___

ณ คฤหาสน์อัฏฐกรเมธา

ธรณ์นั่งจิบชาอยู่โซฟาด้านล่างของห้องโถงโดยมีสาวใช้วัยอายุยี่สิบต้นๆ ไปจนถึงตอนกลางของวัย ต่างคอยปรนิบัติรับใช้เขาอยู่ไม่ห่างในยามเช้าของวัน

จู่ๆ กลับมีเสียงของชายร่างบางวัยอายุ 27 ปีซึ่งไม่ใช่ใครนอกจาก ‘ ธันย์ ‘ ผู้เป็นน้องชายของเขาเอง

ธันย์เอ่ยถามเมื่อสายตาเห็นธรณ์นั่งอย่างสบายใจอยู่โซฟา ก่อนจะเดินลงบันไดเข้าไปนั่งร่วมสนทนา

ธรณ์เอ่ยพลางมองการแต่งตัวของน้องตนเองที่แต่งตัวหล่อเหลาเอาการเหมือนกับนัดใครสักคนไว้

ธรณ์เอ่ยพลางลุกขึ้นยืน

น้ำเสียงราบเรียบ สุขุมถูกเอ่ยออกมาทำเอาธันย์ไม่รู้เลยว่าตนนั้นต้องตอบอะไรออกไป

ธรณ์พูดทิ้งท้ายกับร่างชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปโดยมีสาวใช้ถือสูทตัวโปรดของเขาตามไปยังด้านหน้าของประตูเช่นกัน

ธันย์มองตามแผ่นหลังพี่ชายตนเองจนลับตา ก่อนจะสบถคำออกมาเล็กน้อย

09:00

เวลาสายของวันที่มีรถวิ่งเข้ามาจอด ณ คฤหาสน์อัฏฐกรเมธา พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกจากคนด้านในเผยให้เห็นร่างชายตัวเล็กที่หอบของพะรุงพะรังลงจากรถ

ธันย์ที่ออกมายืนรอคนมาใหม่อยู่ก่อนหน้านั้น เห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปช่วยอีกคนโดยไม่ให้การ์ดที่ยืนอยู่เข้าไปยุ่งเลยแม้แต่น้อย

ธันย์พูดพร้อมกับดึงกระเป๋าและอุปกรณ์ในการวาดภาพของคนตัวเล็กไปถือโดยไม่ฟังอะไร

ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับสั่งการ์ดที่ยืนอยู่นำคนร่างบางเข้าไปนั่งรอภายใน แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับมีท่าทีจะอยู่ถือของช่วยแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเดินเข้าไปในบ้านอย่างปฏิเสธไม่ได้

ธันย์ที่เดินตามเข้ามาทีหลังพร้อมกับวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ

ภีมเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยเมื่อเข้ามาแล้วเจอเพียงสาวใช้ ป้าแม่บ้านที่อายุมากพอสมควรเท่านั้น

ธันย์ได้เดินหายออกไปจากบริเวณนั้น คนตัวเล็กเดินสำรวจบ้านหลังนี้อีกครั้งอย่างรอคอยอีกฝ่าย กระทั่งได้หยุดลงที่ภาพวาดบานใหญ่ของชายหญิงสองคน

ภาพวาดเสมือนขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ผนังบ้านของผู้เป็นใหญ่ทั้งสองที่เสียไปแล้ว ภายในภาพนั้นเป็นหญิงสาวอายุยังไม่มากนักนั่งอยู่ที่เก้าอี้และอีกคนคงไม่ใช่ใครนอกจากสามีของเธอยืนอยู่ด้านหลัง

ภีมพึมพำ สักพักจึงได้ยินเสียงตอบกลับมาจากทางด้านหลัง

ภีมที่เอ่ยไปและเดินเข้าไปดูภาพใกล้ๆ เพราะด้วยความสนใจที่ตนเรียนด้านนี้มา เพื่อดูรายละเอียดของภาพที่ถูกวาดขึ้น

