กำลังใจของพี่หมอ [100%]
-
___
-
ณ คณะแพทยศาสตร์
-
กุ้งนาง
เหอะๆ
-
กุ้งนาง
เลิกเรียนห้าโมง ลงตึกทุ่มครึ่ง
-
กุ้งนาง
มาบอกจะสอบแล็ปจันทร์หน้า ใครมันจะเตรียมตัวทัน
-
กุ้งนาง
พรุ่งนี้วันศุกร์ เรียนเสร็จต้องเข้าซ้อมแล็ปอีก
-
กุ้งนาง
ชีวิต
-
กุ้งนาง
-
ดาหวัน
พราว
-
ดาหวัน
วันนี้น้องไม่มาเหรอ ปกติต้องมานั่งรอหน้าคณะแล้วนะ
-
พราว
คง... ไม่มามั้ง
-
พราวตอบไปอย่างไม่แน่ใจพลางมองไปหน้าคณะที่ไร้ร่างหนา ก่อนจะก้มมองหน้าจอที่เปิดข้อความแชทของซันอยู่
-
พราว
(ทำไมไม่ตอบนะ)
-
พราว
(ทำอะไรอยู่)
-
ในใจร่างบางเริ่มเกิดความรู้สึกแปลกขึ้นอีกครั้งเมื่อความรู้สึกเดิมในตอนนั้นเริ่มเกิดขึ้นกับเขา
-
ดาหวัน
แยกกันเลยไหม
-
ดาหวัน
พ่อโทรมาแล้วอ่ะ มีนัดกินข้าวกับที่บ้าน
-
ดาหวัน
ไปก่อนได้ปะ
-
กุ้งนางและพราวพยักหน้าให้กับดาหวันจากนั้นพวกเขาจึงเอ่ยคำลากัน ส่วนกุ้งนางเองก็ปลีกตัวออกไปพร้อมๆ กับดาหวันเมื่อร่างบางบอกว่าตนก็จะกลับแล้วเหมือนกัน
-
พราวค้นหากุญแจรถยนต์ในกระเป๋าทว่าอยู่ๆ ดันมีฝีเท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดลงตรงหน้า พราวจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
-
เฟิร์ส
พึ่งลงมาเหรอครับ
-
เฟิร์ส
วันนี้ดึกกว่าทุกวันเลยนะ
-
พราว
...
-
เฟิร์ส
เหนื่อยไหมครับ
-
พราว
เฟิร์สยังไม่กลับอีกเหรอ
-
พราว
มันมืดแล้วนะ
-
พราว
ปีหนึ่งเรียนถึงดึกขนาดนี้เลยเหรอ
-
พราว
แปลกใจ ตอนพี่เรียนเย็นสุดก็ห้าโมงเย็นเอง
-
เฟิร์ส
แฟนไม่มารับเหรอครับวันนี้
-
พราว
...
-
พราว
ซันติดธุระน่ะ
-
เฟิร์ส
ติดธุระ
-
เฟิร์ส
ธุระกับคนนั้นเหรอครับ
-
พราว
...
