บทที่ 21 – บุกห้อง
ผมมาถึงหอสุดตอนตีสอง
ตอนแรกก็กะจะขึ้นไปส่งสุดให้ถึงหน้าห้องเพราะกลัวสุดจะเดินขึ้นไปไม่ไหว แต่สุดกลับไล่ผมให้รีบกลับแถมรั้นจะไม่ยอมให้ผมขึ้นไปส่งเพราะดึกมากแล้ว อะก็ได้ ถึงจะไม่ขึ้นไปส่ง แต่อย่างน้อยก็ขอให้ผมรอจนกว่าสุดจะเข้าหอเรียบร้อยก่อนแล้วผมค่อยขับรถกลับหอของตัวเอง
พอกลับถึงห้องปุ๊บ ผมก็ทิ้งร่างตัวเองลงบนเตียงทันที บอกตรงๆว่าวันนี้ผมเองก็ร่างพังมาก ดื่มเพียวแบบนั้นมันก็หนักเอาเรื่องอยู่ ถ้าไม่ติดว่ามีสุดอยู่ด้วยผมคงกลับมานอนตั้งนานแล้ว โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ผมจะได้นอนตื่นสายๆชาร์ตร่างกายได้เต็มที่ไปเลย…….
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใครมันมาเคาะประตูวะ คนกำลังนอนฝันดีถึงสุดอยู่เลย ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เฮ้ย เจ็ดโมงเช้า นี่มันวันหยุดนะเว้ย จะมาเคาะประตูหาพระแสงอะไรตั้งแต่ไก่โห่แบบนี้วะ (ไก่บ้านผมขันช้ากว่าบ้านอื่นนิดหน่อย ต้องเข้าใจนะ) คอยดูเถอะพ่อจะไล่ตะเพิดไปเลย มารบกวนความสุขกูดีนัก ผมเดินไปกระชากประตูด้วยอารมณ์จัดเต็ม
"ใครวะ คนกำลังนอ.....น"
.....สุด !!!
คนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมเพิ่งฝันถึงเมื่อกี้นี่หว่า.....สุดเหรอ แล้วเขามาหอผมได้ยังไงกัน เอ๊ะ หรือว่าผมกำลังฝันอยู่ ต้องเป็นฝันแน่ๆ สุดจะมาหาผมทำไมล่ะเนอะ ไหนลองตบหน้าตัวเองสักทีซิ โอ๊ย ไม่ได้ฝันนี่หว่า นี่สุดมาหาผมจริงๆเหรอเนี่ย เชี่ยแล้วไง สภาพของผมในตอนนี้โคตรดูไม่ได้เลย ฟันก็ยังไม่ได้แปรง หน้าก็ไม่ได้ล้าง จะว่าไปเมื่อคืนกลับมาจากไปดื่มก็ไม่ได้อาบน้ำด้วย ฉิบหายอย่างเป็นทางการเลยครับ
"เอ่อ โทษทีนะ เรามารบกวนแทนตอนนอน งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนดีกว่า"
"เฮ้ยเดี๋ยว"
เอาไงดีวะ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเจอได้ทุกวันนะเว้ย ถึงสภาพจะไม่พร้อมแต่ถ้าใจพร้อมเราทำได้ ผมกระชากสุดเข้าไปในห้องแล้วบอกให้สุดนั่งรอผมก่อน สุดคงตกใจน่าดูแต่ก็พยักหน้ารับคำของผมแบบงงๆ ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วทำธุระส่วนตัวเสร็จอย่างรวดเร็ว เวลานี้ไม่เหลือความง่วงเลยแม้แต่น้อยครับ เรียกว่าตาสว่างแบบไม่ต้องพึ่งกาแฟเลย พออาบน้ำและสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ผมก็กะจะเดินหล่อๆออกมาโชว์สุดสักหน่อย
เชี่ยแล้วไง.....สุดกำลังเปิดโน้ตบุ๊คของผมอยู่
หลายคนอาจจะสงสัยสินะว่าผมตกใจทำไม แค่สุดเปิดโน้ตบุ๊คของผม แต่ถ้าจำกันได้ ผมเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าผมเซฟรูปของสุดทุกรูปจากเฟสบุ๊คของเขามาเก็บไว้ในเครื่อง และภาพที่ผมเห็นในตอนนี้คือสุดกำลังดูรูปของตัวเองที่อยู่ในโน้ตบุ๊คของผม จบกันไอ้แทน อวสานโลกสวย สุดหันมามองหน้าผมและตอนนี้เขากำลังยิ้มว่ะ แล้วไอ้ที่ยิ้มอยู่เนี่ยคงเหมารวมว่าผมเป็นพวกโรคจิตไปแล้วแหง
