พี่ไม่เข็ดรึไง

ถูกเขาปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำอีก ยังจะตามตอแยไม่หยุด

ถ้าเขาไม่สนใจ ก็ควรพอไหมคะ

รักตัวเองบ้างเถอะ

ถ้ารู้ว่าสู้ไป ยังไงก็แพ้

ฉันจะสู้ทำไมล่ะ

เจ็บหัวใจตัวเองเปล่าๆ

ฉันไม่เคยขอให้พี่ ทำเรื่องพรรค์นั้นนะ

ฉันชอบเขา แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องการครอบครองเขาในตอนนั้น

ฉันจะบอกอะไรพี่ไว้หน่อย

ระวังความทุกข์ที่ตัวเองก่อ มันจะกลับมาทุกข์หนักที่ตัวเองซะหมด

ชอบไหม

อือ ให้เขาช่วย

อย่าถอดนะ

พี่ไม่ใช่คนมานั่งทำอะไรที่มันใช้เวลานานและไม่ถนัด

แต่สร้อยเส้นนี้ พี่ตั้งใจทำให้

ร้อยถูก ร้อยผิดก็ใช้เวลาแก้อยู่นาน

พี่ไม่ถนัด

วาดออกมาก็คง เหมือนเด็กหัดวาดใหม่ๆ

พี่พอมีงานศิลป์ ที่พอจะทำได้อยู่อย่างนึง

ก็อย่างว่า ผ่อนคลายจริงๆ นั่นแหละ

ถ้าฟางบอกว่างานศิลป์ ช่วยให้คนผ่อนคลาย

พี่ก็นับว่า การนั่งมองฟางวาดภาพ

ก็เป็นงานศิลป์อย่างหนึ่ง ที่พี่ทำแล้ว ไม่รู้สึกเครียดหรือกังวล

แกล้งกันเหรอ?

แบบนั้นคงต้องออกจากงานมาเลี้ยง

เลี้ยงเด็ก

ถ้าเป็นปลากัด ก็คงท้อง

ถ้าเป็นคนก็คงไม่ต่างกัน

กำลังสื่อว่า เรื่องราวที่ฟางและพี่กำลังเขียนให้ใครต่อใครอ่าน

ตอนจบมันจะไม่ใช่แค่การเลื่อนสถานะจากคนคุย มาเป็นแฟน

พี่เห็นแล้ว

แอคเคาท์ที่ฟางใช้เขียน

นามปากกาของฟาง

และเรื่องของเรา

อ่า ความจริง

พี่บังเอิญไปเจอหลังจากเราห่างกันไปได้ สองเดือน

พี่นั่งอ่านมัน จนบางทีก็ตรงกับเรื่องของเรา

มันสะท้อนพี่ได้หลายอย่างมากหลิวฟาง

สิ่งที่พี่ทำผิดต่อฟาง มันมากจนนับไม่ถ้วน

การซื้อของกินที่แพ้ให้กับฟางทุกๆ วัน

การซื้อคุกกี้ ที่ฟางไม่เคยบอกว่าชอบ

วันเกิดของฟาง ที่พี่ไม่เคยอวยพร

ของขวัญครบรอบวันที่เราคุยกัน พี่ไม่เคยให้

อารมณ์โมโหที่มีต่อฟางในแต่ละครั้ง

พี่ไม่เคยนึกถึงฟางเลยในตอนนั้น

จริงๆ พี่เป็นคนที่ไม่สมควรได้รับโอกาสนั้นจากฟาง

แต่ก็ยังที่จะขอ และยื้อฟางเอาไว้

ในตอนที่ความรู้สึกทุกอย่างมันชัดเจน

แต่มันชัดเจนในตอนที่ฟางบอกกับพี่ว่า ให้หยุดเรื่องของเรา

ฟาง

ไม่หายไปไหนอีกได้ไหม

พี่รู้ว่าพี่ช้า แต่ในความสัมพันธ์ของเราที่เกิดขึ้นตลอด 4 ปี

พี่ไม่เคย ไม่นึกถึงมันเลย

ทั้งความทรงจำที่ดี และไม่ดี

จะจำ

จำให้มันลึกลงสุดขั้วหัวใจ

จำให้มันแทรกซึมเข้าเส้นประสาท

ว่าคนคนนี้ คือ คนที่ไม่ควรทำให้เขาต้องเสียน้ำตา

…

อื้อ😊

?

