เก็บของ เก็บของ!

ผมกับคุโร่ซังกลับมาที่เรียวกังในตอนหัวค่ำ เพื่อนำของที่ซื้อ มาเก็บไว้ภายในห้องพัก

ตึกๆๆๆๆๆๆ วิ่งได้

คุโร่ซังไม่เห็นหรอก คุยกับคุณนาระอยู่ด้ายนอกแน่ะ

ตุ้บ!

ชนใครเข้าล่ะเนี่ย

คุณเรย์ส่งมือมาจะช่วยดึงผมขึ้น ผมนั่งลูบหน้าที่ดันไปชนเข้ากับอกคุณเรย์เข้า ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นมาเอง โดยไม่พึ่งมือคุณเรย์

ขยับเข้ามา ลูบๆ บนอกแข็งของคุณเรย์ ผมนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย

หมับ

ผมมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้มิด

"มือนี่เป็นของฉัน ห้ามให้ใครจับ"

พึ่บ

รีบดึงมือกลับก่อนจะยิ้มแฉ่ง

เอามือป้องปากกระซิบ

ตกใจหมดเลย มาตอนไหน 😥

ผมรีบเดินมาหาคุณคุโร่

อ่าว มามองตาดุ

คว้าแขนหมับเลย หน้าเดิน! ไปออนเซ็นกันเถอะ!!

แต่ว่านะ ทำไมคุโร่ซังถึงหน้าบูดสนิทแบบนี้ล่ะ?

.

เพราะผมดันเจอของกินขายอยู่หน้าออนเซ็นเข้า ก็เลยขอคุณคุโร่นั่งกินก่อน พอกินอิ่มเลยตามเข้ามา

ผลัดผ้าจนเหลือติ้วตัวเดียวปิดของลับตัวเองไว้

ผมท่องก่อนจะปลดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออก ล้างตัวเป็นอันดับแรกด้วยน้ำอุณภูมิปกติ ที่ถูกทำให้อุ่นขึ้นเพราะอากาศค่อนข้างเย็น

แอบลอบมองไปด้านในผ่านรูฉากกั้น เห็นคุณคุโร่กับคุณเรย์คุยกันอยู่ในบ่อหน้าสุด ส่วนตรงอื่นก็มีคนประปราย บางบ่อน้ำร้อนก็มีคนเต็มเลยแน่ะ แต่ก็เงียบกันมากๆ

พอล้างน้ำธรรมดาเสร็จผมก็พาตัวเองมาอาบน้ำอุ่น ราดจากขา แขน แล้วก็อีกหนึ่งขันบนตัว

ซู่

ตึกๆๆๆๆๆ

ตู้ม!!! กระโดดลงไปเลย!

น้ำกระจายเลยแหละ สวรรค์ของอายู

วืด~~ด!

ใครดึงแขนเรา ลอยละลิ่ว

รู้ตัวอีกที อ้าว มานั่งข้างคุโร่ซังแล้วล่ะ แขนของผมกับเขาวางติดกันแน่ะ

ผมขยับออกนิดหน่อย เพราะรู้ว่าคุโร่ซังไม่ชอบ ตอนอาบน้ำด้วยกันตอนนั้นยังห้ามผมเข้าใกล้

วืดด-ด

ซ่า!

ซ่า!

น่าสนุก ผมเล่นด้วยสิ ใช้มือดันน้ำใส่คุณเรย์บ้าง

ไม่เล่นก็ด้ะ

ผมจ้องผ่านผิวน้ำไหว กับกลุ่มควันลอยฟุ้งก็พอดูออกว่าไม่มีผ้าสักชิ้นบนตัวคุณเรย์เลย

ทำไมกลับมาดุผมอีกล่ะ คุโร่ซังนี่เข้าใจยาก

ผมขยับออกห่างตัวคุโร่ซังนิดหน่อย ยืดขาออก ก่อนจะกางแขนกระพือในน้ำ

ขาคุณเรย์เหยียดตรงมาจนชนเข้ากับปรายเท้าผมแน่ะ ขายาวจังเลยน้า~

คุณเรย์ทำตามจริงๆ แต่คนข้างๆ เนี่ยฟึดฟัดอะไรของเขาอ่ะ

ปึก!

