THERE'S FRIE STARTING IN MY HEART

 

 

(Chapter5.)

 

“นั่นมึงจะทำอะไร”

 

เชนถามออกมาด้วยความตื่นตระหนก

 

“ก็ทำให้มึงจำแล้วก็เลิกส่ำส่อนไง” พระอาทิตย์พูดเสียงกร้าวลอดไรฟัน

 

เพียะ!!!

 

มือบางฟาดที่แก้มซ้ายของพระอาทิตย์เต็มแรง

 

“สารเลว” เชนต่อว่าออกมาเสียงสั่นด้วยความโมโห เขาไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะคิดอะไรต่ำๆ แบบนี้ได้ไม่หยุดหย่อน

 

“หึ สารเลวงั้นเหรอ” พระอาทิตย์คว้าแขนเรียวแล้วเหวี่ยงเชนไปที่ผนังจนสีข้างชนเข้ากับผนังห้องอย่างแรง

 

“อึก…ไอ้เหี้ย” เชนตะโกนด่าออกมา เอื้อมจับแขนตัวเองด้วยความเจ็บ

 

“ปากดีเข้าไปสิ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” พระอาทิตย์ใช้มือหนาจับขยุ้มไปที่รวงผมนุ่มบริเวณท้ายทอยของเชนอย่างแรง

 

เพล้ง!!!

 

โคมไฟที่อยู่ข้างๆ โต๊ะรับแขกถูกเชนหยิบขึ้นฟาดเข้าที่ศีรษะของ พระอาทิตย์จนได้เลือด

 

“ไอ้เชน!!!” พระอาทิตย์ตะเบ็งเสียงเรียกชื่อเชนอย่างเกรี้ยวกราด มือหนาเงื้อขึ้นฟาดลงไปที่ใบหน้าเนียน ร่างเชนสะบักสะบอมเต็มที เลือดไหลกบปาก น้ำลายที่ถ่มออกมาสีแดงฉานพร้อมกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วทั้งปาก

 

“แผลแค่นี้มึงอย่าคิดว่าจะทำอะไรกูได้ ในเมื่อมึงชอบให้กูรุนแรงงั้นกูจะจัดให้สมใจมึงเลย” พระอาทิตย์กัดฟันกรอด

 

มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของเชนออกอย่างแรงจนกระดุมร่วงกราวลงพื้น คนตัวโตไม่คิดจะสนใจบาดแผลที่ศีรษะของตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่เลือดไหลออกมากพอสมควร

 

“อื้อ ซี้ด เจ็บ” เชนซี้ดปากด้วยความเจ็บ หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากหางตาเพราะเนื้อผ้าขูดไปกับผิวเนียนจนรู้สึกแสบที่ผิว เชนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งโคนต้นขาเนียนของตัวเอง

 

“อย่ามาทำเป็นร้องโอดโอย ทีทำกูได้เลือดละไม่คิด อย่าหวังจะให้กูเบามือนะ เพราะมึงจะได้ผลตรงข้ามกับความต้องการของมึงแน่ ไอ้เชน" พระอาทิตย์พูดจบก็ผลักร่างของเชนจนเซถลาไปชนผนังห้องอีกครั้ง ร่างแกร่งตามเข้าไปประชิดอย่างรวดเร็ว

 

ผลัก!!!!

 

พระอาทิตย์ใช้หมัดต่อยเข้าที่ท้องน้อยของเชนอย่างแรง ร่างบางนอนตัวงอเป็นกุ้งทรุดลงกับพื้นอย่างน่าสงสาร จากนั้นคนตัวโตตามไปขึ้นคร่อมแล้วผลักเชนให้นอนหันหลัง มือหนาจับสองมือเล็กรวบไว้เหนือศีรษะก่อนใช้สายไฟจากโคมไฟมัดตรึงไว้อย่างแน่นหนา กางเกงของเชนถูกถอดออกอย่างไม่ใยดี อันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วถูกรูดลงให้พ้นสะโพกกลมกลึง

 

“อย่าทำตัวร่านต่อหน้ากูอีก เพราะถ้ามึงแสดงออกว่ามึงพร้อมจะอ้าขาให้ใคร กูนี่แหละจะทำให้มึงลืมไม่ลงเลย”

 

“หึ สนใจกูรึไง ส่งกูไปเองแล้วยังมาทำระยำกับกูแบบนี้ มึงต้องการเหี้ยอะไรอีก ฮึก” เชนพูดออกมาด้วยความคับแค้นภายในใจ เขาไม่เข้าใจคำพูดของผู้ชายคนนี้เลย

 

“อย่ามาสำออย อย่าคิดว่าน้ำตาของมึงจะทำให้กูรามือนะเชน” พระอาทิตย์พูดจบก็ก้มลงกัดสะโพกกลมกลึงจนเลือดซิบ

 

“อ๊ะ!!! เจ็บไอ้เหี้ย” เชนร้องออกมาอย่างน่าสงสาร

 

แต่ใช่ว่าพระอาทิตย์จะเบาแรงยังคงใช้ฟันขบกัดไปทั่วร่างขาวจนเลือดซิบ ทั่วร่างเชนมีทั้งรอยฟันรอยขบเม้มจนแทบจะไม่มีที่ว่าง เด็กหนุ่มน้ำตาคลอเบ้าแต่ไม่มีเสียงสะอื้นสักนิด กระทั่งน้ำตาไหลพรากอย่างอดกลั้น

 

// ผู้ชายคนนี้มันเฮงซวย เดี๋ยวมันก็จบ อดทนนะเชน // เขาบอกตัวเองทุกครั้งที่เจอพระอาทิตย์

 

“ลุกขึ้นมา!!! หันหลังให้กู” เชนพยุงตัวเองลุกยืนทั้งที่แทบจะลุกไม่ขึ้น ใบหน้าสวยจ้องมองพระอาทิตย์เขม็ง

 

“มองกูแบบนี้ต้องการอะไร” พระอาทิตย์เหยียดยิ้มและนึกสมเพชกับสภาพของเชนตอนนี้เสียจริง

 

“มึงมันต่ำยิ่งกว่าสัตว์”

 

เชนสบถด่าออกมาอย่างเหลืออด มือหนากระชากเชนเข้ากับชั้นวางทีวีที่มีความสูงขนาดเอว

 

“ปากดีแบบนี้ อย่าหวังจะได้นอนเลยมึง!!!”

