ตอนที่ 1 เหยื่อคนที่ 1
1
แสงไฟสว่างจ้าสาดเข้าไปภายในบ้านหลังเล็กสไตล์วิกตอเรียนของลิลลี มากอต เจ้าหน้าที่นิติเวชกำลังไล่เก็บตัวอย่างอยู่ที่สวนหน้าบ้านท่ามกลางสายตาของกลุ่มเพื่อนบ้านที่ยืนออกันอยู่ด้านนอกเทปกั้นที่เกิดเหตุ ขณะที่นักข่าวกลุ่มหนึ่งแย่งกันยิงคำถามใส่ตำรวจนอกเครื่องแบบที่เผลอเดินเฉียดเข้าไปใกล้
มิลลี ทิมสัน เห็นสารวัตรเลฟตี้ มาตินยืนอัดควันซิการ์เข้าปอดอยู่ข้างๆรถของพวกนิติเวชขณะเหลียวมองรอบตัว เขาทิ้งซิการ์ลงกับพื้นก่อนใช้ฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าหนังขัดเงาขยี้มันให้ดับกับดินแห้งกรัง
'' ดูไม่จืดเลยใช่มั้ยครับคุณหมอ '' เลฟตี้ทัก
แพทย์นิติเวชหญิงหยุดยืนแล้วกลอกตาขึ้นข้างบน '' หนักกว่าทุกเคสที่ฉันเคยเจอมา ''
ร่างสูงโปร่งของสารวัตรหนุ่มวัย 34 ปีภายใต้ชุดสูทเนื้อผ้าโพลีเอสเตอร์เดินเข้ามาใกล้เธอ เขากวาดสายตามองรอบๆขณะล้วงมืออยู่ในกระเป๋ากางเกง
'' โลกใบนี้มันโหดร้ายขึ้นทุกวัน '' สารวัตรพูดขึ้นเสียงราบเรียบ
มิลลีมองเข้าไปภายในเทปกั้นที่เกิดเหตุ'' คุณเคยเจอคดีไหนหนักเท่าคดีนี้มาก่อนมั้ย ''
เลฟตี้กัดริมฝีปาก'' คิดว่าเคยนะครับ ''
มิลลีถอนหายใจ '' กลับเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ ''
เธอเดินนำสารวัตรหนุ่มเข้าไปภายในเทปกั้นที่เกิดเหตุ
ตอนที่มาถึงที่นี่พวกตำรวจพื้นที่ก็รื้อของกันกระจุยกระจาย มิลลีไม่เห็นด้วยนักเพราะนั่นอาจหมายถึงการทำลายหลักฐานชิ้นสำคัญทางนิติเวช เธอเดินนำเลฟตี้เข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ทางด้านขวามือ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่วจนเลฟตี้ต้องยกมือขึ้นมาอุดจมูก ทว่า มิลลีกลับไม่แสดงท่าทีสะทกสะท้าน
'' ยังไม่ชินอีกหรอคะ '' เธอหันมาถามเขาด้วยรอยยิ้ม
เลฟตี้ส่ายหน้า '' นี่มันรุนแรงเกินไป ''
มิลลีหันไปสนใจกับสภาพศพเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่ภายในอ่างอาบน้ำ กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวลผสมกันกับกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพ กว่าที่เพื่อนบ้านจะสังหรณ์ใจว่าลิลลีไม่ได้ออกมาเปิดตู้จดหมายหน้าบ้านเวลาก็ผ่านไปสามวันจนกระทั่งศพนั้นขึ้นอืดอย่างที่เห็น
มิลลีสวมถุงมืออนามัย'' ฉันอยากรู้ว่าอวัยวะภายในของเธออยู่ที่ไหน ''
เลฟตี้กลืนน้ำลาย'' ไอ้โรคจิตนั่นคงไม่เอากลับไปทำสตูหรอกมั้ง ''
มิลลี่หัวเราะ '' ฉันเคยได้ยินว่าเนื้อมนุษย์นั้นอร่อยที่สุด ''
'' น่าลองแฮะ '' เลฟตี้พยายามทำลายบรยากาศตึงเครียด
ฝูงแมลงวันแตกพรือจากซากศพแล้วมุ่งตรงมารุมตอมศีรษะของมิลลีขณะที่เธอไม่มีท่าที่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด
มิลลีตั้งใจพิจารณาศพพลางบรรยายไปด้วย '' อวัยวะในช่องท้องและช่องอกหายไป รอยผ่าเฉียบคมรากยาวจากหัวหน่าวไปจนถึงลิ้นปี่ คล้ายกับวิธีชำแหระกวางหรือหมูป่า ''
มิลลีได้ยินเสียงเลฟตี้กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เธอเหลือบมองเขา '' ยังโอเครใช่มั้ย ''
'' คิดว่างั้นนะ ''
แพทย์นิติเวชหันกลับมาสนใจศพอีกครั้ง เธอจ้องรอยแผลเปิดกว้างที่ว่างเปล่า '' หายไปไหนหมดนะ ''
เลฟตี้ขยับตัวไปมา'' หรือนี่จะเกี่ยวกับขบวนการค้าอวัยวะมนุษย์ ''
'' มีความเป็นไปได้สูงค่ะ ''
มิลลีนิ่งไปครู่หนึ่งท่ามกลางเสียงหึ่งของแมลงวัน '' คงจะดีกว่านี้ถ้าฉันได้อยู่กับเธอสองต่อสองภายในห้องชันสูตรศพ ''
'' ไม่มีปัญหา '' เลฟตี้ยักไหล่
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น