เพราะเธอเป็นเธอ [100%]
-
___
-
*บทสนทนาระหว่างเดินไปห้องเรียน*
-
กุ้งนาง
พราว
-
กุ้งนาง
ทะเลาะกับน้องเหรอ
-
กุ้งนาง
ตอนกินข้าวน้องดูหงอยๆ นะ
-
กุ้งนาง
พูดน้อยกว่าทุกทีด้วย
-
พราว
ก็.. พูดอยู่นะ
-
ดาหวัน
ก็พูด
-
ดาหวัน
แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่พูดเลยไง
-
ดาหวัน
เงียบผิดปกติอ่ะ
-
ดาหวัน
ดูไม่ใช่บุคลิกน้องเท่าไหร่
-
พราว
...
-
" พี่พราวครับ "
-
พราว
?
-
พราวหันหลังไปมองตามต้นเสียงก่อนจะพบกับเฟิร์สที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับถุงขนมในมือ
-
เฟิร์ส
ให้ครับ
-
พราว
...
-
พราว
พี่ว่าเฟิร์สเก็บไว้กินเองเถอะ
-
พราว
พี่จะเข้าเรียนแล้วอ่ะ
-
พราว
กินไม่ได้แล้ว
-
เฟิร์ส
ไว้กินหลังเรียนเสร็จก็ได้นี่ครับ
-
เฟิร์ส
ขนมไม่ได้ชิ้นใหญ่มาก
-
เฟิร์ส
สองสามชิ้นเอง
-
เฟิร์ส
พี่รับไว้เถอะ
-
เฟิร์ส
ผมซื้อให้สายรหัสทุกคน
-
พราวมองถุงขนมที่ยื่นมาให้เขาแต่เขาก็ไม่รับมันมาสักที
-
เฟิร์ส
พี่พราว
-
พราว
...
-
พราว
อ่า.. ขอบคุณนะ
-
สุดท้ายเขาก็รับมันมาด้วยการรักษาน้ำใจ
-
|
-
ซัน
-
ซัน
-
|
-
ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์
-
- ลานเกียร์ -
-
กิ๊บซี่
สบายเกิ๊น
-
กิ๊บซี่
กูนี่ไม่มีเรียนแต่ต้องไปนั่งเรียนกับปีหนึ่ง
-
กิ๊บซี่
ไม่น่าไปตีสนิทรุ่นน้องเลยสัด
-
กิ๊บซี่
เหมือนเรียนสองชั้นปีในเทอมเดียว
-
ทิว
ไปได้ละมึงน่ะ
-
ทิว
บ่นอยู่นั่น
-
กิ๊บซี่
ไล่กู
-
กิ๊บซี่
อย่าให้เห็นว่าบ่นคิดถึงกู
-
สามแสน
งั้นมึงไปแล้วไม่ต้องกลับ
-
สามแสน
ไปเลยไป
-
สามแสน
ชิ่วๆๆๆๆๆ
-
กิ๊บซี่
อีสามบาท
-
กิ๊บซี่
-
เพียงเท่านั้นกิ๊บซี่ก็วิ่งออกไปจากกลุ่มของตนทันที
-
สามแสน
กูมีค่าสามแสนโว้ย!
-
สามแสนตะโกนตามหลังเพื่อนตนเอง
-
ซัน
-
ธาม
ชล
-
ธามเอ่ยเรียกเพื่อนของตนพลางใช้ส่งสายตาไปทางซันที่กำลังเดินผ่านมาทางพวกเขา
-
สามแสน
จะเอามันจริงดิ?
-
สามแสน
คิดว่าวิศวะจะรอดปะ
-
ชลธี
ไม่รู้
-
ชลธี
พวกสโมอยากลองให้มันลงคัดเดือนคณะดู
-
ชลธี
แต่กูยังไม่มีช่องทางเข้าหามัน
-
ชลธี
แค่หาสายรหัสยังไม่คิดจะหา
-
ชลธี
มันจะกลายเป็นพี่รหัสตามหาน้องรหัสแทน
-
องศา
อีกสามวัน
-
องศา
ทันไหมน้องมึงน่ะ
-
องศา
ยังไม่เริ่มหาเลยมั้งดูทรง
-
สามแสน
กูกลัวมันโดนคัดออกตั้งแต่ยังไม่เริ่มคัดนี่ล่ะ
-
ชลธี
-
|
-
ณ ห้องเรียน EN310
-
กิ๊บซี่
ช้าจัง
-
กิ๊บซี่
ไปไหนมาอ่ะซัน
-
กิ๊บซี่
ปล่อยให้เกี๊ยวนั่งจองโต๊ะอยู่คนเดียว
-
ซัน
กูให้
-
ซันว่าพลางวางขนมลงบนโต๊ะโดยไม่ได้เจาะจงว่าจะให้ใครเพราะสายตาเขามันไม่ได้มองทว่าขนมนั้นมันกลับวางลงตรงหน้าเกี๊ยว
-
เกี๊ยว
-
เกี๊ยว
...
