จนกลับมากรุงเทพผมก็ยังรับข้อเสนอของเธออยู่

อันดาเป็นอีกคนในชีวิตผม

ต่างจากคนอื่นตรงที่ ไม่มีตัวตน ไม่มีที่ยืนในชีวิตผม อันดาเป็นความลับแค่ผมกับเธอ

ผมห้ามเธอพูดเรื่องของเรา แต่ถึงไม่ห้ามเธอเองก็คงไม่พูด

ผมกรอกหูเธอเสมอว่า ผมเจ้าชู้ ไม่จริงจังกับใคร

ผมพยายามพูดเพื่อให้เธอทำใจเอาไว้ แล้วก็เตือนสติตัวเองด้วย

ถึงผมจะรู้สึกพิเศษกับเธอมากกว่าคนอื่น แต่ผมก็คิดว่า มันคงเป็นแค่ความแปลกที่ผมไม่เคยเจอ ผมคงแค่อยากลอง

ก็เลยพูดเพื่อให้เธอเผื่อใจไว้ ถ้าผมเบื่อเธอขึ้นมาจริงๆ ผมจะได้เดินออกอย่างไม่รู้สึกผิดกับเธอมาก

เพราะจากนี้ไปก็แค่อีก 1 ปี ที่เธอจะอยู่กับผม

เธอก็ทำตามเงื่อนไขผมทุกอย่างนะครับ เธอจะมาหาผมเฉพาะเวลาที่ผมตามตัว

ถ้านอกเหนือจากนั้น เราก็เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง เธอก็ยังเป็นแค่คนตามรับใช้ผมเท่านั้นครับ

จริงๆแล้วผมพอจะมองออกว่าเธอแอบรู้สึกกับผม แอบเจ็บ แอบนอยด์เวลาเห็นผมอยู่กับคนอื่น แต่ผมแกล้งไม่รับรู้อะไร ใดๆ

ปล่อยให้เรื่องของเราเป็นแค่ ผลประโยชน์เท่านั้นพอ ผมไม่อยากผูกพันอะไรกับใคร รวมถึงอันดาด้วย

หลังจากกลับมาจากเมืองม่านหมอก เราอยู่แบบนี้ด้วยกันมา 3 เดือน

อันดาทำได้ตามที่ตกลงทั้งหมด

แต่กลับเป็นผมที่เริ่ม...................ทำไม่ได้

.

.

เรือนหลังเล็ก

.

จริงๆ เธอก็ถามผมแล้วนั้นแหล่ะครับ ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปหารัน

แต่เอาเข้าจริงก็แค่ไปกินข้าวแล้วก็ขอตัวกลับ ตั้งใจกลับมาหาอันดา

แต่พอกลับมาถึงผมเห็นแต่พี่ควีน อันดายังไม่กลับ

ผมรู้จากพี่ควีนแล้วว่าเธอไปกับใคร แต่ผมอยากถามแล้วก็ได้ยินคำตอบจากปากเธอเอง

พอรู้แบบนั้น ผมก็เริ่มหงุดหงิด กระวนกระวายใจ ที่ไม่เห็นหน้าเธอ ยิ่งรู้ว่าเธออกไปกับใคร ผมยิ่งหงุดหงิด ออกจะหวงหน่อยๆ

พอเห็นหน้าก็เลยหงุดหงิดใส่เธอใหญ่โต

.

.

เช้าวันต่อมา

โรงรถ

ผมตั้งใจให้อันดาตามไปดูแล เพื่อให้เธอเห็นผมอยู่กับคนอื่นใกล้ๆ ผมอยากเห็นเธอหวงผม

โทษฐานที่เธอทำให้ผมหวงเธอที่ออกไปกับคนอื่น

.

..

เวลาต่อมา

คฤหาสน์เมธาอัครโยธิน

เรือนหลังเล็ก