-
" คนนั้นคนไหน มึงพูดให้มีมูล "
-
เสียงเข้มดังขึ้นจากข้างหลังเฟิร์สทำให้เฟิร์สหันหลังไปมอง ตามด้วยพราวที่ยืนอยู่ข้างหลังเฟิร์สก็ชะโงกหน้าไปมองเช่นกัน
-
ซัน
-
พราวกำลังจะก้าวขาไปหาซันก็ถูกเฟิร์สรั้งข้อแขนเล็กเอาไว้ก่อน
-
ซัน
ปล่อยแฟนกู
-
เฟิร์ส
แต่พี่พราวเป็นพี่รหัสกู
-
เฟิร์ส
กูมีธุระต้องคุยกับเขา
-
เฟิร์ส
คนนอก อย่าพึ่งยุ่ง
-
พราว
เฟิร์ส
-
พราว
ตอนนี้พี่เหนื่อย พี่พึ่งทวนแล็ปเสร็จ
-
พราว
มีอะไรเฟิร์สค่อยมาคุยกับพี่วันหลังก็แล้วกัน
-
พราวว่าพลางแกะมือเฟิร์สออกและเดินไปหยุดลงตรงหน้าซัน
-
พราว
ขับรถมาใช่ไหม
-
ซัน
ครับ
-
พราว
พี่ก็เอารถมาด้วยสิ
-
ซัน
ไม่เป็นไร
-
ซัน
ผมกะมาขับรถตามหลังพี่
-
ซัน
ไม่อยากให้ขับรถกลับคนเดียว
-
ซัน
เวลานี้รถเยอะ
-
ซัน
เดี๋ยวผมขับรั้งท้าย
-
เฟิร์ส
รถเล็กขับรั้งท้ายรถใหญ่
-
เฟิร์ส
อวดเก่งดี
-
ซันมองเฟิร์สด้วยแววตานิ่ง
-
พราว
ไปเถอะ
-
พราว
เดี๋ยวพี่ขับตามนายเอง
-
พราวเอ่ยจบก็จับมือซันเดินออกไปจากบริเวณนั้นโดยมีเฟิร์สคอยมองตามอยู่
-
พราว
รถนายอยู่นี่ใช่ไหม
-
พราว
เดี๋ยวพี่ขับรถมาหา
-
พราว
พี่จอดไว้ใต้ตึกข้างๆ คณะ
-
พราวกำลังจะเดินไปเอารถของตนก็ถูกซันรั้งข้อมือเอาไว้
-
ซัน
ขึ้นรถผม
-
ซัน
เดี๋ยวผมพาขับไปเอา
-
พราว
ไม่เป็นไร
-
พราว
มันใกล้ๆ เอง เดินแปปเดียวก็ถึง
-
ซัน
เหนื่อยทวนแล็ปไม่ใช่เหรอครับ
-
ซัน
ร่างกายคงล้าแล้วล่ะ
-
ซัน
ย่นแรงด้วยการนั่งรถผมไปเอารถพี่
-
ซัน
ถึงจะไม่ไกลมากแต่ก็ทำให้พี่ได้พักได้อยู่นะ
-
พราวมองคนตัวสูงตรงหน้าเงียบ ท้ายที่สุดเขาก็ถูกแฟนเด็กคะยั้นคะยอให้ขึ้นซ้อนท้ายไปเอารถ
-
แต่พอขับมาถึงกลับต้องตกใจกับล้อรถยนต์ทั้งข้างหน้าและข้างหลังมันแบน
-
พราว
อะไรเนี่ย
-
พราว
รถพึ่งเช็คไปเองนะ
-
พราว
ทำไมมันแบนทั้งสี่ล้อเลยอ่ะ
-
ซัน
...
-
พราว
ใครมาแกล้งกันแบบนี้ฮะ
-
พราวเอ่ยด้วยความไม่สบอารมณ์ สีหน้าไม่พอใจ คิ้วขมวดเข้าหากันหนักพร้อมกับหยิบมือถือออกมาก่อนจะยกมันขึ้นแนบหู สักพักจึงเอ่ยพูดกับปลายสาย
-
พราว
สะดวกไหมครับ
-
พราว
รถผมยางแบน ช่วยมาดูให้หน่อยได้ไหมครับ
-
พราว
ลานจอดรถข้างคณะแพทย์ครับ
-
พราว
ชั้นแรก
-
ซันนั่งคร่อมบิ๊คไบค์ของตนมองพราวที่กำลังคุยกับปลายสายด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์และเดินอ้อมรถตัวเองไปแล้วสามสี่รอบก่อนคนตัวเล็กจะยกมือถือลงจากหู
-
ซัน
กลับกับผมไหม
-
ซัน
เดี๋ยวผมไปส่ง
-
ซัน
พี่จะได้พัก เดี๋ยวรถพี่ผมกลับมาดูให้
-
ซัน
ไปกลับหอพี่กับคณะก็ไม่ไกลมากหรอก
-
ซัน
พี่จะได้กลับไปพักก่อน
-
ซัน
เดี๋ยวผมนั่งรถมาขับรถพี่กลับไปเอง
-
พราวมีสีหน้านอยด์กับเรื่องที่ตนเองเจอ
-
ซัน
มาเร็ว
-
ซัน
เดี๋ยวผมขับไปส่งก่อน
-
พราวเดินกลับไปหาซัน
-
พราว
แล้วจะมาคนเดียวเหรอ
-
ซัน
ครับ
-
พราว
ไม่เอาอ่ะ
-
พราว
ไม่อยากให้มาคนเดียว
-
พราว
เดี๋ยวรอช่างมา แล้วกลับพร้อมกัน
-
ซัน
พี่หมออย่าดื้อสิครับ
-
ซัน
เดี๋ยวซันไปส่ง
-
ซัน
พี่ขึ้นรถเลย
-
ซัน
ถ้าพี่หมอดื้อ พี่หมอจะโดนคนไข้ทำโทษนะครับ
-
พราว
ทำโทษอะไรเล่า
-
พราว
ไม่เอา
-
พราว
พี่จะรอช่างมา
-
พราวว่าพลางเดินไปมองทางเข้าจอดรถ ซันจึงลงจากรถที่คร่อมอยู่แล้วเข้าไปช้อนตัวพราวขึ้นในอ้อมแขน
-
ซัน
พี่อย่าดื้อ
-
ซัน
-
พราว
อะ! ซันน!