คนตัวเล็กที่ไม่ได้ยินคำถามอีกฝ่าย เพราะตนนั้นกำลังตกในภวังค์ของงานศิลป์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น จึงเอ่ยถามออกไปอีกรอบ

ภีมที่พูดจบได้เร่งฝีเท้าไปเตรียมอุปกรณ์ของตนให้พร้อมก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามลงมาทีหลัง

ธันย์มองเห็นภีมกำลังเตรียมอุปกรณ์อย่างเร่งรีบเขาจึงเอ่ยออกไป

ธันย์อมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อขอให้คนในครัวเตรีวมของว่างและน้ำหวานไว้ให้อีกคน

ไม่นานที่เขาได้เดินกลับมาพร้อมกับภีมที่เตรียมอุปกรณ์เสร็จเรียบร้อยก่อนที่ร่างบางจะเริ่มลงมือสเก็ตภาพโดยมีคนตัวสูงที่เป็นแบบให้เขา

ณ ไกรอัครวรกุล กรุ๊ป

11:30

เอ็มเดินเข้ามาในห้องทำงานและพบว่านคินทร์กำลังเซ็นเอกสารและตรวจเช็คยอดสินค้าอยู่ที่โต๊ะ

ตึ้ง ! ฝ่ามือหนาตบลงโต๊ะอย่างสุดแรงเมื่อเขานั้นได้รับคำสั่งจากผู้เป็นพ่อให้ไปทำหน้าที่

นคินทร์พึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเขาได้รับคำสั่งมากมายจากพ่อตนเอง

เอ็มโค้งเคารพผู้เป็นนายตนเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงร่างชายที่กำลังไม่สบอารมณ์นักกับสถานการณ์ตอนนี้

“ ขออนุญาตค่ะคุณคิน คุณธารามาขอพบค่ะ “

เสียงที่ดังมาจากอินเตอร์คอมดังขึ้นเมื่อเลขาด้านหน้าได้พูดผ่านเครื่องนั้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะอนุญาตออกไป

ไม่นานนักที่ประตูได้เลื่อนออกพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินเข้า เผยให้เห็นลุคท่านประธานของภูริสกุล ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับเพชรพลอยจินดา

ธาราเดินมานั่งยังโซฟาและไขว่ขาพร้อมกับพิงพนักอย่างสบายใจมองเพื่อนของตนเองที่ยืนอยู่โต๊ะอย่างหน้าไม่สบอารมณ์

นคินทร์เงียบ

นคินทร์ยักไหล่เชิงไม่สนอะไร ก่อนจะเดินเข้ามาหาเพื่อนของตน

คินมองเพื่อนตรงหน้าที่ทำหน้าเบื่อโลกจะเป็นจะตาย ก่อนจะส่ายหัวให้กับอีกคนที่ไปต่อปากต่อคำทุกวันแทนที่จะเงียบไปก็จบสิ้นแล้ว

“ ไม่ๆๆๆๆ! ปล่อยผมๆๆ ผมไม่ไปกับเขาหรอกนะ! ”

ครืดดด~

เอ็มอุ้มคนตัวเล็กพาดบ่ามาเพราะอีกฝ่ายนั้นต่อต้านมากกว่าไหนๆ ก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกคนออกไป

ทันทีที่ปล่อยอีกคนลง ร่างบางได้เดินย่ำเท้าตึงตังเข้ามาหาคนตัวสูงโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเขานั้นมีแขก

ภีมมองไปตามต้นเสียง ทำให้ตนนั้นถึงกับถอยหลังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นมีแขก เพราะเขาได้เสียมารยาทไปเสียแล้ว

ธาราพูดจบและเดินออกจากห้องไปแต่ไม่ลืมที่ส่งยิ้มเล็กๆ ให้กับคนร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนคินทร์

นคินทร์ไม่ฟังอะไร แต่กลับเดินกลับไปที่โต๊ะและเก็บเอกสารทั้งหมดให้เข้าที่เป็นระเบียบ

