12

เมิน

“นายเราเป็นไรวะไมลีย์”

ไมเคิลเอ่ยถามแฝดพี่เมื่อเห็นอาการของผู้เป็นนาย ตั้งแต่มาถึงผับก็ซดเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แม้แต่เพื่อนสนิทของตัวเองที่นั่งยิงคำถามใส่ก็ไม่อยู่ในข่ายที่มาเฟียหนุ่มจะสนใจ อาการแบบนี้นิคาโอเป็นมาร่วมสัปดาห์แล้ว

“ดูท่าจะอาการหนัก”

“...”

คนถูกถามไม่ตอบ มีแค่รอยยิ้มแปลกๆ ส่งไปให้น้องชาย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าผู้เป็นนายเป็นอะไร ไมลีย์รู้ดีเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก

“แกเป็นไรวะนิค ตั้งแต่มาถึงก็ไม่พูดไม่จา” รอสส์นั่งมองเพื่อนและถามอย่างจริงจัง

“...”

แต่คนถูกถามกลับไม่สนใจ หรืออาจจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถาม ยังคงนั่งหมุนแก้วเหล้าอย่างใช้ความคิดต่อไป

ชายหนุ่มถูกเพื่อนรักเรียกตัวออกมานั่งดื่มด้วยกันทุกคืน ตั้งแต่วันที่เขาบินมาถึงโรมวันแรกจนถึงวันนี้ รวมเวลาก็ปาไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

เนื่องจากร้านที่เจ้าพ่อแห่งท้องทะเลเลือกนั้นเป็นร้านเดียวกับที่แม่กวางน้อยหน้าหวานของเขาทำงานอยู่ แล้วเรื่องอะไรรอสส์จะปฏิเสธให้เสียโอกาสล่ะ แม้เลขาฯ ส่วนตัวจะโทร. มาบ่นให้เขารีบกลับไปทำงาน ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าพ่อกาสิโนคิดปฏิเสธคำชวนของเพื่อนหนุ่มแต่อย่างใด แต่ที่ทำให้รอสส์หนักใจคือเพื่อนตัวดีไม่ยอมพูดยอมจา มาถึงก็ดื่มเหล้าจนคิดว่าดื่มน้ำเปล่าอยู่แล้ว ถ้าไม่เมา ไม่มีทางที่นิคาโอจะยอมกลับ คืนนี้ก็คงมีสภาพไม่ต่างจากคืนก่อนๆ แน่

“แกอกหักหรือเปล่าวะ” ชายหนุ่มลองเดาทาง และดูเหมือนว่าจะได้ผล เมื่อมือแกร่งที่กำลังจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มชะงักลงทันที

แจ็กพอตแตก! นิคมันอกหัก

“ใครคือผู้โชคดีคนนั้นวะ” รอสส์ถามอย่างตื่นเต้น อยากรู้ว่าผู้ใดที่สามารถทำให้หัวใจของคนด้านชาเจ็บปวดได้ แน่นอนว่าเธอคนนั้นต้องไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้นิคาโอเป็นหนักถึงเพียงนี้

“พูดมากน่ารอสส์”

นี่คือคำแรกในรอบวันที่นิคาโอเอ่ยกับผู้อื่น ตั้งแต่เช้าชายหนุ่มนั่งหน้าเครียดทำงานคนเดียว ไม่ยุ่งกับใคร แม้ไมเคิลจะเย้าแหย่หลายรอบ ทว่าก็ไม่ทำให้เจ้านายหลุดปากออกมาได้ หลุดปากออกมาครั้งนี้คงถูกจี้ใจดำ

“ว้าววว..ว... ใครคือผู้หญิงผู้โชคดีคนนั้นวะ”

คำพูดของนิคาโอยิ่งตอกย้ำว่าการคาดเดาของรอสส์นั้นถูกต้อง

“เงียบเหอะน่า”

การไม่ตอบรับหรือปฏิเสธของนิคาโอยิ่งทำให้รอสส์อยากรู้เข้าไปใหญ่ โดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวสายตาของเพื่อนหนุ่มที่มองมาอย่างคาดโทษ

“ไม่บอกก็ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มเอ่ยเหมือนถอดใจที่จะไม่เซ้าซี้ แต่ก็แค่แผนการเท่านั้นเอง “ฉันคงคิดไปเอง คนอย่างนิคาโอ มาเฟียแห่งท้องทะเลน่ะเรอะจะถูกหญิงหักอก ตลกสิ้นดี”

“...”

