___

หลายวันถัดมา

- ห้องอาหารสำหรับบอดี้การ์ด -

แกร๊ก...!

ครืดดดด

เสียงเก้าอี้พร้อมใจถูกเลื่อน บอดี้การ์ดทุกคนได้ลุกขึ้นและหันมาโค้งตัวให้กับเขา

" ... "

" พวกเขาจะเคารพก็ไม่แปลก ไม่ใช่รึไง "

ไซรัสหันมองตามต้นเสียงทางด้านหลังก็พบกับมาร์เควีย ร่างบางเดินเข้ามาหยุดยืนด้านหน้าเขา

เมื่อมาร์เควียเอ่ยสั่งเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนก้มหัวอยู่ก็ได้กลับไปนั่งทานอาหารตัวเองตามเดิม

ไซรัสมองคนตัวเล็กเงียบ อยู่ ๆ ร่างหนาก็เข้าไปโอบเอวบางเข้ามาประชิดตัว

ร่างบางเอ่ยถามเสียงเบาพลางหันมองรอบข้างตัวเอง มีสายตามากมายกำลังแอบมองพวกเขาสองคนอยู่

เคร้ง

ทั้งสองหันไปมองตามต้นเสียง

ว่าแล้วไฮน์ริชก็ลุกลี้ลุกลนถือจานลุกเดินจากโต๊ะไปยังบาร์อาหาร ก่อนพวกเขาสองคนจะหันกลับมาสบตากัน

ร่างบางดันอกอีกฝ่ายอย่างเบามือ ทว่าไซรัสก็ยอมปล่อยมืออย่างง่ายดาย

มาร์เควียมองเข้าไปนัยน์ตาของไซรัสเงียบ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยตอบ

ไฮเดลแบร์ก, เยอรมนี

อเดลไฮด์หันไปมองตามต้นเสียงก็เห็นหลานชายโผล่หน้าจากกำแพงบ้านทางด้านข้าง

ไฮเดลกวักมือเรียกเธอ อเดลไฮด์ยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปดู

ไฮเดลที่เห็นอเดลไฮด์ไม่มีรอยยิ้มเลยมาตลอดตั้งแต่ไซรัสเสีย หลังจากเห็นรอยยิ้มนั้นปรากฏขึ้น ก็ทำเอาเขาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

|

- ขบวนรถไฟ ICE จากเบอร์ลินไปไฮเดลแบร์ก -

เสียงล้อเหล็กครูดเบา ๆ ไปตามราง รถไฟพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว แต่ภายในห้องโดยสารกลับนิ่งเงียบและอบอุ่น เสียงพูดคุยแผ่วเบาแทรกผ่านเสียงประกาศเป็นระยะ

มาร์เควียนั่งพิงหน้าต่างมองภาพทุ่งหญ้าและหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไหลผ่านไปไม่หยุด ริมฝีปากเขายกยิ้มบาง ๆ โดยมีสายตาของไซรัสคอยมองอยู่ แต่แน่นอนว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ได้เดินทางเพียงคู่เดียว ยังมีอีกหนึ่งคู่ที่นั่งอีกฝั่งตรงข้ามกับพวกเขา

ไซรัสตอบ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปโอบไหล่มาร์เควียเข้ามาประชิดตัวเอง

คนตัวบางกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะหันมามอง ร่างหนาไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้คนตัวเล็ก

ไซรัสตอบทันควัน ราวกับไม่ต้องคิดอะไรมากมาย มาร์เควียมองใบหน้าหล่อตรงหน้าเงียบไปนาน สักพักจึงเอ่ยขึ้น

นี่คงเป็นคำพูดอีกประโยคที่สื่อความหมายเดียวกันกับประโยคก่อนหน้า ที่มาร์เควียเคยพูดกับเขาแล้วหลายประโยค

เขาเพียงยกมืออีกข้างขึ้นแตะแก้มของมาร์เควีย

ไซรัสมองใบหน้าหวานที่มองเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะโน้มหน้าลงจุ๊บปากอวบอิ่มตรงหน้า

ร่างบางว่าพลางหันหน้าออกทางหน้าต่าง

ร่างบางมองวิวเมืองค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าไกลสุดลูกหูลูกตา แสงแดดอ่อนลอดผ่านหน้าต่างกระทบข้างแก้มเขา กลายเป็นภาพที่ไซรัสอยากเก็บไว้ทั้งชีวิต

ไซรัสเอนตัวพิงพนัก เบือนหน้ามองคนข้าง ๆ ด้วยสายตาอบอุ่น และกระชับจับมือมาร์เควียแน่นขึ้นทำให้ร่างบางหันกลับมามอง

ไซรัสหยิบตั๋วรถไฟที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาวางบนโต๊ะเล็ก ๆ ตรงหน้า แล้วเขียนบางอย่างลงที่หลังบัตร

อยู่สักพัก ร่างหนาจึงยื่นบัตรนั้นให้กับร่างบาง

มาร์เควียพลิกดู ก่อนจะเห็นลายมือของไซรัสเขียนไว้สั้น ๆ ว่า

[ ขอให้การเดินทางนี้ไม่มีวันสิ้นสุด ถ้ามีวันไหนที่เราไม่ได้นั่งข้างกัน…พี่จะขึ้นขบวนต่อไปจนกว่าจะเจอเธอ ]

