คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ยังคงเงียบสงัดเนื่องจากว่านี่เป็นวันที่สองที่เอเธนส์นั้นยังไม่กลับมา ลูอีสที่กำลังซ้อมยิงปืนอยู่ด้านหลังสุดของพื้นที่โล่งกว้างโดยมีคนของเอเธนส์ส่วนมากคอยยืนประกบอย่างกับคนรับใช้ไม่ห่างนายและอีกส่วนหนึ่งกำลังซ้อมยิงปืนเช่นกัน

ปัง ปัง ปัง !!!

เสียงปืนที่ดังโดยเป้านั้นอยู่ห่างจากตรงที่ลูอีกยืนอยู่เกือบสิบสี่เมตรแต่ความแม่นยำในการยิงปืนของเขาอยู่ในขั้นที่ว่าน่ากลัวและโหดเหี้ยมเช่นเดิม จุดสีดำตรงกลางที่เป็นรูปสามรูเกิดจากลูกกระสุนที่วิ่งออกจากกระบอกปืนราวกับจับวาง ก่อนที่หนุ่มหล่ออย่างเขาจะถอดที่ครอบหูออกและวางไว้ตรงหน้า

“แม่นนี่” เสียงเล็กที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างสูงที่กำลังรับน้ำเย็นจากชุดดำที่ยืนอยู่ด้านข้างต้องหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วราวกับถามนัยๆว่า ‘มีอะไร’

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายน่ะ” ฮาเวียร์ที่เอ่ยขึ้นซึ่งในตอนนี้นั้นเธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีเทากางเกงยีนส์ขาสั้นและรวบผมสีน้ำตาลส้มนั้นขึ้นมัดไว้อย่างรำคาญ ส่งผลให้ลูอีสต้องกระดกน้ำในแก้วและเอ่ยตอบกลับไป

“ไว้คุยกับเจ้านั่นดีกว่าไหม วันนี้ก็กลับมาแล้ว” ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีแขนยาวสีขาวพร้อมกับกางเกงยีนส์สีดำขาวยาวที่เอ่ยตอบแทนลูอีสก่อนจะพาความหล่อนั้นมายืนอยู่ตรงหน้า จนร่างเล็กอย่างฮาเวียร์นั้นขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าแมกซิมนั้นเดินมาจับปืนที่ลูอีสเป็นคนวางไว้และเล็งไปทางเป้ากลมด้านหน้าโดยไม่ป้องกันใบหูจากเสียงดังนั้นเลยสักนิด

“นายช่วยฟังฉันก่อนได้ไหมเนี่ย มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกแต่มันเกี่ยวกับเจ้านายของพวกนายล้วนๆ”

พรึบ พรึบ !!
หนุ่มหล่อทั้งสองที่หันหน้ามามองใบหน้าสวยนั้นพร้อมกันก่อนที่มือใหญ่ของแมกซิมนั้นจะโยนปืนลงและหันหน้ามาและหันหลังพิงขอบที่ยื่นออกมา โดยที่ลูอีสนั้นก็เอาแขนนั้นวางลงบนที่วางปืนและใช้มือใหญ่นั้นเท้าใบหน้าหล่อของตัวเองอย่างตั้งใจฟัง

“อ่ะ เล่ามาสิ” แมกซิมเร่ง

“ใช่เรื่องที่เธอคุยกับเจ้านั่นเมื่อเช้าหรือเปล่า ??” จู่ๆลูอีสที่พูดขึ้นมาทำให้ฮาเวียร์ที่กำลังจะอ้าปากเล่าถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ

เขารู้ ???

“ระ...รู้ไดยังไง” น้ำเสียงสั่นของฮาเวียร์ที่เอ่ยขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมกับกับที่แมกซิมหันไปไล่ชุดดำที่ยืนอยู่บริเวณที่ให้ออกไปจากที่นี่โดยเร็ว ซึ่งพวกเขานั้นก็แทบจะวิ่งกันเลยทีเดียว จนในที่สุดที่ที่เคยมีเสียงปืนกลับเงียบราวกับเป่าสากทันที

“ฉันไปเผาซะขนาดนั้นไม่กลับมาเอาคืนก็ถือว่าโง่แล้วล่ะ ทายาทคนสุดท้าย ลุค เดวาเนียใช่ไหม” แมกซิมที่เอียงหน้าถามจนหญิงสาวต้องพยักหน้าแทนคำตอบ

