บทที่ 21 – บุกห้อง 

​ 

ผมมาถึงหอสุดตอนตีสอง 

 

ตอนแรกก็กะจะขึ้นไปส่งสุดให้ถึงหน้าห้องเพราะกลัวสุดจะเดินขึ้นไปไม่ไหว แต่สุดกลับไล่ผมให้รีบกลับแถมรั้นจะไม่ยอมให้ผมขึ้นไปส่งเพราะดึกมากแล้ว อะก็ได้ ถึงจะไม่ขึ้นไปส่ง แต่อย่างน้อยก็ขอให้ผมรอจนกว่าสุดจะเข้าหอเรียบร้อยก่อนแล้วผมค่อยขับรถกลับหอของตัวเอง 

พอกลับถึงห้องปุ๊บ ผมก็ทิ้งร่างตัวเองลงบนเตียงทันที บอกตรงๆว่าวันนี้ผมเองก็ร่างพังมาก ดื่มเพียวแบบนั้นมันก็หนักเอาเรื่องอยู่ ถ้าไม่ติดว่ามีสุดอยู่ด้วยผมคงกลับมานอนตั้งนานแล้ว โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ผมจะได้นอนตื่นสายๆชาร์ตร่างกายได้เต็มที่ไปเลย……. 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

ใครมันมาเคาะประตูวะ คนกำลังนอนฝันดีถึงสุดอยู่เลย ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เฮ้ย เจ็ดโมงเช้า นี่มันวันหยุดนะเว้ย จะมาเคาะประตูหาพระแสงอะไรตั้งแต่ไก่โห่แบบนี้วะ (ไก่บ้านผมขันช้ากว่าบ้านอื่นนิดหน่อย ต้องเข้าใจนะ) คอยดูเถอะพ่อจะไล่ตะเพิดไปเลย มารบกวนความสุขกูดีนัก ผมเดินไปกระชากประตูด้วยอารมณ์จัดเต็ม 

"ใครวะ คนกำลังนอ.....น" 

 

.....สุด !!! 

 

คนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมเพิ่งฝันถึงเมื่อกี้นี่หว่า.....สุดเหรอ แล้วเขามาหอผมได้ยังไงกัน เอ๊ะ หรือว่าผมกำลังฝันอยู่ ต้องเป็นฝันแน่ๆ สุดจะมาหาผมทำไมล่ะเนอะ ไหนลองตบหน้าตัวเองสักทีซิ โอ๊ย ไม่ได้ฝันนี่หว่า นี่สุดมาหาผมจริงๆเหรอเนี่ย เชี่ยแล้วไง สภาพของผมในตอนนี้โคตรดูไม่ได้เลย ฟันก็ยังไม่ได้แปรง หน้าก็ไม่ได้ล้าง จะว่าไปเมื่อคืนกลับมาจากไปดื่มก็ไม่ได้อาบน้ำด้วย ฉิบหายอย่างเป็นทางการเลยครับ 

"เอ่อ โทษทีนะ เรามารบกวนแทนตอนนอน งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนดีกว่า" 

"เฮ้ยเดี๋ยว" 

เอาไงดีวะ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเจอได้ทุกวันนะเว้ย ถึงสภาพจะไม่พร้อมแต่ถ้าใจพร้อมเราทำได้ ผมกระชากสุดเข้าไปในห้องแล้วบอกให้สุดนั่งรอผมก่อน สุดคงตกใจน่าดูแต่ก็พยักหน้ารับคำของผมแบบงงๆ ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วทำธุระส่วนตัวเสร็จอย่างรวดเร็ว เวลานี้ไม่เหลือความง่วงเลยแม้แต่น้อยครับ เรียกว่าตาสว่างแบบไม่ต้องพึ่งกาแฟเลย พออาบน้ำและสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ผมก็กะจะเดินหล่อๆออกมาโชว์สุดสักหน่อย 

