อย่านะ!

ก้อนขนอะไร?

เหมือนขนที่แมวขยอนออกมาไหม!?

เทียบได้สุดไปหน่อยนะ

ก้อนขนแปลกๆ นั้นไม่ใช่ของมัตสึโมโตะเหรอ...

นั้นสิ ตอนแรกไม่คิดว่าของคิโนชิตะ

บอกว่าอย่าไง!

วิ่งไปล่ะ!

แล้วไอ้ก้อนขนที่ว่านี่หน้าตาไง?

ก็เป็นก้อนๆ กลมๆ ไม่มีแขนขา เคลื่อนที่ด้วยการโดดเหมือนลูกบอล

แต่ดูจากหน้าน่าจะเป็นแมว

งั้นไม่แปลกที่คิโนชิตะไม่ให้ล่ะ

ทาสแมว!

ทำไมฉันคิดว่าใจจริงมากกว่าแกล้ง?

ก็จริง

ประเด็นนั้นช่างก่อน ประเด็น​ที่ต้องสงสัยคือมันมายังไงต่างหาก

ตัวแบบนี้ปกติไม่น่าเข้ามาได้นะ

คงต้องตามนั้นแหละ

เดี๋ยว​ๆ เป็นอะไรไป?

...

ไม่ไปได้ไหม?

โอเค เดี๋ยวไปช่วย

อยู่ไหนล่ะ?

โอเค

ทำไมฉันเห็นความวายป่วนลางๆ?

เกี่ยวกับชิโกะเคยไม่ป่วนด้วย?

วุ่นวายแน่นอน!

นายเงียบไปเลย

ว่าแต่คิโนชิตะไปไหน?

กำลังง้อโซบะโกะอยู่

เล่นกับเจ้ามิคังมากไปหน่อย เลยโดนงอน

ตั้งชื่อให้มันอีก...

ตอนนี้สถานการณ์​โอเคแล้วล่ะ

สรรหาที่โผล่

ดีกว่ารอบหนึ่งที่ย่อตัวเองแล้วโผล่มาจากรองเท้าแล้วกัน

เล่นซะตื่นเต็มตาเลย

อ๋อ ไอ้วันที่ร้องลั่นห้องน่ะนะ?

นั้นแหละ

สรรหาที่โผล่แฮะ

ชิโกะก็แบบนี้แหละ

ว่าแต่มัตสึโมโตะ...ตกลงเจ้ามิคังนี่?

โอเค งั้นจัดการต่อให้

ถือว่าจบเรื่องด้วยดีใช่ไหม?

ตามนั้น

งั้นไม่ต้องสนใจมากหรอก

มีเมี้ยวเพิ่ม!

อย่างน้อยคราวนี้ก็ออกมาน่ารัก

ถึงสงสัยว่าเสกออกมาอีท่าไหนก็เถอะ

โอเค

เอิ่ม

ในครัวเกิดอะไรขึ้น?

ไหงมัตสึโมโตะบ่นยาวจนหลอนแบบนี้?

เจ้ามิคัง โซบะโกะและฮิราฮาระร่วมมือกันก่อเรื่องน่ะ

อ๋อ

เอิ่ม ต้องช่วยไหม?

อย่าเลย

ช่วยหน่อยเถอะ

ฉันติดอยู่ด้านใน กลัวออกไปจะโดนดีด้วย

เสียงบ่นอย่างหลอน

คงช่วยอะไรไม่ได้วะ เพราะงั้นทำใจเถอะ

ซะงั้น

เดี๋ยวไปแอ๊บลากออกมาให้

ฝากด้วยนะ

อา

ใจร้าย! เอาตัวรอดอ่ะ!

ก็เรื่องฉันไม่ได้ก่อ ทำไมฉันต้องโดนด้วยล่ะ

ฉันว่าไม่นิดนะ...

อ่วมเลยสิ

อา ขนาดแค่โดนลูกหลงนะ

อย่างน้อยก็เก็บกู้ทาคามิออกมาได้อย่างปลอดภัยนะ

ไม่ใช่​ระเบิด

แต่ก็บ่นได้สุดจริง

ทั้งเจ้าโซบะโกะทั้งเจ้ามิคังหง่อยทั้งคู่เลย

แต่อานุภาพ​ยิ่งกว่าฟาดอีก

ง่ะ

พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน

แล้วจบๆ เรื่องนี้ไปเถอะ

ฉันกลัวมัตสึโมโตะนึกคึก บ่นเล่นรอบสอง

งั้นฉัน​ไปล่ะ!

บาย

ขอลา

...

ไปกันไวสุดๆ

หลอนกันน่า

แต่ฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่ เล่นซะ

อา

โอเค