ฟิ้ว~🍂

ปึ่บ!

ผมรีบปัดใบไม้ออกจากหน้า

ขยับเข้าใกล้คนที่อยู่ข้างตัวนิดหน่อย

เงียบกริบ

เอาล่ะ... เชื่อผมมั้ยว่าเขาอาจจะเป็นใบ้

ปุ!

เสียงกิ่งไม้หักก่อนจะตกลงบนพื้น ผมทั้งตกใจทั้งกลัว ก็เลยเกาะป้าบเข้าที่แขนคุณคุโร่แน่น

ตะ.. แต่ว่า

ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าของเขา

ตอนนี้เป็นเวลาเย็น แม้เราจะเดินทางกันตั้งแต่เช้าตรู่

เพราะที่นี่ไกลมากมั้ง เราก็เลยใช้เวลาเป็นวันๆ แบบนี้

อ้อ! กำลังสงสัยใช่มั้ยฮะ ว่าผมกับคุณคุโร่เป็นอะไรกัน

ทำไมต้องมายืนอยู่ท่ามกลางป่าไม้ บรรยากาศวังเวงแว่วขนาดนี้ นอกจากลมจะพัดฟังดูเหมือนมีภูติผีลอยอยู่ใกล้ๆ แล้ว ยังมีกิ่งไม้เปราะล่วงลงมาตลอดทาง อย่างกับว่ามันไม่ยินดีต้อนรับพวกเราซะอย่างนั้น

ไม่สิ... มันอาจจะไม่ต้อนรับผมอยู่คนเดียวนี่แหละครับ เพราะที่นี่คือบ้านของคุโร่ซัง

น้ำเสียงเย็นชาเหลือเกินพ่อ

เอาเป็นว่า ผมจะค่อยๆ เล่าความเป็นมาแล้วกันนะฮะ

รีบเข้าบ้านก่อนแล้ว

ผมกระชับผ้าที่คาดแขนสะพายไว้ วิ่งแจ้นตามเงาของคุณชายคุโร่เข้าไป

อดบ่นไม่ได้

ผมค่อยๆ วางสัมภาระลงข้างๆ กันกับของที่คุณคุโร่เพิ่งวาง

ผมไม่ได้ขนอะไรมาเยอะนะครับ ก็แค่เสื้อผ้าและของที่จำเป็นนิดหน่อย แต่ทำไมห่อผ้าสัมภาระผมถึงได้ดูใหญ่กว่าคุณคุโร่เยอะจัง

ฟึ่บ!

อ้าว คว้าไปเฉย

อดงึมงำอยู่คนเดียวไม่ได้

ผมเลยอาศัยช่วงที่คุณคุโร่เดินหายไปไหนไม่รู้ มาเปิดหน้าต่างออก

ฟิ้ว~ 🍂

ป้าบ

ผมเหวี่ยงใบไม้ทิ้ง ก่อนจะวิ่งมาหาคุณคุโร่

อะไรของเขาอ่ะ

หันไปอีกทีก็เห็นแผ่นหลังไวๆ ของคุณคุโร่แล้วล่ะ

แสงเทียนถูกจุดไว้ตามจุดต่างๆ จนตอนนี้มันสว่างไปทั้งบ้าน

....เงียบ....

.....กริบ.....

ผมเหวี่ยงสัมภาระเข้าไปในห้องจนดังตุ้บใหญ่

ก่อนจะวิ่งมาทางทิศที่เห็นคุณคุโร่เดินมา

ตึกๆๆๆ ตึก ตึกๆๆ

เพราะบ้านเป็นไม้ เสียงเท้าผมกระทบเข้าเลยจะดังหน่อย

หมับ!

ผมหันไปหาอะไรสักอย่างที่เกี่ยวคอเสื้อผมไว้

ตอนนี้แหละ ถึงเห็นว่าคุณคุโร่ยืนอยู่หน้าห้องๆ หนึ่ง ด้านในจุดเปลวเทียนเอาไว้ ทำให้เห็นห้องโล่ง และฟูกนอนที่ปูไว้ตรงกลาง

มือที่จับคอเสื้อผมละไปตอนไหนก็ไม่รู้

และเหมือนเดิม

ไม่ยักจะได้คำตอบเลยง่ะ

ผมก้มหัวงุดเป็นการขอโทษขอโพย

เอ้า มืดแล้ว? แล้วยังไงต่อ ทำไมพูดทีละนิดละหน่อย

เดินเข้าห้องไปเฉย

ผมก็เลยเดินตามเข้ามา

ผมชี้ไปที่ด้านนอกผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอยู่

แต่ร่างหนากลับไม่สนใจ นี่ผมไม่ใช่อากาศธาตุนะ

แถมนอนลงไปบนฟูกนอนง่ายๆ ดึงผ้าขึ้นห่ม หันหลังให้ผมอีกต่างหาก

ยืนอยู่นานก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้คำตอบ

ผมเดินใจโหวงๆ ออกมา

ทำไมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย

เอาล่ะ ระหว่างที่ผมเดินหาห้องน้ำ จะบอกเรื่องที่ผมกับคุณคุโร่ให้ฟังนะฮะ

เรื่องมีอยู่ว่า...

