___

ณ บ้านชุลทซ์

- ห้องนอนมาร์เควีย -

พุ่บ...

ร่างบางถูกอุ้มลงนอนบนเตียง ในตอนนี้คนตัวเล็กหลับสนิทไปแล้ว ร่างสูงจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งจึงแล้วเสร็จ

' ฉันเกลียดฝน '

' เขาไปจากฉันในวันที่ฝนตก '

' ไปโดยทิ้งฉันเอาไว้ ไปไม่ลา ไปไหนก็ไม่รู้ นายรู้ไหมฉันทรมานมาสามเดือนแล้ว '

' ฉันคิดถึงเขามากจนฉันมองนายเป็นเขาไป ฮึก '

อยู่ ๆ หยดน้ำตาก็ได้ไหลออกมาจากหางตาสวยของมาร์เควีย

ร่างหนาผละริมฝีปากออกและมองใบหน้าของคนที่นอนหลับอยู่

ร่างหนาขับรถต่อไปข้างหน้าท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำลงมา กระทั่งรถได้จอดลงหน้าสุสานเดิมอีกครั้งในเวลาที่ฝนตกลงมาอย่างหนักหน่วง

ร่างหนาลงจากรถและวิ่งฝ่าฝนไปยังหลุมศพ ทว่าดอกกุหลาบเมื่อตอนเย็นมันดันหายไปจากหลุมศพเขา ร่างหนาหารอบ ๆ บริเวณนั้นและเจอมันตกอยู่ข้าง ๆ เนื่องจากพายุลมแรงจนทำให้ดอกไม้ถูกพัดตกไป ร่างสูงก้มลงหยิบก้านกุหลาบข้างหลุมศพขึ้น

เขาเดินถือกุหลาบกลับขึ้นรถและขับออกไปจากสุสานแห่งนี้ทันที

ณ อพาร์ตเมนต์ลับใต้สถานีรถไฟเก่า (U-Bhan)

- Keller 51 -

ร่างหนานำก้านกุหลาบในมือหย่อนลงโหลแก้ว และนำเสื้อสูทที่เปียกฝนไปพาดตากเอาไว้ง่าย ๆ จากนั้นจึงปลดกระดุมเสื้อเสิ้ตที่เปียกไม่ต่างกันทว่าไม่ได้คิดจะถอดมันออก เขาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งโซฟาและจ้องมองดอกกุหลาบสองดอกตรงหน้านิ่ง

' มาแต่ละทีก็ซื้อดอกเดียวตลอดเลย ถ้านับ ๆ ที่ซื้อไปรวมกันนะ เก้าสิบดอกได้แล้วนะลูก '

' นายบอกเลิกฉัน...สามเดือน....แล้ว...... '

ไซรัสลุกขึ้นและเปลี่ยนชุดใหม่จากนั้นจึงนำเสื้อสูทสองตัวออกมาจากตู้รวมถึงข้าวของส่วนตัวบางอย่าง กำลังจะเดินออกจากห้องไปก็หยุดหันมองขวดแก้วที่มีกุหลาบสองก้านอยู่ในนั้น

เขาพูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้องทันที ทว่าต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเจอยัสเปอร์ยืนอยู่หน้าห้อง

ไซรัสล้วงหากุญแจห้องในกระเป๋าและยื่นให้กับยัสเปอร์

ยัสเปอร์ชะเง้อมองเข้าไปในห้องของไซรัสและเห็นขวดแก้วที่มีดอกกุหลาบสองดอกเสียบอยู่

' ฉันก็เหมือนกุหลาบ ขาดปัจจัยหลักของการเจริญเติบโตไป ยังไงก็ตาย โดยเฉพาะ...ขาดนาย ยังไงก็ไม่รอด '

' ทำไมไม่รอด '

' ชื่อของนายแปลว่าดวงอาทิตย์ ถ้าพืชมันขาดแสง...ก็เติบโตไม่เต็มที่ แต่ถ้าฉันขาดนาย ฉันยิ่งกว่าพืชพวกนั้นอีก '

ไซรัสมองยัสเปอร์เงียบพักหนึ่งก่อนจะตอบออกไป

ไซรัสพูดจบก็เดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งไว้เพียงยัสเปอร์มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นจนลับสายตาไป

เช้ามืดวันถัดมา

ร่างหนาแอบเข้ามาในเวลาเช้ามืดเพื่อเข้ามาดูอาการของมาร์เควีย ในตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของคนตัวเล็กได้กลับมาเป็นปกติแล้ว

ร่างสูงนั่งเฝ้าอีกคนอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งตะวันได้ขึ้นมาส่องสว่างสู่โลก ทว่าคนที่นอนอยู่ก็ไม่มีท่าทีจะตื่นเลย

ร่างสูงลุกเดินไปที่ชั้นหนังสือของมาร์เควียและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา

เสียงแผ่วของมาร์เควียดังขึ้นทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองอย่างไว เขาเก็บหนังสือเข้าชั้นและรีบเดินไปข้างเตียงที่อีกคนกำลังดันตัวลุกขึ้นนั่ง

น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้น

คนตัวเล็กพูดจบก็ลุกจากเตียงทว่าอาการเมาค้างบวกกับพิษไข้อ่อน ๆ ที่เพิ่งหายดี ยังทำให้เขาทรงตัวไม่ได้ดีเท่าไหร่ ทำให้มือหนาเอื้อมมาช่วยประคองอย่างไว

มาร์เควียมองอีกคนเงียบ สักพักฝ่ามือหนาก็ได้ปล่อยออกจากตัวเขา ร่างบางละสายตาจากซีคและเดินหายเข้าห้องน้ำไปทันที

|

- ห้องน้ำ -

' เห็นหน้ามันแล้วเหรอ ถึงบอกว่าเป็นมัน '

' ไม่ '

' ไม่แล้วมั่นใจได้ไงว่ายังไม่ตาย '

‘ คนคลั่งกุหลาบอย่างมัน กูว่าอาจจะเป็นมัน ใต้หน้ากากนั่นอาจจะเป็นไซรัส ‘

อยู่ ๆ ภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมากมายก็ฉายขึ้นมาในโสตประสาทของเขา

' มีอบเชยผสมไหมครับ '

' ผมแพ้อบเชย '

' ดูคุ้นชินกกับการจับปืนดีนะ จับได้ทะมัดทะแมงดี '

' เดี๋ยว ถนัดมือไหน '

' ขวาครับ '

' คนเก่าไม่มีตัวตนแล้ว ขออนุญาตจีบนะครับ '

' นายเลิกทำได้ไหม! เลิกทำอะไรที่เหมือนเขาสักที!!! '

หรือ…ยังอยู่จริง ๆ

___