นจากมือเล็ก
“ไม่จริง...คุณเกล”
เกลที่มีสภาพย่ำแย่ถึงที่สุด เนื้อตัวสกปรก ใส่เสื้อขาดๆ สายตาเลื่อนลอยเหมือนคนเสียสติ ในมือที่ไม้หน้าสามเรียวยาวที่พร้อมจะทำร้ายทุกคนที่เข้ามาขัดขวาง
“คุณเกล”
“อย่ามาเรียกชื่อกู เพราะมึงคนเดียว ที่ทำให้ชีวิตของกูพังพินาศแบบนี้!!”
‘ผลัวะ!!’
ไม้หน้าสามฟาดที่ศีรษะของเด็กสาวที่ล้มอยู่บนพื้นจนหน้าหันไปตามแรงหวด
“มีความสุขไหม กับการเอาของของคนอื่นไป ซิลเป็นคนของฉัน !! มึงมันหน้าด้าน”
‘จึก!!’
มือเรียวกระชากหัวของคายุที่กำลังมึนเพราะแรงหวดจากไม้ใหญ่
‘ผลัวะ!!’
หน้าของเธอหันไปตามแรงตบอีกครั้ง สมองพยายามสั่งให้สติของเธอกลับมาซะทีเถอะ
“มึง..ต้องตายวันนี้”
เธอก้มลงหยิบมีดที่คายุทำหล่นมาถือไว้เกลเงื้อมีดขึ้นก่อนจะเข้ามาจะแทงร่างของคายุ แต่คายุที่พยายามดึงสติกลับมา หลบทันและวิ่งไปหาเก้าอี้แล้วยกมันขึ้นเหวี่ยงไปที่กระจก
‘เพล้ง!!!!’
กระจกแตกกระจาย ส่วนเก้าอี้ร่วงไปข้างล่างเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็ต้องรอให้พวกข้างล่างขึ้นมาข้างบนเร็วๆ
“อย่าหวังเลย กว่าพวกมันจะขึ้นมา มึงก็กลายเป็นศพแล้ว!!”
‘ตุ๊บ!!’
สายตาที่เลื่อนลอยของคายุทำให้ภาพข้างหน้าเบลอไปหมด ร่างเล็กล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานไหลลงมาไม่ขาดสาย บาดแผลปวดระบมไปหมด
“บอกลาผัวฉันได้เลย อีแพศยา”
‘จึก!!!’
“อึก......”
มีดเสียบเข้าที่ด้านหลังของคายุ ดวงตากลมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ความเจ็บปวดจากแผลทำให้คายุล้มลงไปนอนกับพื้น
‘ปั้ง!!!’
เสียงปืนดังขึ้นก่อนที่ร่างของเกลจะร่วงลงไปตามคายุ เลือดไหลทะลักออกมาจากส่วนไหนคายุก็ไม่แน่ใจ คนที่เหนี่ยวไกคือซิลเวอร์
“กูเตือนแล้ว ว่าถ้าเจอมึงอีก ผลมันจะออกเป็นอย่างไง ชีวิตแลกชีวิต มึงทำเมียกูมึงต้องตาย”
ซิลเวอร์โยนปืนให้ลินด์ก่อนจะถลามาหาเด็กสาวแล้วอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
“ไอ้เซโน่!!”
ซิลเวอร์ตะโกนเรียกชื่อน้องชายอย่างบ้าคลั่ง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาว
“เจ็บจัง”
“พี่ขอโทษ ฮึก...ขอโทษ ทั้งๆที่สัญญาแล้ว โธ่โว๊ย!!! ไอ้ลินด์! ไปตามไอ้เซโน่มาสิวะ!! เมียกูจะตายอยู่แล้ว!!!!”
“นายครับ นายเล็กกำลังมาครับ ไปเอาอุปกรณ์ทำแผลอยู่ครับ”
“พี่ซิล”
“อย่าหลับ ! ห้ามหลับ เข้าใจไหม”
มือหนาตบที่แก้มของเด็กสาวเบาๆเพื่อปลุกให้เธอตื่นจากการหลับ กลัวเหลือเกินว่าเธอหลับเธออาจจะไม่ตื่น
“พี่ซิล อุ้มคายุนอนลงบนเตียง เร็วๆพี่”
ซิลเวอร์อุ้มร่างเล็กอย่างเบามือแล้ววางลงบนเตียง
“พี่ออกไปก่อน ลินด์กับมี่อิงอยู่ที่นี้”
“ไม่!!! กูต้องอยู่ที่นี้สิ!! กูต้องเป็นคนที่อยู่กับคายุ!!!”
‘ผลัวะ!!!’
แรงต่อยของเซโน่ทำให้มาเฟียหนุ่มกลับมามีสติอีกครั้ง
“ถ้าพี่ไม่ทำตาม ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้ !! หัดดูสภาพจิตตัวเองก่อนสิว่ามันจะไหวไหม อยากช่วยผมรู้ แต่ถ้าอยากให้คายุรอดก็ออกไป!!”
เซโน่ผลักร่างของพี่ชายเขาให้ออกไปจากห้องและล็อคกลอนประตูไว้
“มี่อิงไหวนะ”
“อะ...อืม”
มี่อิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ลินด์ยกอุปกรณ์เข้ามาใกล้ๆมือเซโน่
“มาเริ่มกันเลย”