😡

ผมบอกก่อนจะจุ่มตัวจนเหลือแต่หัว กระพือแขนให้ขยับเล่นใต้น้ำอย่างที่ชอบ ที่นี่มันกว้างกว่าอ่างน้ำที่บ้านนี่นา ผมชอบบ!

จริงๆในร่างเสือ ผมอายุยังไม่ถึงสองปีเลยอ่ะ แต่ว่านะ เพราะเวลาอายุของเสือเดินเร็วมาก ถ้าจำไม่ผิด ก็ 3 เดือนของเสือ เท่ากับ 5 ปีเศษของมนุษย์เลยล่ะ

ตอนนี้ร่างมนุษย์ของผมก็เลยดูเหมือนอายุสัก 16 17 ก็ตามนั้น

โลกแคบๆ ของผม ผมเห็นมันมาแค่สองปีเอง บางทีก็คุยกับใครเขาไม่รู้เรื่องอ่ะครับ ต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะเลย แม้ว่าโอโต้ซังกับพี่ๆ จะช่วยสอนนั่นนี่ให้เยอะมากๆ แล้วก็เถอะ

แล้วเขาก็คุยกันไปมาอย่างออกรส อายูไม่สนใจแล้ว สวรรค์อันอุ่นร้อนชื่นใจของผมอยู่ตรงนี้ จะดำผุดดำว่ายให้เต็มที่

โดนลากกลับมาอยู่ข้างๆ อีกแล้ว แถมมืออ่ะมือออ

ประคองแก้มผมทำไม อย่าทำงี้เดี๋ยวหูโผล่ อย่าจ้องตาซี่ >\\\\<

สัมผัสมือใหญ่แตะทาบมาที่เอวผม ก่อนจะดึงเข้าหาตัวเขา จนตอนนี้ตัวผมแทบจะเคลื่อนมานั่งตักคุโร่ซังอยู่แล้ว

ผ่าวเลยครับ ไอน้ำตีขึ้นหน้า มันก็เลยร้อนๆ อ่าแหละ ใช่แมะ...

สงสัย มองหน้าสองคนสลับกัน

ถามคุโร่ซังบ้าง นั่งตัวแข็งทื่อไปแล้ว

หยิบผ้าผืนน้อยที่พับวางไว้ใกล้ขอบ ก่อนจะเอามาพับๆ ให้เล็กลง

แต่รู้สึกถึงสายตาพิฆาตจ้องมาที่หน้า

วักน้ำพาตัวเองมาอีกฝั่ง เพื่อโปะผ้าให้เรย์ซังบ้าง เกือบจะปีนขึ้นบนตักเรย์ซังได้แล้ว

วืด~ดด!

เสียงบุ๋งๆ ของฟองอากาศกรูกันขึ้นเหนือน้ำ

ก็คุโร่ซังน่ะ ดึงขาผมกลับ หัวจุ่มจมน้ำจนได้

😡

ผมหันไปดุคุณเรย์ จนเขาเม้มปากแน่น มันมีอะไรน่าขำ คุโร่ซังก็เอาใหญ่แล้วนะ แกล้งอายูต่อหน้าเพื่อนงั้นหรอ? ทำไมเป็นคนแบบนี้

พูดจบก็เอื้อมมือไปคว้าผ้าผืนใหญ่มา ดึงผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะใช้ผ้านั่นแหละห่มคลุมตัวผมไว้

อายูจะดื้อ!!! อายูไม่ย๊อม!!!

ตู้ม!!