คนถูกท้าทายไม่ตอบ แต่กระดกเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

“คนที่หักอกผู้หญิงมาค่อนโลกน่ะหรือจะถูกใครหน้าไหนหักอก”

รอสส์ยังคงเติมเชื้อไฟลงไปให้ลุกโหม รู้ดีว่าคนที่ไม่ชอบให้ใครท้าทายจะต้องยอมคายความจริงอะไรบางอย่างออกมาบ้าง ซึ่งมันก็จริง

“มีสิ! ก็ยายผู้หญิงที่มีผัวแล้วคนนั้นไง”

นิคาโอพูดออกมาอย่างเจ็บใจ รู้ดีว่าตัวเองมาทีหลัง แต่ก็ห้ามไม่ให้โกรธไปถึงผู้ชายคนนั้น คนที่ได้ครอบครองทั้งกายและใจของนิรดาที่ไม่ใช่เขาไม่ได้เลย

โอ๊ะโอ

ทุกคนต่างร้องครางในใจอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่หูได้ยิน ไม่เว้นแม้กระทั่งการ์ดผู้ดูแลความปลอดภัยให้นิคาโอ ไม่คิดว่าคนที่ไม่สนใจใครเป็นพิเศษจะมาตกม้าตายเพราะผู้หญิงที่มีสามีแล้ว

“รู้ไหมว่านายหมายถึงใคร” ไมเคิลสะกิดถามพี่ชาย แต่ก็ยังได้รับคำตอบเช่นเดิมคือ...ความเงียบ

คนที่เงียบอมยิ้มขบขันคำตอบของเจ้านายหนุ่ม เขารู้ว่า ‘ยายผู้หญิง’ ที่นิคาโอพูดถึงหมายถึงใคร และก็รู้อีกว่า ‘ผัว’ ที่นิรดาหมายถึงนั้นคือใครเช่นกัน นี่คงเป็นวิธีป้องกันตัวเองของนายหญิงสินะ ก่อนจะแทบหลุดขำเมื่อได้ยินคำถามต่อมาของเพื่อนเจ้านาย

“นี่แกแย่งเมียชาวบ้าน!” รอสส์ถามอย่างหวาดๆ

“แค่เกือบ”

“แค่เกือบของแกนี่ขนาดไหน!”

อาการของชายหนุ่มยังไม่ต่างจากเมื่อครู่ เขาได้แต่นึกถึงแม่กวางน้อยของตัวเอง หวังว่านิคาโอคงไม่มาแย่งเธอไปจากอกเขาหรอกนะ

“ฉันไม่แย่งของของแกหรอกน่า” นิคาโอบอกอย่างใส่อารมณ์เมื่อเดาความหมายในสายตาของเพื่อนหนุ่มได้

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะเว้ย จริงๆ” คนร้อนตัวรีบบอก ไม่รู้ว่าคนตรงหน้ามีญาณวิเศษรึเปล่า ทำไมถึงเดาใจเขาได้ไปเสียทุกเรื่อง

“หน้าแกออกเสียขนาดนี้ เด็กอนุบาลมันก็เดาได้”

นั่นไงๆ ไอ้นิคมันมีญาณวิเศษจริงๆ!