เชี่ยแล้วไง.....สุดกำลังเปิดโน้ตบุ๊คของผมอยู่ 

หลายคนอาจจะสงสัยสินะว่าผมตกใจทำไม แค่สุดเปิดโน้ตบุ๊คของผม แต่ถ้าจำกันได้ ผมเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าผมเซฟรูปของสุดทุกรูปจากเฟสบุ๊คของเขามาเก็บไว้ในเครื่อง และภาพที่ผมเห็นในตอนนี้คือสุดกำลังดูรูปของตัวเองที่อยู่ในโน้ตบุ๊คของผม จบกันไอ้แทน อวสานโลกสวย สุดหันมามองหน้าผมและตอนนี้เขากำลังยิ้มว่ะ แล้วไอ้ที่ยิ้มอยู่เนี่ยคงเหมารวมว่าผมเป็นพวกโรคจิตไปแล้วแหง 

"เซฟรูปเราไม่ขออนุญาตกันเลยนะ" 

นั่นล่ะครับท่านผู้ชม ถึงรูปประโยคจะดูไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงนี่คาดเดาไม่ได้เลยว่าจะแซว จะประชด หรือแอบด่าพ่อผมอยู่ในใจก็ตีความไม่ออกเลย 

"ก.....ก็ เก็บไว้ดูเป็นแนวไง ก็แบบ.....กูถ่ายรูปไม่เป็น รูปก็ไม่ค่อยมี รูปที่มีอยู่ก็ไม่หล่อ แถมไม่รู้จะถ่ายรูปแบบไหนลงเฟสบุ๊ค ก็เลย.....เอารูปมึงมาเป็นแนวทาง" 

ใครเชื่อก็บ้าแล้ว คนแบบไหนกันที่แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกได้ขนาดนี้ อ่อ.....ก็คนแบบผมนี่แหละครับ 

"แล้วก็ไม่บอก" 

เอ๊ะ หมายความว่ายังไง.....สุดหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วถ่ายรูปผมทันที 

"เฮ้ย ถ่ายทำไมตอนนี้ ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย ผมก็ยังไม่ได้เซ็ต" 

"ก็แทนบอกว่าไม่มีรูปหล่อๆเลยนี่" 

"โหย แล้วยังมาถ่ายตอนไม่พร้อมเนี่ยนะ" 

"ก็.....ตอนที่แทนทำตัวเป็นธรรมชาติแบบนี้แหละ.....หล่อที่สุดแล้ว" 

เจอแบบนี้เข้าไปผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ มันชื่นใจเสียเหลือเกิน ใครชมผมว่าหล่อก็ไม่เคยรู้สึกอะไรนะ เพราะรู้ตัวไงว่าหล่อจริงๆ แต่พอเป็นคำชมจากสุดนี่ทำเอาผมเขินจนแทบจะหุบยิ้มตัวเองไม่ได้เลย แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ จะแสดงออกมากก็ไม่ได้ด้วยเดี๋ยวสุดรู้ตัวหมด ต้องหาเรื่องคุยเพื่อเปลี่ยนเรื่องแล้ว 

"ว่าแต่ มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย" 

"อ๋อจริงสิ ลืมไปเลย" 

สุดหยิบถุงบางอย่างออกจากกระเป๋าสะพายแล้วยื่นมาให้ผม ข้างในมีเครื่องดื่มแก้เมาค้างกับขนมปังแซนวิช 

"คิดว่าแทนน่าจะเมาค้าง เราเลยกะจะเอามาแขวนไว้ให้หน้าประตู แต่ไหนๆมาแล้วเลยลองเคาะประตูดู ไม่นึกว่าจะโดนโมโหใส่ด้วย" 

เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นนะ.....เข้าใจผิดแล้วครับ 

"เฮ้ย ไม่ได้โมโหนะ ก็แบบ.....เดี๋ยวนะ มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่หอนี้" 