-
ซัน
เดี๋ยวผมขับรถไปส่งพี่ก่อน
-
ซัน
ส่วนรถพี่ผมจะนั่งรถกลับมาดูให้
-
ซัน
ห้ามเถียงอะไรกลับ ถ้าพี่อ้าปากเถียงผมอีก
-
ซัน
ผมจะจับพี่จูบต่อหน้ากล้องวงจรปิดตรงนี้เลย
-
ปากอวบอิ่มกำลังจะอ้าก็ถูกดักจากคนอายุน้อยกว่าจนต้องเม้มปากตัวเอง
-
ซันยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินอุ้มพราวไปนั่งคร่อมรถของเขาและสวมหมวกกันน็อคให้เหมือนเดิมอย่างทุกที
-
ซัน
เอาล่ะ กอดแน่นๆ นะครับ
-
ซัน
ผมจะบิดละ
-
ซัน
-
ซัน
พี่แกล้งผมเหรอ กอดคอแน่นขนาดนี้อ่ะ
-
พราว
ก็บอกให้กอดแน่นๆ เอง
-
ซัน
เปลี่ยนเป็นกอดเอวได้ไหม
-
พราวเปลี่ยนมากอดเอวซันตามที่อีกฝ่ายบอก
-
ซัน
ไปนะครับ
-
พราว
อือ
-
เพียงเท่านั้นรถบิ๊คไบค์ก็ถูกบิดออกไปจากตึกจอดรถคณะแพทย์
-
เฟิร์ส
...
-
เฟิร์ส
จิ....
-
-
ณ หอพัก
-
- ห้องพราว -
-
ซัน
ผมขอกุญแจรถพี่หน่อย
-
พราว
นายจะไปคนเดียวจริงเหรอ
-
พราว
เดี๋ยวพี่นั่งรถกลับไปด้วยดีไหม
-
พราว
จะได้ไม่ต้องขับรถคนเดียว
-
พราว
พี่เป็นห่วงอ่ะ
-
ซัน
-
ซัน
อาบน้ำ พักผ่อนก่อน
-
ซัน
ผมรู้พี่ต้องอ่านหนังสือต่อ
-
ซัน
เดี๋ยวผมรีบกลับมา
-
ซัน
และจะกลับมาอย่างปลอดภัย ขับไม่เกินร้อย อย่างต่ำแปดสิบ
-
พราวยู่ปากเล็กน้อย ซันเห็นจึงเข้าไปจุ๊บปากพราวหนึ่งที
-
ซัน
พี่หมอรอซันอยู่ห้องนี่ล่ะ
-
ซัน
ยังไงซะคนไข้คนนี้มันก็จะมาหมกตัวอยู่ห้องพี่หมออีกคืน
-
พราว
ฮะ...
