แจบอมเลี้ยงผี(เด็ก) 2JAE {Mpreg}

​

แจบอมตอบรับยองแจด้วยความร้อนแรงที่มากกว่า  เสียงหอบหายใจแลกเปลี่ยนอากาศดังสลับกันจากคนทั้งสอง ปลายลิ้นร้อนและเสียงเฉอะแฉะพาให้แก้มกลมอุณหภูมิเพิ่มขึ้นสูงอยู่ในระดับร้อน  ฝ่ามือนิ่มยกขึ้นดันอกแกร่งให้เว้นช่องว่างกับความอัดอึดที่เริ่มก่อตัว  แต่มืออีกข้างกลับดึงรั้งคอแกร่งไม่ยอมให้ผละจูบ

แรงรั้งกลางลำตัวทำให้เด็กหนุ่มชะงัก  นิ้วเรียวเกี่ยวรั้งเสื้อที่ยองแจสวมใส่จนเผยหน้าท้องเนียนทั้งช้อนตามองเพื่อขอความช่วยเหลือ  เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นพร้อมกับชูแขนเล็กน้อยเพื่อให้แจบอมจัดการกับเสื้อตัวบางได้ง่ายขึ้น  เพียงไม่กี่วินาทีที่แนบแผ่นหลังลงฟูกตามเดิม เสื้อของเขาก็หายไปจากมือแจบอมเสียแล้ว  ร่างสูงอาจจะเหวี่ยงมันไปสักที่ดังเช่นแจ็คแก็ตตัวโปรดที่ไม่ถูกแยเส  ต่อมาคือเสื้อยึดสีดำของแจบอมที่ถูกเหวี่ยงออกตามไปติดๆ   ปากหนาโฉบเข้าปรนจูบปากอิ่มที่เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงสดก่อนจะย้ายมาขบเม้มที่ใบหู  ร่างนุ่มหลุดเสียงอิ๊อ๊าออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ก่อนจะกัดริมฝีปากที่เริ่มช้ำกลั้นเสียงน่าอาย  ยิ่งตอนที่ปลายลิ้นร้ายไล้วนเบาๆสลับกับดูดดึงผิวต้นคอยิ่งแทบปล่อยตัวให้เตลิดไปกับสติ

“อื้อ อ๊า!”

คนใต้ร่างหลุดครางเสียงดังเมื่อแจบอมค้อมตัวลงเพื่อเอ็นดูยอดอกสีหวาน  มือขาวเลื่อนสางเข้ามาในเรือนผมดึงทึ้งและกดรั้งเบาๆเมื่อถูกเอ็นดูอย่างหนักหน่วง  แผ่นหลังเล็กโค้งขึ้นจนไม่ติดเตียงเผลอแอ่นอกบางขึ้นเข้าหาปากร้ายมากขึ้น  ลูกกวาดสีหวานผลุบหายเข้าไปในโพรงปากอุ่นอีกข้างก็ถูกเรียวนิ้วบดขยี้จนแข็งขึ้นสู้มือ   ปากหนาผละออกจนเกิดเสียงน่าอาย  มือหนาคว้าข้อมือขาวให้จ่ออยู่ที่หน้าท้องแกร่ง  ปลายนิ้วเรียวค่อยๆลากกรีดกายตามลอนหน้าท้องสวยตามการเชิญชวน  ก่อนที่จะตายใจเผลอตัวลุ่มหลงไปกับกล้ามท้องงามของคนตัวโต รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฝ่ามือหนากำลังทำการทักทายกับจุดอ่อนไหวผ่านเนื้อผ้า 

“อึก!”

กายเนียนสะดุ้งเกร็งตามแรงที่เพิ่มจังหวะ  จิกนิ้วเข้ากับสีข้างของแจบอมระบายความเสียดซ่านที่กำลังเริ่มก่อตัว  นิ้วมือแกร่งเกี่ยวขอบกางเกงเตรียมจะรั้งลงฝ่ามือนิ่มคว้าหมับเอาไว้ทันที  แจบอมมองคนนอนหอบด้วยสายตาวิงวอน  ยองแจขบฟันแน่นเจ็บใจที่ไม่สามารถทนใจแข็งกับสายตาของแจบอมได้สักครั้ง  ตาเรียวที่ปรือมองค่อยๆหลับลงแล้วคลายมือออก  สะโพกนิ่มยกขึ้นช่วยแจบอมในการรั้งกางเกงออก  สูดหายใจอัดเข้าปอดจนอกบางยกขึ้น

ฝ่ามือร้อนสอดเข้าไปในกางเกงชั้นในสุดที่หลงเหลืออยู่บนร่างขาว ดึงมันออกค้างอยู่ปลายข้อเท้าข้างหนึ่งของเจ้า  แล้วโอบรัดฝ่ามือเข้ากับจุดอ่อนไหวที่เริ่มสู้กับมือ  เปลือกตาสีน้ำตามอ่อนขมวดกันแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากตนเกรงว่าจะเผลอเปล่งเสียงที่น่าอายออกมาอีก