“เรื่องเก่ายังไม่ทันซา เรื่องใหม่มาให้สนุกอีกล่ะ”

“ระวังไว้หน่อยละกัน ส่วนฉันจะไปข้างนอกหน่อย” ฮาเวียร์ที่พูดจบก็ยักไหล่และหันหลังเดินออกไป แต่ก็ต้องหันมามองเขาทั้งคู่ที่เดินตามมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“ฉันจะไปข้างนอก”

“ก็ไปสิ ฉันไม่ได้ห้าม” แมกซิมที่ตอบกลับมาพร้อมกับหยุดตามหญิงสาวโดยที่ลูอีสนั้นก็เดินผ่านพวกเขาทั้งสองคนไปอย่างรำคาญในบทสนทนาแสนปวดหัวนี้มาก

“จะไปคนเดียว”

“สรุปเธอนี่โง่หรือฉลาดกันแน่ว่ะ ก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ปลอดภัยแล้วยังจะไปไหนมาไหนคนเดียว” แมกซิมที่พูดลอยหน้าลอยตาทำให้ฮาเวียร์ถึงกับสะบัดผมใส่ใบหน้าหล่อนั้นอย่างแรง โดยที่เขาก็แทบจะนึกไม่ถึงกับท่าทางโมโหของเธอ

“โอย !”

“ฉันจะไปว่ายน้ำ” น้ำเสียงประชดประชันที่ออกมาจากริมฝีปากเล็กนั้นทำให้หนุ่มหล่อที่กำลังจับตาตัวเองอยู่ต้องเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ไปดิ ฉันก็ว่ายน้ำเป็น”

“ฉันจะไปทำอะไรที่ผู้หญิงเขาทำกัน ซึ่งผู้ชายบ้าๆอย่างนายไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด”

“ไว้เธอนั่งยานไปนอกโลกเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยให้เธอพุ่งออกไปดาวอังคารเลย”

“นายนี่มัน !! ฮึ่ย !!”

[Havia talk special]

ตู้มมมมมมมมมมมมม !!!!!!!!

โชคร้ายมากๆ !!!!
ซวยคูณสิบยกกำลังล้าน !!!!

ฉันที่แทบจะหันไปอัดหมัดหนักๆใส่หน้าแมกซิมเพราะเขาเป็นคนเดินมาเบียดฉัน จนฉันนั้นต้องเซไปชนกับผู้หญิงที่เดินมาทางริมสระว่ายน้ำ นั่นก็เป็นผลที่ทำให้เกิดเสียงคนกระโดดน้ำขึ้นมา

แมกซิมที่อยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวเผยให้เห็นความหนักแน่นบนตัวอย่างเห็นได้ชัดซึ่งไล่มากจากใบหน้าหล่อๆอย่างกับนายแบบที่หลุดมาจากแค พร้อมกับสร้อยคอสีเงินรูปไม้กางเขนที่ห้อยมาจนถึงหน้าอกแข็งแรงนั่น ไรขนที่ขึ้นตั้งแต่หน้าอกไล่ซิกส์แพ็คที่หน้าสัมผัสนั่นมาจนถึงสะดือ เขาเซ็กซี่มากจนฉันนั้นคาดไม่ถึงเลยทีเดียวว่ายังมีคนร่างกายน่ากินแบบนี้อยู่อีก

“ชะ..ช่วยด้วย” ฉันที่หันไปมองผู้หญิงที่กำลังดำผุดดำว่ายราวกับว่ายน้ำไม่เป็นนั้น ยังไม่ทันที่จะได้หันไปพูด แมกซิมที่เป็นต้นเหตุนั้นก็ดึงผ้าขนหนูออกจากคอและกระโดดลงไปทันที

ตู้มมมมมมมมมมมมม !!!!!

