___

ณ อพาร์ตเมนต์ลับใต้สถานีรถไฟเก่า (U-Bahn)

แกร๊ก...!

เสียงกุญแจไขประตูแผ่วเบาดังขึ้นในความเงียบ ก่อนที่บานประตูหนักจะเปิดเผยให้เห็นโลกอีกใบหนึ่งของไซรัส...

มาร์เควียที่เดินนำเข้าไปข้างใน นิ้วมือลากไปตามเฟอร์นิเจอร์ก่อนสายตาจะสะดุดกับกุหลาบสามดอกที่อยู่ในโหลขวดแก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

ร่างบางเดินไปหยิบมันออกมาจากโหลแก้วหนึ่งก้านและหันกลับไปมองไซรัสที่ยืนมองเขาอยู่

ร่างหนาเดินไปถือขวดโหลแก้วขึ้นและมองร่างบางผ่านขวดโหลใสพลางอมยิ้มหวาน

ไซรัสก้มหน้าแค่นขำ

ไซรัสเงียบ ร่างบางจึงนำก้านกุหลาบในมือเสียบลงในขวดโหลเหมือนเดิมและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

ร่างบางพูดจบก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเก่า ไซรัสยิ้มอ่อน วางแจกันขวดน้ำในมือลงที่โต๊ะจากนั้นจึงเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ คนตัวเล็ก พลางพาดแขนบนผนักพิงฝั่งที่ร่างบางนั่งอยู่

ไซรัสโน้มหน้าเข้าไปใกล้ มาร์เควียก็หันมองไซรัสด้วยแววตานิ่งแต่ถลึง

ไซรัสมองใบหน้าหนาวค้างอยู่แบบนั้น จนร่างบางเป็นฝ่ายถอยหน้าหนีห่างเล็กน้อย ทว่าร่างหนาก็ยังถลาตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายอยู่ดี

มาร์เควียเอ่ยพลางดันอกอีกฝ่ายเพื่อห้าม

รอยจูบแสนหวานและนุ่มละมุนได้ส่งมอบแก่กุหลาบดอกงามอีกครั้ง แต่ก็ต้องผละออกจากกันเมื่ออยู่ ๆ ประตูห้องถูกเปิดออก

แกร๊ก...!

ยัสเปอร์พูดจบก็ปิดประตูห้องไป

ปึ้ง...!

' รีบไปหาไซรัส '

' รีบไป! '

|

- ห้องยัสเปอร์ -

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ยัสเปอร์ชะเง้อคอขึ้นมองประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอลุกจากเตียงไปเปิดประตูห้องออก

แกร๊ก...!

ยัสเปอร์มองมาร์เควียด้วยแววตาปกติ ก่อนจะเลื่อนไปมองไซรัส

ยัสเปอร์โบกมือปฏิเสธลวก ๆ

ความเงียบเข้าครอบงำพวกเขาทั้งสาม กระทั่งยัสเปอร์เอ่ยทำลายความเงียบนั้น

ยัสเปอร์กำลังจะปิดประตูก็ถูกไซรัสยกแขนขึ้นดันประตูไว้

ยัสเปอร์กำลังจะปิดประตูห้องลงแต่ก็ชะงักค้างและเอ่ยขึ้น

ยัสเปอร์ขยับเข้าไปใกล้มาร์เควียแต่ผลักไซรัสจนเซถลาไปด้านหลังก่อนจะกระซิบข้างหูกับมาร์เควียเบา ๆ

ยัสเปอร์พูดจบก็ปิดประตูห้องทันที

ปึ้ง...!

|

Marqueer's part

ร่างบางยังคงยืนเงียบหน้าประตูห้องของยัสเปอร์ กระทั่งฝ่ามือเล็กถูกเอื้อมจับจากข้างหลัง

ไซรัสพูดพลางจับมือนำร่างบางออกไปจากอพาร์ตเมนต์นี้ มาร์เควียยังคงหันมองห้องของยัสเปอร์อยู่ตลอดทั้งทางที่ไซรัสจับมือพาเขาออกไป

|

ร่างบางอยู่ ๆ ก็เอนตัวขึ้นนั่งตรง คิ้วขมวดชนติดกัน จนร่างสูงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

ไซรัสแค่นขำอย่างเอ็นดูอีกคน

มาร์เควียบ่นพึมพำพลางนั่งไขว่ขา กอดอก มองตรงข้างหน้า

ฟอด~

ขวับ !

