___

ร่างสูงเอ่ยถามพลางเงยหน้าขึ้นมองร่างบาง หลิวฟางได้ไม่เอ่ยตอบแต่กลับส่ายหน้าบอกเขาแทน

แกร๊ก..!

ประตูห้องถูกเปิดออก ทำให้พวกเขาสองคนหันไปมอง ก่อนจะพบกับฮุ่ยหมิ่น มู่หยางและหลันยืนอยู่ โดยที่ฮุ่ยหมิ่นยืนกุมมือแน่น พลางก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านหน้าเพื่อนทั้งสองของเขา

ฮั่นหมิ่นโดนเพื่อนทั้งสองผลักเขาเข้ามาในห้องจนกายกระโจนเข้ามาไกลถึงหน้าเตียง

คนตัวเล็กได้แต่ยกมือข้างที่ไม่เป็นไรส่ายไปมาเมื่อฮุ่ยหมิ่นเริ่มโค้งขอโทษเขารัวๆ

ฮุ่ยหมิ่นโค้งตัวค้างเอาไว้

อีกฝ่ายก็ยังคง โค้งอยู่เหมือนเดิม ทำให้คนตัวเล็กเริ่มเลื่อนสายตาไปขอความช่วยเหลือจากร่างสูงตรงหน้า

ฮุ่ยหมิ่นเงยหน้าขึ้นตามที่ถูกสั่ง สายตาของฮุ่นหมิ่นกำลังอ้อนวอนขอคำให้อภัยจากหลิวฟาง จนอวี่ถงต้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

หลิวฟางส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนจะลุกเข้าไปหาฮุ่ยหมิ่น

ฮุ่ยหมิ่นพยักหน้า

ร่างบางหันไปยกสองนิ้วพร้อมกับรอยยิ้มหวานให้กับอีกสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่พอหันกลับมามองฮุ่ยหมิ่นอีกทีกลับเจอเขายืนเช็ดน้ำตาออกลวกๆ อย่างกับเด็กน้อยอยู่

นี่.. ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ..

ตุ้บ !

มู่หยางวิ่งออกไปจากห้องแล้ว

หลันพยักหน้าให้อวี่ถงก่อนจะทำตามคำสั่งของกัปตันทีมตนเอง ตอนนี้เหลือเพียงพงกเขาสองคนในห้องอีกครั้ง หลังจากประตูห้องได้ปิดลง

นี่อาจจะเป็นยิ้มแรกเลยมั้ง… ที่ผมได้เห็นมันอีกครั้ง ได้เห็นมันจะๆ ตรงหน้าตัวเอง ที่ไม่ใช่ได้เห็นพร้อมกับคนอื่น

พุ่บ !

ร่างบางมองเขาด้วยสายตาจริงจังขั้นสุด

ร่างบางเอ่ยบ่นเขาพลางกอดอกมองเขาด้วยสายตาดุ

ใช่ ร่างสูงไม่คิดจะเดินตามความฝันตัวเองก่อนที่เขาจะรู้จักกับหลิวฟาง

มือสวยทั้งสองข้างถูกร่างหนากุมมือเอาไว้

คนตัวเล็กเอื้อมมือไปจับมือหนาขึ้น

อวี่ถงพยักหน้าให้กับคนตัวเล็ก

นอกจากมีเธอเดินร่วมทางในฝันนี้แล้ว

นอกจากนี้ยังคงเหลือสงครามอีสปอร์ตที่จะต้องไปสู้กันอีกครั้งในรอบชิงแชมป์อีสปอร์ตโลก

กึก..

จื่อรั่วที่กำลังจะเดินขึ้นห้องของตน กลับต้องชะงักฝีเท้า เมื่อเสียงของผู้เป็นมารดาดังขึ้น

เธอพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตนเองไป เสียวจื่อทำได้เพียงมองตามลูกสาวของตนเองด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเธอจะรีบเดินกลับห้องของตนเองเช่นกัน

|

ติ้ง !

Messager <หวังเหว่ย> : ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง

เธอรีบหยิบมือถือและกดเข้าอ่านข้อความนั้นอย่างไว

|

[Messager]

หวังเหว่ย

Read

หญิงสาวนั่งอ่านข้อความนั้น โดยที่น้ำตาของเธอเองก็ไหลออกมาไม่หยุดเช่นกัน

ความฝันที่ฉันมี ก็มาจากเขา ‘อวี่ถง’ คนที่ยอมปล่อยให้ฉันได้ทำฝันของครอบครัวและตนเอง

เธอพิมพ์ตอบกลับไปทั้งน้ำตา เพราะตอนนี้ความรู้สึกมันกำลังสวนทางไปหมดกับการกระทำและความคิด

หน้าจอมือถือได้ดับไปอีกครั้ง เมื่อข้อความนั้นถูกอ่านแต่ไม่ได้ถูกตอบกลับ ก่อนสักพักมันจะสว่างขึ้นเพราะการแจ้งเตือนใหม่

ติ้ง !

Messager <หวังเหว่ย> : จื่อรั่ว ฉันมีเรื่องอยากถาม

ติ้ง !

Messager <หวังเหว่ย> : คืนนั้น เธอมาห้องซีเปียนทำไม

ณ ฐานฝึก Tatan

เยี่ยนฝางที่อยู่ๆ กลับเดินถือโทรศััพท์ออกจากที่ตนเองไปอย่างไว สายตาของเจ๋อหมิงมองตามเธออยู่ตลอดก่อนร่างนั้นจะหายลับตาไป

เจ๋อหมิงไม่ตอบ แต่กลับลุกเดินออกไป

|

“ นายกล้าโทรมาได้ยังไง ยังมีหน้าโทรมาอีกเหรอ ”

“ ฟังเหรอ ถามจริงเถอะฮ่าวเหริน นายมาทำไม นายมากับเธอ นายมาที่บ้านฉันทำไม “

“ พูดอะไรของนาย ฉันรู้จักเพื่อนนายดีกว่าตัวนายเองซะอีก ก่อนเขาจะมาคบนาย เจ๋อหมิง ไม่เคยทำร้ายฉันเลยสักครั้ง แล้วนายจะมาบอกว่าคืนนั้นเขาทำร้ายฉันได้ยังไง “

ณ ฐานฝึก LEGENDS

คนตัวเล็กที่ปล่อยมือออกไปจับแขนแกร่งอย่างกลัวว่าตัวละครในเกมจะตาย ทำให้อวี่ถงต้องคอยช่วยเขาเล่น

คนตัวเล็กเอ่ยถาม โดยที่มือบางอยู่ภายใต้การควบคุมของมือหนาอีกที

ร่างสูงถอดหูฟังออกให้คนตัวเล็ก

ร่างสูงสวมหูฟังให้กับคนตัวเล็กอีกครั้ง แต่ยังไม่ันได้เริ่มเล่นต่อ คนในทีมที่เหลือกลับเดินเข้ามาเอ่ยแซวซะงั้น

ฮุ่ยหมิ่นชี้นิ้วเรียงไปที่หลันและลู่หยาง ก่อนจะจบที่คุน

คนตัวเล็กหันหาอวี่ถงเพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง

แม้จะบอกอย่างนั้น แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้วางใจกับคำว่าเล่นสนุกๆ เลย ลงเกมกับพวกมืออีสปอร์ต เป็นอะไรที่.. วางใจไม่ได้เลยจริงๆ

จะรอดไหม.. หลิวฟาง😣

___