 

พระอาทิตย์พูดจบก็จับใบหน้าเชนกดลงแนบชั้นวางทีวี ทำให้บั้นท้ายขาวเนียนลอยเด่นตรงหน้าเขาอย่างพอดิบพอดี

 

มือหนาแยกก้อนกลมกลึงออกกว้าง เขามองอย่างสำรวจก็พบว่าสภาพยังคงเหมือนเดิม เพราะถ้าดไวท์ทำอะไรเชนก็ควรจะมีร่องรอยจากด้านหลังอยู่บ้าง แต่นี่ช่องทางกลับปิดสนิทและไม่ได้ช้ำไปมากกว่าวันที่เขาส่งตัวเชนไป

 

“คนร่านๆ แบบมึงนี่เหมาะกับคนเลวๆ แบบกูดีจริงๆ มึงว่าไหม ไอ้เชน”

 

พระอาทิตย์บีบปลายคางมนของเชนอย่างแรง คำพูดที่พูดออกไปก็เพื่อให้เชนรู้สึกเจ็บเท่านั้นเอง

 

“หึ คำก็ร่านสองคำก็ร่าน แล้วเหี้ยตัวไหนล่ะที่มาขลุก มานอนเอากับคนร่านๆ อย่างกูทั้งวันทั้งคืนอยู่ได้น่ะ”

 

เชนสบถออกมาอย่างเหลืออด ไม่มีคำด่าทอไหนจะเหมาะสมกับ พระอาทิตย์เท่ากับคำคำนี้เลยจริงๆ

 

“ไอ้เชน!!! นี่มึงด่าว่ากูเหี้ยเลยเหรอห๊ะ!!!”

 

พระอาทิตย์ตะคอกใส่หน้าเชนเสียงดังกร้าวไปทั่วห้อง

 

“เออน่ะสิ หูมึงไม่ได้หนวกหรอกมั้ง ไอ้เหี้ย!!!” เชนไม่วายด่าย้ำออกมาอีก

 

เพียะ!!!

 

มือหนาฟาดสะโพกกลมกลึงของเชนอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยมือ เชนสะดุ้งและร้องออกมาด้วยความเจ็บ

 

“เหี้ย!!! กูเจ็บ” เชนพูดออกมาเสียงสั่น ขาเรียวยาวสั่นระริก พระอาทิตย์ใช้ลิ้นร้อนแตะลงไปที่ช่องทางด้านหลังอย่างเอาแต่ใจ

 

“ทะ…ทำบ้าอะไร อึก อ๊า…” เชนเอี้ยวตัวหันกลับไปมองว่าพระอาทิตย์กำลังทำอะไรกับร่างกายของเขา

 

“ทำเลวกับกู อะ…อื๊อ อย่ามาทำกับกูแบบนี้ อ๊ะ…อ๊า…อะ…อาทิตย์…อย่า” เชนครางออกมาอย่างสุดกลั้น

 

พระอาทิตย์ใช้ลิ้นร้อนเลียวนอยู่สักพักใหญ่ มือหนาเอื้อมไปจับแก่นกายของเชนและรูดรั้งให้อย่างเบามือ

 

“รู้ใช่ไหมว่าทำไมกูถึงทำให้เจ็บ” พระอาทิตย์พูดขึ้น เขาเลื่อนกายทาบทับไปบนแผ่นหลังบาง

 

“ยะ…อย่ามายุ่งกับร่างกายกู อ๊ะ…อะ…อ๊า…อาทิตย์” เชนส่ายหน้าไปมาร้องห้ามอย่างนึกโมโห

 

“หึ เรียกกูเสียงแบบนั้นต้องการมากเลยใช่ไหม”

 

พระอาทิตย์ผละออกห่าง ร่างของเชนถึงกับทรุดนั่งลงไปกองที่พื้น พระอาทิตย์เดินไปที่โซฟาตัวโตและใช้มือดึงสายไฟที่มัดข้อมือเชนไว้ อีกมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาเพื่อจุดสูบ

 

“ลุกขึ้นมาอย่าสำออย” พระอาทิตย์สั่งออกมาเสียงนิ่ง

 

“…” เชนจ้องเขม็ง พระอาทิตย์พ่นควันสีเทาหม่นออกมาคลุ้งไปเต็มทั่วห้อง

 

“กูบอกให้ลุกมา”

 

พระอาทิตย์ไม่พูดเปล่า เขาใช้มือกระตุกสายไฟอย่างแรงจนเชนแทบจะคลานเข้าหา ร่างกายเปลือยเปล่ามีแต่ร่องรอยขบกัดของคนตัวโตที่เอาแต่ออกคำสั่ง

 

“ไม่อยากให้กูทำให้รึไง” พระอาทิตย์ยิ้มเหยียดให้เชนอย่างสมเพช

 

“เสือก” เชนสบถ ใบหน้าหวานเชิดใส่อย่างไม่กลัว

 

“หึ ปากดีแบบนี้แสดงว่ามึงไม่คิดจะกลัวกูเลยสินะ” ร่างแกร่งพูดเสียงเย็น

 

“ทำไมกูต้องกลัวคนอย่างมึง” เชนพูดเสียงลอดไรฟัน

 

“ทำไมงั้นเหรอ” พระอาทิตย์กระชากสายไฟที่ถืออยู่ในมือแล้วลากเชนเข้าหาตัวเอง ผิวเนื้อเนียนทั้งแขนและขาครูดไปกับพื้นจนเจ้าตัวถึงกับซี้ดปากด้วยความเจ็บ

 

“เจ็บมากไหมห๊ะ” เสียงพระอาทิตย์ตะคอกถามออกมาดังลั่นอย่างนึกโมโหในความดื้อรั้นของเชน

 

PHRA ATHIT PART

 

ดื้อด้านที่หนึ่ง หยิ่งยโสไม่มีใครเกิน จะใครได้อีกล่ะ ก็ไอ้คนที่นั่งแทบเท้าเขาอยู่นี่ไง ชอบยั่วโมโหดีนัก กะว่าจะเลิกทำรุนแรงกับมันแล้วเชียว ดันมาทำเสียงแข็งเถียงคำไม่ตกฟากใส่อีก ใครมันจะไปทนได้ ก็ต้องลงไม้ลงมือให้หลาบจำเสียบ้าง แต่ทำไปก็ไม่ได้จะสบายใจหรอกนะ ไม่รู้ทำไมเขาถึงหวงร่างกายนี้ขึ้นมา

 

เมื่อคืนเขาสั่งให้แจ็คเฝ้าดูตลอด แต่ลูกน้องก็บอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขารู้ดีว่าตัวเองทำอะไรลงไปที่ส่งร่างบางตรงหน้าไปให้ดไวท์ แต่ไม่รู้ว่าทำไมดไวท์ถึงไม่แตะต้องร่างกายนี้ เขาได้แต่ขอบคุณพระเจ้าจริงๆ

 

“เจ็บก็ลุกขึ้นมา อย่าให้กูลงไม้ลงมืออีกนะเชน” ต้องให้ขู่ตลอด พระอาทิตย์คิดในใจ

 