ไม่สนใจ อายูจะไม่ไปไหนจนกว่าจะครบชั่วโมง อ่างกว้างๆ แบบนี้กลับไปบ้านก็ไม่มีแล้วนะ อายูจะแช่ให้ตัวเปื่อยไปเลยล่ะ 😊

เสียงจ๋อมเล็กๆ เข้าหาตัว วืด~ดดด

เอาอีกแล้ว ลอยเคว้ง โดนดึงมานั่ง

มะ เหมือนความรู้สึก... คืนนั้นเลย หลังของผมอัดชิดกับอกกว้างๆ ของคุโร่ซัง โดยที่ไม่มีอะไรกั้นอยู่

โอย สัมผัสมือที่วนเวียนอยู่ที่เอว... เหมือนจะอ่อนแรง สบายเหมือนถูกสางขนให้ก็ไม่ปาน งืยยยย~ จับอีก จับอายูอีก

เงยขึ้นมองหน้าคุณเรย์ เห็นเขากลั้นขำพอดี

เกร็งมากเลยแหละ

รู้สึกหน้ามืดๆ หรือว่าเราง่วงหว่า ตาลายแล้วมั้งเนี่ย เอ๊ะหรือเพลียไปซะแล้ว โอย อยากหันไผถูไถหัวบนตัวคุโร่ซังสุดๆ ทำได้มั้ยนะ อายูอยากได้ที่พึ่งพิง ช่วยด้วย ☺️

วืดด แขนๆๆๆ แขนคุโร่รวบตัวผมไว้แล้ว! ละลายไปในน้ำร้อน ไม่ไหวๆ อายูอยากมุดแล้ว

โอย อายูจะเป็นลม... หน้ามืดจริงๆ ด้วยแหละ

ผมหันหน้าเข้าหาอกคุโร่ซัง แปะแก้มแนบผิวกายอุ่นจัดเอาไว้

อยู่ๆ คุโร่ซังก็ตัวสั่นขึ้นมา ก่อนจะแข็งทื่อไปอีก แต่ไม่นานมือหนาก็ลูบๆ บนหลังอายูจนได้ ฟินไปเลย น้ำลายจะหยดอยู่แล้ว สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

ผมค่อยๆ ขยับตัวปีนขึ้นสูง วางคางเกยกับไหล่กว้างเอาไว้

ผมแสร้งหัวเราะ กดเบียดร่างกายกับแผงอกแน่นขึ้น อยากปล่อยหูกับหางจังเลย...

เวียนหัวจังเลย ผมหายใจน้อยลง เหมือนจะหายใจไม่ออก อากาศไม่พอ น้ำก็ดึงพลัง รู้สึกง่วงงุน อยากหลับตา มันเพลินด้วยและเริ่มกระสับกระส่ายด้วยเหมือนกันอ่ะ มันยังไงล่ะเนี่ย...

อายูแอบฟางอยู่น้า~ คุยกันเก่งจาง~ แต่พูดอะไรอ่ะฟังไม่รู้เรื่องแล้ว หูอายูวิ้งๆ ไปหมด

ดูเหมือนว่าคุโร่ซังจะจับโดนจุดที่อายูอยากให้สัมผัสแล้วล่ะ ผมเริ่มขยับให้คุโร่ซังได้จับถนัดที่สุด

ผมมุดหน้าแน่นที่ไหล่กว้าง มุดจนอยากเข้าไปอยู่ในตัวคุโร่ซังอยู่แล้ว

ไม่ไหว... อายูอึดอัด

ในตอนที่ตัวโงนเงนเหมือนกึ่งลอยได้กึ่งจมน้ำ ก็มีอะไรสักอย่างมาปิดปากอายูไว้

ความรู้สึกมวนๆ ท้องเหมือนหิวข้าว มันหนักขึ้นๆ เมื่อถูกลูบไปมาตรงส่วนนั้น แทบจะสติหลุดลอยให้ได้

คำพูดสุดท้ายดังอยู่ไกลเหลือเกิน ผมปัดป่ายหาร่างหนาก่อนจะกอดเอาไว้แน่น

บอกแล้ว ว่าแช่น้ำร้อนจะทำให้เพลียได้ แล้วก็ดันเป็นผมเองที่เพลียหนักจนลืมตาไม่ขึ้นเลยทีนี้

.

....

อะไร

ทำไมมืด!

ผมกางแขนกางขาถีบยันเอาสิ่งที่ปกคลุมรอบตัว

ไม่ใช่เข้าพยัคฆ์ชาโคเขมือบผมเข้ามาอยู่ในท้องแล้วล่ะ! หวาาาา--าา!!!