ฉันที่เดินออกห่างสระนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยถูกกับน้ำในตรงนี้สักเท่าไหร่ก็ลึกตั้งสองเมตรกว่าๆ ฉันที่สูงแค่เมตรเจ็ดสิบห้า ใครจะกล้าเสี่ยงโดดลงไปตายกันเล่า แมกซิมที่ว่ายไปถึงด้วยความรวดเร็วก็คว้าร่างของผู้หญิงคนนั้นไว้ก่อนจะหันตัวและว่ายกลับมาทางเดิม

“โอ้ย ! วันอภิมหาโคตรซวยเถอะ” น้ำเสียงที่แลดูหงุดหงิดก่อนจะวางร่างที่ยังคงมีสติลงบนขอบสระ ซึ่งเขาเองนั้นก็กระโดดขึ้นมานั่งอย่างหมดแรง จนฉันที่มองอยู่นั่นต้องยืนผ้าขนหนูไปให้

“อ่ะเอาไป เมื่อกี้ขอโทษนะคะ” ฉันที่หันไปเอ่ยขอโทษกับหญิงสาวที่เอามือกุมปากและไอออกมาจนตัวสั่น ซึ่งเธอเองนั้นก็อยู่ในชุดว่ายน้ำแบบสะกิดสายทีนี่คงจะเห็นทุกอย่างของร่างกาย

มันจะมากไปไหมน่ะ

“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ” หญิงสาวตรงหน้าของฉันที่เอ่ยขึ้นแต่เธอไม่ได้หันมาทางฉัน แต่กลับเขยิบเข้าไปใกล้แมกซิมที่กำลังเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองเมื่อถูกมือของยัยหล่อนจับแขนก็ถึงกับสะดุ้งและดึงผ้าออกอย่างตกใจ ถ้าจะให้เดาเขาคงจะศอกใส่หน้าหงายไปแล้วล่ะ

“ไม่ต้องจับก็ได้ครับ” ฉันที่แทบจะหลุดขำใส่หน้า เมื่อเห็นท่าทีของแมกซิมที่รีบลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหาโดยทิ้งให้ยัยบ้านั่นนั่งหน้าหวอขนาดว่าอมโลกได้ทั้งใบ

“นี่ ! เอานี่ไป ฉันไม่ชอบสายตาคนพวกนี้ ขนลุก” จู่ๆแมกซิมที่เดินอยู่ก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและส่งมาให้ฉัน โดยที่เขานั้นก็ไม่หันมามองฉันเลยแม้แต่ปลายเล็บ จะบอกว่าไงดี โคตรสุภาพบุรุษ จะดีมั้ยเนี่ย

“คิดว่าเดินแบบชุดว่ายน้ำอยู่หรือไง อุบาทว์ว่ะ” ยังชมไม่ทันขาดคำ

เอ้ะ ! อะไรนะ เมื่อกี้หมอนี่ว่าอะไรนะ โอ้ยมันเข้าหูซ้ายและกระแทกที่หัวใจมากคำนี้ ‘อุบาทว์’ ดูยังไงห๊า !!!!

“นายนี่มันยังไงห้ะ ! ต้องให้ฉันแต่งตัวแบบเสื้อแขนยาวคลุมตั้งแต่คอจรดนิ้วโป้งเท้าใช่ไหม มันถึงจะไม่อุบาทว์อะ ห๊า !!!”

พลั่วะ !!!!
ฉันที่ต่อยหมัดที่แรงสุดๆลงไปที่แขนใหญ่นั้นเข้าอย่างจังแต่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บไหม แต่ที่รู้ๆเหมือนมือฉันจะหักยังไงยังไง

นี่แขนคนหรือเสาไฟกันแน่น่ะ !!!
“สมควร !”

“ทำไมฉันต้องมากับคนอย่างนี้ด้วยเนี่ย”

“ฉันน่าจะถามเธอมากกว่านะ คำถามนั้นน่ะ”

“โว้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

20:00 PM

ฉัน แมกซิม และลูอีส ที่มาโผล่ในงานเปิดตัวสินค้าแบรนด์ดัง ซึ่งงานที่ฉันมานั้นเป็นการประกวดและประมูลราคาเพชรไดมอนที่มีราคาสูงสุดหูดับกันเลยทีเดียว ตั้งแต่ฉันกลับไปที่บ้านของเอเธนส์นั้นก็ทะเลาะกับแมกซิมเหมือนเดิม เป็นอะไรที่รู้สึกรำคาญมากๆ วันๆไม่ทำอะไรมัวแต่มานั่งเถียงกับประเทศนี้คงจะเจริญล่ะนะ

