ติ้ง !

Messager <unknown> : ถ้าตำรวจสาวความถึงตัวผมได้ล่ะ

unknown กำลังโทร...

|

Liujun's part

หลิวจวินมองไปยังรถของเทียนอี้ที่ถูกดับไฟไปเรียบร้อยแล้วแต่สภาพพังเละไม่เป็นท่าเลยสักนิด

หลิวจวินไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากยืนมองรถของเทียนอี้ที่อยู่ในเขตต้องห้ามขณะนี้

หลิวจวินเอ่ยถามเลี่ยงหรงทว่าอีกฝ่ายกลับยืนเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะบอกกล่าวเรื่องทุกอย่างที่เทียนอี้ปรึกษาและพูดคุยกับเขามาเพียงคนเดียวตลอดให้กับทุกคนได้รับฟัง

ณ โรงพยาบาล

- หน้าห้องผ่าตัด -

เจียวจูเดินเข้าไปย่อตัวลงนั่งข้างหน้าหลิวเจี๋ย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่นั่งจ้องประตูห้องผ่าตัดพร้อมน้ำตาที่ไม่ยอมเหือดแห้งแต่ไหลออกมาเรื่อยๆ โดยข้างกายมีฉินเยี่ยและซินเจียคอยนั่งปลอบประโลมอยู่

เจียวจูเอ่ยพลางใช้มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของหลิวเจี๋ยอย่างเบามือ

|

Tianyi's part

ทุกสายตาหันไปมองหลิวจวิน เยว่สือและซุนหยางที่พึ่งกลับเข้าโรงพยาบาลมากันเพียงวสามคนทั้งที่ก่อนหน้านั้นออกไปด้วยกันมากกว่านั้น

ซูหนิงมองไปรอบๆ บริเวณหน้าห้องผ่าตัดทั้งน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุดและยังสะอึกสะอื้นอยู่ เขากำลังมองหาเจียเหยาทว่ากลับไม่พบ

ซูหนิงหยิบมือถือออกมาจากนั้นจึงเดินปลีกตัวออกมาโดยไม่บอกกล่าวพร้อมต่อสายหาเจียเหยาไปด้วย หลิวจวินเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกไปเงียบๆ ตนเองจึงได้เดินตามหลังไปโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

|

Suning's part

- สวนหย่อมโรงพยาบาล -

พี่เจียเหยา กำลังโทร...

พี่เจียเหยา กำลังโทร...

เสียงสะอึกสะอื้นเอ่ยพูดกับตัวเอง

พี่เจียเหยา กำลังโทร...

ในระหว่างที่ซูหนิงกำลังพร่ำพูดกับตัวเอง หารู้ไม่ว่ามีหนึ่งสายตากำลังยืนมองเขาอยู่ข้างหลัง

มือบางยังคงกดต่อสายหาเจียเหยาต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งมีมือปริศนาเข้ามาแย่งมือถือไปทำให้ร่างบางรีบหมุนตัวหันหลังกลับด้วยความตกใจ

พี่เจียเหยา กำลังโทร...

หลิวจวินมองหน้าจอมือถือที่กำลังต่อสายออกก่อนที่จะกดตัดสายไป

ซูหนิงเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ทว่าหลิวจวินกลับยกมันหนี

กึก...

มือหนาคว้าจับข้อมือบางของซูหนิงก่อนจะดึงร่างที่หลุดลอยไปกับสิ่งที่ได้รับรู้ใหม่ให้ไปตามแรงของเขา

|

หลิวจวินไม่ตอบโต้อะไรแต่กลับเหยียบคันเร่งเต็มฝ่าเท้าตัวเอง

บรื้นนน !!!

ณ สถานสงเคราะห์บ้านฉือจี้

ณ บริเวณกว้างของสนามเด็กเล่นสำหรับเด็กเล็ก ชายหนุ่มเดินเข้ามาเพียงคนเดียวเงียบๆ และเดินไปยังท่อนไม้ท่อนเดิมที่เคยนั่งมันมาก่อนตั้งแต่เล็กกระทั่งโต

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งภายใต้ธรรมชาติและร่มไม้ของบ้านฉือจี้ บ้านที่อาศัยมาแต่ยังแบเบาะ ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆ สายตามองไปทั่วบริเวณนี้ก่อนสักพักจะมีแสงไฟได้สาดส่องออกมาเป็นพื้นที่เล็กๆ จากบานประตูที่ถูกเปิดออก เขาจึงหันไปมองตามแสงสว่างนั้น

" ใครน่ะ "

" หลางหลางเหรอ "

" หลางหลางใช่ไหม เข้ามาได้แล้วนะ ไปนั่งมืดๆ แบบนั้นเดี๋ยวยุงก็กัดเอาหรอกลูก "

เจียเหยาลุกขึ้นยืนและเดินตรงเข้าไปหาเธอ หญิงอาวุโสหรี่ตามองชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เพื่อดูหน้าคร่าตา

" เจียเหยา "

" ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ได้อยู่ที่บ้านคนรับเลี้ยงลูกเหรอ "

เธอจับไม้จับมือเจียเหยาและลูบท่อนแขนแกร่งนั้นอย่างเป็นห่วงเป็นใย

" ลา??? ลาไปไหน "

" ร้องไห้ทำไมล่ะลูก เป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า บอกได้นะ "

เจียเหยาเอาแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว เขาไม่รู้เลยว่าจะต้องพูดอะไรให้กับเธอฟัง เพราะสิ่งที่กระทำไว้มันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด

|

ณ บ้านไร่เผิง

รถยนต์ได้จอดนิ่งลงหน้าบ้านไร่เผิง ทว่ากลับไม่มีรถยนต์สักคันเลยที่เข้ามาที่นี่

ซูหนิงนั่งมองหลิวจวินเงียบก่อนจะละสายตาและก้มหน้าลงต่ำ

ซูหนิงเงยหน้าขึ้นไปสบตากับหลิวจวินอีกครั้ง

ณ โรงพยาบาล