“แกก็คิดมากน่านิค” คนถูกจับได้บอกแหยๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่เขาจะถูกญาณพิเศษของเพื่อนตัวดีมองทะลุไปมากกว่านี้ “แล้วแกจะเอายังไงต่อ”

“ฉันจะทำอะไรได้ ในเมื่อเขามีเจ้าของแล้ว” นิคาโอเอ่ยอย่างหมดแรง ยกแก้วที่เพิ่งรินเหล้าใส่เมื่อครู่ยกดื่มขึ้นอีกครั้ง

“นั่นสินะ” รอสส์เห็นด้วย “แกก็อย่าไปสนใจเลย ผู้หญิงมีให้เลือกมากมาย”

ชายหนุ่มปลอบเพื่อนไปทั้งที่ไม่แน่ใจในตัวเองเช่นกัน ถ้าเขาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับนิคาโอ หรือผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้วเป็นแม่กวางน้อยของเขา ตัวเขาจะทำใจได้รึเปล่า บางทีเขาอาจจะฆ่าผัวเธอทิ้งแล้วเอาเธอมาเป็นเมียก็ได้ แต่ก็คงเป็นเพียงความคิดเท่านั้น เพราะเขาไม่ได้เลวจนถึงขั้นนั้น

“ถ้าแม่กวางน้อยของแกมีเจ้าของแล้ว แกยังจะพูดแบบนี้อยู่ไหม”

มึงหยุดอ่านใจกูทีเถอะนิค กูเริ่มจะกลัวมึงแล้วนะไอ้เพื่อนบ้า

“แกจะแย่งเขามา?”

“เปล่า”

รอสส์กุมขมับด้วยความสับสน งงว่าตนเองพูดไม่รู้เรื่อง หรือไอ้มาเฟียมันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เพราะเหมือนยิ่งพูดก็ยิ่งไปคนละทาง

“แกจะถอย?”

“ไม่”

นั่นไง ยิ่งพูดเหมือนยิ่งไปคนละทาง

“แกจะทำอะไรก็เรื่องของแกเลยนิค เมินเธอไปเลย หรือไปแย่งเธอจากสามีเลยก็ได้ ตามใจแกเลย”

เจ้าพ่อกาสิโนที่เริ่มไม่เข้าใจเพื่อนรักระบายอารมณ์ออกมาอย่างหงุดหงิด เนื่องจากเหมือนจะสื่อสารกันไม่เข้าใจกันเสียที แต่สิ่งที่พูดมาเพราะหงุดหงิดกลับเป็นการชี้ทางสว่างให้คนอกหัก

“เมิน...” นิคาโอครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป

“แกหมายความว่าไง” รอสส์ถามเพื่อนอย่างหวั่นๆ เพราะกลัวนิคาโอจะทำอะไรตามที่ตัวเองพูดออกไปอย่างไม่คิดเพียงเพราะความหงุดหงิด แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

 “ขอบใจมากรอสส์เพื่อนรัก”

นิคาโอลุกขึ้นเดินไปตบบ่าเพื่อนทั้งสองข้างอย่างขอบคุณ แต่คนที่ได้รับคำขอบคุณกลับอยากลงทุนผลิตเครื่องเดอะไทม์แมชีนย้อนเวลากลับไปแก้ไขคำพูดตัวเองเหลือเกิน

“อ่อๆ ไม่เป็นไรเพื่อน”

แล้วแกจะไปรับคำมันเพื่อ! รอสส์!

“ฉันกลับแล้วนะ” ยังไม่ทันได้เอ่ยคำล่ำลา เจ้าเพื่อนตัวดีก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“ทำอย่างกับเขาเป็นเมียแกเลยนะนิค” ชายหนุ่มแขวะก่อนจะตะโกนไล่หลังอย่างหมั่นไส้ “คิดจะเมินเขา ถามผัวเขารึยัง”

“มันก็ไม่แน่นะครับซินญอร์” ไมลีย์ทิ้งปริศนาไว้ แล้วตามคนเป็นนายออกไป

“ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง” รอสส์เอ่ยตามหลังไมลีย์ ไม่แปลกเลยที่เจ้านายกับลูกน้องจะนิสัยเหมือนกัน ในเมื่อสองคนนั้นถูกเลี้ยงด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก รวมถึงไมเคิลอีกคน แต่รายหลังไม่ยักเป็นเหมือนเจ้านายกับพี่ชาย

