ตอนที่ 1 : บทนำ
บทนำ
“พี่เซนพร้อมไหมครับ”
“แปปนะ ซีโน่กำลังกินนมอยู่น่ะ”
“อย่าช้านะพี่ แฟนๆรอกันนานแล้วครับ”
“อืมๆๆ”
..
“หมูอ้วนกินเร็วๆสิลูก แม่ต้องไปร้องเพลงแล้วนะครับ”
“จ๊วบๆๆๆ~~ แง๊บ~~” นิ้วมือน้อยๆบีบปากคุณแม่เหมือนจะบอกว่าให้หยุดพูดได้แล้ว ในขณะที่ปากเล็กยังคงดูดดึงน้ำนมจากเต้าสวยไม่หยุด
“เล่นแล้วเนี่ย อิ่มแล้วใช่ไหม”
“เต้าๆๆ มามา” เด็กผู้ชายตัวอ้วนกลมอายุขวบกว่ายังคงกอดผู้เป็นแม่ไม่ปล่อย จากที่ปล่อยปากออกมาแล้วเมื่อถูกถามจึงกลับไปดูดอีกครั้ง ทำราวกับรู้ว่าอีกไม่นานแม่จะไม่ได้อยู่เล่นด้วยแล้ว
“อิ่มแล้วก็พอนะ เดี๋ยววันนี้กลับบ้านจะให้กินจนพุงกางเลย”
“จ๊วบๆๆ งึมๆๆ”
..
..
เซน ชลธร นักร้องนำของวงดนตรีชื่อดังแห่งยุค
ชีวิตลุ่มๆดอนๆในช่วงแรกที่เริ่มอาชีพนี้ เพราะดนตรีที่ไม่ใช่แนวนิยมของตลาดเพลงในบ้านเรา มีหลายคนบอกว่าเสียงของเขาไม่เหมาะกับการร้องเพลงที่ต้องใช้พลังสูง หรือ บางคำวิจารณ์ที่บอกว่าเซนยังหาความเป็นตัวเองไม่เจอ
“แต่แล้วยังไงล่ะ … ถ้าผมจะทำ ถึงไม่มีคนฟังผมก็ยังจะทำมันอยู่ดี” .. คำพูดที่คนใกล้ตัวได้ยินเสมอ หลังจากที่นักร้องหนุ่มอ่านคำวิจารณ์เสร็จ
นอกจากเดินสายร้องเพลงตามงานเทศกาลดนตรีกับวง อีกอาชีพที่ชอบก็คืองานดีเจ และงานนี้ … ที่ทำให้ชีวิตเซนเปลี่ยนไป
คืนหนึ่งในงานวันเกิดเจ้าของสถานีวิทยุ มีคนดังมากมายมาร่วมงาน ทั้งนักแสดง คนทำงานเบื้องหน้าเบื้องหลัง เซนได้ขึ้นไปเปิดแผ่นเป็นคนสุดท้ายด้วยสติที่ไม่เต็มร้อยนัก และกว่าจะรู้ตัว ก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นในห้องชุดสุดหรูของใครบางคน
ความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังแล่นริ้วขึ้นมาพาลให้น้ำตาไหล มองไปรอบๆมีเพียงเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจายอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดเริ่มผ่านเข้าจมูก พร้อมกับน้ำรักที่ไหลย้อนลงเปรอะที่นอนทันทีที่เขาขยับตัว
“อย่าให้กูรู้นะว่าใครทำกับกูแบบนี้ จะยกพวกกระทึบแม่งให้ตาย!!”