"เซฟรูปเราไม่ขออนุญาตกันเลยนะ"
นั่นล่ะครับท่านผู้ชม ถึงรูปประโยคจะดูไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงนี่คาดเดาไม่ได้เลยว่าจะแซว จะประชด หรือแอบด่าพ่อผมอยู่ในใจก็ตีความไม่ออกเลย
"ก.....ก็ เก็บไว้ดูเป็นแนวไง ก็แบบ.....กูถ่ายรูปไม่เป็น รูปก็ไม่ค่อยมี รูปที่มีอยู่ก็ไม่หล่อ แถมไม่รู้จะถ่ายรูปแบบไหนลงเฟสบุ๊ค ก็เลย.....เอารูปมึงมาเป็นแนวทาง"
ใครเชื่อก็บ้าแล้ว คนแบบไหนกันที่แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกได้ขนาดนี้ อ่อ.....ก็คนแบบผมนี่แหละครับ
"แล้วก็ไม่บอก"
เอ๊ะ หมายความว่ายังไง.....สุดหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วถ่ายรูปผมทันที
"เฮ้ย ถ่ายทำไมตอนนี้ ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย ผมก็ยังไม่ได้เซ็ต"
"ก็แทนบอกว่าไม่มีรูปหล่อๆเลยนี่"
"โหย แล้วยังมาถ่ายตอนไม่พร้อมเนี่ยนะ"
"ก็.....ตอนที่แทนทำตัวเป็นธรรมชาติแบบนี้แหละ.....หล่อที่สุดแล้ว"
เจอแบบนี้เข้าไปผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ มันชื่นใจเสียเหลือเกิน ใครชมผมว่าหล่อก็ไม่เคยรู้สึกอะไรนะ เพราะรู้ตัวไงว่าหล่อจริงๆ แต่พอเป็นคำชมจากสุดนี่ทำเอาผมเขินจนแทบจะหุบยิ้มตัวเองไม่ได้เลย แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ จะแสดงออกมากก็ไม่ได้ด้วยเดี๋ยวสุดรู้ตัวหมด ต้องหาเรื่องคุยเพื่อเปลี่ยนเรื่องแล้ว
"ว่าแต่ มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย"
"อ๋อจริงสิ ลืมไปเลย"
สุดหยิบถุงบางอย่างออกจากกระเป๋าสะพายแล้วยื่นมาให้ผม ข้างในมีเครื่องดื่มแก้เมาค้างกับขนมปังแซนวิช
"คิดว่าแทนน่าจะเมาค้าง เราเลยกะจะเอามาแขวนไว้ให้หน้าประตู แต่ไหนๆมาแล้วเลยลองเคาะประตูดู ไม่นึกว่าจะโดนโมโหใส่ด้วย"
เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นนะ.....เข้าใจผิดแล้วครับ
"เฮ้ย ไม่ได้โมโหนะ ก็แบบ.....เดี๋ยวนะ มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่หอนี้"
นั่นน่ะสิผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ สุดรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่หอไหน หรือว่าสุดจะโทรถามจากไอ้เปรมมา แต่ผมก็สังเกตได้ว่าสุดก็มีท่าทีอึกอักขึ้นมาอย่างชัดเจน
"ก.....ก็ เราเคยเห็นแทนเดินเข้ามาที่หอนี้ไง"
อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แปลกหรอก ก็หอของผมอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแถมใกล้กับหอของสุดด้วย ถ้าสุดจะเผอิญเคยเห็นผมเดินกลับหอบ้างก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่เอ๊ะ เดี๋ยวสิ !!!