ชายหนุ่มเลิกสนใจเรื่องของคนอื่น หันกลับไปมองแม่กวางน้อยแล้วก็ต้องควันออกหู เมื่อมีหนุ่มหล่อนายหนึ่งเข้ามาขายขนมจีบให้ ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะชอบใจเสียด้วย

“กล้ายุ่งกับของของ รอสส์ ทาดิโอ คิดดีแล้วหรือไอ้หนุ่ม”

พูดจบก็มุ่งหน้าตรงไปหาทั้งสองทันที ถ้าคืนนี้ไม่ได้เอาเลือดหัวใครออก ไอ้รอสส์นอนไม่หลับ

ต่อ 100% ค่า

​

ทางด้านนิรดาก็ต้องติดแหง็กอยู่บนยอดตึกคิงส์ตันกรุ๊ป เหมือนเจ้าหญิงราพันเซลที่ถูกแม่มดร้ายขังไว้ แต่สิ่งที่เธอต่างจากเจ้าหญิงราพันเซลคือถูกซาตานนามว่านิคาโอจองจำไว้ และคงไม่มีเจ้าชายรูปไหนเข้ามาช่วยแน่

หญิงสาวยืนกอดอกเหม่อมองทิวทัศน์กรุงโรมยามค่ำคืนด้วยความไม่เป็นสุขจากการถูกกักขังอย่างไม่ยุติธรรม

“ภัทรจะเป็นยังไงบ้างนะ” คุณแม่ยังสาวเอ่ยถึงลูกชายเพียงคนเดียวด้วยความเป็นห่วง เพราะขาดการติดต่อมาร่วมสัปดาห์แล้ว

นิคาโอปล่อยให้เธออยู่ในห้องนี้คนเดียวมาตลอดหลายวันหลังจากเกิดเหตุการณ์ในเช้าวันนั้น แม้เจ้าตัวจะไม่อยู่ ทว่าลูกน้องเขาทำงานอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

บอดีการ์ดหน้าห้องไม่ยอมให้เธอออกไปไหน แม้แต่ก้าวขาเดียวโผล่พ้นประตูห้องนี้ไปก็ไม่ได้ นิรดาจึงใช้ชีวิตได้แค่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้เท่านั้น ทว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ปล่อยให้เธออดตาย มีแม่บ้านยกอาหารหลากหลายชนิดเข้ามาให้เมื่อถึงเวลาอาหาร

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ การถูกกักบริเวณอยู่ในที่จำกัดเหมือนนักโทษ แม้จะมีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวมีความสุขกับมัน คอยแต่จะกังวลถึงอีกคนที่ไม่ยอมมาให้เห็นหน้าเลย

เสียงกุกกักหน้าห้องไม่ได้ทำให้นิรดาสนใจ เนื่องจากคิดว่าคงเป็นเสียงของเหล่าบอดีการ์ดที่ยืนคุมตนอยู่หน้าห้อง จึงหันกลับไปมองทิวทัศน์ของกรุงโรมเช่นเดิม โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังตกอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่ไม่ได้ก้าวเข้ามาในห้องนี้ร่วมสัปดาห์แล้ว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“ใครอยู่ในนั้นคะ”

นิรดาเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำ จะเป็นบอดีการ์ดหน้าห้องก็ไม่น่าจะใช่ เพราะพวกเขาไม่เคยเข้ามาแม้แต่ให้เห็นหน้าเลย จะว่าเป็นเจ้าของห้องนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เนื่องจากเจ้าตัวไม่ได้กลับมาร่วมสัปดาห์ แถมห้องส่วนตัวเขาเองก็มี ไม่จำเป็นต้องมาแย่งห้องน้ำเธอใช้

“...”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบพร้อมกับที่เสียงน้ำเงียบลง