“ทำเลย คนอย่างมึงเคยคิดก่อนทำด้วยรึไง ฆ่ากูเลยสิถ้ามึงแน่จริง” ร่างบางเชิดหน้าพูดท้าทาย

 

// เห็นไหม มันไม่เคยเกรงกลัวเลยจริงๆ //

 

ปากบางเผยอออกอย่างลืมตัว จมูกโด่งเชิดรั้นแดงเสียจนน่าสงสาร ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นมองเขาราวกับจะฆ่าจะแกงเสียให้ได้

 

“เชน ถ้ากูจะฆ่ามึงกูไม่ต้องมานั่งเสียเวลามากขนาดนี้หรอก”

 

พระอาทิตย์พูดเสียงเย็น มือหนาบีบต้นแขนของเชนจนแดงเป็นรอยมือ เชนพยายามสะบัดตัวหนี

 

“อย่าดื้อนักได้ไหมห๊ะ ขึ้นมานี่!!!” พระอาทิตย์ดับบุหรี่กับโต๊ะรับแขกอย่างไม่ใส่ใจ มือหนารั้งแขนเชนให้ขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเอง เชนมองค้อนอย่างเอาเรื่อง

 

“มึงรู้อะไรไหมเชน กูไม่ชอบคนโกหก บอกกูมาว่าทำไมดไวท์ถึงไม่ทำอะไรมึง”

 

“…” เชนนั่งเงียบไม่พูดอะไร

 

“จะบอกไหม”

 

“…” เชนไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ

 

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็เงียบให้ได้ตลอดนะมึง”

 

พระอาทิตย์ไม่พูดเปล่า เขาดันสองนิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางรักของเชนและขยับเข้าออกถี่รัว

 

“อึก ยะ…อย่าทำ” ในที่สุดเสียงพูดห้ามออกมาอย่างละล่ำละลัก

 

“กูจะทำให้มึงเปิดปาก กูถามว่าทำไมดไวท์ถึงไม่ทำอะไรมึง”

 

พระอาทิตยย์จับที่ปลายยอดกลางแก่นกายของเชนและรูดรั้งให้ส่วนห่อหุ้มยอดปลายพ้นรอยหยักและรูดไปมาอย่างชำนาญ เขารู้ดีว่าร่างกายเชนมีจุดอ่อนตรงไหนบ้าง จากสองเพิ่มเป็นสามนิ้วอย่างรวดเร็ว

 

“อะ…อึก ปล่อยกู อึก”

 

“น้ำออกมาจนเต็มมือกูขนาดนี้ อยากได้อะไรมากกว่านี้ก็รีบพูดมา” พระอาทิตย์พูดเสียงเยาะเย้ยออกมา นิ้วเรียวยังคงขยับในช่องทางรักไม่หยุด นิ้วยาวคว้านหาจุดสำคัญและเมื่อคลำมันจนเจอเขาก็กดเน้นย้ำไปมา

 

“ไอ้เลว มึงมันระยำ อะ…อ๊า อาทิตย์” พระอาทิตย์ใช้ปลายนิ้วปิดที่ยอดแก่นกายของเชนเอาไว้

 

งั่ม!!!!

 

เชนกัดเต็มแรงที่ไหล่กว้างของพระอาทิตย์

 

“ซี้ด กัดกูเหรอ” พระอาทิตย์งอปลายนิ้วและดึงมันออกอย่างรวดเร็วจนร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งกาย เขาทำแบบนั้นซ้ำๆ จนเชนหอบแฮ่กตัวโยนอยู่บนบ่าแกร่ง

 

“อื้อ…อ๊า…”

 

เสียงครางลั่นอย่างทรมานจากการที่แก่นกายพร้อมจะปลดปล่อยออกมาเต็มที่ แต่ทำตามความต้องการไม่ได้เพราะมือของตัวเองถูกมัดไพล่หลังอยู่ ทั้งยังมีปลายนิ้วยาวของพระอาทิตย์ปิดกั้นทางออกไว้ กลางกายของเชนปวดหนึบจนร่างบางเองแทบคลั่ง ได้แต่ระบายออกด้วยเสียงกรีดร้องอย่างสุดเสียว

 

“อาทิตย์ ให้กูไปนะ อะ…อื้อ อย่าทรมานกูอ๊ะ…อื้อ…”

 

เชนมองพระอาทิตย์ตาปรือ ปลายหางตามีน้ำตาซึมออกมา ลิ้นร้อนไล้เลียปลายหางตา เชนส่ายสะโพกร่อนไปมาอย่างสุดเสียว

 

“ก็พูดออกมาสิ” ร่างแกร่งยังย้ำคำพูดเดิม

 

“กู…อึก…กับพี่ดไวท์เราเคยคบกัน”

 

“หึ แล้วไง”

 

“เขามีคู่หมั้นแล้วถึงไม่อยากทำอะไรกูไง อึก…พอก่อนได้ไหม” เชนพูดขอออกมาเสียงพร่าสั่น

 

“อย่ามาโกหก ดไวท์เลิกกับคู่หมั้นไปตั้งนานแล้ว” เสียงเข้มพูดแทรกขึ้นมา

 

“อื้อ…อ๊ะ…รู้ดี แฮ่กๆ” เชนนั่งหอบเหนื่อยบนตักแกร่ง

 

“ทำไม บอกมา” พระอาทิตย์กดเน้นย้ำที่จุดภายในช่องทางรักของเชนอีกครั้ง

 

“ตอนนี้เขาคบกับพี่รหัสกู แล้วเขาก็ไม่ได้ป่าเถื่อนแบบมึง เขาเห็นว่ากูเป็นคน ไม่ใช่มึงที่เห็นว่ากูเป็นแค่สิ่งของเท่านั้น” เชนพูดออกมา ร่างกายปวดหนึบไปหมดจนตอนนี้เขาเริ่มจะหมดแรง

 

“รู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วมึงยังจะทำตัวร่านไปยืนจูบกับมันที่มหาวิทยาลัยอีก มึงนี่มันร่านเข้าเส้นแล้วรึไงห๊ะ!!!”