"แล้ว.....รู้ได้ยังไงว่ากูอยู่ห้องนี้"
"อ.....เอ่อ ก.....ก็ ถามเปรมมา เปรมบอกมาไง"
ว่าแล้วเชียว ไอ้เปรมนี่ก็นะ เรื่องของผมนี่บอกสุดไปซะหมด ทำให้สุดต้องมาเห็นผมในสภาพเพิ่งตื่นเลย แถมมันยังไม่โทรมาปลุกให้ผมเตรียมตัวก่อนด้วย คอยดูเถอะมึง เดี๋ยวถ้าเจอจะต้องตบกะโหลกมันสักที
"งั้นเสร็จเรื่องแล้ว เรากลับก่อนนะ"
สุดทำท่าจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เฮ้ยอะไรกัน มาหาผมแค่นี้เนี่ยนะ ไหนๆก็ได้เจอกันแล้วผมก็อยากจะอยู่ด้วยให้นานกว่านี้สักหน่อย ทำยังไงดีวะเนี่ย สุดกำลังจะเดินออกไปที่ประตูแล้วด้วย งั้นขอใช้มุขเดิมแล้วกัน ผมเดินไปหยิบกุญแจห้องแล้วเดินตามไปคว้าแขนสุดเอาไว้ สุดตกใจนิดหน่อยที่ผมทำแบบนั้น เขาหันมองหน้าผมเหมือนจะถามว่ามีอะไร
"กูหิวอะ ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ"
สุดคงเห็นว่าผมทำตัวเป็นเด็กหรือไม่ก็จำมุขเก่าของผมได้ เขาถึงขำผมแบบนั้น แต่มุขเก่านี้มันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ ถ้าได้ผลต่อให้สุดมองผมแบบนี้.....ผมก็โอเค
วันเสาร์ตอนเช้าๆแบบนี้คนน้อยอยู่เหมือนกันนะ ร้านอาหารแถวนี้ถึงไม่ค่อยมีลูกค้าสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นวันปกตินี่คนเยอะจนบางวันต้องยืนรอคิวกันเลย แต่ก็ดีนะ ผมกับสุดจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดเสียดแย่งกันกินกับคนอื่น ผมชวนสุดไปนั่งร้านข้าวต้มที่อยู่ถัดจากหอไปไม่ไกลนัก เพราะร้านนี้ผมมากินบ่อยเลยสนิทกับเจ้าของร้านดีแถมอร่อยอีกต่างหาก
"ป้าครับ ข้าวต้มเหมือนเดิมครับ"
"จร้าน้องแทน แล้วน้องสุดล่ะจ๊ะ กินอะไรดี"
เอ๊ะ.....น้องสุดเหรอ อย่าบอกนะว่า....
"เหมือนเดิมครับพี่ดา"
นั่นไงล่ะ แสดงว่ามากินบ่อยไม่แพ้กันสินะ เพราะนอกจากจะรู้ชื่อป้าเจ้าของร้านแล้ว พี่แกยังใช้เทคนิคการเรียกพี่ที่สยบทุกมนุษย์ป้าได้อย่างเฉียบขาดยิ่งนัก นี่มันผู้ทรงอิทธิพลที่แท้จริงเลยนะเนี่ย สุดแอบหันมายักคิ้วให้ผมตอนป้าแกเผลอ แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายใจ สุดยอดไปเลยครับผม ข้าน้อยขอคาราวะ
"แล้ว....นี่มึงยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า"
"ไม่แล้วล่ะ ตื่นมาก็หายปวดแล้ว แล้วแทนล่ะ"
"กูไม่ปวดหัวตั้งแต่แรกแล้ว แค่เพลียๆนิดหน่อย"
"ฮ่าๆๆ เพลียที่เรามาปลุกแต่เช้าใช่ไหม"
"ทำมาหัวเราะ วันหลังถ้าจะมาหาก็โทรมาปลุกก่อนสิ จะได้เตรียมตัว"
"เตรียมตัว?"
เชี่ยแล้วไง เผลอพูดออกไปจนได้
"ก็แบบ.....จะได้รู้ไงว่าใครจะมา กูจะได้ไม่เผลอด่าไปอีก ก็.....คนนอนอยู่บางทีมันก็เผลอหงุดหงิดได้ใช่ไหมล่ะ"
.....ผมต้องใช้ยาแดงกับแอลกอฮอล์กี่ขวด ถึงจะซับแผลจากการแถสีข้างของผมวันนี้ได้
เราสองคนนั่งกินข้าวต้มกันจนอิ่ม หลังจากนั้นสุดก็ขอตัวกลับหอ ผมจึงอาสาจะไปส่ง แต่ก็โดนสุดไล่ให้กลับไปนอนจนได้ แหม ตัวเองเป็นคนมาปลุกให้ตื่นเองแท้ๆยังจะมาไล่ให้ไปนอนอีกนะ แบบนี้มันเหมือนยั่วให้อยากแล้วจากไปชัดๆ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อย่างน้อยให้ผมเดินไปส่งสุดจนถึงหน้าหอก็ยังดี ถึงสุดจะพยายามปฏิเสธแต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน ผมคงตื๊อจนสุดรำคาญนั่นแหละ ในที่สุดเขาก็ยอมให้ผมเดินไปส่งจนได้
ผมเดินมากับสุดจนถึงหอของเขา ผมอดถามไม่ได้ว่าวันนี้เขาจะทำอะไรบ้าง และคำตอบที่ได้ก็มีแต่งานทั้งนั้น ทั้งเขียนตารางเชียร์ของสัปดาห์หน้า ทั้งเขียนโครงการชุมนุม ร่างโปรเจคภาษาซี รวมทั้งรายงานกลุ่มที่ผมเองก็อยู่ในกลุ่มเดียวกับสุดด้วย นี่คนหรือเครื่องจักรวะเนี่ย ทำงานอะไรเยอะแยะขนาดนี้
"โหย งานเครียดทั้งนั้นเลย แถมเยอะด้วย"
"ก็ทำยังไงได้ล่ะ รับผิดชอบงานมาแล้วก็ต้องทำสิ เราอยากอัดทำวันนี้ให้เสร็จไปเลยด้วย"
"ทำไมต้องทำวันนี้ พรุ่งนี้ก็วันหยุดไม่ใช่เหรอ ยังมีเวลาอีกตั้งหนึ่งวัน"
"ไม่เอาล่ะ เคลียร์วันนี้ให้เสร็จไปเลยดีกว่า เผื่อพรุ่งนี้อยากไปเที่ยวไหนจะได้ไปอย่างสบายใจไง"
"แล้ว.....พรุ่งนี้มีนัดจะไปไหนกับใครหรือเปล่า?"