เสียงใคร?!

ในตอนนี้เอง

สายตาก็ปรับเข้ากับความมืดจนมองเห็นสิ่งที่ห่อหุ้มตัวอยู่

กระดึ๊บๆ ออกมา

จนหัวโผล่

ผมกระพริบตาปริบๆ มองคุโร่ซังที่ยืนค้ำหัวอยู่ แล้วบรรยากาศรอบๆ ก็ทำให้รู้ว่าอ๋อ~ ห้องพักในเรียวกังนั่นเอง

พูดจบก็ยกมือมาขยี้ตาซะหน่อย ง่วงง่ะ หลับไปได้ไง หลับตอนไหนหว่า

เพราะสัมผัสขนปุยๆ มาแปะหน้าตอนขยี้ตา ก็เลยตกใจ แถมตะโกนซะลั่น รีบเลื่อนอุ้งเท้าหน้ามาปิดปาก

แต่เพราะมันยังไม่พ้นสายตาคุโร่ซังแน่ๆ เลยจับแขนยัดเข้าผ้านวมอีกครั้ง

ยิ้มไว้ก่อน ยังไงต้องยิ้มไว้

เดินออกไปเฉย

ครืด~🚪

พอบังคับให้ขาหน้ากลายเป็นแขนและมือมนุษย์ได้ ก็รีบถีบตัวออกมาจากผ้า

พรืด!

มอง------มอง

นอนอยู่บนฟูกเพียงผืนเดียวของห้องซะด้วย

พอนั่งขึ้นก็ใช้นิ้วสางผมตัวเองที่น่าจะยุ่งอยู่ให้เรียบร้อย

😋

หงับ

งับเอาขนมกลมๆ เข้าปาก

ครืด~🚪

ขนมมันหนืด ตะ ติดคอ!! 😭

มือใหญ่วางบนหลังผม ก่อนกระบอกน้ำจะจ่อตรงหน้า

ดื่มน้ำแล้วค่อยโล่งหน่อย

ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาปิดถุงกระดาษเก็บขนมไว้ที่เดิม

คุโร่ซังลุกเดินนำออกไป ผมรีบลุกตาม

ถอยหลังกลับมาแหวกถุงกระดาษ ยัดใส่ปากมาสี่ลูกถ้วน

บอกว่าจะตามไป แต่มันเต็มปากไปหมดจนต้องใช้นิ้วจิ้มๆ ยัดมันไม่ให้ล้นปาก พูดอู้อี้จนตัวเองก็ฟังไม่รู้เรื่อง

นั่น พ่อมอง พ่อม๊องง! โดนดุแน่ เลิ่กลั่กสุด

พูดไรไม่ได้ แค่อมเจ้าสี่ลูกในปากก็ลำบากพอทน

แหะๆ รีบหยิบถุงขนมก่อนจะเดินออกจากห้อง ปิดประตูเรียบร้อย

นั่นคุโร่ซังเขาขำหรือเปล่า ไหล่ไหวๆ แน่ะ

.

มีโต๊ะกลมตรงกลางหมุนได้อยู่ที่ริมระเบียงแน่ะ

แถมมีคนนั่งอยู่อีก จะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก...