“เฮ้ ! เอาน้ำอะไรไหม ฉันจะออกไปหยิบอะไรดื่มสักหน่อย” แมกซิมที่พูดขึ้น เขาที่อยู่ในชุดสูทธสีดำที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงแสล็คสีดำที่เข้ากับความสูงและรูปร่างของเขานั้นอย่างลงตัวอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนลูอีสที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันก็อยู่ในสุดสไตล์เดียวกันคือรู้เลยว่าเป็นแฝดกันอย่างไม่ต้องสงสัย

“เอาน้ำเปล่าสองแก้ว” เขาที่หันไปพูดกับแมกซิม แต่เดี๋ยวนะ สองแก้วไม่ได้รวมฉันใช่ไหม สองแก้วนั้น

“ฉันเอาวอดการ์ ไม่เอาน้ำเปล่า” ฉันที่รีบพูดเปลี่ยนทำให้แมกซิมและลูอีสต้องหันมาขวดคิ้วใส่ คือยังไงก็นายเป็นคนถามฉันไม่ใช่เหรอว่าจะกินน้ำอะไรและทำไมพอฉันบอกไปต้องทำหน้าเหมือนผีตายซากแบบนั้นด้วย สังคมนี้ต้องการอะไรจากฉันกันแน่เนี่ย !

 “น้ำเปล่าอะดีแล้ว เธอน่ะ”

เฮ้ย ! มันยังไง ทีหลังก็ไม่ต้องถามก็ได้ปะ สรุปให้ฉันเองไปเลย พวกนายคือหัวสมองด้านซ้ายและขวาที่ประมวลความคิดเร็วกว่าตัวฉันเองร้อยเท่า ! ประชด !!

“น้องค่ะๆ” ฉันที่ไม่ได้เถียงอะไรกลับไปเพราะหวังในใจว่ามันอาจจะจบลงแค่เท่านี้ แต่จู่ๆก็มีเสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดมาจากด้านหลังทำให้ฉันและลูอีสที่ได้ยินต้องหันไปมองอย่างให้ความสนใจ ผู้หญิงสาวที่น่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าเธออยู่ในชุดที่น่าจะเป็นช่างแต่งหน้าเพราะแลดูแล้วใบหน้านั้นเนียนกว่านิ้วที่เธอสะกิดฉันซะอีก

“ค่ะ ?????”

“พอดีทางเราขาดคนโชว์เครื่องเพชรชิ้นสุดท้ายไป น้องเขามาไม่ได้ตอนนี้พี่กำลังหาตัวขึ้นโชว์แทน ขอเป็นเราได้ไหมคะ”

ฉันที่สตั้นไปห้าวิเมื่อได้ยินประโยคคำถามจากพี่ทีมงาน ซึ่งฉันที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวแค่เข่าสีฟ้าไม่มีอะไรมากมายเลย ส่วนไหนของฉันที่ดลใจให้พี่แกมาของให้ขึ้นไปเดินสวย เริ่ด เชิ่ด หยิ่ง บนนั้นได้ !!!
“คนอื่นก็มีนะคะ ฉันเวิร์กหรอก เชื่อเถอะ” นี่เป็นคำตอบที่เซฟสุดในชีวิตแล้ว และพยายามคิดในใจว่าเราเป็นแขกนะ วีนแตกใส่ใครไม่ได้เชียว

“พี่ว่าเรานะเหมาะที่สุดแล้วนะ ตั้งแต่เดินดูมาเหมือนน้องมีออร่ายังไงยังงั้นเลย”

ออร่า ??? ออร่านี่ใช่เจ้าหญิงออโรร่าอะไรหรือเปล่า ?? เฮ้ย ! นี่ยังไงเนี่ยก็ปฏิเสธไปแล้วและทำไมยังจะตื้ออยู่อีก ดารามากันตั้งเยอะตั้งแยะยัยป้านี่ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย คนเขาปฏิเสธแทนที่จะไปหาคนใหม่และมัวแต่มาเร้าหรืออยู่ได้ ชาตินี้จะหาได้ไหมคะ !