มาร์เควียเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นยิ้มไม่ให้ดูเขิน แต่ไซรัสสังเกตเห็นอยู่ดี

หึ...คนที่สัมผัสกับรักครั้งแรกของชีวิต...เขินน่ารักจริง ๆ เลย

มาร์เควียหลุดยิ้มออกมาในที่สุด แล้วซบหัวลงที่ไหล่กว้างของอีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติ

ไซรัสจับมือข้างซ้ายของมาร์เควีย ร่างบางที่ซบไหล่อยู่ก็มองตามมือของตนเองก่อนที่นิ้วนางของเขาจะถูกร่างสูงใช้ปลายปากกาสีแดงขีดเส้นลงรอบ ๆ นิ้ว

ไซรัสทำแบบเดียวกันกับนิ้วนางข้างซ้ายของตนเอง มาร์เควียมองตามเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ก่อนที่มือของเขาจะถูกจับไปวางฝ่ามือทับกันกับกับฝ่ามือใหญ่

|

Theo x Quincia ‘ part

เทโอมองควินเซีย

ร่างบางแค่นขำเล็กน้อยและหันหน้าหนีออกทางหน้าต่างอย่างเขินอาย

ควินเซียหันมองคนข้างกายอีกครั้งและเปลี่ยนจากนั่งดูวิวเป็นนอนซบไหล่กว้างคนข้าง ๆ แทน

ห้าชั่วโมงผ่านไป..

📣 ขบวน ICE นี้กำลังเข้าสู่ไฮเดลแบร์ก

ไฮเดลแบร์ก, เยอรมนี

ณ บ้านโรเซนแบร์ก

นี่คงเป็นการกลับมาพบหน้าอเดลไฮด์อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง...เวลาก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว

แถมครึ่งปีนี้...บ้านที่นี่เปลี่ยนไปมากกว่าเมื่อก่อน...

ร่างบางส่งเสียตอบสั้น ๆ พลางพยักหน้า

|

Marqueer's part

ตกเย็น

Theo's part

" มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว "

เทโอหันไปมองตามต้นเสียงก็พบกับควินเซีย ก่อนที่ร่างบางจะเดินมาหย่อนตัวนั่งข้าง ๆ เขา

เทโอส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะยื่นสมุดในมือให้ร่างบางไป

ร่างบางรับมันมา มองหน้าร่างหนาอยู่พักหนึ่งก่อนจะก้มลงมองสมุดในมือและค่อย ๆ เปิดมันออก

ทว่าพอจะเปิดหน้าถัดไป กลับไม่มีรูปวาดแล้ว

เทโอตอบพลางนั่งมองใบหน้าหนาวด้านข้างของควินเซียท่ามกลางความมืดแต่ก็ไม่ได้มืดสนิทจนขั้นมองไม่เห็น

ควินเซียหันสบตากับเทโอ

ควินเซียเริ่มเผยรอยยิ้มอ่อน ๆ ขึ้นบนใบหน้าก่อนจะหลุบตาลงต่ำไปมองภาพวาดหน้าที่เปิดค้างเอาไว้

ณ สะพานคาร์ลเทโอดอร์

ไซรัสยืนพิงราวสะพาน มองออกไปยังทิวเขาที่มีเงาปราสาทไฮเดลแบร์กทอดเงาทาบฟ้าอย่างเงียบสงบ เขายื่นมือออกไปหาอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน

มาร์เควียวางมือซ้อนบนมือไซรัส ฝ่ามือของไซรัสนั้นใหญ่และอุ่นจนร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกโอบล้อมไว้ในความปลอดภัย

ไซรัสดึงร่างเล็กเข้ามายืนกอดประชันหน้ากับเขาในขณะที่ตัวเองก็ยืนพิงราวสะพานอยู่

สายตาทั้งสองประสานกันท่ามกลางความเงียบ สายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านมาจนเส้นผมปลิวไปตามสายลม

ไซรัสหันมามองใบหน้าอีกฝ่ายสะท้อนแสงไฟสีทองจากโคมบนสะพาน ดวงตาคู่สวยของมาร์เควียกำลังทอดมองเขาด้วยความไว้ใจที่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน

จูบครั้งนี้ไม่รุนแรง ไม่เร่งรีบ มันเต็มไปด้วยการขอบคุณ การให้อภัย และการสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือกัน

ร่างหนาถอนริมฝีปากออกและสบตาคู่สวยตรงหน้าตนเองอีกครั้งจากนั้นจึงแตะหน้าผากของตนลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็ก

พุ่บ...!

แค่เพียงเท่านี้...ที่ต้องการในเรื่องของความรัก

แค่เขา ' ไซรัส ' ผู้ชายที่ฉันเปิดใจให้ตัวเองได้สัมผัสกับความเจ็บปวดและความสุข และเป็นผู้ชายที่ฉันจะฝากชีวิตเอาไว้...หลังจากนี้ และตลอดไป...

___