12(CUT)
แจบอมตอบรับยองแจด้วยความร้อนแรงที่มากกว่า เสียงหอบหายใจแลกเปลี่ยนอากาศดังสลับกันจากคนทั้งสอง ปลายลิ้นร้อนและเสียงเฉอะแฉะพาให้แก้มกลมอุณหภูมิเพิ่มขึ้นสูงอยู่ในระดับร้อน ฝ่ามือนิ่มยกขึ้นดันอกแกร่งให้เว้นช่องว่างกับความอัดอึดที่เริ่มก่อตัว แต่มืออีกข้างกลับดึงรั้งคอแกร่งไม่ยอมให้ผละจูบ
แรงรั้งกลางลำตัวทำให้เด็กหนุ่มชะงัก นิ้วเรียวเกี่ยวรั้งเสื้อที่ยองแจสวมใส่จนเผยหน้าท้องเนียนทั้งช้อนตามองเพื่อขอความช่วยเหลือ เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นพร้อมกับชูแขนเล็กน้อยเพื่อให้แจบอมจัดการกับเสื้อตัวบางได้ง่ายขึ้น เพียงไม่กี่วินาทีที่แนบแผ่นหลังลงฟูกตามเดิม เสื้อของเขาก็หายไปจากมือแจบอมเสียแล้ว ร่างสูงอาจจะเหวี่ยงมันไปสักที่ดังเช่นแจ็คแก็ตตัวโปรดที่ไม่ถูกแยเส ต่อมาคือเสื้อยึดสีดำของแจบอมที่ถูกเหวี่ยงออกตามไปติดๆ ปากหนาโฉบเข้าปรนจูบปากอิ่มที่เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงสดก่อนจะย้ายมาขบเม้มที่ใบหู ร่างนุ่มหลุดเสียงอิ๊อ๊าออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ก่อนจะกัดริมฝีปากที่เริ่มช้ำกลั้นเสียงน่าอาย ยิ่งตอนที่ปลายลิ้นร้ายไล้วนเบาๆสลับกับดูดดึงผิวต้นคอยิ่งแทบปล่อยตัวให้เตลิดไปกับสติ
“อื้อ อ๊า!”
คนใต้ร่างหลุดครางเสียงดังเมื่อแจบอมค้อมตัวลงเพื่อเอ็นดูยอดอกสีหวาน มือขาวเลื่อนสางเข้ามาในเรือนผมดึงทึ้งและกดรั้งเบาๆเมื่อถูกเอ็นดูอย่างหนักหน่วง แผ่นหลังเล็กโค้งขึ้นจนไม่ติดเตียงเผลอแอ่นอกบางขึ้นเข้าหาปากร้ายมากขึ้น ลูกกวาดสีหวานผลุบหายเข้าไปในโพรงปากอุ่นอีกข้างก็ถูกเรียวนิ้วบดขยี้จนแข็งขึ้นสู้มือ ปากหนาผละออกจนเกิดเสียงน่าอาย มือหนาคว้าข้อมือขาวให้จ่ออยู่ที่หน้าท้องแกร่ง ปลายนิ้วเรียวค่อยๆลากกรีดกายตามลอนหน้าท้องสวยตามการเชิญชวน ก่อนที่จะตายใจเผลอตัวลุ่มหลงไปกับกล้ามท้องงามของคนตัวโต รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฝ่ามือหนากำลังทำการทักทายกับจุดอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้า
“อึก!”
กายเนียนสะดุ้งเกร็งตามแรงที่เพิ่มจังหวะ จิกนิ้วเข้ากับสีข้างของแจบอมระบายความเสียดซ่านที่กำลังเริ่มก่อตัว นิ้วมือแกร่งเกี่ยวขอบกางเกงเตรียมจะรั้งลงฝ่ามือนิ่มคว้าหมับเอาไว้ทันที แจบอมมองคนนอนหอบด้วยสายตาวิงวอน ยองแจขบฟันแน่นเจ็บใจที่ไม่สามารถทนใจแข็งกับสายตาของแจบอมได้สักครั้ง ตาเรียวที่ปรือมองค่อยๆหลับลงแล้วคลายมือออก สะโพกนิ่มยกขึ้นช่วยแจบอมในการรั้งกางเกงออก สูดหายใจอัดเข้าปอดจนอกบางยกขึ้น
ฝ่ามือร้อนสอดเข้าไปในกางเกงชั้นในสุดที่หลงเหลืออยู่บนร่างขาว ดึงมันออกค้างอยู่ปลายข้อเท้าข้างหนึ่งของเจ้า แล้วโอบรัดฝ่ามือเข้ากับจุดอ่อนไหวที่เริ่มสู้กับมือ เปลือกตาสีน้ำตามอ่อนขมวดกันแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากตนเกรงว่าจะเผลอเปล่งเสียงที่น่าอายออกมาอีก