ผมถอยหลังมาสามก้าว เอื้อมมือเลื่อนบานประตูปิด

ใช่ฮะ

เราเพิ่งจัดงานแต่งงานกันไปเมื่อวานเอง พอเสร็จสิ้นพิธี เราสองคนก็เดินทางมาอาศัยอยู่ที่เมืองเขตชนบท ห่างไกลความเจริญ มีแต่ป่า มีแต่เสียงแปลกๆ ดังไปทั่ว

ผมอายุ 17 ฮะ แล้วผม. . . ก็ไม่ใช่มนุษย์

จริงๆ มันไม่ใช่ห้องฮะ แต่มันอยู่โล่งๆ ข้างบ้าน

ขอตักน้ำใส่อ่างไม้เก่าๆ นี้ก่อนนะ จะเล่าต่อ

. 10 นาที ต่อมา .

มีเทียนจุดไว้ตรงนี้เหมือนกัน แต่มันไม่พอ ผมเลยวิ่งปรู๊ดเข้ามาจิ๊กเทียนที่ติดอยู่ภายในบ้านมาปักเพิ่มอีกเล่ม หวังว่าฝีเท้าของผมจะไม่ดังไปนะ

อากาศไม่ได้เย็นฮะ เพราะงั้นคงไม่ต้องเติมน้ำอุ่น

ผมปลดชุดออก ดี๊ด๊าว่าจะได้ชำระเหงื่อไคลจากเนื้อตัวสักที จนลืมไปว่าตรงนี้มันโล่งแจ้งแค่ไหน

มาเถอะ

ระหว่างที่ผมแช่น้ำ จะเล่าเรื่องของผมต่อแล้วกัน

ที่บอกว่า ผมไม่ใช่มนุษย์ มันเรื่องจริงนะฮะ

ว่าแล้วก็ปล่อยพวงหางออกมาซะเลย อึดอัดจะตาย

จริงๆ มันไม่เป็นพวงหรอกฮะ หางยาวสีส้มนวลค่อนไปทางสีพีชเพราะอมชมพูหน่อยๆ มีจุดด่างๆสีน้ำตาลอ่อนแซมอยู่ด้วย

ผมกระดิกหางตีน้ำเล่น หันเกาะขอบอ่างใหญ่เอาไว้ มองเงาตัวเองจากน้ำที่กระเพื่อมไหว

ใบหูที่อยู่ข้างแก้ม มันใหญ่ขึ้น แล้วก็แหลมเปี้ยบเลย มันเหมือนหูแมวใช่มั้ยฮะ

นั่นเพราะตระกูลของผม สืบทอดและวิวัฒนาการมาจากสัตว์สี่เท้าเจ้าป่า คุณปูทวดของผมเป็นท่านสิงห์โตสวยสง่า สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ ต่อมาเกิดความรักข้ามสายพันธุ์กับท่านย่าทวด ที่เป็นพญาเสือ

ลูกหลานเลยเกิดออกมา มีเสือบ้างสิงห์บ้าง

แล้วผมก็เป็นเสือตัวเล็กสุดของบ้าน

พวกพี่ๆ ของผม ถูกส่งตัวออกจากบ้านเมื่อใกล้วัยเจริญพันธุ์ หรือเติบโตจนรู้จักอาการฮีทนั่นแหละ ซึ่ง...

ผมก็ยังไม่เข้าใจ

เพราะแบบนั้น พวกเราต้องมีครอบครัวใหม่ก่อนเวลานั้นจะมาถึง

ผมก็เคยถามพี่ๆ ของผมนะฮะ

แต่กลับได้รับคำตอบไม่เหมือนกัน

ผมก้มหน้ามุดน้ำ ปล่อยลมหายใจออกมาจนเกิดเสียงฟองลอยขึ้นมาแตกปุๆ เหนือน้ำ

ก่อนจะยืนขึ้นด้วยสภาพเปลือย สะบัดหาง หยิบชุดเดิมที่เพิ่งถอดมาซับน้ำที่แผงหูกางๆ

กึก.