 

พระอาทิตย์กัดฟันพูดเสียงลอดไรฟัน ยิ่งเขานึกถึงเมื่อตอนเช้าที่เห็นเชนกับดไวท์แสดงออกต่อกันก็ยิ่งน่าหมั่นไส้เสียจริงๆ

 

เชนพยายามดิ้นหนีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อถูกพระอาทิตย์ยกตัวขึ้น มือหนารูดซิปกางเกงตัวเองออก แก่นกายขนาดใหญ่เด้งผึงออกมาอย่างรวดเร็ว

 

“อยากได้สินะ ลงไปใช้ปากให้กู” เชนเบิกตากว้างและส่ายหน้าไปมาเมื่อได้ยิน

 

“ฝันไปเถอะว่ากูจะทำ” เชนตะเบ็งเสียงพูดออกมา

 

“ฝันเหรอ หึ”

 

มือหนาผลักเชนให้นั่งคุกเข่าที่พื้นและบีบปลายคางให้ร่างบางอ้าปาก จากนั้นไม่รอช้าเขาจับยัดแก่นกายแทรกผ่านกลีบปากบางสีสดของเชนอย่างบีบบังคับ

 

“ถ้าคิดจะกัด กูจะเอาลูกตะกั่วยัดสมองมึง” พระอาทิตย์ยกปืนกระบอกสวยเงาวับขึ้นจ่อขมับของเชนเอาไว้ อีกมือก็บังคับขยุ้มผมนุ่มไว้ให้ทำตามจังหวะที่เขานำพา

 

“ซี้ด อืม…ดี ปากมึงนี่โคตรอุ่นเลยว่ะ” เสียงครางต่ำพร่าของ พระอาทิตย์คอยแต่พูดจาลามกตลอดเวลาที่เชนสนองตอบได้ถูกใจ

 

เชนอ้าปากใช้ลิ้นร้อนตวัดดูดดุนอย่างชำนาญ ร่างบางคิดเพียงแค่ทำเสร็จไวยิ่งดี หลายครั้งที่พระอาทิตย์เด้งสะโพกสวนเข้าปากของเขาอย่างแรงจนเกือบจะทิ่มคอหอยจนเชนแทบจะสำลัก

 

“ฮึ่ม ซี้ด เร็วหน่อยสิวะ อ่า” พระอาทิตย์สั่งออกมาเสียงพร่า

 

“อึก…อ๊ะ” เชนครางออกมาจากลำคอ น้ำตาไหลซึมอยู่ที่หางตาอย่างน่าสงสาร แก่นกายอวบเริ่มเกร็งกระตุก ตอนนี้มันขยายใหญ่จนเต็มปาก ปลายลิ้นของเชนสัมผัสได้ถึงรสชาติน้ำรักที่ยอดปลายของพระอาทิตย์ที่เฝื่อนเสียจนเขาแทบอยากจะอาเจียน

 

“อืม เชนปากมึงนี่มัน…ฮึ่ม…ซี้ด” พระอาทิตย์ครางฮึมในลำคอ กลางแก่นกายเกร็งกระตุกและฉีดน้ำรักออกมามากมายจนไหลย้อยออกมาตามมุมปากของเชน

 

“กลืนมันเข้าไป” มือหนากดศีรษะของเชนไม่ให้ถอนปากออกจากแก่นกายตนเองจนกว่าเชนจะกลืนกินน้ำรักของเขาจนหมด เชนใช้ลิ้นเลียแก่นกายใหญ่ราวกับเขารู้สึกพิศวาสแทบขาดใจ

 

“ดีมาก เป็นไงน้ำกูถูกใจมึงไหม” พระอาทิตย์พูดออกมาให้เชนรู้สึกอายก็เท่านั้น

 

“กูจะอ้วก!!!”

 

// หึ คำพูดของแต่ละคำของมัน ทำกูของขึ้นทุกที คนอะไรปากดีฉิบ ไม่เคยเกรงกลัว คิดว่าตัวเองเก่งตัวเองแน่ สุดท้ายกูนี่แหละจะทำให้มันมานอนครางใต้ร่างไม่หยุดเลยคอยดู // พระอาทิตย์คิดบ่นเชนอยู่ในใจ

 

“ลุกขึ้นมา!!!” เชนยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น

 

“ไอ้เชน มึงนี่มัน…ลุกขึ้นมา!!!” พระอาทิตย์ไม่พูดเปล่าเขากระชากแขนของเชนอย่างแรงให้ลุกขึ้นและเหวี่ยงร่างบางให้ล้มลงไปบนโซฟาตัวยาว

 

“ไอ้เหี้ยกูเจ็บ” เชนสบถออกมาด้วยความเจ็บ

 

เพียะ!!! มือหนาฟาดลงที่แก้มเนียนจนเลือดกบปากสีสด

 

“ถ้าปากดีด่ากูอีกครั้ง มึงได้กินเลือดแทนน้ำแน่” พระอาทิตย์ขู่ขึ้นเสียงจริงจังจนเชนรู้สึกหวั่นๆ อยู่ไม่น้อย

 

“ทำไม ปากเก่งอีกสิ” พระอาทิตย์ยิ้มเหยียดให้กับร่างบางตรงหน้า

 

“…” เชนไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีก พระอาทิตย์ก้าวเดินเข้าหาช้าๆ

 

“อย่าเข้ามา” เชนพูดออกมาเสียงนิ่ง กายขาวถดตัวหนีจนสุดปลายโซฟา

 

“หึ” พระอาทิตย์สบถในลำคอ มือหนาคว้าข้อเท้าของเชนและลากให้มาใต้ร่างเขา กายแกร่งขึ้นคร่อมเหนืออกบาง

 

“อึก เจ็บ ลงไปจากตัวกู” เชนแทบกระอัก เปล่งออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

 

“กูควรฟังมึงงั้นสิ”

 

พระอาทิตย์ไม่คิดจะฟังคำของเชนเลยสักนิด ยังคงก้มลงบดจูบปากบางสีสดที่เลือดออกอย่างป่าเถื่อน เชนเจ็บจนปวดร้าวและแสบไปทั่วทั้งปาก

 

“อื้อ อ่อย!!! (ปล่อย!!!) ”

 

เสียงอู้อี้ดังจากลำคอเล็ก ใบหน้าหวานพยายามเบี่ยงหลบหนีจูบโหดร้ายแต่ก็ไร้ประโยชน์

 

กึก!!!

 

เสียงฟันกระทบกันของคนทั้งคู่ดังขึ้น เชนใช้ฟันกัดลิ้นร้อนของ พระอาทิตย์อย่างแรงจนได้กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วทั้งปากของคนทั้งคู่

 

เพียะ!!!

 

มือหนาฟาดลงบนซีกแก้มซ้ายของเชนไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เชนรับรู้ได้เพียงความแสบชาไปทั่วใบหน้า

 

“ซี้ด มึงอยากตายใช่ไหมห๊ะ!!! ดี!!!” มือหนารวบลำคอของเชนและบีบอย่างแรง เชนพยายามแกะมือและดิ้นหนีสุดแรงเกิด

 

“อึก อาทิตย์ อึก ปล่อย…อาทิตย์ อึก” เชนพยายามเรียกชื่อพระอาทิตย์ให้อีกฝ่ายได้สติ เพราะคนตัวโตโมโหเขาจนหน้ามืดลืมตัวไปแล้ว เชนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

 

เพียะ!!! เพียะ!!!