…

อ..อ้าว เฮีย

หยุดเดินก็ไม่คิดจะเรียกกันหน่อยรึไง

ปล่อยให้เดินไปคนเดียวเนี่ย

ก็นี่ไงครับ มาเที่ยวห้าง

เพิ่มยอดขายให้ห้างได้ด้วย

ไม่…

ไม่รู้สิ ในหัวหลินไม่ค่อยมีเรื่องเที่ยวเท่าไหร่

นอกจากออกมาใช้ชีวิตพักผ่อนตัวเองสักชั่วโมง สองชั่วโมง

แค่นั้นก็มากพอแล้วครับ

คุณเฉิน รายงานเรื่องหลิวฟางมาอีกแล้วใช่ไหมครับ

ที่เฮียเล่าให้หลินฟัง หลินเข้าใจในความเป็นห่วง

และถ้าอี้เหลียนโดนแบบนั้น หลินก็คงไม่ต่างจากเฮีย

แต่หลินจะบอกตัวเองอย่างนึงเอาไว้

หลินไม่สามารถอยู่ปกป้องเขาไปได้ตลอด

แต่ในตอนนี้ที่หลินยังมีชีวิตอยู่ หลินสามารถให้ความช่วยเหลือเมื่อเขาต้องการ

เฮียก็ทำแบบนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอครับ

รอตอบหลิวฟางตลอด ถามถึงหลิวฟางทุกครั้ง

ไม่หรอก

เป็นปกติที่คนเป็นพี่จะเป็นห่วงน้องตัวเอง

หลินยังห่วงอี้เหลียนเลย

แต่เฮียลองลดความห่วงในเรื่องนี้ลงสักหน่อยได้ไหม

หลินเชื่อว่า หลิวฟาง โตพอที่จะจัดการกับเรื่องของเขาเองได้บ้าง

น้อง 24 แล้วนะครับ

อีกหน่อยจะ 25 แล้ว

ยาก

เรื่องงานของเฮียยากกว่านี้หลายเท่าเลยนะ

อิจฉาได้ไหมครับ มีพี่ชายแบบคุณอชิ น่ะ

เช้ามา ถามถึงน้อง เที่ยงมาก็ถามถึงน้อง

บ่ายมาก็ถามถึงอีก

ตกเย็นมาก็โทรหาคุณเฉิน

ถ้าไม่รู้ว่าหลิวฟางคือน้องเฮียนะ ป่านนี้คิดเลยไปถึงไทยแล้วครับว่าเป็นใคร

ทำให้ถามหาได้ขนาดนี้

เฮีย หลินเข้าใจเฮียมากนะ ว่าห่วง

แต่ลองให้เขาได้จัดการเรื่องของเขาด้วยตัวเองดูไหม

ถ้าน้องจัดการไม่ได้ หรือไม่ไหว

หลินเชื่อว่า คนแรกที่หลิวฟางจะนึกถึง ก็คือเฮีย

?

ไม่เหนื่อย

ก็อยากให้รู้

ว่าอะไรที่เป็นเรื่องของฟาง

พี่ไม่เหนื่อย

แต่จะไม่เป็นชิ้นสุดท้ายที่พี่ให้

สิ่งของ อาจจะมีชิ้นแรกและชิ้นสุดท้าย

แต่สิ่งหนึ่งที่พี่มีให้ฟาง คือ ความรู้สึก

มันนับอนันต์

นับจากนี้ เรื่องของเรา จะไม่มีจุดสิ้นสุด

ถึงอนาคตฟางจะเขียนเรื่องนั้นจบ

แต่เรื่องของเรา จะดำเนินต่อ