เซนไม่ได้บอกให้ใครรู้ถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น จนกระทั่ง2เดือนผ่านไป ความวิงเวียนหน้ามืดทุกครั้งหลังเล่นคอนเสิร์ตเสร็จ อาการคลื่นไส้ในทุกๆเช้าทำให้เซนต้องไปหาหมอ แล้ววันนั้นเซนก็ได้รู้ว่าตัวเอง
ท้อง …
เซนตัดสินใจเก็บเด็กเอาไว้ และอีก7เดือนต่อมาเขาก็ให้กำเนิดมนุษย์จิ๋ว น้ำหนักแรกเพียง2.68กิโลกรัม …
ซีโน่
ลูกชายสุดที่รักที่ถอดแบบแม่มาเกือบหมด ยกเว้นแค่คิ้วเข้มๆที่เหมือนใครสักคนแต่เซนกลับนึกไม่ออก
คงจะเป็นพ่อของเขา
แต่ก็นั่นล่ะ … จำไม่ได้ว่าใคร
ซีโน่เกิดจากความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืน ... ท้องโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก แต่ในขณะนั้นชีวิตการทำงานในวงการกำลังไปได้ดี อย่างน่าประหลาด จากที่มีงาน4-5งานต่อสัปดาห์ ตั้งแต่ท้องกลับมีงานจ้างมีมาแทบทุกวัน นั่นทำให้หลายคนที่รู้เรื่องนี้บอกให้ไปเอาเด็กออก
และถึงเขาจะไม่ใช่คนดีมากนัก แต่การฆ่าเลือดเนื้อตัวเองมันไม่ใช่ทางเลือกที่ต้องทำ
เซนแบกท้องขึ้นเวทีจนอายุครรภ์7เดือน และประกาศพักการแสดงไปอย่างไม่มีกำหนด ด้วยเหตุผลด้านสุขภาพ
พักฟื้นพอให้แข็งแรงเขาก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เซนไม่ได้ทัวร์แค่กับเพื่อนในวงอีก3คน แต่เขามีแม่และลูกชายตามไปให้กำลังใจแทบจะทุกที่ ยกเว้นงานในผับหรือแหล่งอโคจร
ไม่มีใครรู้ว่านักร้องหนุ่มสุดฮอตในเวลานั้น แท้จริงคือคุณแม่ลูกอ่อนที่ถึงเวลาต้องเปิดเต้าให้ลูกกินนมทุกๆ4ชั่วโมง น้อยคนที่จะรู้จักคนในครอบครัว แต่มีหลายครั้งที่ต้องทำเป็นไม่รู้จักกันเมื่อมีแฟนคลับบังเอิญเห็นเซนกำลังเล่นกับลูกอยู่หลังเวที ยิ่งตอนนี้ซีโน่เริ่มพูดได้และติดแม่มาก จะไม่พาไปทำงานด้วยก็ร้องโวยวาย เฉะนั้นเวลามาคอนเสิร์ตซีโน่จึงอยู่ได้แค่หลังเวทีหรือห้องพักศิลปิน
แม้จะสงสารลูกแต่เซนเองก็มีทางเลือกไม่มากนัก ถ้าเขาไปทำผู้หญิงท้องมันคงจะดีเสียกว่าที่ต้องมาเป็นแม่ซะเองเซนไม่ได้อาย แต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นบอกกับสังคมที่พร้อมจะบลูลี่ชีวิตเขาอย่างไร ผลกระทบของเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เซนและครอบครัว แต่เพื่อนร่วมวงอีก3คนอย่างเก็ทจัง มะพร้าว ม่อนแจ่ม … 3คนนี้ร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกันกับเขา เซนจะไม่มีวันยอมให้ทุกอย่างต้องพังลงเพราะเขาแน่นอน
..
..
..
..
ฮัดเช้ยยย!!!
“จามดังแบบนี้ต้องมีใครนินทามึงแน่ๆไอภีม”
“น่าจะเป็นคนจากเมืองไทยว่ะ อ่า... 2ปีแล้วสินะที่กูไม่ได้กลับบ้าน”
“ยังคิดถึงคนนั้นอยู่ป่ะ”
“ใคร?”
“คนที่มึงไปเปิดซิงเขาก่อนไปปารีสไง”
“ไม่รู้สิ ให้นึกหน้าตอนนี้ก็นึกไม่ออก”
“นึกหน้าไม่ออกแต่เพ้อไปนานเลยนะมึง”
“เออ จำได้ว่าหลายน้ำถ้าเป็นผู้หญิงคงท้อง โชคดีที่เป็นผู้ชาย”
“มึงว่า … ถ้าเห็นหน้ากันอีกครั้งมึงจะจำคนคนนั้นได้ไหม”
“อาจจะได้ หรือ อาจจะไม่ … ถามทำไม”
“เผื่อโชคชะตาเล่นตลกให้มึงมาเจอกันอีกครั้งไง”
“เจอกันอีกครั้ง?”