 

มือบางฟาดลงไปที่แขนแกร่ง

 

“อาทิตย์…กู…อึก หายใจไม่ออก…อึก” เชนเบิกตาโพลง เพราะเขาไม่คิดว่าพระอาทิตย์จะกล้าทำป่าเถื่อนแบบถึงขนาดนี้

 

“พระอาทิตย์…อึก” เชนสูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายเข้าปอดอย่างทรมาน

 

พระอาทิตย์ตกใจไม่น้อยที่ตัวเองทำบ้าแบบนั้นลงไป มือหนาคลายออกจากลำคอของเชนที่ตอนนี้แดงเป็นรอยมือ ร่างแกร่งรู้สึกตัวและตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกหวาดกลัวของเชน

 

“แฮ่กๆ มะ…มึงจะฆ่ากูเหรอ…อาทิตย์…ฮึก มึงมัน…แฮ่กๆ …เลว…ฮึกฮือๆ” มือบางยกขึ้นทั้งทุบทั้งฟาดคนตัวโตอย่างสุดทน เชนนอนหอบตัวโยน

 

“กะ…กู” เขาเองก็ตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

 

“แฮ่กๆ อ๊ะ…อึก…ฮือๆ” พระอาทิตย์คว้าตัวเชนเข้ามากอดไว้ อย่างรู้สึกสับสนในใจ นี่เขากำลังรู้สึกผิดหรืออย่างไรกัน

 

“อึก ปล่อย อย่ามาถูกตัวกู ฮึก มึงมันบ้าไปแล้ว มึงจะฆ่ากู”

 

เชนสะบัดตัวออกอย่างแรงและพยายามจะลุกขึ้นยืน ขาเรียวสั่นระริกแทบจะล้มทั้งยืน วันนี้เขาสู้รบกับผู้ชายคนนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริงๆ พอสักทีเถอะ อยากจะทำอะไรเขาก็เชิญเลย เชนได้แต่ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นยกสองมือปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พระอาทิตย์ได้แต่นั่งกอดปลอบอยู่แบบนั้น

 

“กูไม่ได้ตั้งใจ” เสียงพระอาทิตย์แผ่วเบา

 

“มึงตั้งใจ ฮึก มึงจะฆ่ากู ฮึก” เชนพูดออกมาเสียงแข็ง

 

“กูบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ” พระอาทิตย์หันหน้าไปหาเชนและกระชากให้เจ้าตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขา

 

“ไม่!!! มึงตั้งใจฮึกๆ ฮือๆๆ” เชนร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กๆ อีกครั้ง

 

พระอาทิตย์ถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเห็นว่าเชนยังเถียงเขาคำไม่ตกฟากแบบนี้ เลือดของพระอาทิตย์ค่อยไหลตกลงมาเลอะข้างแก้มเพราะฝีมือของเชนที่ฟาดหัวเขาเข้าเต็มๆ ก่อนหน้านี้

 

“ต่อไปนี้ก็อย่าดื้อ อย่าขัดคำสั่ง แล้วเลิกทำตัวมั่วผู้ชายต่อหน้ากูอีก” พระอาทิตย์พูดออกมาเสียงนิ่ง

 

“ทำไมกูต้องฟังที่มึงสั่ง ฮึกๆ กูไม่ฟัง!!!” เชนส่ายหน้าเถียงออกมาไม่หยุด

 

“มึงอยากตายคามือกูก็เอา” พระอาทิตย์ออกแรงบีบแขนเล็กไม่แรงนัก เขาแค่ขู่ให้เชนยอมอ่อนต่อเขาบ้างก็เท่านั้น

 

“เลว” เชนก่นด่าออกมาอย่างสุดจะทนกับความเลวของผู้ชายตรงหน้า

 

“สงสัยเมื่อกี้ยังไม่จำ” พระอาทิตย์โน้มตัวเข้าหาจนจมูกสัมผัสที่แก้มใสเต็มฟอด

 

ก๊อกๆๆ …ก๊อกๆๆ …

 

เสียงเคาะประตูห้องเชนดังขึ้น คนทั้งคู่หันมองประตูทางเข้าพร้อมกัน

 

“มึงนัดใครไว้” เสียงนิ่งถามออกมา

 

“ไม่มี กูไม่ได้นัดใครไว้ทั้งนั้น” เชนกระชากเสียงใส่

 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่แบบนั้น

 

“ไปเปิด” พระอาทิตย์สั่งเสียงเข้ม

 

“แล้วมึง” เชนถามขึ้นอย่างแปลกใจ

 

“ทำไม กูอยู่ด้วยแล้วมีอะไร” พระอาทิตย์เอนตัวพิงโซฟาหรูด้วยท่าทีสบาย

 

“มีแน่ ถ้าคนที่บ้านกูมาเจอ” เชนพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจากโซฟาและขยับตัวออกห่าง

 

“…” พระอาทิตย์ได้แต่มองดูนิ่งๆ

 

แต่ก็เอาเถอะ เขารู้สึกรำคาญท่าทางของเชนจึงลุกขึ้นช่วยพยุง แต่ร่างบางกลับสะบัดแขนและเบี่ยงตัวออกห่างจนเกือบเสียหลักถลาล้มพับไปอีก ดีที่ลำแขนแกร่งคว้าและโอบเอวคอดไว้ได้ทัน

 

“เจ็บแบบนี้แล้วจะจำไหม” พระอาทิตย์พูดเสียงนิ่ง นิ้วยาวเกลี่ยน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างเบามือ เชนหันหน้าหลบและผละตัวออกห่าง พระอาทิตย์กัดฟันกรอดจนเป็นสันนูนข้างแก้ม

 

“ไปอยู่ในห้องกูก่อน” เชนพูดขึ้นและรีบจัดการใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ส่วนพระอาทิตย์เดินฟึดฟัดเข้าห้องไป

 

เชนเดินไปเปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

 

“ทำไมมาเปิดช้าจัง…เชน ใครทำอะไร!!!” เสียงดไวท์ดูตกใจอย่างมากที่เห็นสภาพของเชน

 

“มีเรื่องนิดหน่อย พี่มีอะไร แล้วมาที่นี่ได้ไง” เชนถามขึ้น

 

“พี่รู้น่ะสิว่าเราไม่ได้ย้ายไปไหน” ดไวท์พูดออกมาและยืนมองแผ่นหลังของเชนอย่างเป็นห่วง

 

“อ๋อ อืม ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ ในห้องมันรกไม่อยากให้เห็นสภาพน่ะ” เชนรีบพูดขึ้น

 

“ใครทำอะไร แล้วไปมีเรื่องกับใคร” ดไวท์ถามออกมาเป็นชุด เพราะเขาเห็นสภาพของทั้งเชนและห้องที่เละจนน่าตกใจ