“ไปเถอะ ถือซะว่าช่วยๆเขาละกัน” นี่เป็นคำตอบแสนบรรเจิดของลูอีสที่นั่งฟังฉันเถียงกับพี่ทีมงาน ถ้าให้ฉันเดาคือเขาคงจะรำคาญน่าดู

“ไม่อะ ฉันไม่ชอบเป็นจุดสนใจ”

“พูดเหมือนเธอสวยมากเลยเน้อะ” นี่คือคำประชดประชันจากชายหนุ่มที่นั่งหน้าว้อนอยู่ด้านข้าง

“ก็เท่าที่มี”

“น้องคะ ขอเถอะคะ”

“นี่ป้า..”

“เอาเถอะ ช่วยๆเขาหน่อย คงหาไม่ได้จริงๆแหละ” ลูอีสที่พูดแทรกขึ้นจนฉันต้องหันไปมองใบหน้าเหลี่ยมของป้าแกก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดังเพื่อให้เขารู้ว่าถ้าฉันไม่ได้อยู่ในชุดที่ขาดง่ายแบบนี้ป่านนี่ป้าได้หงายเงิบไปแล้วล่ะ !

ลูอีสที่เดินตามหลังฉันเข้ามาในห้องที่โล่งกว้างแห่งหนึ่งไม่มีใครอยู่เลยสักคนมีเพียงแค่กระจกและเครื่องสำอางค์มากมายที่วางอย่างเป็นระเบียงไม่ต้องเดาก็รู้ว่ายังไงฉันก็ไปนั่งอยู่ตรงนั้นและหลับตาให้ป้าแกเมคอัพให้อย่างเสร็จสรรพ แต่ที่แปลกใจสุดๆคือคนอื่นๆหายไปไหนกันหมด !

“ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ” ฉันที่เดินตามหลังพี่ทีมงานหรือป้าคนนั้นก่อนจะหยุดลงเมื่อสังเกตุเห็นตู้แก้วใสบานใหญ่ที่วางอยู่ด้านหน้าพร้อมกับมีวงๆกลมเล็กเหมือนกับรูระบายอากาศจากด้านใน มันทำให้ฉันเกิดอยากรู้ขึ้นมาทันที

“นี่คืออะไรเหรอคะ”

“อะ..อ๋อ พี่ก็ไม่รู้เหมือนเห็นวางไว้แบบนี้ตั้งนานแล้ว อย่าไปสนใจเลยเรามานั่งตรงนี้มาเดี๋ยวพี่ไปหยิบเครื่องสำอางค์ในกระเป๋าก่อนนะ”ฉันที่พยักหน้าตกลงก่อนจะเดินไปตามคำพูดของป้าแกเขาและหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ตัวกลมพร้อมกับหันไปมองลูอีสที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้องนี้

แต่ทว่า !!!!

ปัง ปัง !!

ประตูบานใหญ่นั้นที่ปิดใส่หน้าลูอีสอย่างแรงพร้อมกับประตูทางเดินเข้าอีกบานที่เชื่อมต่อกับห้องนี้ก็ปิดเข้ามาอีก จนฉันที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งตัวลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกกลับถูกผ้าสีขาวโปะเขามาที่จมูกและกดผ้านั้นไว้แน่น ไม่ต้องบอกเลยว่านี่คือฝีมือใคร ยัยป้านี่คือจะวางยาสลบฉันเร้อะ !!!

พลั่วะ !!!

ฉันที่กระแทกศอกใส่ท้องของหล่อนก่อนจะหายใจออกมาอย่างแรงและวิ่งไปทางบานประตูที่มีลูอีสทุบประตูเสียงดังพร้อมกับส่งเสียงเรียกชื่อฉันอย่างร้อนรน

“หน็อย !!!! เก่งนักใช่ไหม”

“อะไรเนี่ย !!!”

หมับ !

ผ้าผืนเดิมที่กดลงมาที่จมูกของฉันอีกครั้งจนฉันที่กลั้นหายใจอยู่แทบจะทนอยู่แบบนี้ไม่ได้จนลืมตัวสูดอากาศจากผ้านั้นเข้าไปเต็มปอด

“อ่อยอ้าน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ฮ่าๆๆๆ เอเธนส์คงมาช่วยแกไม่ทัน ถึงตอนนั้นผู้อย่างแกคงไปอยู่ที่แอฟริกาแล้วล่ะ คนอย่างเอเธนส์มีแค่ มอลเครสต้า คนเดียวที่เหมาะสมย่ะ”

เพียะ เพียะ !!!