-
ซัน
-
กิ๊บซี่
...
-
กิ๊บซี่
เกี๊ยว
-
กิ๊บซี่
ซันเป็นไร
-
เกี๊ยว
-
กิ๊บซี่
อ้าว
-
|
-
- ห้องเรียน MD001 -
-
พราว
-
กุ้งนาง
ทะเลาะกันแน่ทรงนี้อ่ะ
-
กุ้งนาง
พราวเคยเหม่อตอนเลคเชอร์ที่ไหน
-
กุ้งนาง
ปกติเลคเชอร์ไม่มีวอกแวก
-
กุ้งนาง
นี่อาจารย์ไปสไลด์ห้าแล้วยังจดได้แค่สามบรรทัดอยู่เลย
-
ดาหวัน
แล้วทะเลาะอะไรกัน
-
ดาหวัน
คู่นี้ไม่เคยเห็นมีปัญหาอะไรกันนะตั้งแต่ครบกันมา
-
ดาหวัน
น้องขึ้นมหาลัยได้ยังไม่ถึงสัปดาห์
-
ดาหวัน
มีเรื่องให้ทะเลาะกันละ
-
พราวส่ายหัวเบาๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา
-
พราว
-
-
12:00
-
ณ คณะวิศวกรรมศาสตร์
-
- ห้องเรียน EN310 -
-
เกี๊ยว
ซัน
-
เกี๊ยว
ซันตื่นได้แล้ว
-
เกี๊ยว
เที่ยงแล้วนะ
-
ซันค่อยๆ ขยับตัวและเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับปรับจุดโฟกัสของสายตาให้ชัด
-
กิ๊บซี่
ไหวปะเนี่ย
-
กิ๊บซี่
ไปทำอะไรมา ไม่ได้นอนหรือไงเมื่อคืน
-
ซัน
...
-
กิ๊บซี่
เรียกสติครบยังเฮลโหลลล
-
ซันส่ายหัวเบาๆ จนผมหน้าม้าเขามันสั่นไหวไปแรงสั่นของเขาเอง
-
ซัน
กินข้าวไหน
-
ซัน
แล้วบ่ายเรียนวิชาไร
-
กิ๊บซี่
ระดับนี้ ฉันว่าไม่ไหว
-
กิ๊บซี่
กลับหอไปนอนค่า
-
กิ๊บซี่
บ่ายไม่มีเรียน
-
กิ๊บซี่
ว่าง
-
กิ๊บซี่
วันนี้มีเรียนแค่ภาคเช้า
-
ซัน
...
-
ซัน
เหรอวะ
-
เกี๊ยว
นี่ไงตารางเรียน
-
เกี๊ยว
วันนี้มีแค่ภาคเช้า
-
เกี๊ยวเปิดตารางเรียนในมือถือตัวเองให้ซันดู
-
ซัน
อ่อ.. อืมเค
-
ซัน
กูไปละ
-
ซัน
มึงอยู่กับไอ้กิ๊บนะเกี๊ยว
-
เกี๊ยว
ไม่ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ?
-
ซัน
เอาเลย
-
ซัน
ไปละ
-
ซันพูดจบก็ลุกสะพายกระเป๋าตัวเองออกจากห้องเรียนไปทันทีโดยมีสายตาของกิ๊บซี่และเกี๊ยวคอยมองตาม
-
ซันเดินออกมาจากตัวตึกและผ่านมายังลานเกียร์ของคณะอีกครั้ง
-
ซัน
-
" คุณ "
-
กึก
-
ซัน
...?