นั่นน่ะสิผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ สุดรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่หอไหน หรือว่าสุดจะโทรถามจากไอ้เปรมมา แต่ผมก็สังเกตได้ว่าสุดก็มีท่าทีอึกอักขึ้นมาอย่างชัดเจน 

"ก.....ก็ เราเคยเห็นแทนเดินเข้ามาที่หอนี้ไง" 

อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แปลกหรอก ก็หอของผมอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแถมใกล้กับหอของสุดด้วย ถ้าสุดจะเผอิญเคยเห็นผมเดินกลับหอบ้างก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่เอ๊ะ เดี๋ยวสิ !!! 

"แล้ว.....รู้ได้ยังไงว่ากูอยู่ห้องนี้" 

"อ.....เอ่อ ก.....ก็ ถามเปรมมา เปรมบอกมาไง" 

ว่าแล้วเชียว ไอ้เปรมนี่ก็นะ เรื่องของผมนี่บอกสุดไปซะหมด ทำให้สุดต้องมาเห็นผมในสภาพเพิ่งตื่นเลย แถมมันยังไม่โทรมาปลุกให้ผมเตรียมตัวก่อนด้วย คอยดูเถอะมึง เดี๋ยวถ้าเจอจะต้องตบกะโหลกมันสักที 

"งั้นเสร็จเรื่องแล้ว เรากลับก่อนนะ" 

สุดทำท่าจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เฮ้ยอะไรกัน มาหาผมแค่นี้เนี่ยนะ ไหนๆก็ได้เจอกันแล้วผมก็อยากจะอยู่ด้วยให้นานกว่านี้สักหน่อย ทำยังไงดีวะเนี่ย สุดกำลังจะเดินออกไปที่ประตูแล้วด้วย งั้นขอใช้มุขเดิมแล้วกัน ผมเดินไปหยิบกุญแจห้องแล้วเดินตามไปคว้าแขนสุดเอาไว้ สุดตกใจนิดหน่อยที่ผมทำแบบนั้น เขาหันมองหน้าผมเหมือนจะถามว่ามีอะไร 

"กูหิวอะ ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ" 

สุดคงเห็นว่าผมทำตัวเป็นเด็กหรือไม่ก็จำมุขเก่าของผมได้ เขาถึงขำผมแบบนั้น แต่มุขเก่านี้มันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ ถ้าได้ผลต่อให้สุดมองผมแบบนี้.....ผมก็โอเค 

 

วันเสาร์ตอนเช้าๆแบบนี้คนน้อยอยู่เหมือนกันนะ ร้านอาหารแถวนี้ถึงไม่ค่อยมีลูกค้าสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นวันปกตินี่คนเยอะจนบางวันต้องยืนรอคิวกันเลย แต่ก็ดีนะ ผมกับสุดจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดเสียดแย่งกันกินกับคนอื่น ผมชวนสุดไปนั่งร้านข้าวต้มที่อยู่ถัดจากหอไปไม่ไกลนัก เพราะร้านนี้ผมมากินบ่อยเลยสนิทกับเจ้าของร้านดีแถมอร่อยอีกต่างหาก 

"ป้าครับ ข้าวต้มเหมือนเดิมครับ" 

"จร้าน้องแทน แล้วน้องสุดล่ะจ๊ะ กินอะไรดี" 

เอ๊ะ.....น้องสุดเหรอ อย่าบอกนะว่า.... 