 

“…” เชนได้แต่นิ่งเงียบ

 

“พี่ถามได้ยินไหมครับ” ดไวท์ถามย้ำเสียงเข้ม

 

“ช่างเถอะ จะสนใจทำ…อ๊ะ!!!” เชนยังพูดไม่ทันจบดไวท์ก็ดึงตัวเขาเข้าไปกอด

 

“ช่างเถอะตลอด ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง” เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นห่วงคนหัวรั้นหัวดื้อคนนี้นัก

 

“แล้วเห็นว่าเป็นอะไรแล้วรึยัง” เชนพูดเสียงนิ่ง

 

“ต้องรอให้เป็นก่อนหรือยังไง ถึงจะพูดออกมา” ดไวท์เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วจริงๆ

 

“…” เชนชะงักไปนิดกับอาการของดไวท์

 

// อย่ามาทำเป็นห่วงกันมากมายขนาดนี้เลยเถอะ // เชนคิดอย่างน้อยใจขึ้นมาอีก

 

“เชน พี่เป็นห่วงนะครับ อย่าดื้อนักสิ” ดไวท์พูดอย่างห่วงใย

 

“เจ็บมากไหม” มือหนาลูบแก้มใสที่ตอนนี้ทั้งบวมช้ำและเป็นรอยแดง ดไวท์กระชับใบหน้าหวานให้มองหน้าเขาก่อนจะก้มจูบซับขอบปากที่แตกของเชนแผ่วเบา

 

ปัง!!!

 

ทั้งเชนและดไวท์หันไปมองต้นเสียงที่ดังออกมาจากทางประตูห้องนอนของเชน

 

“เสียงอะไร” ดไวท์ขมวดคิ้วถามขึ้น

 

“เสียงอะไร พี่หูแว่วรึเปล่าครับ”

 

“อยู่ตรงนี้” ดไวท์จับไหล่เชนและกดลงเพื่อให้นั่งรอที่โซฟา ดไวท์เดินไปทางประตูห้องนอนของเชนที่ปิดอยู่

 

พลั่ก!!!

 

ประตูห้องถูกดไวท์เปิดออก

 

ตื๊ดๆๆ

 

เสียงมือถือเครื่องหรูของดไวท์ดังขึ้น มือหนาล้วงหยิบมือถือของตัวเองออกมาเพื่อดูเบอร์ เขาถอนหายใจออกมายาวพรืดและกดรับสาย

 

“ว่าไง…มีอะไรหรือเปล่ามีนา…ผมทำธุระอยู่… (ดไวท์ถอนหายใจออกมาหนักๆ) …อืมเดี๋ยวผมไป” ดไวท์หันหลังกลับมา เชนหลุดถอนหายใจอย่างโล่งอก

 

“ไปกับพี่” ดไวท์เดินมาจับแขนของเชนแล้วทำท่าจะพาเดินออกไปจากห้อง

 

“ไปไหน” เชนยื้อตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้เดินตามดไวท์ออกไป

 

“พี่คงปล่อยให้เราอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะเชน” ดไวท์พูดขึ้นเสียงเข้ม เขาไม่อยากปล่อยเชนให้อยู่คนเดียวในสภาพแบบนี้

 

“มีนาโทรมาไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ”

 

เชนได้ยินอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์จึงรู้ว่าเป็นมีนาคู่หมั้นของดไวท์ที่โทรเข้ามา แต่เขาไม่ได้มีกะจิตกะใจที่จะสนใจ เชนกังวลเรื่องของอีกคนที่อยู่ในห้องของเขามากกว่า

 

“เชน…” ดไวท์เรียกเชนเสียงนิ่งอีกครั้ง

 

“ช่างเถอะ ผมไม่เป็นอะไร แล้วถ้าจะให้ดีอย่ามาที่นี่อีก” เชนแกะแขนตัวเองออกจากมือหนาและหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินเลี่ยงไปยังห้องครัว แต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้

 

“พี่ขอโทษ” ดไวท์พูดบอกเสียงเรียบ เชนหันกลับมามองอย่างขอคำตอบ

 

“ขอโทษ ฟังมาเป็นร้อยครั้งแล้วเลิกพูดสักที พอสักทีเหอะ เลิกทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่เป็นห่วงเป็นใยผมสักที ได้โปรด…”

 

เชนโพล่งออกมาอย่างสุดจะทน วันนี้เป็นวันซวยอะไรของเขากันที่ต้องมาเจอกับผู้ชายสองคนนี้ในเวลาเดียวกัน

 

“พี่ขอโทษที่วุ่นวาย แต่พี่อยากให้เชนรู้ไว้ว่าพี่ยังเป็นห่วง” ดไวท์พูดออกมาเสียงนุ่ม

 

“ทำไมพี่เอาแต่พูดว่าเป็นห่วงผมล่ะ รู้สึกผิดงั้นเหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นพอเถอะ ไปซะ ออกไปจากชีวิตผมสักที”

 

“เชน…”

 

ดไวท์เรียกเชนเสียงเบาก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆ เขาไม่อยากให้เชนเข้าใจผิดแบบนี้อีก ทั้งสองยืนอยู่แบบนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรกันอยู่พักใหญ่

 

“สัญญาสิ ถ้ามีปัญหาขอให้เชนนึกถึงพี่เป็นคนแรกนะครับ” ดไวท์พูดออกมาเสียงหนักแน่น

 

“เพื่ออะไร” เชนถามออกมาเสียงเบา

 

“…พี่เป็นห่วงเรานะ” ดไวท์บอกออกมาและกดจูบที่หน้าผากเนียนแผ่วเบา ก่อนออกจากห้องไป

 

เสียงประตูห้องถูกปิดลง…ดไวท์ไปแล้ว เหลือแต่อีกคนที่ยังคงอยู่ในห้องนอนเขา เชนเดินไปที่ประตูห้องหวังใช้โอกาสนี้เพื่อจะหนีพระอาทิตย์ แต่ไม่ทันที่เขาจะจับลูกบิดประตูก็ถูกมือหนากระชากปลายผมบริเวณท้ายทอยจนเขารู้สึกแสบจี๊ดเจ็บหนังหัวไปหมด

 

“มึงจะไปไหน พรอดรักกันเสร็จแล้วใช่ไหม ทีนี้ถึงตากูบ้างละ” พระอาทิตย์พูดออกมาเสียงเหี้ยม

 

“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ ปล่อยกูพระอาทิตย์!!!”