“ไม่ได้อ่านล่ะสิ รายละเอียดงานที่มึงต้องไปน่ะ”
“เออ ไม่ได้อ่าน”
“คุณชานนท์เจ้าของสถานีวิทยุนั้นน่ะ ประสบอุบัติเหตุ งาน
ที่มึงไปก็เป็นปีสุดท้ายที่เขาจัด ได้ยินว่ารายชื่อแขกในงานเป็นรายชื่อเมื่อ2ปีที่แล้ว เพราะความทรงจำของเขาหายไปบางส่วน เลยอยากเจอคนที่รู้จักหรือเคยร่วมงานกัน เป็นการช่วยฟื้นความทรงจำกลายๆ”
“แล้วไง รายชื่อแขกชุดเดิมไม่ได้หมายความว่าคนคนนั้นจะไป”
“แต่หนึ่งในรายชื่อทั้งหมดก็ยังมีมึงที่ตอบตกลงมาร่วมงาน กูว่างานนี้ .. เผลอๆมึงจะได้ย้อนคืนความทรงจำกับหนุ่มปริศนา ที่เล่นรักกันจนเลือดสาด!!! แม่บ้านคอนโดกูคิดว่ามึงฆ่าใครตาย ไอห่า”
“หึหึ กูไม่ได้ฆ่า … กูแค่ทำให้เขาสำลักความสุขมากไปหน่อยเท่านั้นเอง”
..
..
..
..
ซีโน่ชอบทำคิ้วตกเวลาจะอ้อนแม่เซน
---------------------------------
หอมชอบทุกครั้งที่นึกพล็อตอะไรออกแล้วได้ลงมือทำ นั่งยิ้มกับภาพในหัวที่มันมาเป็นฉากๆจนเพื่อนที่ทำงานถามว่าเป็นอะไร ทำไมยิ้มฝันหวานแบบนั้น 555555 เรื่องนี้อาจจะไม่มีใครชอบ หรือชอบน้อยมากๆ แต่เช่นเดิม … เมื่อเปิดเรื่องมาแล้วก็จะเขียนจนจบ
บางครั้งก็เหมือนคนโรคจิต เป็นบ้าเหรอที่เขียนคู่นี้อีก เวลานอยก็นอยเพราะแฟนคลับเขาไม่อ่านนี่ แล้วทำไมถึงยังเขียน .. ไม่รู้เหมือนกันนะคะ หอมมีความสุขที่ได้เขียน ถึงชิปเปอร์นัมซงจะไม่อ่านก็ตาม ถ้าวินเนอร์เป็นลูกเป็ดขี้เหร่ของวายจี นิยายของหอมคงจะเป็นแกะดำล่ะค่ะ ลูกเป็ดขี้เหร่วันหนึ่งยังได้เป็นหงส์ แต่แกะดำเนี่ยนับวันยิ่งมีแต่คนเกลียด แย่เนอะ … แต่หอมก็รู้สึกแย่ได้แค่แปปๆละคะ 555555 คือบ่นก็หาย ไม่ก็ให้คุณรันจิกหัวดึงสติกลับมา แล้วก็...ยังไงมือก็ยังพิมนิยายตลอดด้วย ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกแย่จนเลิกเขียนได้ กล้าพูดเลยนะคะ ถึงแม้นิยายจะกาก แต่หอมเขียนทุกเรื่องได้เพราะความรักที่มีต่อเด็กๆ ฮิ้ววว~~
ตามอ่านงานเขียนหอม … หอมไม่มีภาษาสวยๆให้หรอก หอมมีให้แต่คำผิด คำตก คำซ้ำ คำซ้อน T_____T แต่รับรองว่าหอมไม่ทิ้งนิยายตัวเองแน่นอน อ่านแล้วเมนต์บ้าง ติชมบ้าง ก็เหมือนเพิ่มเชื้อไฟให้รีบปั่น อ่านแล้วเฉยๆมีแต่ยอดวิวหอมก็จะติดเหรียญค่ะ
อื้ม!!
ถือว่าเป็นกติกาดีไหม …
ตอนไหนคนอ่านมีส่วนร่วมเยอะหอมจะไม่ติดเหรียญ ถ้าอ่านแล้วเฉยๆก็300เหรียญกันไป แลกกันนะคะ แฟร์ๆ ^^ … ไม่ต้องพิมนะ คุณหอมเขียนดีนั่นนี่ หอมแค่อยากรู้ว่าอ่านแล้วคุณสนุกกับตอนนั้นๆไหม ภีมเป็นยังไง เซนเป็นยังไง เพื่อที่หอมจะได้เอามาปรับปรุงค่ะ … ตอนนี้ยืดไป เวิ่นไป บอกกันนะ
แต่ … อย่าบอกให้ทอล์คน้อยๆค่ะ เป็นเรื่องที่ขอแล้วให้ไม่ได้จริงๆ 😝😝
ใช้แท็ก #เล่ห์รัตติกาล ... เผื่อใครอยากสกรีมในทวิตเตอร์นะคะ ในเฟซก็ได้ ที่ไหนก็ได้ ถ้าเราเห็นจะไปรีไปไลค์ค่าาา
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น