นคินทร์ไม่ตอบอะไรแต่กลับหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่ง ทำเอาร่างเล็กที่ยืนอยู่ถึงกับกลัวเล็กน้อยทำให้เขาต้องลดสายตาลงเมื่อเห็นอย่างนั้น

นคินทร์เดินมาตรงหน้าอีกคนพร้อมกับยื่นกระดาษวาดภาพที่อีกคนเคยทำตกไว้คืน

ภีมคว้ากระดาษมาจากนคินทร์

นคินทร์พูดตัดบทพร้อมถือกุญแจรถยนต์ส่วนตัวของตนเองและเดินนำออกจากห้องไป ทำให้ร่างเล็กต้องเดินตามพร้อมกับพูดตามหลังว่าเขาไม่ขาดสายตลอดทางที่ไปที่รถ

แน่นอนว่าผู้คนในบริษัทเขาต่างมองกันเป็นแถว

จนกระทั่งทั้งสองเดินตามกันมาถึงรถ คนด้านหลังที่เดินตามมานั้นก็ยังคงพูดเจื้อยแจ้วออกมาไม่หยุด

พลั่ก !

คนตัวเล็กลูบหน้าผากมนตัวเองเมื่อไปเดินชนเช้าที่แผ่นหลังของอีกคนเต็มๆ

นคินทร์หันไปมองคนด้านหลังที่ปฏิเสธ และพบกับท่าทีที่ยืนกอดอกอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ขึ้น

ภีมกำลังจะเดินออกไปแต่กลับถูกคนที่แข็งแรงกว่าคว้าข้อมือได้ทันก่อนจะดึงอีกคนไปฝั่งคนนั่งที่อยู่ตรงข้ามพร้อมกับเปิดประตูและดันอีกคนเข้าไปนั่งข้างในอย่างเสร็จสรรพ

สายตาดุดันที่ส่งออกไปบวกกับน้ำเสียงดุ ทำให้ภีมต้องลดอีโก้ของตนเองลงและยอมเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย

หลังจากที่ทั้งคู่ได้อยู่ภายในรถแล้ว นคินทร์ได้สตาร์ทเครื่องและขับเคลื่อนรถออกไปจากบริษัทโดยที่มีความเงียบเป็นสิ่งนำพาพวกเขาไป

ภีมหันไปประชันหน้าทันทีเมื่ออีกคนเรียกชื่อจริงเขา ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายนั้นจ้องมองตนอยู่แต่คราวนี้เขาไม่ยอมกลับสู้ด้วยสายตาเล็กๆ ของตนเอง

ติ้ง !

ข้อความโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ซึ่งคินได้มองดูแล้วว่าไม่ใช่ของตนแน่นอนว่าต้องเป็นของอีกคนที่นั่งอยู่

คินละความสนใจจากคนข้างๆ ไปมองถนนและภีมที่นำโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อตอบแชท คินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามเชิงแกล้งอีกคนออกไปเมื่อเห็นคนตัวเล็กพิมพ์ยิกๆ ไม่หยุดอยู่สักพัก

ภีมหันขวับทันทีเมื่อร่างสูงพูดแบบนั้น

ไม่นานนักที่พวกเขาพูดคุยกัน รถได้จอดลงหน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่ติดอันดับต้นๆ ของโลกที่มีผู้คนเข้าพักมากที่สุด

นคินทร์ขับรถเข้าจอดในที่จอดส่วนตัวสำหรับเจ้าของโรงแรม ก่อนที่จะมีผู้รักษาความปลอดภัยเข้ามาดูแลรถต่อหลังจากพวกเขาทั้งสองได้เดินเข้ามาในโรงแรม

ทุกคนต่างพูดคุยกันเป็นนัยๆ เกี่ยวกับเรื่องงานแต่งของเขาทั้งสอง..

ดูท่าพ่อของเขาจะส่งข่าวเร็วเหลือเกิน

แต่จู่ๆ กลับมีหญิงสาวในพื้นที่เดินมาชนคนร่างหนาที่เดินนำหน้าไปไม่มากนัก

พลั่ก !

___