ฉันที่ยังคงสะบัดมือไปมาแม้แรงที่เหลืออยู่ในร่างกายในตอนนี้จะน้อยลงเต็มที่

ปึง ปึง ปึง !!!!
เสียงทุบประตูที่เริ่มเบาลงเนื่องจากประสาททางหูที่เริ่มเลื่อนรางลงก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกตัวอีกเลย

ช่วยฉันที

วูบ !!

ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงหรือเวลาเท่าไหร่แต่ที่รู้ๆในตอนนี้คือฉันเริ่มจะรู้ความหมายของตู้กระจกบานใสนี้แล้ว ฉันที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างเต็มตื่นเมื่อรู้สึกว่าร่างกายมันหวิวๆก่อนจะก้มมอง

“เฮ้ย ! ไม่จริง !” ฉันที่แทบอยากจะกัดลิ้นตายเมื่อในตอนนี้ชุดที่ฉันสวมอยู่มีแค่เพียง บราเซียสีดำและแพนตี้สีดำแบบเดียวกันและเสื้อผ้าของฉันล่ะ

มันหายไปไหน !!!
ยัยป้านั่นคิดจะทำอะไรกับฉันเนี่ย !!

ก่อนจะรู้สึกถึงถึงการเคลื่อนไหวของตู้กระจกที่ค่อยๆยกฉันที่หัวหมุนอยู่ในนั้นออกมาเผชิญโลกภายนอกอย่างตกอกตกใจ ทันทีที่ขึ้นมาจนสุดสายตาของทุกคนในงานก็ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจทันที แต่สิ่งที่ฉันตกใจมากที่สุดคือคนที่กำลังถือไมค์

“เราจะนับหนึ่งถึงห้าถ้าไม่มีใครเอ่ยจำนวนตัวเลขต่อ ราคาครั้งสุดท้ายเธอจะเป็นของคุณ เริ่มประมูลได้ครับ”

ประมูล !!!!!!!!!!!!!

“ฉันไม่ได้มาขายตัว” ไหนตอนแรกมันคือการประกวดไดมอนและทำไมตอนนี้มันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันที !

ปึง ปึง ปึง !!!!
ฉันทีเค๊าะกระจกอย่างแรงแต่คนข้างนอกกลับปรบมือให้ความสนใจ คือฉันบอกให้ฉันช่วย เฮลมีย์ ไม่ใช่เรียกร้อง !!

“สามหมื่น” ราคาแรงที่ดังขึ้นมาทำเอาฉันหน้าชาไปตามๆกัน สามหมื่น นั่นมันราคาซื้อตัวฉันหรือเปล่า มันดังออกมาจากปากของคนสูงวัยตัวป้อมๆคนหนึ่ง ซึ่งนั่นไม่ต้องถามถึงหน้าตาเลยด้วย

แมกซิม ????

ลูอีส ????

หายไปไหนกันหมด ฉันกำลังจะเข้าตาจนแล้วนะ !!!

“สามหมื่นหนึ่ง” ฮ้ะ...เฮ้ย นับแล้ว ประมูลต่อถ่วงเวลาฉันที่กำลังกวาดสายตามองหาคนช่วยเหลือทีเถอะ

“สามหมื่นสะ...”

“แสนหนึ่ง”

“โหว !” ราคาที่ขึ้นมาเรื่อยโดยที่มือของฉันนั้นก็ปิดหน้าอกหน้าใจไว้อย่างทุเรสตัวเอง จะมีใครเป็นบ้ามานั่งแก้ผ้าต่อสายตาหื่นห่ามแบบนี้กันล่ะ ฉันละหนึ่งที่ไม่คิดพิศวาทสายตาพวกนี้ อย่าให้ออกไปได้นะ ฉันจะเผาให้ไหม้ไปทั้งโรงแรมเลย

“สองแสนห้า !”

“ราคาเริ่มเพิ่มมาเรื่อยๆแล้วนะครับ สองแสนห้ามีใครพูดต่อไหม”

มีสิ !!! พูดราคาต่ออีก !! พูดไปเลย !! ช่วยฉันออกไปที ลูอีสแมกซิม พาฉันมาตายหรือไงเนี่ย หายไปไหนกัน !!!
“สองแสนห้าหนึ่ง”

พูดต่อ พูดต่อสิ !!