คนตัวเล็กหันขวับทันทีเมื่ออยู่ ๆ แก้มนุ่มกลับถูกขโมยหอมไป

ไซรัสพยักหน้าตอบทั้งที่มาร์เควียยังพูดไม่จบราวกับรู้ใจว่าร่างบางหมายถึงใคร

มาร์เควียนั่งอ้าปากค้างไปพักหนึ่งก่อนจะดึงสติกลับมาได้

มาร์เควียมองไซรัสนิ่ง

อย่างที่เคยบอกควินเซียไปเมื่อครั้งนั้น ต่อให้ถูกถอนใบอนุญาตก็ไม่สน ขอแค่บอกก็พอ

ร่างบางหันหน้าหนีไปทางอื่น ไซรัสจึงเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหูอีกฝ่ายเพื่อกระซิบทว่าร่างบางดันหันหน้ากลับมาซะก่อนจนทำให้ริมฝีปากทั้งสองแตะกันอย่างไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็น

มาร์เควียถอยใบหน้าออกและยัดไอศกรีมที่เหลือเข้าปากจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว

ร่างบางพยักหน้าแทนการตอบ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหาอีกฝ่ายโดยไม่ได้หันไปมอง

ร่างบางหันกลับมามองอย่างไวทั้งที่ในปากยังคาบไอศกรีมไว้อยู่

ร่างบางดึงไอศกรีมออกจากปาก

ไซรัสยิ้มกว้างและลุกขึ้นยืนเคียงบ่าคนที่เตี้ยกว่า มือหนากระชับจับอีกฝ่ายแน่น เพราะเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกแล้ว

|

ความรัก...มักทำให้คนเจ็บปวด แต่ทำไมทุกคนถึงยังอยากมี ?

เพราะหลังจากผ่านความเจ็บปวด...จะพบความสุขที่แทรกซึมอยู่ในคำว่า ‘ รัก ’ ไง

ร่างบางว่าพลางยื่นมือข้างขวาให้ร่างหนาไป

ถึงจะบ่น แต่ก็ยอมยื่นมือให้เทโอทั้งสองข้าง

ร่างบางพูดเชิงหยอกล้ออีกฝ่ายเล่นแม้ว่าความจริงจะทำแบบนั้นไม่ได้ก็ตาม

ร่างหนาล้วงหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงบรรจงสวมเข้าที่นิ้วนางเรียวสวยข้างซ้ายของควินเซีย

รู้ไหมว่า...ความทรงจำแรกที่ทำให้รู้ตัวว่าชอบเขามาก ๆ คืออะไร

คือการที่เรากลัว...กลัวที่จะเสียเขาไปอีกรอบถึงต้องรีบไขว่คว้าเอาไว้ทุกวิถีทาง

ความรักอาจมาพร้อมกับความเจ็บปวด...ก่อนที่มันจะเกิดความสุขในระยะสั้น หรือ ระยะยาว

นี่คงเป็นนิยามความรักสำหรับผมมาตลอด

กระทั่ง...เขาได้ทำให้ได้สัมผัสความทุกข์จากรักที่ลาจากอย่าง ' นิรันดร์ ' แต่ก็กลับมาอย่าง ' นิรนาม '

นิรนามที่เขาพากลับมา...เขาพา ' ความสุข ' กลับมา แม้ว่านานหน่อยที่จะเห็นความสุขนั้น แต่ก็ได้เห็น

ร่างบางตอบทันควันเมื่ออีกฝ่ายถามจบ

มาร์เควียหันไปเผชิญหน้ากับไซรัส มือหนาก็โอบเอวคอดเอาไว้หลวม ๆ

พรึ่บ !

ความรัก ใช่ว่าจะกำหนดเองได้ตามใจชอบ แต่มันก็แค่ความเชื่อ ความเชื่อที่น่าเชื่อถือที่สุดน่ะ...

เสียงหัวใจที่เต้นในจังหวะเดียวกันต่างหาก

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

___