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นสูงพร้อมกับปิดปากแน่นกว่าเดิมเมื่อจุดอ่อนไหวถูกกลั่นแกล้งด้วยแรงอารมณ์  แจบอมขยับมือในจังหวะที่เนิบนาบพร้อมกับเอ็นดูส่วนปลายด้วยการสะกิดก่อนจะแปรเปลี่ยนไปในจังหวะที่เร็วขึ้น  พาร่างน้อยหอบสะท้าน ส่ายหน้าจนผมลื่นกระจายไม่เป็นทรง 

เด็กหนุ่มปรือตามองร่างสูงที่กำลังเอ็นดูตัวตนเขาด้วยสายตาทรมาน  ความคัดตึงเริ่มทะยานเข้ามาในความรู้สึก  ยองแจขอร้องให้แจบอมเพิ่มจังหวะเพื่อปลดปล่อยจากความทรมาน  ร่างสูงเผลอเลียปากที่แห้งแผดเมื่อร่างกายบอบบางที่แสนนุ่มนิ่มกำลังทำให้เขาทนไม่ไหว

เสียงกระเส่าดังขึ้นมาไม่ขาดจากคนที่ถูกเอ็นดู  แจบอมเร่งฝีมือสาวชักติดกันหลายครั้งจนร่างยองแจเริ่มกระตุก  เสียงหวานดังไม่ออมจากจังหวะสุขสมพร้อมกับระเบิดความทรมานออกมาจนเปรอะหน้าท้องตนและฝ่ามือของแจบอมไปหมด   ฝ่ามือนิ่มยกขึ้นปิดบังใบหน้าที่กำลังขึ้นสีด้วยความอาย  ยองแจปลดปล่อยออกมาอย่างน่าอับอายจนไม่กล้าสู้สายตาร้อนแรงของแจบอม

“อ๊า!”

ยองแจเผลอร้องเสียงหลงเมื่อสะโพกกลมถูกยกขึ้นแล้วดึงให้เข้าใกล้กับเอวสอบ  เพียงแค่ลืมตาขึ้นมองไม่กี่วินาทีก็ต้องข่มตาหลับลงอีกครั้งเมื่อกางเกงของแจบอมหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้  ความเย็นเฉียบจ่ออยู่ที่ทางรักก่อนจะค่อยๆแทรกเข้ามาทีละนิด  ยองแจเป็นกังวลมากแค่ไหนแจบอมรู้ดี  มือหนาช่วยลูบไล้เอวนิ่มเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกให้เด็กมือใหม่ 

“เด็กดี”

แจบอมเอ่ยชมยองแจหลังจากที่ดันเรียวนิ้วเข้ามาได้จนสุด  พร้อมกับให้รางวัลเด็กดีด้วยถดกระแทกเรียวนิ้วเข้าจุดกระสัน  เรียกเสียงครางหวานให้หลุดออกมาจากปากอิ่มที่พยายามกัดกลั้น   ยิ่งแจบอมเพิ่มเรียวนิ้วยองแจยิ่งรู้สึกหน่วงในช่องท้อง  ยองแจไม่ปฏิเสธว่าที่แจบอมทำอยู่มันมอบความรู้สึกดีให้เขา 

ตาเล็กถลึงขึ้นเมื่ออยู่ๆเรียวนิ้วร้อนก็ถอนถอดออกโดยที่อารมณ์ยังค้างคา   เกือบจะตีหน้ายุ่งไม่พอใจใส่แต่ก็ต้องตาโตกว่าเดิมเมื่อ แจบอมกำลังรูดคลึงความเป็นชายของตนพร้อมกับจ่อที่ด้านหลังจนรู้สึกความร้อนที่แผ่กระจายออกมา

ฝ่ามือหนาดันขาทั้งสองข้างให้กว้างขึ้น  แล้วดันความเป็นชายที่พร้อมมาตั้งนานเข้ากับช่องทางน่าเอ็นดู

“อื้อ! คุณแจบอม”

เด็กหนุ่มเรียกชื่ออีกคนเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดทางด้านหลัง  ปากร้อนประกบจูบซับปากอิ่มปลอบโยนพร้อมกับค่อยๆดันตัวตนให้เข้าลึกขึ้น  เล็บสั้นของยองแจจิกเข้ากับแผ่นหลังกว้างพร้อมกับพยายามสนใจริมฝีปากที่กำลังปรนจูบเขาแทนความรู้สึกเจ็บหนึบจนแทบจะฉีกขาด  ขาเรียวแยกออกกว้างขึ้นตามความรู้สึก  ส่งเสียงอืออาระบายความเจ็บในลำคอ  ขาเรียวยกขึ้นน้อยๆพร้อมกับสะโพกสอบที่อัดเข้ามาจนสุด  ปลายจมูกรั้นแดงระเรื่อเพราะเกือบจะหลุดร้องไห้

แจบอมทำใจเย็นไม่ยอมขยับจนกว่าร่างนุ่มที่กำลังบีบรัดเอ็นร้อนจนเกร็งเครียดจะคลายความกังวล  มือหนาลูบหน้าผากเนียนที่ชื้นเหงื่อเพื่อปลอบโยนคนน่าเอ็นดูอีกครั้ง  ยองแจรัดเขาแน่นจะแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

“พร้อมรึยัง?”

เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง  แก้มเนียนขึ้นสีจนแดงแจ๋ก่อนจะค่อยๆพยักหน้าตอบรับ

แจบอมกดจูบที่ขมับเนียนขอบคุณยองแจที่ยอมอดทน ทั้งๆที่เขาเองรู้ดีว่าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มนั้นเจ็บแค่ไหน

เพียงจังหวะเชื่องช้าก็พาลทำให้ยองแจเกือบจะหัวหมุน  ความรู้สึกเจ็บยังไม่จางหายแต่ความรู้สึกใหม่ที่แจบอมกำลังขับเคลื่อนนั้นชัดเจนกว่า  มือขาวไขว่คว้าต้นคอแข็งแรงเป็นที่ยึดรับมือกับแรงสะโพกที่เริ่มสอบหนักขึ้นเรื่อยๆ  ภาพตรงหน้าสั่นคลอนไปตามแรงที่ถูกกระแทกจนตัวโยนพาให้นึกเขินอาย  ท่อนรักร้อนกดกระแทกเน้นย้ำให้ยองแจรู้ตัวว่ากำลังถูกกอด  ฝ่ามือนุ่มไล้ตามกรอบหน้าคมคายตอกย้ำชัดเจนว่าคนที่กอดเขาอยู่คือแจบอม

“อื้อ คุณแจบอมอ่า”

สะโพกสอบกดกระแทกเน้นย้ำด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นให้รางวัลเสียงครางหวานที่เรียกชื่อเขา  เสียงเนื้อที่กระทบกันเป็นจังหวะถี่ดังชัดเจนในโสตประสาทของคนทั้งสอง    คนใต้ร่างปรือตามองจับจ้องที่ส่วนเสียดสีจนแจบอมกระแทกแรงพาให้ยองแจหน้านิ่วไปด้วยความจุก

“ทะลึ่ง”

แจบอมเอ็ดด้วยถ้อยคำที่ย้อนกลับเข้าตัว

“ไม่ได้ทะลึ่ง อ๊า!”

พอจะเถียงก็โดนแกล้งแรงๆจนความจุกเสียดเข้ามาเล่นงาน  ยองแจกัดปากแน่นไม่อยากจะเถียงอีกกลัวว่าแจบอมจะแกล้งอีกครั้ง 

ร่างสูงขบฟันจนสันกรามนูนชัดพร้อมกับก้มหน้าสอบสะโพกรัวถี่จนกายบอบบางบิดเร้าไปกับแรงอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นสูง

“คุณแจบอม อ๊า คุณก็ทะลึ่ง อื้อ”

แจบอมยกยิ้มหมั่นเขี้ยวกับยองแจที่กำลังบิดเร้าราวกับจะขาดใจ แต่ก็ไม่วายจะว่าเขาคืน  แต่ไม่ว่าใครจะทะลึ่งมองอย่างที่ว่า ยองแจก็ต้องโดนรักอยู่ดี

ฝ่ามือหนาพลิกร่างคนกำลังบิดเร้าให้อยู่ในท่าคลานเข้าก่อนจะสวนตัวตนที่ใกล้จะปะทุเข้าไปในโพรงอุ่นนุ่มอีกครั้ง  ยังไม่ทันที่จะดึงสติให้มาประกอบร่างกายก็ถูกกอดอีกครั้ง  แจบอมร้อนแรงขึ้นจนยองแจแทบจะรับไม่ไหวแม้จะพยายามประคองร่างด้วยการยันแขนกับหัวเตียงก็ต้องอ่อนยวบทรุดหน้าลงกับหมอน  ส่วนสะโพกก็ถูกแขนแกร่งช้อนเอาไว้ เสียงทรมานจากอารมณ์ที่กำลังระเบิดเป็นจุลถูกรองรับไว้ด้วยหมอน  เด็กหนุ่มกรีดร้องอีกครั้งพร้อมกับร่างกายที่เกร็งกระตุกถี่  ร่างกายปลดปล่อยรอบที่สองทั้งๆที่ไม่มีใครแตะต้องส่วนนั้นด้วยซ้ำ

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นถี่พร้อมกับลมหายใจที่หอบหนักของแจบอม  ปลดปล่อยเสียงครางต่ำออกมาเมื่อร่างกายกำลังรีดความรู้สึกให้ทะลัก  ความหน่วงที่ปลายทางถูกตอบรัดถี่จนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  ขยับสะโพกสอบกระทั้นเน้นจุดกระสันไปหลายครั้งพร้อมกับเกร็งร่างปลดปล่อยธารขาวขุ่นโพยพุ่งเข้าสู่โพรงอ่อนนิ่ม  ยองแจไม่สามารถรับความรู้สึกของแจบอมได้จนหมดบางส่วนไหลย้อนกลับจนเลอะหว่างขา  ทิ้งร่างลงที่นอนอย่างโหยหาทั้งๆกิจกรรมที่ผ่านมาถูกขับเคลื่อนบนนี้ไม่เคยห่าง   

ยังไม่จบกลับไปที่เว็บ