-
ซัน
ไปนะครับ เดี๋ยวช่างมาไม่เจอคน
-
ซัน
จะหนีกลับซะก่อน
-
ร่างหนาว่าพลางชูกุญแจรถขึ้นตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินออกจากห้องของพราวไป
-
ร่างบางมองแฟนเด็กหายออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกนึกเป็นห่วงจนทำให้เขาลืมความรู้สึกแปลกๆ ก่อนหน้านี้ไปหมดเลยเมื่อเจอหน้าคนรักตนเอง
-
|
-
สองชั่วโมงผ่านไป
-
พราว
ยังไม่เสร็จอีกเหรอ
-
พราวที่นั่งทวนบทเรียนหลังอาบน้ำเสร็จได้หนึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้มีสมาธิเต็มร้อยหรอกเพราะกำลังวอกแวกกับมือถือและประตูห้องว่าเมื่อไหร่จะมีเสียงเคาะดังขึ้นสักที
-
กระทั่งประตูห้องได้ดังขึ้น
-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
-
พราว
-
ซัน
เปิดเร็วจัง
-
ซัน
ผมยังไม่ทันเคาะเป็นจังหวะสามช่าเลย
-
พราว
ทำไมช้าจัง
-
พราว
มันไม่ได้แค่ต้องเติมรถเฉยๆ หรือไง
-
ซัน
เปลี่ยนทั้งเส้นเลยครับ
-
ซัน
ล้อรถพี่โดนกรีด
-
ซัน
ลมมันก็เลยออกเร็ว
-
ซัน
ถ้าโดยปล่อยลมยางก็ใช้เวลาเป็นวันอยู่กว่ามันจะแบนได้ขนาดนั้น
-
ซัน
ผมก็เลยไม่ได้ขับรถกลับมา ต้องนั่งรถกลับ
-
พราว
โดนกรีดยางรถเหรอ?
-
ซัน
ครับ
-
ซัน
และที่ช้า
-
ซัน
ผมไปถามคนที่ดูแลตึกนั้น
-
ซัน
ไปเอาหลักฐานคนก่อเหตุมา
-
ซันว่าพร้อมกับชูมือถือขึ้นตรงหน้าพราวพร้อมรอยยิ้ม
-
พราว
...
-
ซัน
ดูไหม
-
พราว
ได้มาด้วยเหรอ
-
พราว
มืดขนาดนั้นแล้ว พี่เขาไม่กลับไปแล้วหรอกเหรอ
-
ซันไม่ตอบอะไรอีกนอกจากจับมือพราวและเดินไปนั่งปลายเตียงก่อนจะรั้งเอวบางลงมานั่งตักพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างสร้างอาณาเขตล้อมกายบางเอาไว้โดยมีมือถืออยู่ตรงหน้าพวกเขาสองคน
-
ซัน
-
ซัน
ดูสิ
-
ซัน
น้องรหัสใคร
-
พราว
...เฟิร์ส
-
ซัน
อืม มันกรีดทั้งสี่ล้อเลย
-
ซัน
ไปเรียกมาชดใช้หน่อยก็ดีนะครับ
-
ซัน
ทำคนอื่นเสียทรัพย์ไม่พอ ยังคิดล่อแฟนผมจะให้ไปกับมันเองอีก
-
ซัน
ถ้าผมมาไม่ทันคงไปโดนมันพาไปแล้ว
-
พราว
พี่ก็เรียกรถเองก็ได้ไหมล่ะ
-
พราว
ไม่เห็นต้องไปด้วยเลย
-
ซัน
ก็ไม่แน่หรอก
-
ซัน
มันอาจจะลักพาตัวพี่ไปก่อน
-
พราว
พูดเหมือนพี่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคน
-
ซัน
ทันเหรอ
-
พราวและซันหันมองหน้ากันจากนั้นพราวจึงหลบตาไปมองที่อื่น
-
พราว
เอาแขนออกได้แล้ว
-
พราว
จะไปอ่านหนังสือต่อ
-
ซัน
เดี๋ยวสิครับ
-
พราว
อะไร
-
ซันสับเปลี่ยนแอปพลิเคชันเข้ากล่องข้อความของพราวที่ส่งข้อความมาหาเขาจนแชทหนักขวาแต่เป็นซันเองที่ไม่ได้ตอบกลับไป
-
พราว
...
-
ซัน
ผมไม่ได้ตอบพี่
-
ซัน
ตอนนั้นผมกำลังขับรถอยู่
-
ซัน
ผมพึ่งออกมาจากร้านไอ้โก้
-
ซัน
ตลอดที่อยู่ร้านมันผมก็ไม่ได้จับมือถือ
-
ซัน
ข้อความก่อนหน้านี้พี่จะทักมาอีกช่วงห้าโมงเย็น
-
ซัน
ผมก็พึ่งเห็น
-
ซัน
ขอโทษนะครับ
-
ซัน
ผมอยากอธิบายให้พี่เข้าใจก่อนพี่จะถาม
-
ซัน
ผมไม่ได้มัวไปไหนมาไหนกับใครจนลืมตอบแชทพี่นะ
-
ซัน
แต่ผมกำลังทำงานอยู่ก็เลยไม่ได้ตอบ
-
พราว
ทำงานเหรอ?