 

เชนกระชากเสียงใส่พระอาทิตย์อย่างนึกโมโห ที่คนคนนี้เอะอะก็ทำร้ายเขาโดยไม่มีเหตุผล

 

“ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ แทบจะเอากันในห้องให้กูดู มึงยังมีหน้ามาถามว่าอะไรอีกเหรอห๊ะ!!!” พระอาทิตย์โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขาออกแรงขยุ้มผมที่ท้ายทอยของเชนอย่างไม่ยอมคลายมือออกง่ายๆ

 

“ทำไม ทนไม่ได้งั้นสิ” เชนได้แต่เหยียดยิ้มมุมปาก ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างท้าทาย

 

“มึงนี่มันร่านจริงๆ ให้ตายเถอะ กูนึกขยะแขยงมึงขึ้นมาแล้วสิ โสโครกอีตัวแบบมึงนี่มันน่าจับส่งขายซ่องแถบชายแดน คงทำรายได้ให้ดีไม่น้อย” พระอาทิตย์บริภาษเชนอย่างรุนแรง และกัดฟันกรอดจนเส้นเลือดขึ้นปูดตามขมับ

 

เพียะ!!!

 

มือบางฟาดเข้าที่แก้มหนาของพระอาทิตย์อย่างแรงทำเอาพระอาทิตย์ถึงกับหน้าสั่น

 

“มึงกับกูก็โสโครกพอกันพระอาทิตย์ อย่าถือตัวทำเป็นคนดีดูถูกคนอื่นหน่อยเลย” เชนพูดต่อว่าออกมา เขาไม่เคยกลัวผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ อย่างมากก็แค่ตาย

 

“ฮะๆๆ ฮ่าๆๆ เชนมึงนี่ปากเก่งได้ถูกที่ถูกเวลาเหลือเกิน กูชักชอบมึงขึ้นมาแล้วสิ” พระอาทิตย์ลากเชนไปที่ระเบียงหลังห้อง มือหนาจิกผมที่ท้ายทอยของเชนอย่างไม่รามือสักนิด

 

“ซี้ดอย่า!!! อึก มึงจะทำอะไรพระอาทิตย์ ไม่!!!”

 

เชนตกใจสุดขีดเมื่อถูกพระอาทิตย์เหวี่ยงให้ออกมาอยู่ด้านนอกระเบียงแบบนี้ ร่างแกร่งเข้าประชิดตัวเชนอย่างรวดเร็วและใช้ฝ่ามือหนาจับกดศีรษะของเขายื่นพ้นขอบระเบียงออกไปเกือบครึ่งตัว

 

ตอนนี้เชนแทบจะตกลงไปข้างล่างเสียให้ได้ถ้าพระอาทิตย์ไม่ได้จับรั้งเส้นผมและกอดรวบเอวบางของเขาไว้ มีหวังคงได้ตกลงไปจริงๆ แน่

 

“ทำไม กลัวขึ้นมาแล้วหรือไง” เสียงเย็นเยียบพูดกระซิบข้างหู

 

“กูไม่เคยกลัวคนอย่างมึง พระอาทิตย์ อย่าเข้าใจผิด ถ้ามึงจะทำก็ต้องทำกูให้ถึงตาย เพราะถ้าไม่ตาย กูนี่แหละจะทำให้มึงตายด้วยฝีมือกูเอง” เชนเชิดหน้าขึ้นตามแรงกระชากผมจากมือหนา

 

“ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไอ้เชน ถ้ามึงมีโอกาสได้ฆ่ากูน่ะนะ”

 

พระอาทิตย์แทบจะเก็บอารมณ์เดือดของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขาไม่เคยเจอใครที่เถียงคำไม่ตกฟาก ด่าเก่ง รู้ว่าตัวเองต้องเจออะไรก็ยังไม่หยุดปากดีแบบนี้มาก่อน เขาควรปราบแมวพยศตัวนี้อย่างไรดี

 

ถ้าหากไม่นับเรื่องบนเตียงแล้ว มีสักครั้งไหมที่เขาจะได้ยินเสียงอ่อนโยนออกจากปากบางตรงหน้าเหมือนตอนที่อีกฝ่ายคุยกับ ดไวท์ จะมีไหมสักครั้ง…คงไม่มีสินะ

 

พรึ่บ!!! แควก!!!

 

เสื้อเชิ้ตนักศึกษาตัวบางโดนพระอาทิตย์กระชากขาดติดมือโดยไม่ต้องคิดสภาพว่าจะเอามาใส่ใหม่ได้

 

“อย่า ตรงนี้ไม่เอา อาทิตย์!!!” เชนร้องบอกออกมาเสียงหลง

 

พระอาทิตย์รวบข้อมือทั้งสองข้างของเชนไพล่หลังและปลดกางเกงยีนส์สกินนี่ตัวเก่งของเจ้าตัวออกอย่างรวดเร็ว

 

“หึหึ” พระอาทิตย์หัวเราะผ่านลำคอ มือหนาสาวกายแกร่งของตัวเองและจ่อไปที่ช่องทางรักของเชน

 

ส่วนเชนทำได้แค่ร้องห้ามปรามเท่านั้น แต่ก็ไม่ทำให้พระอาทิตย์สงบลงเลย ร่างกายขาวเต็มไปด้วยรอยขบกัดสภาพราวกับโสเภณีก็ไม่ปาน ตั้งแต่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ก็ทำให้ร่างกายเขาหมดสภาพได้ขนาดนี้เชียวหรือ

 

“อึก เจ็บ อาทิตย์ กูเจ็บ” เสียงสั่นพร่าร้องบอก

 

ใช่ว่าคนตัวโตจะหยุดการกระทำป่าเถื่อนลงได้ เชนทรุดตัวย่อเข่าลงแต่ก็ต้องลุกขึ้นทั้งๆ ไม่มีแรง มือหนาของพระอาทิตย์ช้อนโอบหน้าท้องเนียนเรียบไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างใช้กดแผ่นหลังบางของเชน สะโพกสอบสาวกายเร่งเร้าเข้าออกถี่รัว ต้นขากำยำย่อลงช้อนสะโพกเชนขึ้นและหมุนควงอยู่แบบนั้น

 

“อึก อ้า พระอาทิตย์ อย่าทำ…อะ…อะ…อ๊า…แบบนั้น”

 

เสียงของเชนตะกุกตะกักร้องครางไม่ได้ศัพท์ พระอาทิตย์ยิ้มเหยียดอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า

 

“ทำแบบไหน หืม”

 

พระอาทิตย์ตั้งคำถามพร้อมหมุนควงสะโพกไปด้วยเพื่อเอาคำตอบจากเชน เขาเสือกไสแท่งร้อนของเน้นๆ เข้าไปอีกราวกับยังไม่ลึกเท่าที่เขาพอใจ

 

“อื้อ อย่า…อึก อ๊า”

 

เชนเกร็งตัว ช่องทางด้านหลังขมิบตอดรัดกายแข็งขึงของพระอาทิตย์เพื่อให้หยุดทำกับเขาแบบนี้ เพราะร่างกายไม่รักดีสัมผัสได้ถึงความสุขสันต์ที่คนด้านหลังมอบให้อย่างถึงใจ

 

เพียะ!!