“ใครกันนะ” หญิงสาวถามตนเองอย่างสงสัย ไม่กล้าเดินเข้าไปดูให้รู้แล้วรู้รอด จึงเกาะบานประตูหน้าห้องรอดูปฏิกิริยาของบุคคลปริศนา

แกร๊ก

บานประตูกำลังเลื่อนเปิด ทำให้หัวใจดวงน้อยของคนเกาะบานประตูเต้นแรงไปด้วยอย่างลุ้นระทึก ทว่าก็เตรียมความพร้อมในการหลบหนีเมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินเช่นกัน

ชายร่างสูงที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายตัว หลังได้ชำระร่างกาย มือหนาทั้งสองข้างใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กยีหัวเบาๆ เพื่อซับหยดน้ำจากการสระผม โดยไม่มีท่าทีสนใจสาวร่างบางที่ยืนแอบอยู่ตรงบานประตูหน้าห้องแต่อย่างใด

นิรดาอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น ผู้ชายคนนี้หุ่นดีเอามากๆ หยดน้ำเกาะพราวตามกล้ามเนื้อยิ่งน่ามอง เขาเดินอวดซิกซ์แพกสวย ไปอยู่ทั่วห้อง โดยไม่สนใจสายตาคนแอบมอง

แต่ทำไมเขาต้องมาเดินโชว์หุ่นอยู่ในห้องเธอด้วยล่ะ

“คุณเข้ามาทำอะไรในห้องฉัน” เมื่อตั้งสติได้จึงถามโพล่งออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่สายตาเจ้ากรรมดันไม่รักดี วนเวียนมองลงต่ำกว่าหน้าหล่ออยู่ร่ำไป

“...”

แม้จะถามออกไปอีกครั้งก็ยังได้รับความเงียบตอบกลับมาเหมือนเคย

“ซินญอร์คะ คุณได้ยินที่ฉันถามไหมคะ” นิรดาพยายามใจเย็น แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบเช่นเคย ความใจเย็นที่มีก็มลายไปพร้อมกับความเงียบของเขาเช่นกัน

“เรื่องของคุณ!”

พูดจบเธอก็ปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดังสนั่น จนแม้แต่ตัวเองยังแอบสะดุ้ง แต่เรื่องอะไรเธอจะสนใจล่ะ “อยากทำอะไรก็ทำไปเลย คิดว่าฉันสนใจรึไง”

แม้คนที่เอ่ยถึงจะไม่ได้ยิน แต่หญิงสาวก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่อย่างน้อยได้ระบายความอัดอั้นตันใจ ถึงเขาจะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี ทว่าก็ถือว่าเป็นการกักขังหน่วงเหนี่ยว และผิดกฎหมาย ที่สำคัญเธอเองก็ไม่ได้อยากตกอยู่ในสภาพนี้

มีบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ เหตุใดชายหนุ่มจึงไม่ยอมให้คนของเขานำชุดชั้นในและเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้ เนื่องจากหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเธออาศัยสวมเสื้อทำงานของเขาแก้ขัดไปก่อน ซึ่งนี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้อารมณ์ขึ้นได้ไม่ยาก จึงกล้าแสดงความก้าวร้าวต่อหน้าเขาอย่างไม่กลัวเกรง

ทางคนที่ถูกปิดประตูใส่หน้าก็สะดุ้งตกใจไม่แพ้กัน ในเมื่อเขาพยายามนับเลขไปเรื่อยๆ ทำทีไม่สนใจแม่กระต่ายน้อยจอมยั่วที่ยังคงใส่เสื้อทำงานของเขาอยู่ และที่แน่ๆ เจ้าหล่อนยังคงไม่ได้ใส่ชั้นในเช่นเคย แม้แท้จริงแล้วเขาอยากจะเข้าไปขย้ำชิมเนื้อหล่อนเสียให้รู้แล้วรู้รอด โดยไม่สนใจแม้กระทั่งว่าเธอจะมีสามีหรือเจ้าของแล้วก็ตาม