"เหมือนเดิมครับพี่ดา" 

นั่นไงล่ะ แสดงว่ามากินบ่อยไม่แพ้กันสินะ เพราะนอกจากจะรู้ชื่อป้าเจ้าของร้านแล้ว พี่แกยังใช้เทคนิคการเรียกพี่ที่สยบทุกมนุษย์ป้าได้อย่างเฉียบขาดยิ่งนัก นี่มันผู้ทรงอิทธิพลที่แท้จริงเลยนะเนี่ย สุดแอบหันมายักคิ้วให้ผมตอนป้าแกเผลอ แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายใจ สุดยอดไปเลยครับผม ข้าน้อยขอคาราวะ 

"แล้ว....นี่มึงยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า" 

"ไม่แล้วล่ะ ตื่นมาก็หายปวดแล้ว แล้วแทนล่ะ" 

"กูไม่ปวดหัวตั้งแต่แรกแล้ว แค่เพลียๆนิดหน่อย" 

"ฮ่าๆๆ เพลียที่เรามาปลุกแต่เช้าใช่ไหม​" 

"ทำมาหัวเราะ วันหลังถ้าจะมาหาก็โทรมาปลุกก่อนสิ จะได้เตรียมตัว" 

"เตรียมตัว?" 

เชี่ยแล้วไง เผลอพูดออกไปจนได้ 

"ก็แบบ.....จะได้รู้ไงว่าใครจะมา กูจะได้ไม่เผลอด่าไปอีก ก็.....คนนอนอยู่บางทีมันก็เผลอหงุดหงิดได้ใช่ไหม​ล่ะ" 

.....ผมต้องใช้ยาแดงกับแอลกอฮอล์กี่ขวด ถึงจะซับแผลจากการแถสีข้างของผมวันนี้ได้ 

เราสองคนนั่งกินข้าวต้มกันจนอิ่ม หลังจากนั้นสุดก็ขอตัวกลับหอ ผมจึงอาสาจะไปส่ง แต่ก็โดนสุดไล่ให้กลับไปนอนจนได้ แหม ตัวเองเป็นคนมาปลุกให้ตื่นเองแท้ๆยังจะมาไล่ให้ไปนอนอีกนะ แบบนี้มันเหมือนยั่วให้อยากแล้วจากไปชัดๆ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อย่างน้อยให้ผมเดินไปส่งสุดจนถึงหน้าหอก็ยังดี ถึงสุดจะพยายามปฏิเสธแต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน ผมคงตื๊อจนสุดรำคาญนั่นแหละ ในที่สุดเขาก็ยอมให้ผมเดินไปส่งจนได้ 

ผมเดินมากับสุดจนถึงหอของเขา ผมอดถามไม่ได้ว่าวันนี้เขาจะทำอะไรบ้าง และคำตอบที่ได้ก็มีแต่งานทั้งนั้น ทั้งเขียนตารางเชียร์ของสัปดาห์หน้า ทั้งเขียนโครงการชุมนุม ร่างโปรเจคภาษาซี รวมทั้งรายงานกลุ่มที่ผมเองก็อยู่ในกลุ่มเดียวกับสุดด้วย นี่คนหรือเครื่องจักรวะเนี่ย ทำงานอะไรเยอะแยะขนาดนี้ 

"โหย งานเครียดทั้งนั้นเลย แถมเยอะด้วย" 

"ก็ทำยังไงได้ล่ะ รับผิดชอบงานมาแล้วก็ต้องทำสิ เราอยากอัดทำวันนี้ให้เสร็จไปเลยด้วย" 

"ทำไมต้องทำวันนี้ พรุ่งนี้ก็วันหยุดไม่ใช่เหรอ ยังมีเวลาอีกตั้งหนึ่งวัน" 

"ไม่เอาล่ะ เคลียร์วันนี้ให้เสร็จไปเลยดีกว่า เผื่อพรุ่งนี้อยากไปเที่ยวไหนจะได้ไปอย่างสบายใจไง" 

"แล้ว.....พรุ่งนี้มีนัดจะไปไหนกับใครหรือเปล่า?" 