 

มือหนาฟาดที่สะโพกกลมมนอย่างแรงจนเชนต้องคลายความเกร็งที่ใช้ตอดรัดแก่นกายของพระอาทิตย์ เขาเหยียดยิ้มและสวนแก่นกายแทบจะทันทีที่เชนคลายออก

 

“อ๊า…” เชนเชิดใบหน้าขึ้นร้องครางอย่างหมดสภาพ มือบางทั้งสองข้างจับประสานมือหนาของพระอาทิตย์ที่จับยึดสะโพกเนียนของเชนทั้งสองข้างไว้แน่น

 

“แบบนี้เหรอที่มึงชอบ ฮึ่ม เชน…ซี้ด ถ้ารัดของกูอีกครั้งมึงได้เสียวตายแน่ เชน” พระอาทิตย์พูดไปกัดฟันกรอดไปอย่างสุดอารมณ์ แท่งร้อนสาวเข้าออกไม่ยั้ง เสียงครางหวานหูดังระงมลั่นระเบียง ตอนนี้คนทั้งคู่ไม่สนใจแล้วว่าใครจะได้ยิน

 

“ร้องดังแบบนี้กลัวคนเขาไม่รู้รึไงว่ากำลังโดนล่ออยู่น่ะ หืม อืม…รูมึงนี่มันตอดดีฉิบ” พระอาทิตย์ครางฮึมในลำคอ

 

เชนยกมือข้างหนึ่งปิดปากตัวเองไว้ ใบหน้าเห่อร้อนก้มลงครางเสียงเบาแนบกับอกตัวเอง พระอาทิตย์ได้แต่มองดูท่าทางอันแสนน่ารักของเชนอย่างเพลินตา กายแกร่งค่อยๆ ขยับสาวแก่นกายออกช้าๆ และสวนมันกลับเข้าไปย้ำๆ จนเชนส่ายหน้ารัวด้วยความเสียว

 

“อ๊ะ อ๊า อ๊ะ อาทิตย์เบาสิ อะ อื้อ…” เชนร้องบอก

 

“หันมา” พระอาทิตย์ถอนแก่นกายและออกคำสั่งอย่างอวดดี

 

เชนจำต้องทำตามเพราะไม่มีทางเลือกมากนักหรอก สวรรค์อยู่แค่เอื้อมแต่แตะไม่ถึงสักทีเพราะคนเอาแต่ใจอย่างพระอาทิตย์คงไม่ยอมให้เขาถึงที่หมายง่ายๆ พระอาทิตย์ใช้มือบีบสะโพกมนจนเป็นรอย มือหนาช้อนตัวเชนยกขึ้น แขนเรียวคล้องโอบไปรอบคออย่างรู้งาน แก่นกายตั้งตระหง่านค่อยๆ เสือกไสเข้าไปในช่องรักสีหวานฉ่ำไปด้วยน้ำรักที่หลั่งทะลัก

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ลึกไป จุก…อาทิตย์กูจุก” เชนครางบอกใบหน้าสวยเหยเกเพราะความจุก แต่ในอารมณ์นั้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกดีมากจริงๆ

 

“จุกแต่เสียว มึงชอบแบบนี้ใช่ไหม อ่า…เชน” พระอาทิตย์พูดพร้อมยกตัวเชนขึ้นอุ้มและพาเดินมาที่โซฟาตัวหรู

 

“อ๊ะ…อ๊ะ…อาทิตย์เร็วอีก จะไป…อ๊ะ…อะ…อื๊อ…อ๊า”

 

เชนร้องออกมาสุดเสียงเมื่อพระอาทิตย์ยืนนิ่งย่อเข่าแล้วสวนแก่นกายเข้าออกถี่ๆ สะโพกกลมโยกร่อนรับอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

“เชน!!! ซี้ด อืมม อ่า!!!” พระอาทิตย์เกร็งกระตุกอยู่สองสามครั้งปลดปล่อยน้ำรักฉีดเข้าช่องทางสีสวยจนไหลย้อนออกมาตามหน้าขาแกร่งของตัวเอง

 

“ต่อไหม” พระอาทิตย์ถามเสียงพร่า

 

“ไปตายซะ!!!” เชนสบถออกมา มือบางกำหมัดชกมุมปากของ พระอาทิตย์อย่างแรง

 

“Shit!!!! ไอ้เชนมึงนี่มัน อย่าได้นอนสบายเลยมึง”

 

“อะ…อย่า ไอ้เหี้ยปล่อยกู อาทิตย์กูไม่ไหวแล้ว ปล่อยกู อึก สัดจุก!!!” เชนร้องออกมาสุดเสียงพร้อมดิ้นหนีกายแกร่งแต่สุดท้ายก็ต้องตกอยู่ใต้ร่างของ พระอาทิตย์อยู่ร่ำไป

 

“แหกปากเข้าไป!!!” พระอาทิตย์กัดฟันกรอดพลางพูดเสียงลอดไรฟัน

 

“แฮ่กๆ ปล่อยกูสิ เอาของมึงออกไปจากตัวกู อึก” เชนพูดบอกละล่ำละลักแทบไม่เป็นภาษา

 

“ทำไม ของกูมันทำให้มึงแทบคลั่งใช่ไหม อย่ามาตอแหลว่าไม่ชอบหน่อยเลย” ไม่พูดเปล่า กายหนายังคงหยัดสะโพกเสือกแก่นกายเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งเชนดื้อรั้นไม่ฟังคำเขาเท่าไหร่ กายแกร่งก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเท่านั้น

 

“มึงมันนรกส่งมาเกิด ไอ้ชั่วพระอาทิตย์ อ๊า…”

 

เชนสะบัดหน้าเชิดขึ้นครางหวีดอย่างอดกลั้น กายขาวเต็มไปด้วยร่องรอยที่พระอาทิตย์ทำไว้ อกเนียนถูกกดให้จมมิดไปกับโซฟาตัวยาวจนเชนรู้สึกเจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว มือหนาขยุ้มผมท้ายทอยให้เชนเชิดหน้าขึ้น เขาทั้งแสบและเจ็บไปหมด

 

“นรกแบบกูนี่แหละที่มึงต้องจำไปจนตาย เชน”

 

ทั้งที่กายตอบรับเขาดีขนาดนี้แต่ก็ไม่มีเลยสักคำที่ร่างบางตรงหน้าจะอ่อนหวานแบบที่คุยกับคนอื่น…ไม่มีเลยจริงๆ