ทว่าแผนการที่เพื่อนรักแนะนำมายังคงฉุดรั้งความกระหายหิวของเขาไว้ได้ เขาจึงแสดงละครว่าไม่สนใจเจ้าหล่อนได้อย่างสมบทบาท แต่ก็ต้องมาสะดุ้งเมื่อคนขี้โมโหปิดประตูใส่เขาอย่างไม่ออมแรง

“คิดว่าฉันสนใจเธอรึไง”

นิคาโอตอบกลับหลังนิรดาเดินออกไป แต่ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่าการกระทำที่ตนเองทำอยู่ตอนนี้นั้น เรียกว่าให้ความสำคัญแก่อีกฝ่ายอย่างมาก จนถึงขนาดคิดแผนการ ‘เมิน’ ใส่ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขามีเจ้าของ

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์ทำให้นิคาโอเลิกสนใจหญิงสาวที่อยู่ด้านนอก ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดู เบอร์ที่โทร. เข้ามาเป็นเบอร์ที่เขาไม่ได้บันทึกไว้ แต่ก็ตัดสินใจรับสายในที่สุด เนื่องจากมือถือเครื่องนี้มีเพียงคนสนิทและครอบครัวเท่านั้นที่จะรู้เลขหมาย ฉะนั้นคนที่โทร. เข้ามาต้องได้เบอร์นี้มาจากคนสนิทคนใดคนหนึ่งของเขาแน่

“นิคาโอครับ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไป ก่อนจะทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอเมื่อรู้แน่ว่าใครที่โทร. เข้ามา

“ไฮ แด๊ดดี้” ปลายสายทักทายอย่างขี้เล่นอารมณ์ดีด้วยประโยคเดิมที่คุ้นเคย

“โทร. มามีอะไร” นิคาโอถามกลับไปอย่างรำคาญ แต่คนปลายสายกลับไม่ได้สลดลงเลย

“คนเป็นลูกก็ต้องโทร. หาพ่อบ้างสิฮะ” ซีโน่บอกเหตุผล ก่อนจะอธิบายเพิ่มอย่างมีงอน “ในเมื่อพ่อหายหน้าไปเป็นอาทิตย์ ไปนอนกกสาวที่ไหนรึเปล่าก็ไม่รู้”

“ชักจะลามปามใหญ่แล้วนะซีน” ชายหนุ่มต่อว่าไปอย่างร้อนตัว เพราะเป็นจริงอย่างที่เจ้าเด็กหนุ่มลูกครึ่งคาดการณ์นั่นละ

“ก็แด๊ดไม่ยอมกลับบ้านเลยนี่ฮะ” เด็กหนุ่มบอกเหตุผล ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อบิดาเรียกขานตนว่า ‘ซีน’ ซึ่งย่อมาจาก ‘ซีโน่’

“งานฉันยุ่ง” เขาอธิบาย แม้ไม่จำเป็นก็เถอะ รู้ตัวอีกทีก็พูดออกไปแล้ว

“แต่แด๊ดก็น่าจะติดต่อกันบ้างนี่ฮะ”

“อย่ามางอแงน่า”

“แต่ว่า...”

“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็เก็บของกลับไปหาแม่นายได้เลย” นิคาโอขู่ ถึงแม้เขาจะขู่ไปกี่ครั้งก็ไม่เป็นผล คนโดนขู่ไม่ยอมไปไหนเสียที

“ผมโทร. หาแม่ไม่ติด” เด็กหนุ่มตัดสินใจบอกบิดา แม้ว่าท่านไม่ได้ถามก็ตาม แต่เรื่องนี้ทำให้เขากังวลเสียจนไม่เป็นอันทำอะไร

“นั่นมันก็เรื่องของแม่นาย” ชายหนุ่มว่าอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อพูดถึงแม่ของซีโน่ เพราะพานให้เขานึกถึงคนมีสามีแล้วที่อยู่นอกห้องนั่น