งั่บๆๆ

อ่าา เคี้ยวหมดปากสักที

ซาลาเปาลูกบั่กเอ้ก ยัดใส่ปากคุณเรย์

ยกมือ

คุโร่ซังขยับมาข้างๆ ยกที่รองนั่งมาด้วย

หยิบซาลาเปานุ่มส่งให้ผม

อ่าว เงียบกริบ

คว้ามากินเองก็ได้ ชิ

คนนี้ชื่อคุณดาเตะสินะ ถ้าจำไม่ผิด

ในมือมีไหน้อยๆ กับแก้วใบเล็ก

คุโร่หยิบมาวางไว้ตรงหน้าผม

กลิ่นบ๊วยโชยออกมาเลย

แต่ว่านะ ภาชนะที่ใส่มามันออกจะแปลกๆ ไปสักหน่อย

ผมรินน้ำสีใส มีใยบ๊วยป่นๆ ปนมาด้วยลงในแก้ว

อีกแล้วๆ

ทีนี้ไม่ใช่ซาลาเปา แต่เป็นขาเป็ดล่ะ

อดขำไม่ได้เลย

เรย์ซังหน้าบูดสนิท ดึงขาเป็ดอวบๆ ออกมาวางในจาน

คุโร่ซังหันมาถามหน้าตาสงสัยสุดๆ

นิ่งไปแล้ว

เรย์ซังก็ดื่มสาเกพรวดๆ ทั้งสองคนทำหน้าทำตาแปลกๆ ทำไมหรอ ทำไมดูเมินๆ อายูกันล่ะ

ครืด~🚪

เขาไม่พูด เดินออกจากระเบียงไปแล้ว

แล้วเรย์ซังก็ขำก๊ากออกมาชุดใหญ่

เริ่มกลัวแล้วนะ

แต่เอ๊ะ เสียงหัวเราะทำไมมีสองเสียงล่ะ?

ยังขำตัวสั่นอยู่เลย แต่ก็พยายามจะพูดกับผม

ผมขำบ้าง แต่เพราะไม่เข้าใจเลยขำแห้งๆ

ก่อนจะดื่มน้ำบ๊วยแสนอร่อยแก้เก้อ

อะไรน้อ~ เกอิชาทำไมล่ะ?

ที่เล่ามาประสบการณ์ตรงเลยนะเนี่ย

ครืด~ 🚪

ผมยิ้มเขินๆ เพราะเสียงนั้นมันแปลกๆ จริงๆ ตอนได้ฟังก็ยังรู้สึกตัวร้อนๆ ด้วยแน่ะ

แต่พอตั้งท่าจะบีบเสียงทำตามเกอิชา มือของคุโร่ซังก็มาปิดปากผมไว้

ผมพยักหน้า

พูดไม่พอ ยังส่งเจ้าลูกชิ้นเด้งมาใส่ปากให้ด้วย ก่อนจะคีบใส่ปากตัวเองบ้าง

ผมหยิบน้ำให้คุโร่ซังได้ดื่ม

ผมหันไปดุ ก่อนจะพาตัวเองขึ้นมานั่งตักคุโร่ซัง เพื่อจะได้เช็ดปากให้สะดวกๆ เลอะไปหมดแล้วไม่ใช่หรอเนี่ย

หันไปมองคุณเรย์ที่ไม่ได้เดินไปไหนไกล เพียงยืนรับลมริมระเบียงเท่านั้น

มอง--------ตา

ดวงตาเรียวตรงหน้า.... ดูอบอุ่นจัง ไม่เคยได้เห็นแบบนี้เลย เหมือนตาคู่นี้กำลังขยับเข้ามาใกล้

แล้วผมก็รู้ว่าไม่ได้แค่รู้สึก แต่คุโร่ซังยื่นหน้ามาใกล้จริงๆ ใกล้จนปลายจมูกของเราชนกันแน่ะ

หน้าผมร้อนผ่าว รีบขยับลงจากตักคุณคุโร่ทันที

เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ก็เลยรินน้ำบ๊วยใส่แก้ว กระดกดื่มอย่างต่อเนื่องแก้อาการร้อนๆ ที่อก

อ่อย~ ค่อยยังชั่วหน่อย ความรู้สึกร้อนๆ ในตัวค่อยๆ หายไปแล้ว

ครืด~🚪

อุย... รู้สึกหัวหมุนติ้วๆ

ว้าว รู้สึกดีจังแหะ ตัวเบาๆ ด้วยล่ะ

ผมลุกขึ้น อยากเดินมาปลอบคุณดาเตะ มือเกือบตบแผ่นหลังเขาได้อยู่แล้ว

ฟึ่บ!