ต่อมเผือกของผมมันกำเริบขึ้นมาทันทีครับ สุดมีนัดแล้วเหรอ แล้วจะไปกับใครกัน
"เปล่า เราไม่ได้มีนัดกับใคร แต่เผื่อใครจะลากเราไปไหนไง อย่างน้อยถ้าไม่มีใครชวนไปไหนเราก็ได้นอนเล่นสบายใจที่ห้องได้ จริงไหม"
เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยที่สุดไม่ได้นัดใครไว้จริงๆ ส่วนพรุ่งนี้ผมเองก็ว่างอยู่พอดี ถ้าผมชวนเขาไปเที่ยวเขาจะอยากไปกับผมไหมนะ กลัวเขาจะรำคาญชะมัดเลย แต่โอกาสมาถึงแล้วยังไงก็ลองชวนสักหน่อยจะเป็นไรไปจริงไหม
"ถ้าอย่างนั้น.....พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม"
ถามเองก็อดเขินเองไม่ได้ บ้าเอ๊ย ผมนี่ไก่อ่อนชะมัด สุดมองหน้าผมนิ่งอยู่แปบหนึ่ง ทิ้งช่วงเวลาให้ผมรอคำตอบแบบนี้นี่ทำเอาผมลุ้นซะตัวโก่ง ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เขาปฏิเสธเลยนะ.....แล้วอยู่ๆสุดก็ยิ้มออกมา
"ได้สิ สักสิบโมงแล้วกันนะ"
"ด.....ได้ เดี๋ยวกูมารับนะ"
เยส !!! ตกลงแล้วเว้ย ดีใจชะมัด แต่ก็ต้องทำเป็นเฉยๆไว้กลัวเขาจะจับพิรุธได้ ยิ่งมารู้ว่าสุดจับโกหกเก่งพอๆกับยี่หวา ผมยิ่งต้องระวังตัวให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก สุดบอกลาผมแล้วเดินขึ้นหอไป ส่วนผมก็เดินแยกตัวกลับหอของตัวเองด้วยความสบายใจ อยากกลับไปนอนต่ออีกสักหน่อยจะได้ไม่โทรม พรุ่งนี้จะได้ไปดูหนังอย่างสดชื่น
ระหว่างทางผมเผอิญเจอไอ้เปรมกำลังเดินออกจากเซเว่นพอดี ท่าทางมันจะไม่ทันเห็นผม ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นขอเข้าไปจัดการสะสางอะไรสักหน่อยแล้วกัน ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมันได้แล้วก็ตบกบาลมันไปหนึ่งที
"โอ้ย ใครวะ.....อ้าวเชี่ยแทน ตบหัวกูทำไมเนี่ย"
"ก็โทษฐานที่มึงไม่โทรบอกกูล่วงหน้าไง"
"โทรบอกล่วงหน้า? เรื่องอะไรของมึงวะ?"
"ก็เรื่องที่สุดถามเลขห้องจากมึงไง"
"ด...เดี๋ยวนะ กูไม่เข้าใจ"
"อย่ามาทำเนียนสัส ก็สุดถามมึงใช่ไหมว่ากูอยู่ห้องไหน เมื่อเช้าสุดถึงไปหากูที่ห้องได้"
"หา?"
"แล้วมึงก็ดันไม่บอกกูก่อนกูจะได้เตรียมตัวทัน เมื่อเช้ากูเลยเผลอตวาดใส่เขาไป แถมสุดยังเห็นกูในสภาพเพิ่งตื่นนอนอีก โคตรน่าอายเลย"
"ไอ้แทน กูว่ามึงเข้าใจผิดแล้วล่ะ กูคุยกับสุดครั้งสุดท้ายก็เมื่อคืน ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ"
"เอ๋?"
"แล้วที่สำคัญ กูไม่เคยบอกไอ้สุดเลยว่ามึงอยู่ห้องไหน หรือพักอยู่ที่ไหน"
ผมนี่อึ้งเลยครับ ถ้าไอ้เปรมไม่ได้บอกรายละเอียดพวกนั้น
.....แล้วสุดรู้ได้ยังไงกัน
**************************