เสียงเหมือนมีใครลงน้ำหนักเท้าบนพื้นบ้านเลย

ผมรีบเก็บหูเก็บหาง จุ่มตัวลงอางอีกครั้ง

นั่นเพราะคุณคุโร่เป็นมนุษย์น่ะสิ

เขาไม่ควรรู้ว่าผมเป็นสัตว์วิวัฒนาการ

ประตูห้องยังปิดสนิทอยู่

แอด~

เงียบ

ในห้องดับไฟจากเปลวเทียนมืดเลย บางทีเมื่อกี้อาจจะไม่ใช่คุณคุโร่ก็ได้

พอเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วมก็เลยเดินผ่านไปที่ห้องตัวเอง

โล่งมาก

ไม่มีชั้นเตียงตู้อะไรเลย มีแค่เสื้อและฟูกสำหรับปูนอนที่พับไว้เรียบร้อย

ถุงผ้าสีนวลถูกแกะออก ผมหาชุดบางๆ ที่ชอบใส่ตอนนอน สวมมันรวดเร็ว

ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยหูกับหางที่ยังชื้นออกมา

ซับผ้าผืนนิ่มเช็ดผมจนหมาด ซับหูไปมาจนเกือบจะนั่งหลับ

ก่อนจะมาจบที่หาง

ผ้าชื้นถูกผึ่งตากไว้ที่หน้าต่าง ลมเย็นๆ พัดเข้ามา

ผมดึงเสื่อออกมาปูกลางห้อง แบกฟูกหนักมาวางแบ ก่อนจะทิ้งตัวนอนจนเกิดเสียงตึงตัง

คุณคุโร่คงไม่ได้ยินหรอก เพราะอยู่ห่างกันหลายห้อง

จะว่าไป สองห้องที่กั้นห้องของเราอยู่... มันเป็นห้องอะไรนะ

อาจจะเป็นห้องเขียนหนังสือ กับห้องครัวก็ได้

จ้อก~

ก็แหง วันทั้งวันกินแค่ข้าวปั้นกับปลาไปหน่อยเดียว

จะให้ขอจากคุณคุโร่อีกก็ไม่กล้า

กึก ครืด~

ผมรีบคลุมโปง ใช้ผ้าปิดบังหูและหางของตัวเองมิดชิด ก่อนจะค่อยๆ เก็บมันช้าๆ อย่างแนบเนียน

คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน

ปุ่!

ข้าวที่บรรจุในห่อใบไม้สีเขียวขจีถูกแกะออกทันที ผมงับไปเต็มคำ

นั่นทำให้เคี้ยวต่อไม่ออก ได้แต่อมเอาไว้จนเต็มกระพุ้งแก้ม

ตุ้บ!

กระบอกไม้ไผ่ ถูกโยนมาตรงหน้า ก่อนร่างหนาจะเดินออกไป ปิดประตูครืด~

ผมค่อยๆ บรรจงเคี้ยวข้าว กลืนมันลงคอ แล้วหยิบเจ้ากระบอกน้ำขึ้นมา เปิดจุกออกแล้วดื่มมันอย่างชื่นอกชื่นใจ

ข้าวปั้นในมือถูกงับพร่องไปเรื่อยๆ จนมันไม่เหลือแม้เศษข้าว

ผมก้มจนหัวแตะพื้น ก่อนจะเก็บทุกอย่างไว้มุมห้อง แล้วล้มตัวนอนตีพุง

ทั้งสบายเนื้อสบายตัว และอิ่มหนำสำราญขนาดนี้ ที่เหนื่อยมาทั้งวันจะพักให้เต็มที่เลย!

แล้วผมก็หลับปุ๋ยในเวลาเพียงไม่นาน

. . .

เอ้ก อี้เอ้กเอ้ก~~~~

เอ้ก..อะ.เอ้กอิเอ้กเอ้ก~~!

กลิ่นไออรุณยามเช้า กับแสงแดดที่ทอสาดเข้ามาในห้องจนรู้สึกอุ่นสบาย

บิดแขนบิดขาจนพอใจแล้วก็ลืมตาขึ้น

ผมขยี้ตาไล่ความงัวเงียผุดลุกขึ้นเดินออกจากห้อง พร้อมห่อใบไม้ที่กลายเป็นสีเข้มเมื่อค้างคืนออกมาด้วย

กะว่าจะหาที่ทิ้ง

ชิ้ง---------ชิ้ง

นั่น สะบัดตูดเดินหนีอีกแล้ว

ตึกๆๆๆ ผมวิ่งตาม

ตุ้บ!

โอ้โห หน้ากระแทกแผ่นหลังกว้าง แข็งจัง

ผมคลำจมูกตัวเองว่าปลอดภัยดีมั้ย

เสียง หึ ในลำคอสบถอย่างไม่สบอารมณ์

อะไรกัน คนเจ็บแทนที่จะห่วง ดันหันมาดุอีก

หงึแล้วนะ!!!! เดี๋ยวปั๊ดจับกินเลย! นี่เสือนะรู้เป่าาา เสือน๊าาาา!!!