ต่อมเผือกของผมมันกำเริบขึ้นมาทันทีครับ สุดมีนัดแล้วเหรอ แล้วจะไปกับใครกัน 

"เปล่า เราไม่ได้มีนัดกับใคร แต่เผื่อใครจะลากเราไปไหนไง อย่างน้อยถ้าไม่มีใครชวนไปไหนเราก็ได้นอนเล่นสบายใจที่ห้องได้ จริงไหม​" 

เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยที่สุดไม่ได้นัดใครไว้จริงๆ ส่วนพรุ่งนี้ผมเองก็ว่างอยู่พอดี ถ้าผมชวนเขาไปเที่ยวเขาจะอยากไปกับผมไหม​นะ กลัวเขาจะรำคาญชะมัดเลย แต่โอกาสมาถึงแล้วยังไงก็ลองชวนสักหน่อยจะเป็นไรไปจริงไหม​ 

"ถ้าอย่างนั้น.....พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม​" 

ถามเองก็อดเขินเองไม่ได้ บ้าเอ๊ย ผมนี่ไก่อ่อนชะมัด สุดมองหน้าผมนิ่งอยู่แปบหนึ่ง ทิ้งช่วงเวลาให้ผมรอคำตอบแบบนี้นี่ทำเอาผมลุ้นซะตัวโก่ง ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เขาปฏิเสธเลยนะ.....แล้วอยู่ๆสุดก็ยิ้มออกมา 

"ได้สิ สักสิบโมงแล้วกันนะ" 

"ด.....ได้ เดี๋ยวกูมารับนะ" 

เยส !!! ตกลงแล้วเว้ย ดีใจชะมัด แต่ก็ต้องทำเป็นเฉยๆไว้กลัวเขาจะจับพิรุธได้ ยิ่งมารู้ว่าสุดจับโกหกเก่งพอๆกับยี่หวา ผมยิ่งต้องระวังตัวให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก สุดบอกลาผมแล้วเดินขึ้นหอไป ส่วนผมก็เดินแยกตัวกลับหอของตัวเองด้วยความสบายใจ อยากกลับไปนอนต่ออีกสักหน่อยจะได้ไม่โทรม พรุ่งนี้จะได้ไปดูหนังอย่างสดชื่น 

ระหว่างทางผมเผอิญเจอไอ้เปรมกำลังเดินออกจากเซเว่นพอดี ท่าทางมันจะไม่ทันเห็นผม ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นขอเข้าไปจัดการสะสางอะไรสักหน่อยแล้วกัน ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมันได้แล้วก็ตบกบาลมันไปหนึ่งที 

"โอ้ย ใครวะ.....อ้าวเชี่ยแทน ตบหัวกูทำไมเนี่ย" 

"ก็โทษฐานที่มึงไม่โทรบอกกูล่วงหน้าไง" 

"โทรบอกล่วงหน้า? เรื่องอะไรของมึงวะ?" 

"ก็เรื่องที่สุดถามเลขห้องจากมึงไง" 

"ด...เดี๋ยวนะ กูไม่เข้าใจ" 

"อย่ามาทำเนียนสัส ก็สุดถามมึงใช่ไหม​ว่ากูอยู่ห้องไหน เมื่อเช้าสุดถึงไปหากูที่ห้องได้" 

"หา?" 

"แล้วมึงก็ดันไม่บอกกูก่อนกูจะได้เตรียมตัวทัน เมื่อเช้ากูเลยเผลอตวาดใส่เขาไป แถมสุดยังเห็นกูในสภาพเพิ่งตื่นนอนอีก โคตรน่าอายเลย" 

"ไอ้แทน กูว่ามึงเข้าใจผิดแล้วล่ะ กูคุยกับสุดครั้งสุดท้ายก็เมื่อคืน ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ" 

"เอ๋?" 

"แล้วที่สำคัญ กูไม่เคยบอกไอ้สุดเลยว่ามึงอยู่ห้องไหน หรือพักอยู่ที่ไหน" 

ผมนี่อึ้งเลยครับ ถ้าไอ้เปรมไม่ได้บอกรายละเอียดพวกนั้น 

 

.....แล้วสุดรู้ได้ยังไงกัน 

 

**************************