ครืด~🚪

ผมหมุนตัวหันมาหาคุโร่ซังอย่างใจคิด

เสียงผมยานๆ ไปหรือเปล่า

มือก็ช้า จะปิดปากคุโร่ซังที่ทำเสียงดุ แต่ดันมาไม่ถึงสักที

คุโร่ซังจับเอวผมด้วยฮะ

นิ้วใหญ่จิ้มจึ้กมาที่ปลายจมูกผม

เพราะเรอออกมาอีก จนต้องก้มลงไม่ให้กลิ่นบ๊วยไปโดนหน้าคุโร่ซังเข้า

แต่ถูกเชยคางขึ้นมา มองตากันอีกแล้ว

ครืด~🚪

จมูกเราชนกันอีกแล้ว

ผมถูจมูกไปมา ก่อนจะหยัดตัวขึ้นแตะหน้าผากลงบนหน้าผากคุโร่ซังค้างไว้

ฟึ่บ!

แผ่นหลังที่ถูกวางบนเบาะรองนั่ง ใบหน้าของคุโร่ซังหวานฟุ้งไปหมด ทุกอย่างที่มองเป็นประกายระยิบระยับ สวยจัง

เหมือนมีดาวพราวไปทั่วเลย

ฟอด~!

จมูกอุ่นคลอเคลียอยู่ที่แก้มผม

ผมขยับมุดคุโร่ซังบ้าง ถูไถเส้นผมไปกับลำคอของคนด้านบน ก่อนจะพลิกตัวพาตัวเองขึ้นมานั่งกลางตัวคุโร่ซัง

พอพูดจบ ผมก็ลุกขึ้นยืน พื้นเป็นหลุมเป็นบ่อไปหมด

เรียวกังที่นี่มันยังไงนะ

ตุ้บ

ชนประตูเฉยเลย ทำไมมาตั้งขวาง

ลุกขึ้นอีกครั้ง โอย มึนหัวเหมือนกันแหะ

ทำไมภาพส่ายไปมา

ผมเดินไม่ดีตรงไหน

แต่ว่านะ แมวอยู่ไหนล่ะเนี่ย

ตึกๆๆๆๆ วิ่งเลย เดี๋ยวเจ้าเหมียวจะหนี

ฝุบ!

ล้มอีกแล้วหรอ ทำไมขาไม่สามัคคีกันล่ะ

ผมรับลุกขึ้น วิ่งต่อ เพื่อคว้าจับแมว มันกระโดดจะปีนขึ้นหลังคาหนีแล้ว ต้องจับให้ได้ เอามาให้คุโร่ซัง

ผมไขว่คว้าได้แต่หางเจ้าเหมียวตัวอ้วนฉุ

แมวสีส้มตัวใหญ่ มองหน้าผมงงๆ

ผมกระโดดกอดเอาทั้งตัวเจ้าเหมียวจนได้ แต่ก็หล่นตุ้บลงมาบนพื้นจนเจ็บก้น

พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคุโร่ซังนั่งยิ้มมองผมอยู่

แมวอ้วนในอ้อมแขนผมถูกอุ้มออกไปแล้ว

ผมพยักหน้า คุโร่ซังส่งแมวใส่อ้อมแขนเรย์ซัง ผมรีบโผเข้าหาอ้อมแขนที่กางรอรับ

วืด~ ถูกอุ้มจนตัวลอยเลยแน่ะ

ผมมุดหน้าซุกเสื้อนิ่ม ล้วงมือเข้าไปถูๆ ในสาบเสื้อ

ผมหลับตาลง ซุกหน้าแน่นขึ้น

เสียงขำเล็กๆ ของคุโร่ซังดังขึ้น ผมแอบยิ้ม

ความนุ่มปิดทับขมับผมแผ่วเบา

อะไรมาปิดปากอายู

อุ่นนุ่ม และชื้นๆ

ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมอง...

เสียงพร่าบอก ก่อนจะกดปากตัวเองลงมางับปากผม

แบบนี้... คือการจูบสินะ...

เหมือนอายูกำลังจะตายเลย

รีบทุบบอกคุโร่ซัง ว่าหายใจไม่ทัน

แต่ความรู้สึกใหม่กลับทำให้ผมอ่อนแรงลงอีก

ปากอายูเปียกหมดแล้วนะคุโร่ซัง....😥

. . . .

#Kurosan