“สองแสนห้าครั้งที่สอง”

............................

ยังคงเงียบกริบกับราคา

“สองแสนห้าครั้งที่สะ...”

ตายเถอะค่ะ

[Havie talk end]

“ล้านหนึ่ง มีใครต่อไหม ??”

สิ้นเสียงนั้นผู้คนมากมายที่หันมามองพร้อมกับสปอร์ตไลท์ที่ส่องไปยังบุคคลหน้าใหม่ที่มาเยือนพ่วงมากับชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน

“ที่นี่มันเป็นโรงแรมประมูลเครื่องเพชรไม่ใช่เหรอ และทำไมกลายมาเป็นประมูลคนกันแทนล่ะ”

.......................(เงียบกริบ)..........................

“จะให้ฉันฆ่ายกรังกันเลยดีไหม”

“ล้านหนึ่ง ส่งตัวเธอมาไม่งั้นจะหาว่าฉันรุนแรงไม่ได้นะ” ชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาด้านในก่อนจะมองไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ในตู้กระจกอย่างหมดสภาพ ก่อนที่ร่างสูงจะกระโดดขึ้นไปยืนด้านบนและเลื่อนตัวล็อคออก ใบหน้าหล่อที่ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ซึ่งมือใหญ่นั้นที่ถอดชุดสูทธของตัวเองออกและคลุมไปยังไหล่สวยของเธอ

“เอเธนส์...”

“ฉันเอง ไม่ต้องกลัวแล้ว” ชายหนุ่มที่ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มก่อนจะกระโดดลงด้านล่าง

“ไม่ได้กลัว แต่แค่โกรธที่นายส่งฉันมาขายต่างหาก” น้ำเสียงประชดประชันของหญิงสาวที่เอ่ยขึ้นแม้คำพูดจะเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย แต่ใจจริงเธอก็ดีใจมากที่เห็นว่าเป็นเขาที่มาช่วยเธอไว้

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ อย่าโยนความผิดจะได้ไหม ถ้าเธอไม่ตอบตกลงขอขึ้นโชว์แทนคงไม่โดนอะไรแบบนี้หรอก” เอเธนส์ที่ยังคงพูดพร้อมกับเม้มปากตัวเองเมื่อเดินมายังด้านนอกโรงแรมโดยที่อากาศด้านนอกนั้นเริ่มเย็นลงขึ้นเรื่อยๆ

“ดีตอนที่ไอ้ลูอีสมันโทรมาฉันถึงบ้านพอดี กลัวละสิ”

“มีใครไม่กลัวบ้างละตอนที่ถูกยื่นราคามาตั้งสองแสนห้าและไม่มีใครต่อน่ะ” หญิงสาวที่ขมวดคิ้วเมื่อนึกเหตุการณ์เสี่ยงตายในตอนนั้น ทำให้ชายหนุ่มที่ก้มหน้ามองเธอต้องขำออกมา

“.......”

“เงียบทำไม ขอบคุณในใจฉันไม่ได้ยินหรอกนะ”

“ขอบคุณที่ช่วย !!!! ได้ยินชัดไหม !!”

“เสียงเธอนี้มันแก้วหูจะแตก !”

“และลูอีสกับแมกซิมล่ะ” ฮาเวียร์ที่หันไปมองด้านในเมื่อได้ยินเสียงคนร้องโอดโอยออกมา

“ฉันจะไปรู้ไหมล่ะ”

“กระทืบคนอยู่น่ะ” จู่ๆกลับมีอีกเสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเอเธนส์ หนุ่มหล่อร่างสูงพอๆกัน ใบหน้าหล่อคม นัยน์ตาสีฟ้าแวววาวที่เธอนั้นจำได้ดี

“อาร์โต”

“จำได้ฉันได้ ดีใจนะเนี่ย”

โซ่ตรวนซาตานเสน่หา และหักเหลี่ยมร้ายหัวใจซาตาน ขอบคุณมากกกกกกกกกกกก !!! หยุดก๊อปเถอะจะได้ไม่มาเป็นภาระของลูกหลาน ชั่งเรื่องนี้ก่อน ทำไมเรื่องนี้คนหล่อเยอะจัง ใจเริ่มโลเล