ใบหน้าหวานเชิดขึ้นสูงพร้อมกับปิดปากแน่นกว่าเดิมเมื่อจุดอ่อนไหวถูกกลั่นแกล้งด้วยแรงอารมณ์ แจบอมขยับมือในจังหวะที่เนิบนาบพร้อมกับเอ็นดูส่วนปลายด้วยการสะกิดก่อนจะแปรเปลี่ยนไปในจังหวะที่เร็วขึ้น พาร่างน้อยหอบสะท้าน ส่ายหน้าจนผมลื่นกระจายไม่เป็นทรง
เด็กหนุ่มปรือตามองร่างสูงที่กำลังเอ็นดูตัวตนเขาด้วยสายตาทรมาน ความคัดตึงเริ่มทะยานเข้ามาในความรู้สึก ยองแจขอร้องให้แจบอมเพิ่มจังหวะเพื่อปลดปล่อยจากความทรมาน ร่างสูงเผลอเลียปากที่แห้งแผดเมื่อร่างกายบอบบางที่แสนนุ่มนิ่มกำลังทำให้เขาทนไม่ไหว
เสียงกระเส่าดังขึ้นมาไม่ขาดจากคนที่ถูกเอ็นดู แจบอมเร่งฝีมือสาวชักติดกันหลายครั้งจนร่างยองแจเริ่มกระตุก เสียงหวานดังไม่ออมจากจังหวะสุขสมพร้อมกับระเบิดความทรมานออกมาจนเปรอะหน้าท้องตนและฝ่ามือของแจบอมไปหมด ฝ่ามือนิ่มยกขึ้นปิดบังใบหน้าที่กำลังขึ้นสีด้วยความอาย ยองแจปลดปล่อยออกมาอย่างน่าอับอายจนไม่กล้าสู้สายตาร้อนแรงของแจบอม
“อ๊า!”
ยองแจเผลอร้องเสียงหลงเมื่อสะโพกกลมถูกยกขึ้นแล้วดึงให้เข้าใกล้กับเอวสอบ เพียงแค่ลืมตาขึ้นมองไม่กี่วินาทีก็ต้องข่มตาหลับลงอีกครั้งเมื่อกางเกงของแจบอมหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ความเย็นเฉียบจ่ออยู่ที่ทางรักก่อนจะค่อยๆแทรกเข้ามาทีละนิด ยองแจเป็นกังวลมากแค่ไหนแจบอมรู้ดี มือหนาช่วยลูบไล้เอวนิ่มเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกให้เด็กมือใหม่
“เด็กดี”
แจบอมเอ่ยชมยองแจหลังจากที่ดันเรียวนิ้วเข้ามาได้จนสุด พร้อมกับให้รางวัลเด็กดีด้วยถดกระแทกเรียวนิ้วเข้าจุดกระสัน เรียกเสียงครางหวานให้หลุดออกมาจากปากอิ่มที่พยายามกัดกลั้น ยิ่งแจบอมเพิ่มเรียวนิ้วยองแจยิ่งรู้สึกหน่วงในช่องท้อง ยองแจไม่ปฏิเสธว่าที่แจบอมทำอยู่มันมอบความรู้สึกดีให้เขา
ตาเล็กถลึงขึ้นเมื่ออยู่ๆเรียวนิ้วร้อนก็ถอนถอดออกโดยที่อารมณ์ยังค้างคา เกือบจะตีหน้ายุ่งไม่พอใจใส่แต่ก็ต้องตาโตกว่าเดิมเมื่อ แจบอมกำลังรูดคลึงความเป็นชายของตนพร้อมกับจ่อที่ด้านหลังจนรู้สึกความร้อนที่แผ่กระจายออกมา
ฝ่ามือหนาดันขาทั้งสองข้างให้กว้างขึ้น แล้วดันความเป็นชายที่พร้อมมาตั้งนานเข้ากับช่องทางน่าเอ็นดู
“อื้อ! คุณแจบอม”
เด็กหนุ่มเรียกชื่ออีกคนเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดทางด้านหลัง ปากร้อนประกบจูบซับปากอิ่มปลอบโยนพร้อมกับค่อยๆดันตัวตนให้เข้าลึกขึ้น เล็บสั้นของยองแจจิกเข้ากับแผ่นหลังกว้างพร้อมกับพยายามสนใจริมฝีปากที่กำลังปรนจูบเขาแทนความรู้สึกเจ็บหนึบจนแทบจะฉีกขาด ขาเรียวแยกออกกว้างขึ้นตามความรู้สึก ส่งเสียงอืออาระบายความเจ็บในลำคอ ขาเรียวยกขึ้นน้อยๆพร้อมกับสะโพกสอบที่อัดเข้ามาจนสุด ปลายจมูกรั้นแดงระเรื่อเพราะเกือบจะหลุดร้องไห้
แจบอมทำใจเย็นไม่ยอมขยับจนกว่าร่างนุ่มที่กำลังบีบรัดเอ็นร้อนจนเกร็งเครียดจะคลายความกังวล มือหนาลูบหน้าผากเนียนที่ชื้นเหงื่อเพื่อปลอบโยนคนน่าเอ็นดูอีกครั้ง ยองแจรัดเขาแน่นจะแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“พร้อมรึยัง?”
เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง แก้มเนียนขึ้นสีจนแดงแจ๋ก่อนจะค่อยๆพยักหน้าตอบรับ
แจบอมกดจูบที่ขมับเนียนขอบคุณยองแจที่ยอมอดทน ทั้งๆที่เขาเองรู้ดีว่าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มนั้นเจ็บแค่ไหน
เพียงจังหวะเชื่องช้าก็พาลทำให้ยองแจเกือบจะหัวหมุน ความรู้สึกเจ็บยังไม่จางหายแต่ความรู้สึกใหม่ที่แจบอมกำลังขับเคลื่อนนั้นชัดเจนกว่า มือขาวไขว่คว้าต้นคอแข็งแรงเป็นที่ยึดรับมือกับแรงสะโพกที่เริ่มสอบหนักขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้าสั่นคลอนไปตามแรงที่ถูกกระแทกจนตัวโยนพาให้นึกเขินอาย ท่อนรักร้อนกดกระแทกเน้นย้ำให้ยองแจรู้ตัวว่ากำลังถูกกอด ฝ่ามือนุ่มไล้ตามกรอบหน้าคมคายตอกย้ำชัดเจนว่าคนที่กอดเขาอยู่คือแจบอม
“อื้อ คุณแจบอมอ่า”
สะโพกสอบกดกระแทกเน้นย้ำด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นให้รางวัลเสียงครางหวานที่เรียกชื่อเขา เสียงเนื้อที่กระทบกันเป็นจังหวะถี่ดังชัดเจนในโสตประสาทของคนทั้งสอง คนใต้ร่างปรือตามองจับจ้องที่ส่วนเสียดสีจนแจบอมกระแทกแรงพาให้ยองแจหน้านิ่วไปด้วยความจุก
“ทะลึ่ง”
แจบอมเอ็ดด้วยถ้อยคำที่ย้อนกลับเข้าตัว
“ไม่ได้ทะลึ่ง อ๊า!”
พอจะเถียงก็โดนแกล้งแรงๆจนความจุกเสียดเข้ามาเล่นงาน ยองแจกัดปากแน่นไม่อยากจะเถียงอีกกลัวว่าแจบอมจะแกล้งอีกครั้ง
ร่างสูงขบฟันจนสันกรามนูนชัดพร้อมกับก้มหน้าสอบสะโพกรัวถี่จนกายบอบบางบิดเร้าไปกับแรงอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นสูง
“คุณแจบอม อ๊า คุณก็ทะลึ่ง อื้อ”
แจบอมยกยิ้มหมั่นเขี้ยวกับยองแจที่กำลังบิดเร้าราวกับจะขาดใจ แต่ก็ไม่วายจะว่าเขาคืน แต่ไม่ว่าใครจะทะลึ่งมองอย่างที่ว่า ยองแจก็ต้องโดนรักอยู่ดี
ฝ่ามือหนาพลิกร่างคนกำลังบิดเร้าให้อยู่ในท่าคลานเข้าก่อนจะสวนตัวตนที่ใกล้จะปะทุเข้าไปในโพรงอุ่นนุ่มอีกครั้ง ยังไม่ทันที่จะดึงสติให้มาประกอบร่างกายก็ถูกกอดอีกครั้ง แจบอมร้อนแรงขึ้นจนยองแจแทบจะรับไม่ไหวแม้จะพยายามประคองร่างด้วยการยันแขนกับหัวเตียงก็ต้องอ่อนยวบทรุดหน้าลงกับหมอน ส่วนสะโพกก็ถูกแขนแกร่งช้อนเอาไว้ เสียงทรมานจากอารมณ์ที่กำลังระเบิดเป็นจุลถูกรองรับไว้ด้วยหมอน เด็กหนุ่มกรีดร้องอีกครั้งพร้อมกับร่างกายที่เกร็งกระตุกถี่ ร่างกายปลดปล่อยรอบที่สองทั้งๆที่ไม่มีใครแตะต้องส่วนนั้นด้วยซ้ำ
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นถี่พร้อมกับลมหายใจที่หอบหนักของแจบอม ปลดปล่อยเสียงครางต่ำออกมาเมื่อร่างกายกำลังรีดความรู้สึกให้ทะลัก ความหน่วงที่ปลายทางถูกตอบรัดถี่จนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ขยับสะโพกสอบกระทั้นเน้นจุดกระสันไปหลายครั้งพร้อมกับเกร็งร่างปลดปล่อยธารขาวขุ่นโพยพุ่งเข้าสู่โพรงอ่อนนิ่ม ยองแจไม่สามารถรับความรู้สึกของแจบอมได้จนหมดบางส่วนไหลย้อนกลับจนเลอะหว่างขา ทิ้งร่างลงที่นอนอย่างโหยหาทั้งๆกิจกรรมที่ผ่านมาถูกขับเคลื่อนบนนี้ไม่เคยห่าง
ยังไม่จบกลับไปที่เว็บ
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น