-
ชลธี
-
ชลธี
วัชรพล อุ่นแก้ว
-
ซัน
เป็นไข้หวัดใหญ่เหรอ
-
ซัน
ถึงต้องปิดหน้าปิดตา
-
ซัน
ถอยไปไกลๆ เลยอย่ามาแพร่เชื้อ
-
ซัน
ไปรักษาตัวอยู่โรงบาลนู่น
-
ซัน
-
ชลธี
เดี๋ยว
-
ชลธี
รีบไปไหน
-
ซัน
หาแฟน
-
ชลธี
กูจะไปคณะแพทย์พอดี
-
ชลธี
ไปพร้อมกันไหม
-
ซัน
ไม่
-
ซัน
มีรถ
-
ซัน
เดี๋ยวไปเอง
-
ซันพูดจบก็เดินผ่านชลธีออกไปจากบริเวณนั้นโดยที่มีสายตาชลธีมองตามหลังอยู่หละๆ
-
ชลธี
-
-
ณ คณะแพทยศาสตร์
-
เฟิร์ส
พี่พราวครับ
-
พราว
-
พราว
...?
-
พราว
อ่า เฟิร์ส
-
เฟิร์ส
กินข้าวเที่ยงไหนเหรอครับ
-
พราว
ยัง.. ไม่รู้เลยอ่ะ
-
พราวตอบพลางยิ้มแห้ง
-
เฟิร์ส
ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ
-
กุ้งนาง
น้องไม่เห็นเราเหรอวะดา
-
ดาหวัน
กู.. เป็นวิญญาณหรือยังไงเอ่ย
-
ดาหวัน
หัวใจยังเต้น ลมหายใจยังมีนะ ก็ยังไม่ตาย
-
พราวเอื้อมมือไปจับแขนดาหวันเอาไว้เพื่อยั้งอีกฝ่ายให้หยุด
-
พราว
พี่ไม่ว่างอ่ะ พี่มีนัดแล้ว
-
เฟิร์ส
กับแฟนเหรอครับ
-
พราว
กับ-
-
ซัน
ใช่
-
ซัน
-
ซัน
มีนัดกับกู
-
ซัน
มีเหตุผลอะไรต้องชวนแฟนคนอื่นไปกินข้าว
-
ซัน
เพื่อนมึงไม่มีให้ชวนหรืออะไรยังไง?
-
พราว
...
-
พราว
ซัน
-
ร่างหนาเดินเข้าไปประชันหน้ากับเฟิร์ส
-
เฟิร์ส
นัดกับพี่พราวเหรอ
-
เฟิร์ส
นึกว่านายนัดกับคนเมื่อคืนก่อนแล้วอีก
-
ซัน
พูดไรของมึง
-
เฟิร์ส
เปล่า
-
เฟิร์สทำสีหน้ายียวนกวนประสาทจนอารมณ์โกรธของซันเริ่มก่อเป็นไฟสุมในใจขึ้นเรื่อยๆ
-
ซัน
-
เฟิร์สเดินเข้าไปใกล้ซันมากขึ้นพร้อมกับชำเลืองตาลงมองมือของซันที่กำลังกำหมัดแน่นเพราะต้องการควบคุมอารมณ์ตัวเองให้อยู่
-
เฟิร์ส
อยากต่อยเหรอวะ
-
เฟิร์ส
ฮึ?
-
เฟิร์ส
ต่อยดิ
-
เฟิร์ส
พยานกูเยอะแยะถ้ากูคิดจะเอาเรื่องมึงน่ะ
-
เฟิร์ส
เอาเลย
-
เฟิร์ส
มาดิมา
-
เฟิร์ส
ไม่เกร็งหน้าด้วย
-
เฟิร์ส
ต่อยดิ๊
-
ซัน
-
พราวจับมือของซันที่กำลังกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดปูนขึ้นและคลายฝ่ามือนั้นออกเพื่อจับกุมมือของซันแทน
-
พราว
-
พราว
เฟิร์สพี่ขอร้องนะ
-
พราว
อย่าหาเรื่องซันเลย
-
พราว
พี่ไม่อยากให้แฟนพี่ต้องเจ็บตัวเพราะไปต่อยใคร
-
พราว
และพี่ก็ไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดจากการกระทำที่ถูกยั่วยุจากคนอื่นให้ทำ
-
ซัน
...
-
เฟิร์สเลื่อนสายตาไปมองพราวที่ยืนอยู่ข้างซันก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ
-
เฟิร์ส
ครับ
-
เฟิร์ส
ผมเป็นถึงลูกหลานคณบดี
-
เฟิร์ส
คงไม่.. ลดตัวลงไปต่อยตีกับคนระดับล่าง
-
เฟิร์ส
อย่างพวกที่มันเรียนพวกใช้แรงงานเป็นหลักหรอก
-
" ใช้แรงงานแล้วยังไงเหรอครับ "
-
ซัน
-
ชลธี
-
ซัน
...