แต่พอเขาหันมาเท่านั้นแหละ

เดินไปอีกแล้ว

แล้วนั่นเขาจะไปไหนกัน

ดูเหมือนเตรียมตัวออกไปข้างนอกเลย ถือไม้แหลมๆ ไปด้วย

ผมวิ่งเข้ามาในห้อง หยิบชุดที่สามารถใส่เดินป่าได้สะดวกสวมลงตัว ก่อนจะวิ่งตึกตักๆ ออกมาล้างหน้าล้างตาบริเวณอ่างอาบน้ำ นี่น้ำถูกไขออกไปหมดแล้วด้วยนี่ ทำไงดี

ผมวิ่งจ้าวนอยู่ในบ้านแป้บนึง ก็คิดได้ว่า มัวแต่หาน้ำล้างหน้า ไม่ทันคุณคุโร่พอดี

ตึกๆๆๆๆๆ

ชีวิตนี้มีแต่วิ่ง

วิ่งจนเหงื่อตกหูโผล่ ยังไม่เจอคุณคุโร่เลยฮะ

หยุดหอบอยู่พักนึง ก่อนจะสุ่มเดินมาทางที่ได้ยินเสียงน้ำเอื่อยๆ บางทีเจ้าหูกางๆ แหลมมันก็ช่วยเรื่องการได้ยินได้ดี

เอาล่ะ ถึงไม่เจอคุณคุโร่ ก็ยังได้ล้างหน้าแน่ๆ อายูคุง

.

ฉึก!

ไม่ๆๆ ไม่มีอะไรมาแทงผมฉึกๆ หรอก

แต่เป็นเจ้าปลาอ้วนในลำธารนั่นต่างหาก

ผมตะโกนลั่น ตบมือแปะๆ

วิ่งเข้ามายืนอยู่ริมตลิ่ง มีหินน้อยใหญ่เต็มไปหมดเลย

ธารน้ำก็กว้างมาก ตรงกลางๆ ดูลึกมากด้วย แถมตอนนี้น้ำไหลแรงอีก คุณคุโร่ไปยืนอยู่ที่โขดหินนั่นได้ยังไงนะ

ผมบอกคลอไปกับสายน้ำ

ฟึ่บ ปึก!!

ยังไม่ทันได้ถอดรองเท้าถกขากางเกงขึ้น เจ้าไม้แหลมๆ ที่คุณคุโร่แบกออกมาจากบ้านก็ปักพื้นเด่ สั่นแด่วๆ ห่างจากตัวผมไปไม่เท่าไหร่

อ๋อ ไอ้ที่ขว้างเจ้านี่มาเกือบเฉี่ยวหัวผมคือจะให้ช่วยจับปลาสินะ ให้ตายเถอะ มันเกือบเป็นการประหารผมเลยนะ ปัดโธ่

ผมถอดรองเท้า ถอดถุงเท้าออก ถกกางเกงขึ้นสูงจนถึงต้นขา

แล้ว...ผมก็ดึงไอ้ไม้แหลมๆ นี่ไม่ออก!

ดึงจนหน้าดำหน้าแดง มันก็ไม่ขยับเลย

คุณคุโร่หันมามองเพียงเสี้ยวหน้า ก่อนจะหันกลับไป

ยืนนิ่งๆ อยู่ครู่นึง ถึงจะเริ่มปักไม้แหลมแทงปลาตัวอ้วนได้มาอีกตัว

- -^

ผมถอนหายไง ยอมแพ้กับการดึงไม้ออก คิดว่าจะหาวิธีอื่นแทน

เดินจ้ำจ๋อมๆ ลงมาถึงน้ำที่ลึกขึ้น แต่ก็ยังอยู่ห่างกับคุณคุโร่พอสมควร

คราวนี้คุณคุโร่หันมาเต็มตัวเลย

มองอะไรของเขาอ่ะ

มีอะไรแปลกๆ หรอที่ตัวเรา

ผมยกมือขึ้นโบกไปมา

คุณคุโรก็เบี่ยงตัวหนี

ผมมองหูคุโร่ซัง ก่อนจะจับหูตัวเองบ้าง คิดว่าว่าลืมเก็บหูไหมพรมซะแล้ว แต่ไม่ใช่ซะหน่อย

พอเงยขึ้นมองคุณคุโร่ หูขาวๆ ของเขาก็ยังแดงแปร๊ดอยู่เลย

. . . .

#คุโร่ซังบีแบม ไปเล่นแท็กกันได้น๊าาา