“ถ้าเจอแม่ฝัน...แด๊ดอย่ามาขอจากผมก็แล้วกัน” เด็กหนุ่มท้ากลับอย่างมั่นใจ

แม้เขาจะเกิดมาจากความผิดพลาดของท่านทั้งสอง แต่ก็เชื่อว่าอย่างน้อยคนเป็นพ่อก็ต้องถูกตาต้องใจแม่ มิเช่นนั้นคงไม่มีเขาเกิดมา

“หึ ไม่มีวันนั้นแน่เจ้าเด็กน้อย”

มาเฟียหนุ่มตอบกลับอย่างมั่นใจ เพราะเธอคนนั้นคือใครเขายังไม่เคยรู้จัก แถมมีลูกโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้ว คนเป็นแม่คงไม่เหลือสภาพอะไรให้เขาพิศวาสแน่ แต่ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตนมั่นใจได้เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัวเสียอีก และภายภาคหน้าเขาอาจจะต้องทำอย่างที่อีกฝ่ายท้าไว้ก็ได้

“เดี๋ยวเราได้รู้กันแน่แด๊ด...”

“นายควรนอนได้แล้วนะซีน เด็กไม่ควรนอนดึก” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนผนังห้อง เวลาล่วงเลยสู่วันใหม่แล้ว

“ครับแด๊ด” เด็กหนุ่มรับคำอย่างว่าง่าย เพราะตนเองก็ง่วงไม่น้อย

“ฝากบอกไมเคิลคู่หูของนายด้วย เดือนนี้มันไม่มีเงินเดือน!”

พูดจบก็ตัดสายไปทันที เขารู้ว่าไมเคิลเป็นคนให้เบอร์ส่วนตัวของเขาแก่ซีโน่ แต่เขาคงจะโทษใครไม่ได้ นอกจากตัวเองที่ปล่อยให้สองคนนั้นตัวติดกันไปทุกที่ ทำให้ลูกน้องผู้จงรักภักดีมาตลอดสามสิบปีอย่างไมเคิลยอมคายข้อมูลลับของผู้เป็นนายให้อีกฝ่ายรู้

======================================================================

เปิดจองหนังสือ SAVE 15%

**เรื่อง "อุบัติ...เหตุหัวใจ"**หนังสือราคาเล่มละ 390 บาท ลด 15% เหลือ 332 บาท (ยังไม่รวมค่าจัดส่ง)

หนังสือจะถึงมือไรท์ประมาณวันที่ 6 ตุลาคม และจะจัดส่งทันทีในวันต่อมาค่ะ หนังสือจะได้ไล่เลี่ยกันกับที่สั่งกับ สนพ. ค่ะ

หากสนใจ...

โอนเงินเข้าบัญชีออมทรัพย์ ชื่อบัญชี น.ส.ดุจฤดี พิศเพ็ง ดังนี้

ไทยพาณิชย์ >> 237-219687-2

กสิกรไทย >> 018-8-94077-3

กรุงเทพ >> 037-7-06068-6

จัดส่งแบบลงทะเบียน 332+30 = 362บาท

จัดส่งแบบ EMS 332+50 = 382 บาท

**เมื่อโอนเงินเรียบร้อยถ่ายสลิบเก็บไว้ แล้วส่งให้ไรท์ ในแชทเพจเฟซบุ๊ก **"ภัคธีมา & อริมา"ได้เลยค่ะ หรือจะแอด LINE ID : 0857808516ก็ได้ค่ะ พร้อมบอกชื่อและที่อยู่จัดส่งนะคะ

****หมายเหตุ :หากสนใจเรื่องคุณพ่อมาเฟียที่รัก สามารถสั่งซื้อด้วยกันได้นะคะ

หากใครสะดวกสั่งในเว็บ สนพ. หรือเตรียมไปซื้อที่งานหนังสือ หรือรอหลังสินค้ากระจายทั่วประเทศก็ไม่ว่ากันเนอะ ไรท์แค่เปิดช่องทางคนที่ไม่สะดวกอย่างที่บอกไปข้างต้น

ขอบคุณค่า

​

​

​