-
ชลธี
ลูกหลานคณบดีเรียนแพทย์ก็ไม่ต้องใช้แรงงานรึไง
-
ชลธี
หรือนั่งตากแอร์ฉ่ำๆ
-
ชลธี
ขับรถหรูวนมหาลัยสามสี่รอบมันก็ได้ขึ้นเป็นอาจารย์ใหญ่ละ
-
กุ้งนาง
สัดชล จารย์ใหญ่นั่นคนตาย
-
ชลธี
อ่อเหรอ
-
ชลธี
โทษทีกูใช้แรงงานเยอะไปหน่อย ลืมใช้สมอง
-
ซัน
...
-
ดาหวัน
ตั้งใจไม่ใช้สมองชัดๆ
-
ดาหวันพึมพำกับกุ้งนางเบาๆ
-
กุ้งนาง
กูว่าไปกันเถอะ ไอ้ชลมาละ
-
กุ้งนาง
มันไม่ว่างตอนเย็นก็ลากมันไปตอนเที่ยงนี่แหละ
-
กุ้งนาง
น้องเฟิร์สคะ พวกพี่ขอตัวก่อนนะ
-
กุ้งนาง
พวกพี่มีเวลาพักน้อยอ่ะ ภาคบ่ายยังมีต่อ
-
กุ้งนาง
ไปๆๆๆ
-
กุ้งนางเอ่ยตัดบทพลางดันพราวและซันให้หันหลังเดินออกจากคณะนำไปก่อนจะคว้าลากแขนชลธีให้ตามมาโดยที่แขนอีกข้างก็ลากดาหวันมาด้วยเช่นกัน
-
|
-
ณ ร้านอาหารข้างนอก
-
- ห้องน้ำ -
-
ซันยืนค้ำซิงก์ล้างมือพร้อมกับก้มหน้าก้มตามองต่ำอยู่ในห้องน้ำที่มีผู้คนเดินเข้าเดินออกเป็นระยะๆ จนตอนนี้มันเหลือแค่เขาคนเดียวแล้ว
-
" ซัน "
-
ร่างหนาเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยจึงหันไปมองทางต้นเสียงและพบว่าพราวยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า
-
พราวเดินเข้ามาหาซันที่ตอนนี้ก้มหน้าหลบตาเขา ฝ่ามือบางของพราววางลงบนหลังมือของซันที่จับซิงก์ล้างมืออยู่
-
ซัน
...
-
พราว
ใจเย็นรึยัง
-
ซัน
...
-
ซัน
มันตามพี่อยู่เหรอ
-
พราว
ไม่รู้สิ
-
พราว
พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
-
ซันหันไปมองพราว
-
ซัน
ถ้ามันตามพี่อยู่จริงๆ
-
ซัน
พี่จะชอบมันไหม
-
พราว
ซัน
-
พราว
ถามอะไร
-
ซัน
พี่ไม่เลิกกับผมได้ไหม
-
ซัน
มันเหนือกว่าผมทุกอย่างเลย
-
ซัน
แค่ขนมชิ้นเล็กไม่กี่ชิ้นที่มันให้พี่อ่ะ
-
ซัน
ดูไกลๆ ก็รู้แล้วว่าราคาสูงกว่าขนมปกติที่ผมซื้อให้พี่กิน
-
พราว
...
-
พราว
ตอนนั้นยังไม่ไปเหรอ
-
ร่างสูงละสายตาหนีและก้มหน้าต่ำเช่นเดิม
-
พราว
ซัน
-
พราว
เงยหน้ามาคุยกัน
-
ซัน
...
-
พราว
ซัน
-
ซัน
ครับ
-
ซันเงยหน้าขึ้นไปมองพราว
-
พราว
-
ซัน
...
-
พราว
พี่ชอบซันเพราะซันเป็นซัน
-
พราว
พี่คบกับซันก็เพราะตัวของซันเอง
-
พราว
พี่ไม่ได้รักที่ค่าของสิ่งของหรือเงินทองของใคร
-
พราว
แต่พี่รักนายเพราะความจริงใจที่นายมีกับพี่
-
พราว
ไม่ใช่การเข้ามาเพื่อหลอกลวง.. แล้วก็จากไป
-
___
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()