-
พราว
นายทำพาร์ทไทม์เหรอ?
-
ซันพยักหน้า แต่กลับได้รับปฏิกิริยาจากพราวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาทำงานกลับคืนมา
-
ซัน
ทำไมพี่ทำหน้างั้นอ่ะ
-
พราว
เด็กอย่างนายรู้จักทำงานหาเงินด้วยเหรอ
-
พราว
เมื่อก่อนเอาแต่เงินค่าขนมไปเติมเก็บ
-
พราว
ยังนั่งแคะกระปุกออมสินให้พี่ดูทุกวันอยู่เลย
-
ซัน
ช่วงนี้มีพี่สโมคอยเติมให้
-
ซัน
ก็เลยเบาเรื่องนั้นไปได้
-
เพียะ
-
พราวฟาดฝ่ามือลงอกซันเบาๆ
-
พราว
อย่าไปให้พี่เขาเติมให้เยอะขนาดนั้น
-
พราว
เกรงใจหน่อย
-
ซัน
ก็เอาผมไปใช้งานเองอ่ะ
-
ซัน
นี่ผมวางแผนไว้ ถ้าเกิดผมผ่านคัดไอ้เดือนๆ ดาวๆ ไรนั่นอ่ะ
-
ซัน
ผมว่าจะเรียกค่าแรงให้เติมให้สักพันเพชร
-
พราว
ซัน
-
พราวเอ่ยเสียงดุ
-
ซัน
ถ้าผมผ่านคัดแล้วต้องเป็นตัวแทนไปแข่งกับคณะอื่นอ่ะ
-
ซัน
พี่จะเชียร์ วิศวะ
-
ซัน
หรือพี่จะเชียร์ คณะตัวเอง
-
ทั้งสองจ้องตากันภายใต้ความเงียบ
-
ซัน
ว่าไงครับ
-
พราว
เอาให้ผ่านคัดก่อนนะ
-
พราว
อย่าพึ่งโม้ไว้ก่อน
-
พราว
เดี๋ยวได้เก็บเศษหน้าตัวเองหรอก
-
ซัน
ไม่เกี่ยวกับโม้ไม่โม้สิ
-
ซัน
นี่แค่สมมติ
-
ซัน
ถ้าเกิดผมต้องเป็นตัวแทนไปแข่งกับคณะอื่น
-
ซัน
พี่จะเชียร์ผมไหม
-
ซัน
หรือพี่จะเชียร์คณะตัวเอง
-
พราวเงียบพักหนึ่งจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
-
พราว
ก็ต้องเชียร์ซันสิ
-
พราว
พี่จะไปเชียร์คนที่ไม่รู้จักทำไม
-
ซัน
แล้วถ้าคณะพี่เป็นคนที่พี่รู้จัก
-
ซัน
พี่จะเชียร์ผมอยู่ไหม
-
สายตาหวานมองซันเงียบ
-
พราว
อือ เชียร์
-
พราว
กำลังใจแรกที่พี่จะให้ก็คือ แฟนตัวเอง
-
ซันคลี่ยิ้มกว้าง
-
ซัน
งั้นไว้ไปเชียร์กันด้วยนะครับ
-
พราว
คัดผ่านแล้วเหรอ?
-
ซัน
ยัง แต่จะทำให้ผ่าน
-
ซัน
เพราะอยากได้กำลังใจจากพี่หมอคนนี้
-
ซัน
ตอนที่กำลังแข่งกับคนอื่นอยู่
-
ซัน
อยากรู้ว่า... กำลังใจของคนคนนี้
-
ซันว่าพลางเลื่อนหน้าไปยังใบหูของพราวและเอ่ยขึ้น
-
ซัน
....จะส่งให้กันได้มากแค่ไหน
-
ซัน
-
พราว
...
-
ซัน
😊
-
___
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()